Αγαπητή «Α, μπα»: Η μόνη λύση είναι ο ψυχολόγος 49

Είναι πολλές οι ερωτήσεις που δεν φτάνουν μέχρι τη δημοσίευση, κι αυτό επειδή η απάντηση είναι «η μόνη λύση είναι ο ψυχολόγος».

Δεν δημοσιεύονται πάντα γιατί μέχρι τώρα πίστευα ότι η απάντηση είναι προφανής, ίσως κουραστική και επαναλαμβανόμενη για τους αναγνώστες, και ότι αυτός που ρωτάει, αν διαβάσει λίγο στο σάιτ, θα το συμπεράνει και μόνος του. Όμως, όσο περνάει ο καιρός, αυτές οι ερωτήσεις όχι μόνο δεν μειώνονται, αλλά αυξάνονται.

Αυτό μπορεί να σημαίνει διάφορα πράγματα, ή πολλά μαζί. Ότι η καραντίνα κάνει πιο έντονους τους προβληματισμούς. Ότι όσο αυξάνονται οι αναγνώστριες, αυξάνονται και αυτές οι ερωτήσεις, στατιστικά. ή ότι παλιότερες αναγνώστριες βρίσκουν όλο και περισσότερο θάρρος για να στείλουν ερώτηση.

Κάθε Σαββατοκύριακο θα δημοσιεύω λοιπόν αυτές τις ερωτήσεις, για να διαβάζουν και ίσως να απαντούν όσες ενδιαφέρονται. Η δική μου απάντηση για αυτές τις ερωτήσεις είναι το γνωστό μάντρα του α μπα. Δεν έχει γίνει αδίκως μάντρα. Για όσες έχουν παρόμοιους προβληματισμούς, ελπίζω να βρουν μέσα σε αυτές τις ερωτήσεις τον εαυτό τους και να καταλάβουν ότι όταν θέλουμε να αλλάξουμε κάτι μέσα μας επειδή μας βασανίζει, δεν υπάρχουν ταινίες, βιβλία ή συμβουλές που μπορούν να το κάνουν. Αυτά είναι βοηθήματα. Κανένα από αυτά όμως δεν μπορεί να αντικαταστήσει την συστηματική θεραπεία. Και επαναλαμβάνω: δεν χρειάζεται να έχουμε «πρόβλημα» για να πάμε. Αρκεί να έχουμε μια ερώτηση που μας βασανίζει σε σημείο να διαταράσσεται η καθημερινότητα μας ή οι σχέσεις μας με τους άλλους.

1. Έχω ερωτικες φαντασιώσεις με μαθητή μου, ο οποίος είναι Τρίτη λυκείου. Δεν έχω κάνει φυσικά κάτι για να τον πλησιάσω περισσότερο, αλλά τον σκέφτομαι συνεχώς, περιμένω να έρθει η μέρα που θα κάνουμε μάθημα και πρόσφατα έμαθα πως έχει κοπέλα και πειράχτηκα!! Είμαι 40 χρόνων παντρεμένη και έχω ένα κοριτσάκι 2,5 χρόνων. Η σεξουαλικη μου ζωή δεν είναι καλή και σκέφτομαι πως αυτός είναι ο βασικός λόγος που έχω τέτοιες σκέψεις. Από την άλλη σκέφτομαι πως ίσως κυνηγάω τη χαμένη μου νεότητα. Θέλω να ρωτήσω πως μπορώ να αντιμετωπίσω αυτό το συναίσθημα, να το ξεπεράσω. Παρακαλώ βοήθεια…

Το γρηγορότερο.

