Λίγο καιρό μετά την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, το 1933, η αρθρογράφος Charlotte Beradt αποφασίζει να φτιάξει ένα αρχείο ονείρων των ανθρώπων που ζούσαν στη Ναζιστική Γερμανία από το 1933 ως το 1939. Γράφει το “Τρίτο Ράιχ των Ονείρων”, το οποίο αποκαλύπτει την επίδραση που είχε ο ναζισμός στο συλλογικό ασυνείδητο.
Για τον τρόπο που επηρεάζεται το συλλογικό ασυνείδητο από την τρομακτική, ασυνήθιστη συνθήκη της παγκόσμιας επιδημίας, αναρωτήθηκε και μία ερευνήτρια ονείρων από το Χάρβαρντ, που αποφάσισε να γράψει ένα βιβλίο και να συλλέξει τις εικόνες που παίζουν στα μυαλά των ανθρώπων σε όλο τον κόσμο όταν κοιμούνται.
Έχοντας μελετήσει τα όνειρα επιζώντων της 11ης Σεπτεμβρίου, στρατιωτών κατά τη διάρκεια του πρώτου πολέμου στον Κόλπο και όνειρα αιχμαλώτων πολέμου σε στρατόπεδα συγκέντρωσης του Β ‘Παγκοσμίου, η Deirdre Barrett αναρωτήθηκε στο “Pandemic Dreams” ποια μοτίβα από αυτές τις προηγούμενες ανθρωπιστικές κρίσεις μπορεί να επανεμφανιστούν ξανά στο συλλογικό μας ασυνείδητο.
Το αρχείο περιλαμβάνει πάνω από 9000 όνειρα 3.700 ανθρώπων από όλον τον κόσμο, αφού η έρευνα του ήταν διαδικτυακή και μπορούσαν όλοι να γράψουν τα ονειρικά τους ταξίδια στα αγγλικά και ύστερα να υποβάλουν την ιστορία τους.
Δεν αναγνωρίζω τους δρόμους κοντά στο σπίτι μου, οι άνθρωποι δεν μου μιλάνε, δεν μου απευθύνονται, απλά βήχουν, βήχουν, βήχουν.
Το πιο σύνηθες όνειρο, λέει η Barret, είναι ότι αρρωσταίνεις από τον ιό. Αυτό βλέπουν οι περισσότεροι, ότι κάνουν τεστ, ότι περιμένουν αποτελέσματα ή ότι μολύνονται από φίλους, συγγενείς ή απλά ανθρώπους που περπατάνε στο δρόμο.
Κοίταξα το στομάχι μου και είδα σκούρες μπλε ρίγες. «Θυμήθηκα» τότε αυτά ήταν τα πρώτα σημάδια μόλυνσης με το COVID-19.
Το σπίτι μου ήταν εξεταστικό κέντρο για τον COVID-19. Οι άνθρωποι δεν φορούσαν μάσκες. Ανησυχώ ότι ο σύζυγος και ο γιος μου θα αρρωστήσουν απ’ τον Covid επειδή εγώ η ίδια εργάζομαι στον τομέα της υγείας.
Κάποια όνειρα είναι πιο μαχητικά:
Στο όνειρό μου, ήμουν ένα τεράστιο αντίσωμα. Ήμουν τόσο θυμωμένος με τον COVID-19, που ο θυμός μού έδωσε υπερδυνάμεις, και έτρεξα οργισμένα να επιτεθώ στον ιό. Ξύπνησα με τρομερή ενέργεια.
Άλλα πιο τιμωρητικά:
Όταν ξύπνησα, το μόνο που μπορούσα να θυμηθώ ήταν ότι έκανα κάτι λάθος ή παραβίασα έναν κανόνα και η τιμωρία μου επειδή ξέχασα να βάλω μάσκα ήταν ότι έπρεπε να σφίξω μια άπειρη γραμμή χεριών.
Και άλλα θυμίζουν Sci-fi:
Το διαστημόπλοιό μου έπρεπε να επιστρέψει στη γη, αλλά στην πορεία κόλλησε στον Κρόνο, και κατέληξα να μένω μόνος μου εκεί, απομονωμένος, χωρίς κανέναν άλλον.
