Αγαπητή «Α, μπα»: Η μόνη λύση είναι ο ψυχολόγος 61

1.Πώς ξέρεις τί θέλει να κάνεις με την ζωή σου; Τί επάγγελμα να ακολουθήσεις; Κοντεύω τα 20, είμαι σε ένα ΙΕΚ Γραφιστικής & Ηλεκτρονικών Μέσων και στο τέλος του Β’ εξαμήνου, έχασα την μπάλα. Το ενδιαφέρον για τα μαθήματα χάθηκε και εδώ και μήνες νοιώθω χαμένη. Δεν έγραψα καλά στις πανελλήνιες, η ψυχολογία μου έπεσε στα πατώματα και νόμιζα πως η ζωή τελείωσε. Η ξαδέρφη μου, μου πρότεινε αυτόν τον τομέα, γιατι, ζωγράφιζα πολύ όταν με έβλεπε. Είπα να το δοκιμάσω, αφού, τίποτα άλλο δεν μου άρεσε. Εξάλλου, είχα αποφασίσει να μην ξανά-δώσω Παννελήνιες. Μου προκαλούσε άγχος και μόνο που το σκεφτόμουν. Ήταν δύσκολο να πείσω τους γονείς μου, ιδίως την μητέρα μου που ήθελε να με δεί νοσοκόμα -έχω φοβία με το αίμα- ή λογίστρια. Στο τέλος, κατάφερα να την πείσω,αλλά κάθε μέρα άκουγα “Αφού δεν σου αρέσει η σχολή” “Είναι αρχή ακόμα,μπορείς να αλλάξεις”. Όταν μπήκα στην σχολή, ενθουσιάστηκα. Έδωσα ότι είχα και δεν είχα για να παραδώσω τις εργασίες που μου ζητούσαν, αλλά απο το Ιανάρη, όταν μπήκαμε στην καραντίνα, η ψυχολογία μου έπεσε και έχασα κάθε ενδιαφέρον. Μπορεί να φταίει το γεγονός οτί στον μάθημα του Illustration τα πάω χάλια, σύμφωνα με τα λεγόμενα της καθηγήτριας μου; Έχω χαμηλή αυτοεκτίμηση και το να ακούω αρνητικά σχόλια με επηρεάζουν -ειδικά αν τα ακούω 4 και παραπάνω φορές απο το ίδιο άτομο- . Γνωρίζω πως η κριτική είναι μέσα στην ζωή, αλλά όταν απο μικρο παιδί σου έκαναν bulling τα άλλα παιδιά, δεν σε ήθελαν μαζί τους και οι γονείς σου δεν έκαναν τίποτα με αποτέλεσμα να κλειστείς στον εαυτό σου, τότε τα πράγματα είναι πολυ δύσκολα. Η αδερφή μου με ρώτησε “Πώς βλέπεις τον τομέα σου;”, της απάντησα ειλικρινά πως εβλεπά στην ζωγραφική ώς χόμπι και τίποτα παραπάνω. Δυστυχώς, έψαξα για άλλες σχολές και καμοία δεν μου άρεσε. Λατρεύω την ψυχολογία αλλά γνωρίζω πως χρειάζονται πολλά μόρια -που δεν θα καταφέρω ποτε να γράψω- και τα παιδαγωγικα γιατί απο μικρή, ακόμα και άν ήμουν παιδί λάτρευα τα παιδιά -δυστυχώς αυτό το επάγγελμα δεν έχει καθόλου μέλλον-. Ζώ με τους γονείς μου και αυτοί με συντηρούν, δεν μπορώ να σου κρύψω πως, νοιώθω τύψεις και αρνητικές σκέψεις να ζώνουν το κεφάλι μου. Άραγε άν τους πώ, πως δεν ενδιαφέρομαι πιά για την σχολή, πώς θα αντιδράσουν; Η μητέρα μου σίγουρα θα πεί πως είχε δίκιο και μάλλον, θα απογοητευτούν απο εμένα. Εξάλλου, νοιώθω μια απογοήτευση. Γιαυτό, πήρα το θάρρος να σε ρωτήσω για συμβουλές. Γίνε όσο σκληρή θές, αλλά δώσε μου μια συμβουλή.

2.Πως γίνεται ενώ είμαι τόσο κοινωνική να μην έχω μια παρέα ; Να μην μπορώ να εμπιστευτώ ανθρώπους και να είμαι τόσο καχύποπτη σχετικά με όλα ; Σας ευχαριστώ .

