Αγαπητή «Α, μπα»: Η μόνη λύση είναι ο ψυχολόγος 42

Είναι πολλές οι ερωτήσεις που δεν φτάνουν μέχρι τη δημοσίευση, κι αυτό επειδή η απάντηση είναι «η μόνη λύση είναι ο ψυχολόγος».

Δεν δημοσιεύονται πάντα γιατί μέχρι τώρα πίστευα ότι η απάντηση είναι προφανής, ίσως κουραστική και επαναλαμβανόμενη για τους αναγνώστες, και ότι αυτός που ρωτάει, αν διαβάσει λίγο στο σάιτ, θα το συμπεράνει και μόνος του. Όμως, όσο περνάει ο καιρός, αυτές οι ερωτήσεις όχι μόνο δεν μειώνονται, αλλά αυξάνονται.

Αυτό μπορεί να σημαίνει διάφορα πράγματα, ή πολλά μαζί. Ότι η καραντίνα κάνει πιο έντονους τους προβληματισμούς. Ότι όσο αυξάνονται οι αναγνώστριες, αυξάνονται και αυτές οι ερωτήσεις, στατιστικά. ή ότι παλιότερες αναγνώστριες βρίσκουν όλο και περισσότερο θάρρος για να στείλουν ερώτηση.

Κάθε Σαββατοκύριακο θα δημοσιεύω λοιπόν αυτές τις ερωτήσεις, για να διαβάζουν και ίσως να απαντούν όσες ενδιαφέρονται. Η δική μου απάντηση για αυτές τις ερωτήσεις είναι το γνωστό μάντρα του α μπα. Δεν έχει γίνει αδίκως μάντρα. Για όσες έχουν παρόμοιους προβληματισμούς, ελπίζω να βρουν μέσα σε αυτές τις ερωτήσεις τον εαυτό τους και να καταλάβουν ότι όταν θέλουμε να αλλάξουμε κάτι μέσα μας επειδή μας βασανίζει, δεν υπάρχουν ταινίες, βιβλία ή συμβουλές που μπορούν να το κάνουν. Αυτά είναι βοηθήματα. Κανένα από αυτά όμως δεν μπορεί να αντικαταστήσει την συστηματική θεραπεία. Και επαναλαμβάνω: δεν χρειάζεται να έχουμε «πρόβλημα» για να πάμε. Αρκεί να έχουμε μια ερώτηση που μας βασανίζει σε σημείο να διαταράσσεται η καθημερινότητα μας ή οι σχέσεις μας με τους άλλους.

1. Ο σύντροφός μου θέλει να με γνωρίσει στους δικούς του κι εγώ ντρέπομαι γτ έχω πολλά παραπάνω κιλά από αυτόν. Έχω φάει πολλές ειρωνίες στη μούρη για το σώμα μου από το δημοτικό ακόμα,οι χλευασμοι δεν έλειπαν ποτέ από τη ζωή μου και ούτε λείπουν βέβαια, απλά τώρα γίνονται πίσω από την πλάτη μου από συγγενείς και γνωστούς μιας και τώρα δεν είμαστε παιδάκια αλλά ενήλικες. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να είμαι περισσότερο εσωστρεφής και να αποφεύγω να πολύ κυκλοφορώ έξω. (Ναι ξέρω πως δεν ήταν ούτε είναι λύση αλλά κάπως το είχα αποδεχτεί). Όλα (ας πούμε) ήταν καλά έως τη στιγμή που ο σύντροφός μου μου είπε σε μια συζήτηση μας πως είναι καιρός να γνωρίσω τους δικούς του, εφόσον συζουμε 1 χρόνο σχεδόν. (Εδώ να πω πως ζουμε Θεσσαλονίκη και οι δικοί του είναι Αθήνα οπότε αυτός είναι και ο λόγος που δεν έχουμε γνωριστεί ακόμα). Μου έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι. Δε θέλω. Ντρέπομαι. Αρνούμαι. Θα με κοιτάνε από πάνω με αυτό το ύφος που το ξέρω πολύ καλά χρόνια τώρα. Σα να βλέπουν εξωγήινο. Σα να έχω τρίτο χέρι. Σαν δε ξέρω κι εγώ τι άλλο.. Προς το παρόν με έχει σώσει το λοκνταουν αλλά για πόσο; Ξέρω ότι η συμπεριφορά μου είναι παιδιάστικη αλλά έχω φάει τόσο δούλεμα στη ζωή μου που απλά θέλω να ανοίξω μια τρύπα στο έδαφος και ζήσω εκεί. Δε ξέρω καν γιατί σου γράφω ίσως για να πω πράγματα που δεν τα έχει ακούσει κανείς. Ευχαριστώ για τον χρόνο

