Αγαπητή «Α, μπα»: Η μόνη λύση είναι ο ψυχολόγος 52

Είναι πολλές οι ερωτήσεις που δεν φτάνουν μέχρι τη δημοσίευση, κι αυτό επειδή η απάντηση είναι «η μόνη λύση είναι ο ψυχολόγος».

Δεν δημοσιεύονται πάντα γιατί μέχρι τώρα πίστευα ότι η απάντηση είναι προφανής, ίσως κουραστική και επαναλαμβανόμενη για τους αναγνώστες, και ότι αυτός που ρωτάει, αν διαβάσει λίγο στο σάιτ, θα το συμπεράνει και μόνος του. Όμως, όσο περνάει ο καιρός, αυτές οι ερωτήσεις όχι μόνο δεν μειώνονται, αλλά αυξάνονται.

Αυτό μπορεί να σημαίνει διάφορα πράγματα, ή πολλά μαζί. Ότι η καραντίνα κάνει πιο έντονους τους προβληματισμούς. Ότι όσο αυξάνονται οι αναγνώστριες, αυξάνονται και αυτές οι ερωτήσεις, στατιστικά. ή ότι παλιότερες αναγνώστριες βρίσκουν όλο και περισσότερο θάρρος για να στείλουν ερώτηση.

Κάθε Σαββατοκύριακο θα δημοσιεύω λοιπόν αυτές τις ερωτήσεις, για να διαβάζουν και ίσως να απαντούν όσες ενδιαφέρονται. Η δική μου απάντηση για αυτές τις ερωτήσεις είναι το γνωστό μάντρα του α μπα. Δεν έχει γίνει αδίκως μάντρα. Για όσες έχουν παρόμοιους προβληματισμούς, ελπίζω να βρουν μέσα σε αυτές τις ερωτήσεις τον εαυτό τους και να καταλάβουν ότι όταν θέλουμε να αλλάξουμε κάτι μέσα μας επειδή μας βασανίζει, δεν υπάρχουν ταινίες, βιβλία ή συμβουλές που μπορούν να το κάνουν. Αυτά είναι βοηθήματα. Κανένα από αυτά όμως δεν μπορεί να αντικαταστήσει την συστηματική θεραπεία. Και επαναλαμβάνω: δεν χρειάζεται να έχουμε «πρόβλημα» για να πάμε. Αρκεί να έχουμε μια ερώτηση που μας βασανίζει σε σημείο να διαταράσσεται η καθημερινότητα μας ή οι σχέσεις μας με τους άλλους.

1.Αγαπητή α,μπα, Νομίζω ότι έχω πάθει μια μικρή εμμονή με τον Θάνατο. Και όταν λέω εμμονή δεν εννοώ τάσεις αυτοκτονίας ή κάτι παρόμοιο αλλά πολύ απλά φόβος, αβεβαιότητα του τι υπάρχει αν υπάρχει κάτι μετά, ανησυχία για τους δικούς μου και μια ματαιότητα για τα πάντα, σαν να μην βρίσκω νόημα για τίποτα αφού ολ@ στο τέλος θα πεθάνουμε. Εκτός του ότι το σκέφτομαι σε άκυρες στιγμές και πολλές φορές προφανώς πριν κοιμηθώ με αποτέλεσμα να μην μπορώ να κοιμηθώ, νομίζω χάνω κάθε κίνητρο για το οτιδήποτε. Το νόημα έχει να δουλέψω, να γνωρίσω κοσμο, να κάνω ταξίδια; Ξέρω ότι η όλη κατάσταση ξεκίνησε μετά τον θάνατο της γιαγιάς μου (ήταν ο πρώτος κοντινός άνθρωπος που έχασα πριν από σχεδόν δύο χρόνια και ακόμα και τώρα η αναφορά ακόμα σε αυτήν μου προκαλεί μελαγχολία και σύγχυση καταλήγω να κλαίω πολύ συχνάζ προσφάτως είδα μια ταινία με μια ηλικιωμένη και την έκλεισα γιατί άρχισα να κλαίω) αλλά ο κόβιντ τα έκανε όλα χειρότερα. Άνθρωποι να πεθαίνουν καθημερινά, φόβος, εγκλεισμός στο σπίτι και άλλη μία ματαιότητα η έλλειψη “ζωής” και απλά η επανάληψη της καθημερινότητας. Αλλά ακόμα και τώρα που κάπως ανοίξαμε το ίδιο νιώθω. Δεν έχω όρεξη να βγω η κάνω πράγματα (νταξει δεν κλείνομαι όλη μέρα σπίτι αλλά δεν έχω την όρεξη για ζωή που είχα πριν με ένα σόρρο χόμπι και φίλους και δραστηριότητες, κάποτε ακόμα και μια βόλτα μόνη μου μου προκαλούσε ευχαρίστηση). Δεν ξέρω αν περιμένω να μου πεις κάτι αντιλαμβάνομαι ότι η λύση θα ήταν ίσως ο ψυχολόγος απλά θέλω κάπου να το εκμυστυρευτώ (δεν ξέρω νιώθω ότι είναι κάτι που δεν μπορώ να το πω ούτε στους δικούς μου ανθρώπους) και να μου δώσεις ελπίδα ότι μπορούν να μειωθούν οι σκέψεις αυτές γιατί με κουράζουν ειλικρινά και με εμποδίζουν να κάνω και να νιώσω πράγματα.