Σε πολλά όνειρα υποβόσκει και το άγχος της σημασίας της ανθρώπινης ζωής.
Είδα ότι έκανα το εμβόλιο και πάνω στη σύριγγα έγραφε χλωριούχο κυάνιο (δηλητηριώδης ουσία) και έτσι κατάλαβα ότι δεν ήταν το εμβόλιο, ήταν ότι έπρεπε να κάνουν ευθανασία σε όλους όσους είχαμε τον ιό.
Δεν είναι όλα τα όνειρα για τον ιό τόσο κυριολεκτικά, εξηγεί η Barret. Μετά την 9/11, λόγω των δραματικών εικόνων της εποχής, η πλειοψηφία των ανθρώπων ονειρευόταν πολύ κυριολεκτικά: Πτώση κτιρίων, αεροπλάνα που περνούσαν μέσα από κτίρια και αεροπειρατές με μαχαίρια. Το μυαλό που ονειρεύεται είναι έντονα οπτικό, οπότε όταν αισθάνεται φόβο, αναζητά μια εικόνα που ταιριάζει με αυτό το συναίσθημα.
Είμαι σε ένα ηλιόλουστο, κίτρινο χορευτικό στούντιο χορού. Κανένας άλλος δεν είναι κοντά. Τεντώνομαι. Βλέπω τον εαυτό μου να μπαίνει και να κάθεται κάτω στη γωνία, κρατώντας τα γόνατά στο στήθος της. Εγώ και εκείνη πρέπει να διατηρήσουμε την απόσταση μεταξύ μας. Έπρεπε να διατηρήσω απόσταση ακόμα και από τον εαυτό μου.
Πολλά όνειρα είναι μεταφορικά στον Covid, ο οποίος πολλές φορές έρχεται με τη μορφή εντόμων. Σμήνη ιπτάμενων εντόμων – μέλισσες, σφήκες, σκνίπες, κατσαρίδες- επιτίθενται σε ανθρώπους. Άλλοι βλέπουν σκουλήκια ή κοριούς. Μια γυναίκα ονειρευόταν τεράστιες ακρίδες με κυνόδοντες.
Πολλά όνειρα παρουσιάζουν μια παραμυθιακή επαφή με νεκρούς αγαπημένους. Μία γυναίκα καλείται να κανονίσει ένα οικογενειακό πικνίκ, αλλά, κατά την άφιξη, ανακαλύπτει ότι όλοι παρευρισκόμενοι είναι όσοι από την οικογένειά της έχει χάσει και όχι όσοι είναι ακόμα ζωντανοί. Μια άλλη γυναίκα παραγγέλνει ένα Uber και το αμάξι που έρχεται να την πάρει είναι μια νεκροφόρα.
Οι ειδήσεις σχετικά με ασθενοφόρα που μεταφέρουν ανθρώπους που δεν τους ξαναβλέπουν οι οικογένειές τους ή σώματα σε ψυκτικά φορτηγά που σταθμεύουν έξω από νοσοκομεία και γηροκομεία προκαλούν έναν νέο τρόμο για τη θνησιμότητα – και τα πανδημικά όνειρα αφορούν συχνά την άμεση συνειδητοποίηση ότι θα μπορούσαμε να χάσουμε τη ζωή μας από αυτό.
Πολλά όνειρα περιλαμβάνουν φυσικές καταστροφές:
Φωσφορίζουσες μέδουσες, θρυμματισμένοι και ραγισμένοι δρόμοι που ήταν αδύνατο να διασχίσω χωρίς να σπρώξω το αυτοκίνητο, μέλη οικογενειών να παρατάσσονται στην αποβάθρα και ένα παλιρροϊκό κύμα να έρχεται, ιπτάμενες φάλαινες, να σπρώχνουμε βάρκες πάνω από υφάλους και βράχια για να σώσουμε οικογένειες και φίλους. Όλα τα καταστροφικά όνειρα σταμάτησαν απότομα όταν πήρα την απόφαση να φύγω από τη δουλειά και να μείνω σπίτι.