2. Λενα και Αμπαχόλιξ, σας στέλνω με την ελπίδα να μου ανοίξετε τα μάτια: Δεν ξέρω πού είναι τα όρια (ή η διαφορά) ανάμεσα στο “ανεχομαι πράγματα γιατί ή για να είμαι σε σχέση” και το “βλεπω red flags”. Είμαι straight γυναικα στα 35 και ντρέπομαι που το λέω αλλά ακόμη δεν μπορώ να απαντήσω μέσα μου αν κάτι που βλέπω στον άλλον και δε μου αρέσει είναι στα πλαίσια των συμβιβασμών που απαιτεί η δημιουργία και διατήρηση μιας σχέσης, ή μια ηχηρη καμπάνα. Πχ εδώ και 4 μήνες βγαίνω με κάποιον, πρόσφατα τον ρώτησα πώς το βλέπει για αποκλειστική σχέση και μου είπε ότι τώρα γνωριζόμαστε. Ξενέρωσα ομολογώ, γιατί εμένα μου αρέσει και θα ήθελα να το δοκιμάσουμε εγγυτερα αλλά σκέφτομαι, μήπως πρέπει απλά να περιμένω λίγο έως ότου φτάσει κι αυτός (ελπίζω) στη διάθεσή για σχέση; Ή το κόβω τώρα εφόσον η συζήτηση έγινε και δεν το βλέπει αντιστοιχα; Άλλο παράδειγμα, με τον πρώην μου έβλεπα ότι δεν τραβούσε αλλά εκείνος, σε αντίστοιχη συζήτηση για το πού πάει η σχέση, επέμεινε να προσπαθήσουμε με μικρά βηματα. Κι ενώ είπα να δώσω μια ευκαιρία, είχαμε ζήσει και κάποια πράγματα τελοσπαντων, τελικά πήγε με άλλη μετά από 2 βδομάδες κι έμεινα εγώ να αναρωτιέμαι γιατί το προσπάθησα ενώ ήξερα ότι δεν τράβαγε η κατάσταση. Τι είναι αυτο; Νιώθω ότι πολύ συχνα φτανω στο μεταίχμιο του αν πρέπει να διακόψω μια κατάσταση ή να κάνω υπομονή έως ότου ωριμάσουν κάποια πράγματα και στην άλλη πλευρά. Αλλά μήπως κι αυτό είναι προβληματικό, τύπου σχέση με καθε κοστος; Help!