Αν πας σε ψυχολόγο, μπορεί να μειωθούν αυτές οι σκέψεις που σε κουράζουν.

2. Διαβάζω αρκετά από τα άρθρα σου και ήθελα καιρό να σου γράψω κάτι που με βασανίζει και με έχει φθείρει ψυχολογικά. Είμαι 22 ετών και μέχρι πριν κάτι μήνες είχα σχέση με μια κοπέλα με την οποία χωρίσαμε αρκετά άσχημα. Ήταν η πρώτη μου σχέση κυρίως λόγω της ανασφάλειάς μου να δοκιμάσω ξανά στο παρελθόν. Η κοπέλα αυτή όμως μου δημιούργησε μεγαλύτερες ανασφάλειες, καθώς μιλούσε με τους πρώην της και το περιβάλλον τους πολλές φορές χωρίς να το γνωρίζω και με έκανε να αισθάνομαι άσχημα και οτι κάνω κάτι εγώ λάθος. Είχε φτάσει στο σημείο να λέει οτι δεν έχει σχέση σε άκυρους που τις έστελναν ενώ σε πρώην της ανέφερε πως αν δεν υπήρχε απόσταση θα ήταν μαζί και πως τον αγαπούσε πιο πολύ από ότι εμένα. Ως αποτέλεσμα όλων αυτών εγώ έχασα τον εαυτό μου γιατί προσπαθούσα να δω τι κάνω λάθος και έκανα συνέχεια πράγματα για εκείνη αλλά παράλληλα έγινα ζηλιάρης και πιεστικός και είχε σαν συνέπεια να με χωρίσει και να μιλήσω και εγώ πιο άσχημα. Πλέον μιλάει για μένα με τα χειρότερα λόγια και αυτό με έχει φτάσει σε σημείο να θεωρώ τον εαυτό μου σκουπίδι και οτι δεν είμαι καλός άνθρωπος και σκέφτομαι μήπως όντως της έκανα εγώ κάποιο κακό με την συμπεριφορά μου

3. Τα κιλά μου κυβερνούν τη ζωή μου. Αγαπητή α μπα και αναγνωστ@. Το τελευταίο χρόνο περνάω μια αρκετά ζόρικη περίοδο. Για τα πρακτικά, παίρνω αγωγή για κατάθλιψη και αγχώδη διαταραχή. Το πρόβλημα μου είναι το εξής. Εχω βαλει αρκετά κιλά (περίπου 20, δεν ζυγιζομαι πλέον γιατί με στρεσάρει πολυ). Παντα ήμουν πάνω κατω με τα κιλά μου αλλα τωρα είμαι πολύ πάνω. Τελευταία μου εζει γινει εμμονη. Δεν θελω να βλέπω φωτογραφίες μου να με βλεπω στο καθρέφτη, αποφεύγω να δω ατομα που έχει καιρο να δω γιατί σκέφτομαι ότι θα σκεφτούν ότι παχυνα. Δεν γδυνομαι στο σπιτι. Δεν θελω καν να κανω μπανιο γιατι θα πρέπει να ρθω αντιμέτωπη με το σώμα μου. Με παρακολουθεί ψυχολογος, αλλά το συγκεκριμένο θέμα, δεν το έχουμε θίξει ειναι η αλήθεια. Η ερώτηση μου είναι: η μόνη λύση είναι, να χάσω βαρος;;

