Αγαπητή «Α, μπα»: Η μόνη λύση είναι ο ψυχολόγος 50

Είναι πολλές οι ερωτήσεις που δεν φτάνουν μέχρι τη δημοσίευση, κι αυτό επειδή η απάντηση είναι «η μόνη λύση είναι ο ψυχολόγος».

Δεν δημοσιεύονται πάντα γιατί μέχρι τώρα πίστευα ότι η απάντηση είναι προφανής, ίσως κουραστική και επαναλαμβανόμενη για τους αναγνώστες, και ότι αυτός που ρωτάει, αν διαβάσει λίγο στο σάιτ, θα το συμπεράνει και μόνος του. Όμως, όσο περνάει ο καιρός, αυτές οι ερωτήσεις όχι μόνο δεν μειώνονται, αλλά αυξάνονται.

Αυτό μπορεί να σημαίνει διάφορα πράγματα, ή πολλά μαζί. Ότι η καραντίνα κάνει πιο έντονους τους προβληματισμούς. Ότι όσο αυξάνονται οι αναγνώστριες, αυξάνονται και αυτές οι ερωτήσεις, στατιστικά. ή ότι παλιότερες αναγνώστριες βρίσκουν όλο και περισσότερο θάρρος για να στείλουν ερώτηση.

Κάθε Σαββατοκύριακο θα δημοσιεύω λοιπόν αυτές τις ερωτήσεις, για να διαβάζουν και ίσως να απαντούν όσες ενδιαφέρονται. Η δική μου απάντηση για αυτές τις ερωτήσεις είναι το γνωστό μάντρα του α μπα. Δεν έχει γίνει αδίκως μάντρα. Για όσες έχουν παρόμοιους προβληματισμούς, ελπίζω να βρουν μέσα σε αυτές τις ερωτήσεις τον εαυτό τους και να καταλάβουν ότι όταν θέλουμε να αλλάξουμε κάτι μέσα μας επειδή μας βασανίζει, δεν υπάρχουν ταινίες, βιβλία ή συμβουλές που μπορούν να το κάνουν. Αυτά είναι βοηθήματα. Κανένα από αυτά όμως δεν μπορεί να αντικαταστήσει την συστηματική θεραπεία. Και επαναλαμβάνω: δεν χρειάζεται να έχουμε «πρόβλημα» για να πάμε. Αρκεί να έχουμε μια ερώτηση που μας βασανίζει σε σημείο να διαταράσσεται η καθημερινότητα μας ή οι σχέσεις μας με τους άλλους.

1. Αγαπητή αμπα και παρέα. Είμαι 40 ετών γυναικα, όχι γαμος όχι παιδιά. Και με σχεσεις στο παρελθόν που ,προφανώς, έληξαν άδοξα και όσο τις βλέπω και από απόσταση δεν ήταν και οι καλύτερες, το αντίθετο. Έχω κάνει αρκετή δουλειά με τον εαυτό μου και συνεχίζω, ωστε και σε αυτό το κομμάτι να ελπίζω ότι στο μέλλον μπορεί να πάει καλύτερα. Τα παιδιά τα αγαπάω αλλά ποτέ δεν ένιωσα την άμεση ανάγκη απόκτησης. Από μικρή νόμιζα ότι θα προκύψει η επιθυμία μέσα σε μια όμορφη σχέση. Κάτι που δεν συνέβη ποτέ. Έχω αρχίσω να εξετάζω την πραγματικότητα της επιθυμίας μου η όχι για παιδιά , και την πιθανή πραγματοποίηση της με άλλους τρόπους (δότη κλπ). Αλλά ακόμα είμαι στην επεξεργασία. ΟΜΩΣ. Κάθε φορά που μαθαίνω ότι κάποιος που ήταν στην ίδια φάση με εμένα, αλλά κυριως κάποιος πρώην η κάποιος που είχα φλερτ, περιμένει παιδί , νιώθω σαν η ζωή να προχωράει και εγώ να μένω στάσιμη. Ξαφνικα όλοι οι άλλοι τομείς της ζωης μου στους οποίους εξελίσσομαι και πάω καλά κλπ κλπ νιώθω ότι είναι εκεί σε μια γωνία, και εγώ είμαι στάσιμη και αγκυλωμένη, ως έφηβη. (Ναι μόλις έμαθα ότι η τελευταία «ιστορία μου» θα γίνει μπαμπας). Κάπως έτσι… θα με βάλεις σκ κατευθείαν στον ψυχολόγο;…..

