Αγαπητή «Α, μπα»: Η μόνη λύση είναι ο ψυχολόγος 47

Είναι πολλές οι ερωτήσεις που δεν φτάνουν μέχρι τη δημοσίευση, κι αυτό επειδή η απάντηση είναι «η μόνη λύση είναι ο ψυχολόγος».

Δεν δημοσιεύονται πάντα γιατί μέχρι τώρα πίστευα ότι η απάντηση είναι προφανής, ίσως κουραστική και επαναλαμβανόμενη για τους αναγνώστες, και ότι αυτός που ρωτάει, αν διαβάσει λίγο στο σάιτ, θα το συμπεράνει και μόνος του. Όμως, όσο περνάει ο καιρός, αυτές οι ερωτήσεις όχι μόνο δεν μειώνονται, αλλά αυξάνονται.

Αυτό μπορεί να σημαίνει διάφορα πράγματα, ή πολλά μαζί. Ότι η καραντίνα κάνει πιο έντονους τους προβληματισμούς. Ότι όσο αυξάνονται οι αναγνώστριες, αυξάνονται και αυτές οι ερωτήσεις, στατιστικά. ή ότι παλιότερες αναγνώστριες βρίσκουν όλο και περισσότερο θάρρος για να στείλουν ερώτηση.

Κάθε Σαββατοκύριακο θα δημοσιεύω λοιπόν αυτές τις ερωτήσεις, για να διαβάζουν και ίσως να απαντούν όσες ενδιαφέρονται. Η δική μου απάντηση για αυτές τις ερωτήσεις είναι το γνωστό μάντρα του α μπα. Δεν έχει γίνει αδίκως μάντρα. Για όσες έχουν παρόμοιους προβληματισμούς, ελπίζω να βρουν μέσα σε αυτές τις ερωτήσεις τον εαυτό τους και να καταλάβουν ότι όταν θέλουμε να αλλάξουμε κάτι μέσα μας επειδή μας βασανίζει, δεν υπάρχουν ταινίες, βιβλία ή συμβουλές που μπορούν να το κάνουν. Αυτά είναι βοηθήματα. Κανένα από αυτά όμως δεν μπορεί να αντικαταστήσει την συστηματική θεραπεία. Και επαναλαμβάνω: δεν χρειάζεται να έχουμε «πρόβλημα» για να πάμε. Αρκεί να έχουμε μια ερώτηση που μας βασανίζει σε σημείο να διαταράσσεται η καθημερινότητα μας ή οι σχέσεις μας με τους άλλους.

1.Δίσταζα, μέχρι που πήρα την απόφαση να σου γράψω καθώς ο προβληματισμός (για μένα) είναι μεγάλος. Δεν την έχω κατηγορήσει ποτέ, δεν την έχω ζηλέψει, της φέρομαι πάντα με όμορφο τρόπο, όμως αυτή πάντα μπροστά σε παρέα βρισκει κάθε τρόπο να με μειώνει. Είναι γνωστό ότι ειναι πολυ αθυρόστομη, και κυνική απο πάντα της που εγώ αυτό πάντα το έβαζα στην ακρη (το αγνοούσα). Το αγόρι μου ποτέ δεν την συμπάθησε. Με ένα περίεργο τρόπο κατάφερνει να με μειώνει στους άλλους π.χ απο το πόσο αργοπορημένη ειμαι στα ραντεβού μου, μέχρι και στο πιο τρανταχτό: Να έρχεται σπίτι μου, με τον αρραβωνιαστικό της, να παίζουμε ένα παιχνίδι και να με κατηγορεί, μαζι με αυτόν, επειδή δεν έκανα σωστό παίξιμο ή να με ειρωνεύονται όταν κατι δεν κάνω καλά ή δε λέω καλά. Εγώ θα τους αγνοήσω, αλλά όταν φεύγουν με πιάνει ενας κόμπος στο στομάχι, κλαίω και καταριέμαι τον εαυτό μου γιατί μια φόρα να μην περάσουμε καλά και να μην μου την λένε συνέχεια? Όπως επίσης για τα χρόνια που αφιέρωσα μαζι της και δεν έχω άλλες φίλες. Το ερώτημα είναι απλό, (δεν νομίζω) .Της είχα πει να την παντρέψω, σε ένα χρόνο απο τώρα παντρεύονται. Είναι σωστό να την ακυρώσω? Δεν θέλω να φερθώ τόσο ανέντιμα. Όμως…. πονάω. HELP ME