3. Αγαπητη Α,μπα και σχολιαστ@, χρειαζομαι τις συμβουλες σας για ενα θεμα που με βασανιζει εδω και χρονια. Ζω στο εξωτερικο απο τα 18 μου (τωρα ειμαι 25). Πριν 5 περιπου χρονια η οικογενεια μου ξεκινησε να περναει κριση. Δηλαδη οχι ολη η οικογενεια, οι γονεις μου, αλλα οπως καταλαβαινετε αυτη η κριση επηρεασε και επηρεαζει εμενα και τα δυο μικροτερα μου αδερφια. Η μητερα μου ανακαλυψε πως ο πατερας μου ειχε δανειστει καποια χρηματα χωρις να της το πει, τα οποια βεβαια και ξεπληρωνε χωρις ιδαιτερο προβλημα. Εκεινη την περιοδο γενικα ο πατερας μου ειχε πολυ ασχημη συμπεριφορα απεναντι στη μαμα μου. Την κατηγορουσε για τα παντα. Αυτη η κατασταση, παρολο που ζουσα στο εξωτερικο, με επηρεασε πολυ ασχημα καθως εγινα η ψυχολογος των γονιων μου. Καθε μερα η μαμα μου μου εξιστορουσε τις ασχημες καταστασεις που περνουσαν, τους τσακωμους τους κ.α. Εγω τοτε περνουσα πολυ δυσκολη φαση. Μεταπτυχιακο, δουλεια με ασχημα ωραρια που μου στερουσε χρονο με τον συντροφο μου κ.α. Το αποτελεσμα για μενα ηταν μια ασχημη κριση πανικου και τσακωμος με την μαμα μου, οπου της εξηγησα οτι αυτο πρεπει να σταματησει, γιατι ειμαι παιδι τους και οχι ψυχολογος. Η κατασταση δεν εφτιαξε γενικα. Οι τσακωμοι των γονιων μου συνεχιστηκαν, η μαμα μου βρηκε αφορμη με το δανειο το πατερα μου να κατσει να αναλυσει ολο το παρελθον τους, και πλεον κατηγορει τον πατερα μου οτι ηταν ανεπαρκης συζυγος, οτι στα επαγγελματικα ταξιδια που πηγαινε ενω τις ελεγε οτι παει για υπνο εκεινος τα επινε με συναδελφους. Και δεν εχει αδικο αυτη ειναι η αληθεια. Εγω τους εχω πει οτι αν δεν αντεχουν μαζι ας χωρισουν, να ησυχασουμε ολοι. Τιποτα δεν εχει γινει και πριν δυο χρονια διαδραματιστηκε ενα συμβαν που μου εχει μεινει αγκαθι στην ψυχη. Μια μερα μετα τον αρραβωνα μου με τον συντροφο μου, ειχαμε βγει για χαλαρη μπυρα με τους γονεις μου, οπου παλι η συζητηση πηγε στο παρελθον τους, τα μπινελικια να πεφτουν βροχη αναμεταξυ τους και εγω με τον συντροφο μου να κοιταμε αποσβολωμενοι. Απογοητευτηκα και νευριασα Α,μπα. Που δεν σεβαστηκαν μια ομορφη και ευτυχισμενη στιγμη της ζωης μου. Επειτα ακολουθησε τριβη με τους γονεις μου. Απο τοτε ειχαν συνεχισει να μας συμπεριλαμβανουν στην κριση που περναει ο γαμος τους, μεχρι που μου γυρισε και τους ειπα τελος. Τους απειλησα οτι θα διακοπτουν οι σχεσεις μας αν δεν γινουν επιτελους υπευθυνοι και δεν λυσουν τα προβληματα τους. Εκτοτε ειναι πιο ηρεμοι. Αλλα φυσικα η σχεση μας εχει επηρεαστει. Ο πατερας μου βγαζει πολυ κακια για τα παντα. Εχει αλλαξει απιστευτα πολυ, που πραγματικα δεν τον αναγνωριζω. Η μανα μου κανει προσπαθειες βελτιωσης. Προσωπικα το μεγαλυτερο προβλημα το εχω με την μαμα μου. Την βρισκω παρεμβατικη. Θελει σωνει και καλα να μας περναει ολους απο ψυχαναλυση. Και βεβαια αυτο το κανει περισσοτερο μαζι μου, εδω και χρονια. Ασχολειται πολυ με την εμφανιση μου, με το αν θα βαφτω, αν θα φιαξω τα μαλλια μου, τι ρουχα θα φορεσω, μου την λεει που δεν φοραω τακουνια. Αφοτου γεννησα, μου ειχε πρηξει τα συκωτια να φοραω τον κορσε μου. Το τελευταιο που με ενοιαζε τοτε ηταν αυτο. Εγω παλευα να μην πεσω σε επιλοχειο και εκεινη ασχολιοταν με τον κορσε, για να ξαναμπει μεσα η κοιλια μου. Αυτα ολα βεβαια της τα λεω αλλα τις περισσοτερες φορες κανει σαν να παρεξηγηθηκε. Το αποτελεσμα ειναι να μην μοιραζομαι πολλα πραγματα για μενα πλεον μαζι της, και εκεινη να φοβαται να μου μιλησει για να μην νευριασω. Και φτανουμε στο σημερα. Μιλουσαμε με βιντεοκληση και μου ειπε οτι εχουμε χασει επαφη σαν οικογενεια και οτι δεν ειμαστε οπως παλια. Εγω της ειπα οτι ειναι λογικο μετα απο οσα εχουμε περασει. Αλλα γενικα το θεωρω λογικο. Οταν πλεον τα παιδια μεγαλωνουν και φτιαχνουν δικες τους οικογενειες, λογικο ειναι να μπαινουν και αλλα ορια. Αλλα ειναι λογικο τελικα? Δηλαδη συμβαινει σε πολλες οικογενειες αυτη η αλλαγη οταν πια τα παιδια μεγαλωσουν και φυγουν? Ή φαινεται οτι αυτο ειναι το αποτελεσμα της οικογενειακης μας κρισης? Πως μπορω να αντιμετωπισω την μαμα μου χωρις να την κανω χαλια? Εκεινη εχει επομιστει ολες τις ασχημες καταστασεις και τελικα τα βαζουμε ολοι μαζι της, γιατι εκεινη συνεχεια ασχολειται και θελει να υπεραναλυει τα παντα. Μηπως τελικα εχει δικιο και ειμαστε εμεις οι αδικοι μαζι της?