2. Αγαπητή Αμπα γεια σου!!! Συγχαρητήρια για την υπέροχη στήλη σου!!! Με λένε Μαρίνα είμαι 30 χρόνων και το θέμα το δικό μου έχει να κάνει με την οικογένειά μου ( έχω δύο αδέρφια) και κυρίως με τη νύφη μου ,τη σύντροφό του αδελφού μου… Έχω την εντύπωση ότι δε με συμπαθεί καθόλου, παρόλο που την έχω συναναστραφει λίγες φορές γιατί δεν κάνουμε παρέα γενικά ,όμως κάθε φορά που τη συναντώ νιώθω άσχημα και μου χαλάει τη διάθεση κ φαντάσου μένουμε στο γεια τι κάνεις κ τίποτα παραπάνω… Γενικά με τα αδέλφια μου δεν ταιριάζω ιδιαίτερα ,ειδικά αυτόν που σου λέω για την κοπέλα του είναι άλλοι κόσμοι από μένα κ πολλές φορές στο παρελθόν έχω νιώσει απόρριψη ,αδιαφορία και κριτική από την πλευρά του ,οπότε ίσως αυτό με έχει κάνει κλειστή και να μη θέλω πολλά πολλά… Με τον άλλο αδερφό κάνω παρέα γιατί ο άντρας μου είναι φίλος του οπότε βρισκόμαστε για καφέδες κτλ αλλά πιστεύω ότι αν δεν υπήρχε η επαφή των δύο φίλων και με εκείνον δε θα βρισκόμουν τόσο συχνά… Επίσης αυτό που με ενοχλεί είναι ότι τα δύο μου αδέρφια το τελευταίο διάστημα έχουν έρθει κοντά και κάνουν περισσότερη παρέα κυρίως ο αδελφός μου με τη νύφη μου οπότε ίσως καταβαθος να ζηλεύω επειδή εγώ είμαι στην απ’εξω… Ο άντρας μου μου λέει ότι δεν υπάρχει λόγος να χαλιεμαι εφόσον δεν ταιριάζουμε και ότι η νύφη μου δεν μου είναι κάτι απλώς είναι η γυναίκα του αδελφού μου… Όμως εγώ τα βλέπω διαφορετικα τα πράγματα ,ειμαι πολύ ευαίσθητος άνθρωπος και στεναχωριέμαι με το παραμικρό… Σίγουρα τα αδέρφια μου με αγαπάνε και με νοιάζονται απλώς πιστεύω ότι δεν υπάρχει η επαφή και η επικοινωνία που θα ήθελα ιδανικά… Επίσης ξέρω ότι αν μιλήσω με όλους αυτούς και τους κάνω τα παράπονα μου το λιγότερο που θα πουν είναι ότι είμαι περίεργη και παρεξηγιαρα και ότι όλα τα παίρνω σοβαρα ( αυτό έχει ειπωθεί στο παρελθόν για μένα με αφορμή διάφορα σκηνικά) Σίγουρα φταίω κ εγώ γιατί φαίνεται ότι είμαι απόμακρη και λιγομίλητη όποτε ίσως και η νύφη να νιωθει όπως νιώθω και εγώ ,δηλαδή αν δε κάνει κάποιος το πρώτο βήμα δε θα υπάρξει η αλλαγή στη σχέση…. Δε ξέρω τι θα με κάνει να σταματήσω να σκέφτομαι έτσι , να μη δίνω σημασία και να σταματήσω να χαλιεμαι με το παραμικρό… Η δική σου συμβουλή ποια είναι? Σε ευχαριστώ πολύ ,καλή συνέχεια να έχεις!!!!