2…πώς γίνεται να θέλω να ξαναμπώ στη ντουλάπα? Ειμαι 36 χρονων gay ανδρας, επαγγελματιας ψυχικής υγειας και μένω στο εξωτερικό, εχω πολλά χρόνια σύντροφο απο Ελλάδα κι ειναι μια πολυ ομορφη σχέση αγάπης. Η οικογένεια μου αποτελείται απο την αδερφή μου και τους γόνεις μου, συντηρητικοί θρησκοι σπουδαγμενοι ομως ανθρωποι μιας μεγαλης επαρχιακής πολης που ποτέ δεν με ρώτησαν για τα ερωτικά μου και εγώ δεν τους είπα ποτέ για κοπελα. Στην αδερφή μου το είπα στα 25 και η αρχική αντίδραση ήταν να πάω σε ψυχολογο αλλά με τα χρόνια απέκτησε καλυτερη σταση αν και μου είπε να μην το πω στους γονείς μου. Πριν απο 3 χρόνια το είπα και στη μητερα μου που με ενοιαζε και πολύ και ειχαμε καλη σχεση, δεν το πηρε πολυ βαρυα, μου ειπε φυσικα να μην το πω στον πατερα μου και απο τοτε δεν με ρωτούσε πραγματα κι εγω ημουν οκ με αυτο. Πριν 1 χρονο αρχισε ο πατερας μου να με ρωταει αν εχω καμιά γυναικα και αν θέλω να παντρευτω και μετα απο σκεψη, και επειδή δεν άντεχα αλλο να κρύβομαι, χωρίς να το έχω συζητήσει με τους γυρω μου ή με ψυχολόγο το ειπα και σε αυτόν αλλα η αντιδραση ηταν τρομερη του τυπου ”μου εσβησες το χαμόγελο, θα καταληξεις στα ναρκωτικα, να ξεκοψεις απο τις παρέες σου, δεν αγαπάς τον εαυτο σου, δεν θελω να σε φανταστώ με αλλο αντρα”. H αλήθεια ειναι οτι ελπιζα σε κάτι διαφορετικό και πολιτισμένο αλλά ανακάλυψα οτί μιλάω σε ντουγάνι. Δεν είχαμε πολυ κοντινή σχεση, αλλα τους αγαπάω και πήγαινα και τους έβλεπα συχνά και καναμε και διακοπες μαζι. Ο πατερας μου ειναι 73, σχετικα υγειής, και παλαιων αρχων και οι μητερα και αδερφη μου μου ειπαν τι πήγες κι εκανες και θα πεθανει, να το πάρεις πίσω. Περασαμε 6 μηνες χώρια με την καραντινα με τηλεφωνηματα με περιεχόμενο ”τι κανεις?”, χωρις τσακωμους, μιλήσαμε 2 φορες για το θέμα, του είπα οτι αυτο δεν αλλάζει και είμαι καλα, εγω δεν ηξερα τι συμβαινει σπιτι, η αδερφη μου μου ελεγε μετα οτι τον βλεπει καλα. Του ειπα να παρει και μια ψυχολογο αλλα δεν την πήρε. Εγω επικοινωνω με ψυχολογο αλλα πηρα και αγωγή λογω