2.Ειμαι αυστηρή με τους ανθρωπους; Ανα διαστήματα είχα πολύ καλές φιλικές σχέσεις. Το θέμα είναι πως ενώ συμπαθώ πολυ πχ τους φίλους που είχα στο σχολείο και παραδόξως ταιριάζαμε και σαν χαρακτήρες, έχουν κάνει κάποια πράματα που με απογοήτευσαν πολυ με αφηναν στην απέξω κα για να μην γίνομαι κουραστική, αφού έριξα πολυ κλάμα απομακρυνθηκα. Με φίλους που έκανα στην σχολή το εγινε πάνω κάτω το ίδιο αν και δεν είχα επενδύσει τοσο συναισθηματικά. Εχω φτάσει να είμαι 30 χρονων, να μην βλέπω ανθρώπους γύρω μου που να μπορώ να ταιριαξω. Σκέφτομαι ότι η στραβός ειν ο γιαλός η στραβά αρμενίζουμε. Μήπως εγω έχω το πρόβλημα; δεν γίνεται να μαι τοσο “ατυχη”. Απ την άλλη σκέφτομαι τι θα θελα από έναν άνθρωπο για να ναι φίλος μου. Και σκέφτομαι ότι τα κριτήρια μου είναι κυρίως να μην είναι σεξιστης ομοφοβικος κτλ. Να αγαπάει τα ζώα και να μπορείς να κάνεις μια συζήτηση με λιγο χιούμορ. Γενικά δεν θεωρώ ότι εν τέλει ζητάω τόσα πολλά.

3.Τι μπορώ να κάνω τωρα που η μητέρα μου διαφωνει με το όνομα που θα δωσω στο παιδί μου; Και τι λογος της πεφτει θα μου πεις..κανενας θα σου πω. Είναι πιο πολύ συναισθηματικό το πρόβλημα. Δεν ειχα ποτέ καλη σχεση με τη μητερα μου, και τωρα που εγινα κι εγω μαμα, η κατάσταση θα ελεγα οτι χειροτερεψε καθως εγινε ακομα περισσότερο επικριτική απέναντι σε ολες μας τις επιλογες. Ξεκίνησε απο την εγκυμοσύνη να μας λεει ποσο διαφωνει με ολα, με αποκορυφωμα ενα τηλεφώνημα οταν το μωρο ηταν 2 εβδομάδες ατο σπίτι που μου ανεφερε οτι εχω κανει τα πάντα λαθος. Και φυσικά, μεγάλο λαθος ηταν η επιλογή να δωσουμε το ονομα του πεθερού μου. Το οποίο ειναι ενα ωραιο ονομα που εγω με μεγαλη χαρά διάλεξα καθώς δεν ειχα κανένα λόγο να το αρνηθώ. Το θέμα τώρα ειναι ότι καθε φορα που φωναζω το μωρο με αυτό το ονομα, την ακουω στο κεφάλι μου να μου λεει οτι διαφωνεί και ποσο λάθος εκανα και στεναχωριέμαι. Γιατι να μου το πει αυτο εξαρχής? Ειναι τοσο δύσκολο να σκεφτει κανεις ποσο μπορει “η γνώμη” του να επηρεάσει εναν αλλο άνθρωπο ισως και για πάντα? Σ’ευχαριστώ

4.Αγαπητή α μπα και παρέα. Καλημερα σε ολους /ες! Διαβαζα κάποιες ειδησεις περι εμβολιασμου στην Ελλάδα, ηλικιακες ομαδες κλπ ποίοι θα εμβολιαστούν και πότε. Στα σχολια διαβαζω για την γενια των 30 με 40. Ολοι λενε ποσο ατυχοι ειμαστε και ισχυει. Ζησαμε την οικονομικη κριση του 2009 και τον αποηχο της ολα αυτα τα χρονια. Δουλεψαμε, σπουδασαμε αλλά δυστυχως η δευτερη οικονομικη κριση που θα ζησουμε μετα την πανδημια θα μας εξαθλιωσει. Δεν εχουμε καθολου χρονο στη διαθεση μας, δεν ειμαστε πια νεοι. Εγω σε λιγα χρονια γινομαι 40 και δεν εχω καταφερει τιποτα στη ζωη μου. Ειμαι μια αποτυχια. Κατι λιγοστα χρηματα που καταφεραμε κουτσα στραβα να αποταμιευσουμε πολυ πιθανον να γινουν καπνος. Φοβαμαι πολυ για τα επομενα χρονια. Τα ποσοστά ανεργιας και παλι ανεβαινουν. Νιωθω πως η ζωη μου μολις πεταχτηκε στα σκουπιδια. Δεν εχω επιλογες, Δεν εχω καμια ελπιδα πλεον για τιποτα. Ολα πανε απο το κακο στο χειροτερο. Ζω στο εξωτερικο και το μονο πραγμα που κανω τα τελευταια χρονια ειναι να δουλευω. Και δεν ειμαι καν καριεριστρια. Δεν εχω δηλαδη καποιαβκαριερα με κυρος ή μέλλον, χαμηλομισθη είμαι, δεν εχω βιογραφικο. Χανω το χρονο μου, ειμαι Μια απλη γυναικα που δουλευει customer service. Ενα τιποτα δηλαδη. Ουτε μεταπτυχιακο ουτε διδακτορικο ουτε τιποτα. Ειμαι καταδικασμενη να ζησω ολη μου τη ζωη μεσα στη φτωχεια και την εξαθλιωση. Φυσικα ουτε να ονειρευτω μπορω ουτε να διανοηθω καν να κανω οικογενεια. Αφενως δεν εχω την οικονομικη δυνατοτητα αφετερου σε λιγα χρονια δε θα μπορω να κανω παιδι ουτως ή αλλως. Another face in the crowd. Αλλη μια αποτυχημενη. Δεν εχω καποια ερωτηση να κανω,