3. Αγαπητή α,μπα, χώρισα μετά από 4 χρόνια σχέσης, (είμαι 24 χρονών) μου έδινε τα πάντα και εγώ ήμουν πιεστική και ζήταγα συνέχεια κι’ άλλα, με έβαζε πάνω από τον εαυτό του… με αγάπησε πιο πολύ από τον εαυτό του και στο τέλος έχασε τον εαυτό του! είχα προβλήματα εμπιστοσύνης χωρίς να μου δώσει καμία αφορμή. Ήμουν τοξική. το είχα καταλάβει τον τελευταίο χρόνο και δεν μπόρεσα να αλλάξω. Δεν πρόλαβα. Ξέρω ότι δεν αγαπάω τον εαυτό μου και συνέχεια έψαχνα κάποιον να με αγαπήσει για να συμπληρώσει αυτό το κενό. όταν βρέθηκε αυτός ο κάποιος δεν ήμουν ευχαριστημένη όσα και να μου έδινε. Το θέμα είναι ότι πονάω περισσότερο από όσο αντέχω. Δεν με αντέχω. Δεν ξέρω πως να ζήσω μόνη μου, Δεν θέλω να ζήσω μόνη μου.

4. Καλησπέρα α.μπα!Διαβάζω εδώ και πολλά χρόνια τη στήλη σου και ήρθε η ώρα να σου πω και εγώ κάτι που με απασχολεί. Κάποιες φορές έχω μια πολύ αλλόκοτη συμπεριφορά. Ασχολούμαι με μικροπραγματα σε βαθμό υπερβολικό που κάνει κακό στη ψυχολογία μου αλλά και αυτών που με περιτριγυρίζουν. Μπορεί ας πούμε το αγόρι να μου να μου πει να βγούμε να πω όχι γιατί έχω να κάνω το τάδε και να μου πει οκ.μετα εγώ σκέφτομαι γτ να πει οκ ; Δεν ήθελε δει να με δει ; Γτ να μην επιμεινει ; Σου έδωσα ένα παράδειγμα αν και εχω πολλά ακόμα . Αναλύω μικροπραγματα και καποιες φορές χάνομαι μέσα σε μικρό βλακείες. Με έχει κουράσει και με εχει φθείρει πολύ ψυχολογικά αυτό και θέλω πραγματικά να το αλλάξω πρώτα από όλα για να καλύτερεψω εμένα και μετά για να μην παιδεύω αυτούς που αγαπώ με την αλλόκοτη μερικές φορές συμπεριφορά μου.εχεις κάποια απόψη πάνω σε αυτό ;; Σε ευχαριστώ πολύ !! Φιλιά !!

5. Αγαπητή α μπά, φέτος δίνω πανελλήνιες μετά από πολλά χρόνια για να περάσω επιτέλους στη σχολή που πάντα ήθελα. Ακριβώς επειδή αυτό το βήμα σημαίνει πολλά για μένα, έχει διπλασιαστεί και το άγχος μου όσο πλησιάζει ο καιρός. Ωστόσο χρειάζομαι καθαρό μυαλό στις εξετάσεις και το άγχος σίγουρα δεν είναι καλός σύμβουλος. Ξέρεις κάτι που μπορεί να βοηθήσει; Σε ευχαριστώ πολύ, προκαταβολικά.