τρομερου αγχους κι καταθλιψης και εχω σταθει στα πόδια μου αλλα κάτι εχει σπάσει μεσα μου. Αισθάνομαι τυψεις και ντροπη που οξυνεται οταν επικοινωνω μαζί τους και ενώ ουσιαστικα δεν μιλαμε για τιποτα καινουριο απότι μιλαγαμε παλιά απλά και πάλι δεν τους λέω οταν ειμαι με το συντροφό μου και προσπαθώ να μην τους κανω τριγκερ. Πηγα και τους είδα στην πόλη μου προσφατα και δεν μου συζητησαν τίποτα και δεν ηταν διαφορερικοί, τα κέφια τους ηταν καλά επίσης. Εγω πάντα ημουν ανοιχτός με τη σεξουαλικότητα μου και ποτέ δεν το εφερνα βαρέως, με φίλους και δραστηριότητες και είχα και περηφάνια. Τωρα πλεον εχω κατακλειστεί απο σκέψεις ενοχών, ντροπής και αυτομομφής του τύπου: καλύτερα να μην το είχα πει στους γονείς μου, δεν θα παιξουνε ποτέ με εγγόνια (η αδερφη μου ειναι 40 και σινγκλ και οι δικοι μου 70), γιατί δεν προέβλεψα την αντιδρσση του και εκατσα και του ανοίχτηκα, γιατι του το έκανα αυτο στα 73 του, και ας πουμε οτι εχω εναν κόφτη στη χαρά μου γιατί ερχεται μια αυτόματη σκεψη του τύπου ”δεν μπορείς να χαίρεσαι εσυ εφόσον οι γονείς σου θα ειναι δυστυχισμένοι”. Ακόμα και ντροπή για την ομοφυλοφιλία μου εχει βγει που το θεωρώ πολύ σοβαρό. Οι γύρω μου μου λένε να κάνω τη ζωή μου και να μην με νοιάζει, όπως όντως δεν με ενοιαζε πριν το πω στον πατερα μου. Εγω δεν καταλαβαίνω γιατι εχω κολησει με το οτι ”ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΩ ΝΑ ΖΩ ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΕΦΟΣΟΝ ΤΟ ΞΕΡΕΙ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ” και ότι θέλω να μπω πίσω στην μισόκλειστη ντουλάπα μου γιατί δεν αισθάνομαι δυνατος να υποστηριξω το αντίθετο. Και ότι εχω προδωσει την μανα μου που του το είπα χωρις να τη ρωτήσω και εφόσον μου ειχε πεί να μην το πω. Τις σκέψεις αυτες οι γυρω μου, που τους έχω πρήξει, τις θεωρούν κάπως μη λογικές. Ειναι σαν να έχω κανει κατι πολύ κακό που δεν μπορώ να διορθώσω. Εχουν περάσει και 7 μήνες και δεν λέω να επανέλθω. Εχεις κάτι να μου πείς που θα με βοηθούσε να προχωρησω?