3.Είμαι θυμωμένη με την μαμά μου,υπερβολικά νομίζω. Με γέννησε όταν ήταν 17 με έναν άντρα 10 χρόνια μεγαλύτερο της, ο οποίος ήταν ναρκομανής και είχε κάνει φυλακή, όταν ήμουν 2 χρόνων την είχε χτυπήσει μπροστά μου και μετά από αυτό έγω έπαθα κάτι σαν αλλεργία δεν μπορούσα να φάω τίποτα μόνο βραστές πατάτες και 2 ειδών κρέας, σε όλα τα άλλα φαγητά άρχιζα και έβγαζα σπυράκια, τέλος πάντων οι γιατροί δεν ήξεραν τι είχα,δεν έλεγαν ακριβώς. Κάποια στιγμή πήγε σε έναν γιατρό και την είπε ότι ήταν ψυχολογικό (όλα αυτά μου τα έχει πει η μαμά μου).Τον χωρίζει λοιπόν φεύγουμε από εκεί και μεταναστεύσαμε σε άλλη χώρα, εγώ από τότε ούτε τον είδα ούτε τον ξανά άκουσα. Η μαμά μου όλοι μέρα δουλειά την έβλεπα μόνο τα βράδια και εγώ μόνη στο σπίτι από 5 χρόνων, κάποια χρόνια μετά γνωρίζει κάποιον, αρχίζει να μένει μαζί μας, μένει έγκυος. Ο κύριος αυτός είχε κάνει φυλακή και αφού γέννησε η μαμά μου αυτός μπήκε κρατητήριο για τότε, οπότε είμαστε εμείς οι τρεις, μια μέρα μου ζήτησε να πάω με την μικρή στο κρατητήριο να δει την μικρή…πήγα. Και αυτός λοιπόν εθισμένος στην κάνναβη ( ο μπαμπάς μου έκανε χειρότερα από αυτό και το έμαθα πρόσφατα). Αυτό ήταν μια πολύ μικρή περιγραφή, έγω είμαι 20 τώρα και έχω τόσα νεύρα και ταυτόχρονα λύπη για αυτήν την γυναίκα, δεν την έχω δει ποτέ να κλαίει και την έχω κάνει εγώ 2 φορές και ακόμα και τότε είναι καλή μαζί μου είναι συνέχεια καλή μαζί και κάνει ότι μπορεί και για μένα και για την αδερφή μου αλλά έγω ακόμα και τότε κάτι θα βρω ότι δεν κάνει σωστά. Απλά δεν μπορώ άλλο κουραστικά είμαι συνέχεια νευριασμένη ή δεν νοιώθω τίποτα και γίνομαι σκύλα με όλους στο σπίτι θέλω να φύγω να μην ξανά δω κανέναν τους και ταυτόχρονα αυτή είναι ο μόνος άνθρωπος που αγαπάω. Δεν έχω κάποια ερώτηση απλά δεν ξέρω τι να κάνω νομίζω μου καταστρέφω την ζωή έτσι.

4.ΕΙΜΑΙ 47 χρόνων. Έχω κάνει μια οικογένεια με 4 παιδιά μεγάλα. .ΜΕ τον άντρα μου απλά συγκατικουμε. ειχα μια εξωσυζυγικη σχεση εδω κ 10 χρονια που με βοήθησε να αντεξω..δεν ξερω πως πάει κ αυτη. νιώθω οτι η ζωή μου τελειωσε. τι να κανω? Πώς να συνεχισω??

5.Αγαπητή α,μπα βασικά καλησπέρα είμαι μια νέα σου θαυμάστρια που σε γνώρισα από την αδερφή μου που μου έδωσε το βιβλίο σου και ειλικρινά ταυτίστηκα με αυτό πάραυτα. Το θέμα μου δεν είναι τόσο ερωτικό ούτε οικογενειακό αλλά αφορά το άγχος μου, τις κρίσεις πανικού, και το πως ξεσπάω με κλάματα. Καταρχάς από μικρό παιδί είχα υπερβολικό άγχος για το οτιδήποτε περισσότερο και από ανθρώπους που είχαν υποχρεώσεις, οικογένειες, παιδιά διάβασα στο ιντερνετ πως μπορεί να θεωρείται διαταραχή άγχους αλλά δεν ξέρω μήπως τελικά δεν είναι τόσο σοβαρό το άγχος για να πας σε ειδικό? Μήπως γίνω ρεζίλι? Η μήπως με όλα αυτά έπρεπε να είχα πάει πριν χρόνια