Στο τέλος, η Barret προτείνει τεχνικές ελέγχου. Είναι σημαντικό ο ύπνος μας να είναι χαλαρωτικός και οι εικόνες με τις οποίες ξυπνάμε να μην είναι φριχτές, γιατί αυτό μπορεί να επηρεάσει ολόκληρη την μέρα μας. Μια τεχνική ελέγχου των ονείρων είναι να σκεφτόμαστε τους ανθρώπους και τα μέρη που θέλουμε να ονειρευτούμε πολύ συνειδητά ενώ πέφτουμε για ύπνο. Άλλη είναι να προσπαθούμε οι τελευταίες εικόνες που βλέπουμε πριν κοιμηθούμε να είναι ευχάριστες προκειμένου να επηρεάσουν θετικά τη νευροχημεία του εγκεφάλου μας.
Το σίγουρο είναι πως όλοι βλέπουμε όνειρα και πως το συλλογικό μας ασυνείδητο συγχρονίζεται με έναν εξωπραγματικό τρόπο σε συνθήκες κρίσης.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Είναι Η Deirdre Barrett (και το επίθετό της γράφεται με 2 t). ΕρευνήΤΡΙΑ στο Χάρβαρντ, και όχι άντρας. Όλο το άρθρο με Ο Barret και Ο Barret. Ένα απλό γκουγκλάρισμα δε βλάπτει, λίγο έλεος, γιατί πρέπει σώνει και ντε να υποθέτετε ότι είναι άντρας, είμαστε και σε φεμινιστική σελίδα.
Ήμαρτον, συναγωνίστριες, θα αρχίσω να πιστεύω οτι το κάνετε επίτηδες για να δοκιμάσετε τα αντανακλαστικά μας. Υπάρχουν και γυναίκες ερευνήτριες στο Χάρβαρντ και το Deirdre ειναι γυναικείο όνομα. Επίσης, google is our friend ρε παιδάκι μου, για ονόματα που δεν μας ειναι οικεία!
Όταν έχω άγχος για κάτι ονειρεύομαι ότι πηγαίνω σχολείο . (Το σιχαινομουν το σχολείο) συνήθως λύκειο .
Όταν είμαι σε κακή κατάσταση και έχω αγωνία για την εξέλιξη κάποιου γεγονότος βλέπω ότι είμαι κλεισμένη σε ασανσέρ και δεν μπορώ να φτάσω στον όροφο που θέλω .
Από πέρυσι το “σχολείο” το έχω δει καμιά δεκαριά φορές. Το κτίριο είναι πάντα το ίδιο το λύκειο που φοίτησα στ αλήθεια, ανάλογα με το μέγεθος του άγχους όμως είναι διαφορετική η διαρρύθμιση τα μαθήματα που παρακολουθώ και η ηλικία που έχω. Είμαι πάντα ενήλικη όμως από 18 μέχρι την τρέχουσα ηλικία μου.
Πολύ ενδιαφέρον!
Ένα όνειρο που είχα δει στην καραντίνα είναι ότι βρισκόντουσαν ελεύθεροι σκοπευτές σε όλες τις ταράτσες της Αθήνας, και όποιος μετά τις εννιά το βράδυ μίλαγε, ακόμα και στο τηλέφωνο, τον πυροβολούσαν. Αυτό όλο υποτίθεται ότι λεγόταν “σίγαση”.
Φοβερό θέμα τα όνειρα, και τί δεν έχω διαβάσει ;!Θυμάμαι 3-4 όνειρα κάθε βράδυ. Με επηρεάζουν παρά πολύ κατά τη διάρκεια της ημέρας , γιατί είναι συμβολικά. Κάποτε τα σημείωνα, τώρα πάλι τα ζωγραφίζω. Σχετικά με τον κορόνα δεν θυμάμαι να είδα ούτε ένα όνειρο πάντως.
Eγω θυμάμαι στη 1η καραντινα είχα κάνει τουρλουμ ολες τις σειρές. Μία έβλεπα ότι έκανα μάθημα περιβαντολλογιας στην ομάδα του Προφεσσιοναλ στο Λα κασα ντε παπελ (περιμέναμε τότε την 4η σεζόν). Σε άλλο όνειρο είχα δει άγριες μέλισσες σε συνδυασμό με την Γουοντερ Γουμαν και Ρετιρέ ξερω γω😆😆😆