Mόνο ότι λυπάμαι πολύ μπορώ να σου πω, δεν έκανες τίποτα λάθος, έχεις δικαίωμα στις επιλογές σου που δεν κάνουν κακό σε κανέναν, αλλά θα με πιστέψεις; Πρέπει να πας σε ψυχολόγο.

3.Ντρέπομαι πολύ γι αυτό που θα εξομολογηθώ, αλλά είναι κάτι που με απασχολεί αρκετά τον τελευταίο καιρό. Είμαι καθηγήτρια, 40 χρονών και έχω ερωτικές φαντασιώσεις με έναν συγκεκριμένο μου μαθητή, Γ Λυκείου. Προφανώς δεν έχω κάνει κάποια κίνηση και έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως μάλλον κυνηγάω τη νιότη μου που σιγά σιγά φεύγει. Είμαι παντρεμένη και έχω ένα κοριτσάκι 2 χρονών και η σεξουαλική μου ζωή δεν είναι καλή. Σκέφτηκα πως αυτό χειροτερεύει τα πράγματα…Τι να κάνω για να ξεκολλήσω;
Το γρηγορότερο.

4. Γειά Α,μπα και Α,μποπαρεα Εδώ και κάποιους μήνες αντιμετωπίζω ένα πρόβλημα με την αδερφή μου με την οποία μένουμε μαζί, κ με τη μητέρα μου. Εγώ 33 αυτή 25. Πριν τρία χρόνια αντιμετώπισε ενα πρόβλημα υγείας νευρολογικό και επέστρεψα στο πατρικό για να φανώ χρήσιμη στο πρόβλημα της, καθώς δυσκολευόταν στις κινήσεις, ακόμα και στη σκέψη όπως πχ να οργανώνει πράγματα μέσα στη μέρα. Σταδιακά αρχισε να καλυτερεύει και έτσι τώρα, μετά και την πανδημία, αναζητώ δουλειά και έχω αποφασίσει να φύγω. Όλο αυτό το διάστημα ειχα παγώσει τη ζωή μου κ οποια προσπάθεια σταδιοδρομίας εξαιτιας του προβλήματος της, και η μητέρα μου είναι σε μεγάλη ηλικία ώστε να συμμετέχει αποτελεσματικα. Τελοσπαντων, το πρόβλημα δεν είναι οι επιλογες που έκανα, αλλά η συμπεριφορά της αδερφης μου, σε βαθμό που η σκέψη μου δε με βοηθάει καν πια να το βάλω σε μια τάξη στο μυαλό μου κ να το αντιμετωπίσω γιατί απλα τα έχω χάσει. Πριν 2 μηνες ξεκίνησα ψυχοθεραπεία και βρίσκω στιγμιαία καποια πατήματα. Μετά ομως γυρνώ στην καθημερινότητα κ χάνομαι. Η αδερφή μου συνεχώς μου επιτίθεται λεκτικά, αν πω κάτι που φαίνεται λάθος με λέει τρελή, σουργελο, να με δει κανενας γιατρός. Ή ότι δεν έχω γκόμενο γιατί είμαι υστερική, μου λέει συνεχως ότι το παίζω θύμα, είμαι κλαψιαρα. Προσπάθησα καποιες φορές να της πω ότι με αυτα που λέει είναι κακοποιητικα, ότι πονάω σωματικα όταν τα ακούω, γιατί μαγκωνει η καρδια μου κ μετα αρχίζω να έχω ταχυκαρδιες, αλλες φορές βάζω τα κλάματα γιατί δεν αντέχω κ εδώ και καποιους μήνες προσπαθώ να λείπω από το σπίτι, να μη μιλάω καθόλου και πάλι με κατηγορεί ότι δεν κάνω τιποτα (ενώ πηγαίνω για ψώνια, φάρμακα, κανονίζω τις εξετάσεις της κ διαφορα αλλα μικρα μεν αλλά είναι κάτι σε σχέση με το τίποτα ) ή μου λέει μιλας εσύ ή δες τα χαλια σου, και τελικά δε γίνεται ποτε μια κουβέντα. Έτσι λοιπόν είμαι σε ενα σημείο όπου αναρωτιέμαι αν σωστά θεωρω αυτά που κανει κακοποιητικα και γιατί δεν πρέπει να μιλάω και εγώ, αφού δεν κάνω τα ίδια κ γενικά έχω χάσει την αίσθηση του καλού,του σωστού, του εαυτού μου. Συγγνώμη για το σεντόνι κ θελω πολύ τη ματια σου. Καλή συνέχεια