4. Αγαπητή Α μπα Το πρόβλημά μου είναι πως νιώθω κενή από τις γνωριμίες μου. Δε βρίσκω κάποιον που να με ενθουσιάζει και αντίστοιχα δεν ενθουσιάζεται κάποιος από εμένα. Θέλω να βιώσω κάτι όμορφο και κάτι δυνατό. Υπάρχουν και άλλοι που το αντιμετωπίζουν αυτό ή εγώ κάνω κάτι λάθος;

5. Το σκέφτομαι μέρες αν πρέπει να γράψω ή πώς να γράψω δεν είμαι πολύ καλή στον γραπτό λόγο σας διαβάζω φανατικά αρκετό καιρό τώρα, και με έχετε βοηθήσει πολύ στον τρόπο που σκέφτομαι πιά γι΄αυτό θα ήθελα να μοιραστώ την ιστορία μου μαζί σας Τον γνώρισα όταν είμουν 18 αυτός 26 με γοήτευσε από την πρώτη στιγμή, τον ερωτεύτηκα παράφορα. Εγώ τότε κοριτσάκι για κάποιο λόγο με τρόμαζε να προχωρήσω μαζί του οτιδήποτε ερωτικό, ίσως γιατί ενώ ήξερε οτι δεν είχα άλλες ερωτικές επαφές μου έλεγε τι ήθελε να κάνουμε, και φοβόμουν, ίσως είχα ένστικτό γιατί θα ακολουθήσει, ακόμα δεν το έχω καταλάβει. Έτσι χωρίσαμε γιατί δεν μπορούσα να τον καλύψω ερωτικά. Όμως εγώ ποτέ δεν τον ξέχασα πάντα τον είχα στο μυαλό μου σαν τον ιδανικό ακόμα, πήγα σε άλλη πόλη για σπουδές έκανα άλλες σχέσεις, εκείνος παντρεύτηκε, ακόμα και τότε τον σκεφτόμουν. Στα 26 μου ξανασυναντιόμαστε εγώ να προσπαθώ για την επαγγελματική ζωή, εκείνος να προσπαθεί να βοηθήσει την γυναίκα του που είχε μια πολύ σοβαρή ασθένεια που τις περισσότερες μέρες ήταν σε κέντρο αποκατάστασης, και τότε ξεκίνησαν όλα. Ήξερα που μπλέκω αλλά δεν μπορούσα να σταματήσω. Ανέχτηκα τα πάντα να κρυβόμαστε, να προσέχουμε που πάμε να μην μας δει κανείς γνωστός εγώ να είμαι καλά όσο είμαστε μαζί και χάλια όταν είμαστε χώρια γιατί ένοιωθα άσχημα για όλα. Έφτασε στο σημείο να με υποτιμάει σαν άνθρωπο να με εξευτελίζει και εγώ να μην φεύγω, το καταλάβαινα, πονούσα αλλά δεν έφευγα. Όποτε προσπαθούσα να ξεφύγω δεν με άφηνε. Υπήρχαν φορές που με τρόμαζε είχα την εντύπωση οτί είναι τρελός, σε ότι κατάστασή και να με έβλεπε είχε μια έκφρασή αδιαφορίας χωρίς κανένα συναίσθημα. Αυτός έκανε μια άλλη σχέση χώρισε και είχε ξεκινήσει και την διαδικασία διαζυγίου από την γυναίκα του και με προσέγγισε ξανά και εγώ πάλι δέχτηκα και τότε έπρεπε να ξανά προσέχουμε μην μας δει η πρώην κοπέλα του και στεναχωρηθεί , ώσπου ξεκίνησαν πάλι τα ίδια και τότε πήρα την μεγάλη απόφαση να ξεκόψω εντελώς , άλλαξα τηλέφωνο, άφησα την δουλεία μου, άλλαξα πόλη, για να ξεφύγω , για να σωθώ, πέρασα πολύ δύσκολά στην νέα μου ζωή έφτασα πάτο για άλλη μια φορά αυτήν την φορά οικονομικά υπήρχαν φορές που δεν είχα να φάω για μέρες αλλά άντεξα. εκείνος κατα καιρούς προσπαθούσε να επικοινωνήσει ξανά μαζί μου. Και εκεί στο χάος γνώρισα υπέροχους ανθρώπους που μου στάθηκαν σαν οικογένεια, σαν φίλοι με βοήθησαν , με σήκωσαν. και εγώ σαν φοίνικας αναγεννήθηκα απο τις στάχτες μου. Ένας από αυτούς τους είναι ο σύντροφός ζωής , ό καλύτερός μου φίλος που ότι και να μου συμβεί είναι βράχος δίπλα μου με λατρεύει και τον λατρεύω. Αυτός που με κατάστρεψε σαν άνθρωπο με βοήθησε να δω οτί υπάρχουν άνθρωποι που με αγαπούν και αξίζουν και οι ίδιοι την αγάπη μου . τώρα 42 χρονών πια, πιάνω τον εαυτό μου να τον σκέφτομαι ( μια από αυτές είναι και αυτή) και να θυμώνω , αυτός είναι ο λόγος τα λέω όλα αυτά μήπως και επιτέλους τον ξεχάσω για πάντα, είναι η πρώτη φορά που τα μοιράζομαι με κάποιον