5.Είναι η -έχω χάσει το μέτρημα ποια φορά- που με χωρίζει το συγκεκριμένο άτομο. 4 χρόνια στη ζωή μου και θεωρούσα (δυστυχώς θεωρώ) ότι ήταν ο μοναδικός, ανυπέρβλητος έρωτάς μου. Πολλοί τσακωμοί, ενδιάμεσες σχέσεις και κυρίως πολλές ανασφάλειες! Εγώ, εξαιρετικά ανασφαλής, ήθελα συνεχώς επιβεβαίωση, την οποία μου έδινε έμμεσα με καθημερινές/ συνεχείς πράξεις στοργής/φροντίδας/ αγάπης που ξεπερνούσαν κατά πολύ και αυτό που θα μπορούσα να ζητήσω, άλλα όχι έντονες που να φωνάζουν έρωτα (τις ζήταγα αυτες, με γκίνια όπως λέει). Εκείνος, επίσης εξαιρετικά ανασφαλής, απαιτούσε συνεχώς να αποδεικνύω ότι δεν υπάρχει άλλος στη ζωή μου (ζήλευε οτιδήποτε γύρω μου). Το οξύμωρο είναι ότι παρά το τοξικότατο πλαίσιο, ένιωθα όλο και πιο βαθιά/έντονα συναισθήματα για εκείνον. Με χώρισε καθως δεν αντεχει άλλο την πίεση που του προκαλώ (ότι θέλω επιβεβαίωση, ότι τον βαραίνω με δικα μου προβλήματα που τον αγχώνουν κι αυτά μαζι με τα δικά του ). Είναι η ανασφάλεια ότι δεν θα βρω άλλον να με νοιάζεται; Είναι η ανασφάλεια ότι εν τέλει όντως δεν ήμουν η πιο σημαντική στη ζωή του; Είναι λάθος το timing, αφου

6.Αγαπητή α,μπα Είναι τόσα πολλά αυτά που θέλω να σου γράψω αλλά σήμερα ξύπνησα με την ανάγκη να σου εκφράσω αυτό. Είμαι σε σχέση εδώ κι ενάμιση χρόνο, δεν ξεκίνησε με έρωτα από πλευράς μου, αλλά εξελίχθηκε. Έχουμε 10 χρόνια διαφοράς κι είμαστε σε διαφορετικές φάσεις ζωής. Εγώ προσπαθώ να κάνω νέα ξεκινήματα κι εκείνος να στρώσει την ζωή του. Έχουμε αρκετές δυσκολίες λόγω της κατάστασης covid κλπ ,αλλά δε θα σταθώ ούτε σε αυτο. Περνάμε καλά όσο μπορούμε αυτή τη περίοδο. Δε νιώθω όμως κι από την πλευρά του αυτή την φλόγα που λεμε. Ίσως δεν την εκφράζει τόσο ,ίσως φταίει η ανασφάλεια μου που θέλω επιβεβαίωση . Θα σταθώ όμως στο ότι νιώθω ότι ένα κομμάτι μου δε μπορεί να δεθεί συναισθηματικά ολοκληρωτικά. Νιώθω ότι τον αγαπώ πολύ και για το αν είμαι ερωτευμένη υπάρχουν στιγμές που το αισθάνομαι άλλες πάλι όχι. Είμαι μονίμως σε μια διαμάχη μέσα μου για το τι νιώθω πραγματικά. Η αλήθεια είναι πως βρίσκομαι σε μια γενικότερη κατάσταση ανασφαλειας με την ζωή μου και το μέλλον μου και μπορεί να τα υπερσκεφτομαι,γιατι το κάνω αυτο. Δεν ξέρω αν όντως κρατιέμαι συναισθηματικά επειδή εγώ έχω τις ανασφάλειες μου ή αν είναι η σχέση μου ή αν τελικώς η ίδια η σχέση μου ,μου τις εντείνει . Θα με βοηθούσε πολύ μια συμβουλή σου ,απλά και μόνο για να στοχεύσω κάπου.
κανείς δεν τα εχει βρει με τον εαυτό του; Είναι ότι δεν υπάρχει το «άλλο μας μισό»; Είναι στραβός ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε;