4. Α, μπα την συμβουλή σου θα ήθελα. Πριν κάτι μέρες η κοπέλα μου μου είπε κάτι που μου έκρυβε για ενάμιση χρόνο. Μου είχε πει ότι είχε 2 σχέσεις στην ζωή της. Οι 2 έγιναν 4. Ήρθε και μου το είπε. Η κοπέλα είναι πολύ καλή μαζί μου. Νοιάζεται ,Με αγαπάει ,είναι πάντα δίπλα μου σε όλα. Το θέμα είναι ότι δεν μου αρέσει που μου το έκρυψε. Οριζόταν ότι μόνο αυτούς τους 2 είχε και την πίστεψα. Τώρα έγιναν 4 και ότι και να μου λέει δεν την πιστεύω. Δεν ξέρω τι να κάνω μαζί της. Φοβόταν την αντίδραση μου και δεν το έλεγε αλλά εμένα αυτό με έκανε να χάσω την εμπιστοσύνη μου. Η αλήθεια είναι ότι ειμαι λίγο κολλημένος με αυτό το θέμα ότι πέρασαν και άλλοι άντρες από πάνω της. Και θέλω να το υποβάλω από πάνω αυτό το κόλλημα. Τι να κάνω?

5. Πώς ξεπερνάς τον θυμό που έχεις μέσα σου για διάφορους ανθρώπους που δεν σου έχουν φερθεί καλά;