6.Αγαπητή α, μπα νομίζω πως σιγά σιγά θέλω να εξαφανιστούν σχεδόν όλες οι γυναίκες (είμαι και εγώ γυναίκα) Αυτό το συναίσθημα έχει εδώ και 2-3 μήνες που μου έχει εμφανιστεί ζηλεύω οποία είναι σε καλύτερη θέση από εμένα είτε αν είναι πιο ωραία είτε αν έχει καλύτερο σώμα η περισσότερα λεφτά ξέρω ότι είναι άκρως προβληματική η συμπεριφορά μου αλλά δεν μπορώ να το ελέγξω θεωρώ κάθε γυναίκα υπεύθυνη για μια δουλειά που δεν με επιλέξανε,για αγόρια που με απέρριψαν,για φιλίες που δεν κράτησαν και όλα αυτά επειδή πάντα ήμουν η δεύτερη,πάντα σε όλα επέλεγαν κάποια άλλη για τους παραπάνω λόγους που εγώ δεν έχω ! Το σύστημα με τους δωρεάν ψυχολόγους το έχω δοκιμάσει αλλά δεν πιάνει δυστυχώς αν δεν δώσεις λεφτά δουλειά δεν γίνεται

7.Αγαπητή ΑΜΠΑ, δεν έχω πραγματικές φίλες. Θέλω φίλες που να με αγαπάνε πραγματικά χωρίς να νιώθω ότι με ζηλεύουν, χωρίς να μιλάνε πίσω από την πλάτη μου και χωρίς να με έχουν μόνο για όταν δεν έχουν με ποιον να βγουν. Αρχικά να πω ότι είμαι 21 και από το σχολείο μέχρι τώρα έχω βρεθεί σε πολλές παρέες, είχα πολλές φίλες και με όλες αντιμετώπιζα τα ίδια θέματα, ή θα μάθαινα ότι με σχολιάζαν αρνητικά πίσω από την πλάτη μου, ή θα ήμουν πάντα η φίλη που παραγκωνίζεται σε μια παρέα, πως να το πω, νιώθω μέσα από τη συμπεριφορά τους ότι ψιλο-χέστηκαν για μένα. Και αυτό το νιώθω με όλους. Παλιότερα αντιμετώπιζα και πολλά θέματα ζήλιας, όταν κάποιος που άρεσε σε φίλη μου την έπεφτε σε μένα ή κάτι τέτοιο, μάθαινα από άλλη φίλη ότι με σχολίαζαν αρνητικά πίσω από την πλάτη μου. Γενικά αυτό το μοτίβο το αναφέρω γιατί το έχω συναντήσει -χωρίς υπερβολή- πολλές φορές και με στενοχωρεί πολύ. Εξαιτίας όλων αυτών αποφάσισα να ξεκόψω με πολλά άτομα και να πάψω να προσπερνάω πράγματα απλά για να μη μείνω μόνη μου. Φυσικά κατέληξα μόνη μου, η πιο στενή μου φίλη που είναι ένας πολύ καθαρός και ειλικρινής χαρακτήρας, είναι κολλημένη με το αγόρι της και επειδή μένουμε και μακριά δεν κάνει προσπάθειες να βρεθούμε, ούτε μου στέλνει και όταν το κάνω εγώ μου ζητάει συγγνώμη που χάνεται και μου λέει ότι έχει πολλή δουλειά και δε μιλάει με κανέναν γιατί δεν προλαβαίνει και τέτοια. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και άλλες δύο ‘φίλες’ μου, η μία που είναι παιδική μου φίλη νιώθω συνεχώς ότι προσπαθεί να με υποτιμήσει και έχω σοβαρούς λόγους που το πιστεύω και η άλλη μου ξανάστειλε μόλις χώρισε ενώ πριν είχε χαθεί. Σκέψου ότι διοργάνωσαν πάρτυ τώρα το καλοκαίρι μαζί με κάτι αγόρια και το έμαθα από ένα από τα αγόρια που δεν κάνουμε καν παρέα και με προσκάλεσε γιατί του αρέσω. Μου το είπαν 2 μέρες πριν γίνει, σε φάση «α δε σου είπαμε για το πάρτυ;». Πολλά είπα και σε κούρασα αλλά νιώθω ότι θέλω να επενδύσω σε σχέσεις, να δώσω αγάπη και ενδιαφέρον και απλά δεν μπορώ γιατί κανένας δεν το θέλει. Έχω σκεφτεί ότι ίσως είμαι εγώ η τοξική, γι’αυτό και δεν έχω καλούς φίλους.. θα έχω κάνει λάθη φυσικά, το ξέρω, αλλά σκέφτομαι ότι εγώ τουλάχιστον ποτέ δεν υπήρξα υποκρίτρια, ποτέ δεν κακολόγησα τις φίλες μου πίσω από την πλάτη τους και ποτέ δεν υπήρξα αδιάφορη προς αυτές, οπότε γιατί να μου αξίζει αυτό; Η ερώτηση μου -φαντάζομαι πως δεν έχει απάντηση-είναι πως μπορώ να δημιουργήσω αληθινές ουσιαστικές φιλίες;

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News