7.Γεια σου α,μπα. Στον ερωτικο τομέα πάντα με προσέγγιζαν οι άλλοι, όσες σχέσεις είχα ήταν επειδή με επιλέξαν και μου μίλησαν πρώτοι. Πως γίνεται πρακτικά να διεκδικώ κι εγώ πρώτη αυτούς που μου αρέσουν και πως μπορώ να ξεπεράσω το άγχος ότι αν δεν ανταποκριθούν θα έχω ρίξει τα μούτρα μου;

8.Αγαπητή Α, μπα, θα ήθελα τη συμβουλή σου σχετικά με το πρόβλημα που αντιμετωπίζω. Είμαι φοιτήτρια και διανύω το τελευταίο έτος της σχολής μου ενώ μένω με τη μητέρα μου. Η μητέρα μου είναι ένας φοβερά χειριστικός και καταπιεστικός άνθρωπος, με κακοποιητική συμπεριφορά από τότε που την θυμάμαι. Υφίσταμαι από παιδί λεκτική, ψυχολογική και σωματική κακοποίηση και ψάχνω έναν τρόπο να ξεφύγω από όλο αυτό. Συγκεκριμένα από τότε που τελείωσα το λύκειο ψάχνω μια αξιοπρεπή δουλειά (όχι κάτι τρελό, το βασικό ζητάω) ώστε να μπορέσω να απαγκιστρωθώ από τα δεσμά αυτά και να ζήσω ανεξάρτητα τη ζωή μου. Η γενικότερη κατάσταση στην αγορά δεν το κάνει ιδιαίτερα εύκολο αυτό όπως αντιλαμβάνεσαι, καθώς τα έξοδα δύσκολα καλύπτονται από το βασικό μισθό. Έχω σκεφτεί τη συγκατοίκηση ως μια λύση ανάγκης ωστόσο ούτε ως προς αυτό έχω βρει κάτι που να καλύπτει τα έξοδα. Τα ωράρια της σχολής μου περιπλέκουν την κατάσταση, όπως επίσης και το γεγονός ότι δεν έχω ουσιαστικά τίποτα να γράψω στο βιογραφικό μου, ούτε καν κάποιες βασικές ικανότητες όπως πχ αγγλικά που ξέρω πολύ καλά ή υπολογιστές αφού δεν έχω τις αντίστοιχες πιστοποιήσεις (η παιδική και εφηβική μου ηλικία πέρασε σε συνθήκες ακραίας φτώχειας) και αυτό όπως καταλαβαίνεις με καθιστά λιγότερο ανταγωνιστική σε σχέση με τους συνυποψηφίους μου. Νιώθω ότι βρίσκομαι σε έναν φαύλο κύκλο. Πρόσφατα βρήκα μια δουλειά ως babysitter σε ένα μωράκι, τα χρήματα ωστόσο είναι αρκετά περιορισμένα και η μητέρα μου, η οποία είναι άνεργη και δεν κάνει καμία προσπάθεια ν’ αλλάξει αυτό φροντίζει να μου φορτώσει τα έξοδα του νοικοκυριού σε σημείο που να μην έχω ούτε 5€ στην τσέπη μου για ‘μένα. Προκειμένου επίσης να μη ζω μέσα στη βρώμα η οποία με ενοχλεί απίστευτα πολύ, έχω αναλάβει αποκλειστικά και το καθάρισμα του σπιτιού ενώ η μητέρα μου περνάει τη ζωή της ψάχνοντας επιδόματα και σερφάροντας στο ίντερνετ. Κάθε φορά που πηγαίνω να της κάνω συζήτηση να συμβάλλει στα έξοδα του σπιτιού προβάλλει τα προβλήματα υγείας της που δήθεν δεν την αφήνουν να δουλέψει, ομοίως και για το καθάρισμα του σπιτιού. Ένα μαγείρεμα κάνει εδώ μέσα, και εσχάτως προσπαθεί να μου το φορτώσει και αυτό. Αυτά σου τα λέω για να καταλάβεις για τι άνθρωπο μιλάμε, αν