6. Ερώτηση προς εσένα Λένα ή την κ.Ξανθοπουλίδου. Πρόσφατα ξεκίνησα ψυχοθεραπεία. Να αναφέρω πως είμαι πολύ κλειστός άνθρωπος και αντιμετωπίζω θέματα άγχους, μου έπεσαν και κάποια θεματάκια μαζεμένα. Η ψυχολόγος αυτή είναι ψυχολόγος 2 φίλων μου και της νύφης μου. Όλες είναι πολύ ευχαριστημένες μαζί της. Η αλήθεια είναι πως κι εγώ μπορώ να πω πως όσα έχει επισημάνει είναι σωστά. Αν και ως κλειστός άνθρωπος με φοβία για τους ανθρώπους δεν νιώθω άνετα ή αυτή τη σύνδεση μαζί της. Είναι ένας ξένος άνθρωπος, λογικό για εμένα. Την επισκέφτηκα λοιπόν μία φορά, το σκέφτηκα και μετά από ένα μήνα ξεκίνησα κανονικά. Σύνολο 5 φορές και συνεχίζω σε σταθερή βάση. Το θέμα που με έχει ξενερώσει κυρίως όμως είναι το οικονομικό. Στις φίλες μου παίρνει 10€ λιγότερα από εμένα, στη δε νύφη μου που είναι άνεργη 15€ λιγότερα. Εγώ δεν της το έχω αναφέρει αυτό πως ξερω δλδ πως σε άλλους παίρνει λιγότερα. Ξέρει ακριβώς πόσα βγάζω, μιας και τα οικονομικά είναι ένα πρόβλημα που συζητάμε. Δεν μου περισσεύουν και 200€ το μήνα είναι ακριβώς η αύξηση που πήρα στη νέα δουλειά, όσα χαλάω στην ψυχοθεραπεία δλδ. Άρα πάλι θα ζω με 500€ και δεν θα μου φτάνουν για τίποτα, σπιτι λογαριασμοι κλπ. Αυτό εμένα με ξενερώνει κάθε φορά που πηγαίνω, γιατί σκέφτομαι πως έχει άλλη αντιμετώπιση απέναντί μου. Αυτό το αίσθημα είναι ούτως ή άλλως μια αιτία που πήγαινω ψυχοθεραπεία, βλέπω διακρίσεις των γονιών μου με τον αδερφό μου, αλλά και στη δουλειά υπάρχει διαφορετική αντιμετώπιση σε συναδέλφους με ίδια προσόντα, πχ να φεύγουν νωρίτερα ή να παίρνουν μπόνους για την ίδια εργασία. Ποια η γνώμη σου; Δεν νιώθω άνετα να αναφέρω κάτι στην ψυχολόγο, αλλά η φάση με ξενερώνει και δεν έχω την ίδια θετική διάθεσή, ξενερώνω πραγματικά, όταν πληρώνω και δεν παίρνω την απάντηση από σήμερα θαναι 10€ πιο κάτω πχ. Από την άλλη, δεν θα κοστολογήσω εγώ τη δουλειά της, αλλά δεν θα έπρεπε να παίρνει σε όλους το ίδιο. Πρέπει να της κλαφτώ πως δεν βγαίνω για να μου μειώσει την τιμή; Έχω ξενερώσει και ενώ πιστεύω πως θα με βοηθήσει, δεν αφήνομαι.

Όλα αυτά είναι θέματα για να συζητήσεις στη θεραπεία σου.

7. Αγαπητή α,μπα γεια σου Έχω εδώ και έναν χρόνο περίπου που σε διαβάζω. Συχνά οι απαντήσεις σου μου έπαιρναν ένα βάρος από το στήθος μου καθώς ήταν αυτό που σκεφτόμουν να πω αλλά όταν το έλεγα αλλου θεωρούταν υπερβολικό. Τέλος πάντων, σου γράφω για ένα πρόβλημα μου πρώτη φορά. είμαι σε μια σχέση εδώ και έναν χρονο. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος έχει περάσει πολλα πράγματα στη ζωή του από την παιδική ηλικία μέχρι σήμερα (25 αυτός, 22 εγώ) στα οποία απέδιδα την συμπεριφορά του που συχνά με στεναχωρεί. Είναι φορές που μιλάμε πχ στο τηλέφωνο(λόγω κόβιντ έχουμε περάσει τη μισή μας σχέση έτσι) και είναι είτε πολύ απότομος είτε απλά κρύος. όταν τον ρωτάω τι συμβαίνει απλά με αποφεύγει, την επόμενη μέρα μπορεί να αρπαχτει με το παραμικρό και την μεθεπόμενη να είναι πολύ κομπλέ. Με έχει κουράσει και νιώθω ότι αυτη η σχέση με φθείρει. Όποτε τσακωνόμαστε διαρκώς μου επιρρίπτει την ευθύνη του τσακωμού. Είναι μια σχέση με πολύ περίεργη δυναμική. Δεν αντέχω αλλο, τώρα που σου γράφω είναι πάλι μετά από έναν καυγά και βράζει το στήθος μου. Αλλά όσο και αν το έχω προσπαθήσει, έχουμε χωρίσει ήδη δύο φορές, μετά γυρνάω πάλι γιατί συνειδητοποιώ ότι μου λείπει. Δεν ξέρω τι να κάνω, αδυνατω να κάνω αυτό που ξέρω ότι πρέπει να κάνω για δικό μου καλό και νιώθω αδύναμη.

Αυτό που πρέπει να κάνεις είναι θεραπεία, για να μάθεις να αγαπάς τον εαυτό σου και να τον φροντίζεις. Για να μάθεις να μην σου λείπει ένας κακοποιητής.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News