6. Αγαπητή Λένα, Σε διαβάζω πάνω από δεκαετία και μπορώ να πω ότι τόσο οι δικές σου απαντήσεις όσο πολλών σχολιαστριών/ών έχουν επηρεάσει θετικά τον τρόπο που σκέφτομαι και αντιδρώ. Στα 33 μου, έχω φέρει ανάποδα τη ζωή μου και στέκομαι στα πόδια μου ανεξάρτητα και καλά, έχοντας περάσει ένα δύσκολο διαζύγιο και αρκετές επώδυνες καταστάσεις. Με πολλή δουλειά με τον εαυτό μου ετοιμάζω να κάνω το επόμενο βήμα και να μετακομίσω στο εξωτερικό, από επιλογή και όχι ανάγκη, το αντιμετωπίζω ως μια νέα πρόκληση. Το αγκάθι της υπόθεσης είναι οι γονείς μου. Ο πατέρας μου πρόσφατα διαγνώστηκε με άνοια, με εμφανείς τις πρώτες δυσκολίες. Η μητέρα μου είναι ένας δύσκολος άνθρωπος, με αυταρχικό χαρακτήρα, που συμπεριφερόταν πάντα δυναστικά, δημιουργώντας πολλές εντάσεις στην οικογένεια. Με τα χρόνια έχω καταφέρει ως έναν βαθμό να φτιάξω τη μεταξύ μας σχέση και να βάλω τα όριά μου ώστε να μην με επηρεάζει. Αντίθετα, η σχέση της με τον πατέρα μου έχει επιδεινωθεί, ώστε να χαρακτηρίζεται οριακά κακοποιητική. Δεν τολμάει να φέρει την παραμικρή αντίρρηση, “μπλοκάρει” στην παραμικρή κίνηση η οποία μπορεί να οδηγήσει στην έκρηξη της. Πλέον λόγω της άνοιας “τα λάθη του” γίνονται όλο και συχνότερα -το συρτάρι που δεν έκλεισε ή ο εκνευρισμός του επειδή δε βρίσκει κάτι, οδηγούν σε φοβερής έντασης ξεσπάσματα της μητέρας μου. Ήταν πάντα ήρεμος χαρακτήρας, το τελευταίο διάστημα εξαιτίας και του εγκλεισμού λόγω κορωνοϊού έχει κλειστεί στον εαυτό του. Μένουμε στην επαρχία, οι λίγοι του φίλοι του μένουν σε απόσταση και δεν οδηγάει πλέον λόγω διάγνωσης. Με αυτήν την κατάσταση, έχω έναν κόμπο στον λαιμό ότι φεύγοντας, τον εγκαταλείπω. Φεύγει η δική μου αντίσταση στη εξουσιαστική παρουσία της μητέρας και θα είναι πλέον έρμαιο των νεύρων της. Πώς μπορώ να τους βοηθήσω ώστε να απεγκλωβιστούμε όλοι από αυτην την κατάσταση;

7. σχετικά με την προσωπική μου ζωή. Κάνω συχνά νέες γνωριμίες, δεν μου είναι καθόλου δύσκολο να βγω ραντεβού και την πλεοψηφία των φορών πετυχαίνω άνδρες άνω του μετρίου και οι οποίοι συνήθως πληρούν τις βασικές μου προδιαγραφές (τα λεγόμενα κουτάκια) οι οποίες πρέπει να πλήρούνται για να μπω στη διαδικασία να ξεκινήσω μια νέα γνωρίμια. Όλα καλα μέχρι εδώ, μποράβο σου θα μου πείς, το πρόβλημα μου είναι ότι απαξ και αυτή η νέα γνωριμία αρχίζει να μου αρέσει λιγάκι (συνήθως δεν μου αρέσουν), γίνομαι εμμονική, υπεραναλύω τα πάντα και θέλω να προδιαγράφω στο μυαλό μου το μέλλον σε μία προσπάθεια ελέγχου της καταστασης ώστε να μην πληγωθώ και μη τθχόν και μου ξεφύγει κανένα red flag. Είμαι μόνιμα σε σε μία κατάσταση “συναγερμού” με αποτέλεσμα να χάνω το fun κομμάτι του flirt και αυτό να έχει ως αποτέλεσμα το άγχος μου να βγαίνει προς τα έξω και ο απέναντι να αισθάνεται πίεση η να με νιώθει επιθετική. Τι να κάνω?

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News