και είμαι σίγουρη ότι θα έχεις ξαναδιαβάσει κάτι ανάλογο. Ο ψυχολογικός πόλεμος που υφίσταμαι είναι πραγματικά αδιανόητος, με κατηγορεί ότι εγώ φταίω που πήρε κιλά, που δεν έχει σχέση από τότε που γεννήθηκα (ο πατέρας μου ήταν πάντα απών), που αρρώστησε, που δεν έχει φίλους, που τα πάντα. Κάνει ό,τι μπορεί για να με απομακρύνει από την υπόλοιπη οικογένεια, κατηγορεί τη μεγαλύτερη αδελφή μου ότι θέλει να μπει ανάμεσά μας, της φταίνε όλοι, επί της ουσίας δεν έχει καν ζωή. Έχει κρεμαστεί από πάνω μου και νιώθω ότι όσες προσπάθειες κι αν κάνω να απαγκιστρωθώ πέφτουν στο κενό αφού άμα δεν έχω δικά μου χρήματα να συντηρηθώ θα είμαι πάντα στα ίδια. Φέτος τελειώνω τη σχολή και θα ξεκινήσω άσκηση (είμαι στη νομική) αλλά τα χρήματα της άσκησης δεν είναι τόσα που να μπορώ να συντηρήσω σπίτι έστω και με συγκάτοικο (η αποζημίωση της άσκησης είναι γύρω στα 200€ πάνω – κάτω) και φοβάμαι ότι όλο αυτό που ζω δεν έχει τέλος. Πριν μερικά χρόνια είχα πάει να μείνω με την αδελφή μου αλλά με απειλούσε ότι θα έρθει και θα χτυπήσει την ίδια και το ανιψάκι μου, ότι θα βάλει φωτιά και άλλα χαριτωμένα. Με έχει βρίσει χυδαία δεκάδες φορές, με χτυπάει όποτε δεν δέχομαι να εκτελέσω μια εντολή της, με έχει πετάξει 3-4 φορές έξω απ’ το σπίτι αφού μου πήρε κινητό και πορτοφόλι, έχει τύχει να με απειλήσει και με μαχαίρι 2 φορές. Καταλαβαίνω ότι όλα αυτά ακούγονται απίστευτα αλλά έτσι είναι. Εκτός από την αδελφή μου που έχει περάσει τα ίδια και τη μεγάλη σε ηλικία γιαγιά μου που την ξέρει αλλά είναι παιδί της και καταπίνει τα πάντα, κανένας άλλος δεν με πιστεύει από την οικογένεια. Θεωρούν ότι υπερβάλλω υποθέτω, ή απλώς δεν τους αφορά. Δε θέλω να της κάνω καταγγελία, δε θέλω ούτε να φανταστώ την ψυχολογική πίεση που θα υποστώ ότι είμαι η αχάριστη που δεν εκτιμά όσα έκανε η μανούλα, ξέρω ότι είναι ηλίθιο που το λέω αυτό και δεν καταλαβαίνω καν γιατί το σκέφτομαι κιόλας. Πριν μερικά χρόνια έκανα ψυχοθεραπεία με μια κοπέλα που παρείχε εθελοντικά την εργασία της, με είχε βοηθήσει πολύ αλλά η μητέρα μου με υποχρέωσε να σταματήσω. Ειλικρινά νιώθω λες κι έχω εγκλωβιστεί σε μια κατάσταση με το δήμιό μου και δεν έχω από πουθενά να πιαστώ. Αν μπορούσες να μου πεις τη γνώμη σου για όλο αυτό ή κάποια συμβουλή σχετικά, θα σου ήμουν ευγνώμων και σε ευχαριστώ εκ των προτέρων.

Πρέπει να αναζητήσεις βοήθεια σε οργανισμούς που βοηθούν κακοποιημένες γυναίκες. Ξεκίνα πάλι ψυχοθεραπεία, κρυφά. Στείλε μας μήνυμα αν μας διαβάζεις.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News