6. Καλημέρα α,μπα . ντρέπομαι πολύ που θα το πω αυτό αλλά θα το πω . Όταν είμαι σε σχέση δεν μου αρέσει ο άλλος να κάνει πράγματα χωρίς εμένα . (Διακοπές,βόλτες,μπάνια κλπ ) .όταν μου λέει ότι θα κάνει κάτι άλλο στραβωνω πραγματικά ασυνηδειτα κιόλας δηλαδή χωρίς να το επεξεργαστω. Είναι βασανιστήριο γτ ενώ όλοι μου λένε πόσο δυναμική κοπέλα φαίνομαι εγώ μέσα μου κάθε φορά υποφέρω να κατάπνιξω αυτό το αρνητικό μου . Νιώθω σα μικρό κοριτσάκι ανώριμο . Θέλω πολύ να το αλλάξω κ όχι απλά να το πνιγώ . Τελικά είμαι φουλ ανασφαλής;

7. Γεια σου α μπα! Θα μπω κατευθείαν στο θέμα. Πριν 3 χρόνια χρειάστηκε να κάνω απεντόμωση από κοριούς στο σπίτι μου. Η διαδικασία ήταν αρκετά μεγάλη και επώδυνη. Χρειάστηκε να πλύνω ό,τι υφασμάτινο αντικείμενο και ρούχο υπήρχε στο σπίτι,να τα τοποθετήσω σε πλαστικές σακούλες κάποιες μέρες και να έρθει συνεργείο απεντόμωσης. Οι κοριοί πέθαναν, αλλά εμένα μου δημιουργήθηκαν ψυχαναγκασμοί όσον αφορά την καθαριότητα και μετατραυματικό στρες όσον αφορά τους κοριούς. Φτάνουμε στο σήμερα, και παρότι είμαι πάρα πολύ προσεκτική και καθαρή, βρίσκω πάλι κοριούς στο ίδιο σπίτι, η προέλευση των οποίων ειναι άγνωστη. Με χίλια ζόρια και πολλές κρίσεις πανικού ξαναρχίσα την ίδια διαδικασία και περιμένω αποτελέσματα. Σου γραφω λοιπόν κυρίως για να διαβάσω και ιστορίες αλλονων περί κοριών και και να παρω ιδέες για την αντιμετώπιση τους. Όσο για το τραύμα που δημιουργήθηκε απο αυτη τη διαδικασία μάλλον ειναι κομματάκι δύσκολο να το λύσω χωρίς Ψ 🙂

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News