5.Νομίζω πως ήρθε η ώρα να γράψω και εγώ την ιστορία μου για να ξεκαθαρίσω ίσως κάποια πράγματα μέσα μου και ίσως να καταφέρω να προχωρήσω. Εγώ Αμπα μου έχω σχέση με έναν καθηγητή μου εδώ και τρία χρόνια. Τον γνώρισα στην σχολή στο μάθημα, όταν ξεκίνησα τις σπουδές μου. Για μένα είναι δεύτερο πτυχίο, τότε ήμουν 30 χρονών και αυτός 55. (δεν είμαι και κανένα πιτσιρίκι…) Ακόμα σπουδάζω, όπου να’ναι αποφοιτώ. Όταν πρωτογνωριστήκαμε, είχα μόλις χωρίσει από τον πρώην μου και ήμουν πολύ στενοχωρημένη αλλά και ενθουσιασμένη ταυτόχρονα που έφυγα από μία προβληματική σχέση. Με τον πρώην μου συγκατοικούσαμε, δεν έκανε ποτέ δουλειές του σπιτιού και ήταν ναρκισσιστής, οπότε έφυγα άρον άρον. Όμως ήμουν πολύ θλιμμένη που δεν κατάφερα να χτίσω ένα σπίτι και μια οικογένεια μαζί του όπως ήθελα. Όταν γνώρισα τον Τ. (τον καθηγητή) ένιωσα αμέσως μια οικειότητα. Αυτό που λέμε, σαν να γνωριζόμαστε από καιρό. Και δωσ’του η συζήτηση για το κοινό αντικείμενο και τα αστεία. Κάποια στιγμή κατάλαβα ότι του αρέσω. Δεν με φλέρταρε,δεν είπε κάτι, δεν έκανε κάποια κίνηση, εγώ όμως το κατάλαβα. Θυμάμαι τότε σκεφτόμουν “Είπαμε, να τα δώσω όλα για τις σπουδές μου αλλά όχι και να πηδηχτώ με τον καθηγητή!”.(εδώ να σημειώσω ότι το περιβάλλον της σχολής είναι πολύ τοξικό και ανταγωνιστικό) Μέτα άρχισε πάρα πολύ διακριτικά να με φλερτάρει. Μου έκανε ένα κοπλιμέντο για τα μαλλιά μου, μου έπιασε το κασκόλ μου την ώρα που μου μίλαγε και μου ζήτησε να του απευθύνομαι στον ενικό. Εκεί θύμωσα! Σκέφτηκα ότι αν το χοντρύνει η κατάσταση θα τον καταγγείλω. Όμως την ίδια ακριβώς μέρα που μου είπε αυτό για τον ενικό, εγώ άρχισα να νιώθω και ερωτική έλξη. Μαζί με την ερωτική έλξη ένιωθα επίσης ένα περίεργο πρωτόγνωρο συναίσθημα, ένα πολύ ανάποδο συναίσθημα, ότι κάτι πάει πολύ στραβά, συναίσθημα που με συνοδεύει αυτά τα χρόνια. Ήμουν θυμωμένη με τον εαυτό μου που μου άρεσε, ούρλιαζα μέσα μου ότι δεν θα κάνω τίποτα ποτέ, αλλά ταυτόχρονα ήθελα. Τελικά όμως έκανα. Δεν θυμάμαι ακριβώς πως ξεκίνησε, αλλά θυμάμαι ότι βγήκαμε μιά δυό φορές, μου το ζήτησε αυτός, εγώ το περίμενα να μου το ζητήσει, και το δέχτηκα. Πάνω στην συζήτηση του ανέφερα ότι είχα ένα πρόβλημα στο σπίτι μου, αυτός προσφέρθηκε να με βοηθήσει, ήρθε σπίτι μου και το κάναμε. Ήταν πολύ ωραία. Σχεδόν τέλεια :-). Είναι από τους πιο δοτικούς ερωτικούς συντρόφους που είχα ποτέ, και που με ικανοποιεί τόσο, ακόμα και μετά από τρία χρόνια (δεν είχα ποτέ μεγαλύτερη σχέση) Από τότε όμως ξεκίνησαν και τα προβλήματα. Στην αρχή δεν φαινόντουσαν, μετά ήταν λίγα και μετά διογκώθηκαν. Δυσκολεύομαι να τα γράψω, είμαι μπερδεμένη και φοβάμαι να τα παραδεχτώ. Φταίω εγώ νομίζω που έμεινα τόσο καιρό. Κατηγορώ τον εαυτό μου, νομίζω ότι τραυμάτισα και συνεχίζω να τραυματίζω τον εαυτό μου που μένω σε αυτήν την κατάσταση. Αλλά δεν φεύγω. Κάθε φορά που πάω να τον χωρίσω(έχει συμβεί εκατοντάδες φορές), τον χωρίζω και μετά τρέχω από πίσω του σαν σκυλάκι. Κάθε φορά σκέφτομαι έναν διαφορετικό λόγο για να γυρίσω. Στην αρχή γύριζα γιατί φοβόμουν τι θα γίνει στο μάθημα. Μετά τελείωσε το μάθημα. Γύριζα γιατί φοβόμουν τι θα γίνει στην σχολή. Τώρα τελειώνω την σχολή. Και τώρα γυρίζω γιατί σκέφτομαι τα θετικά της σχέσης μας πέρα από το σεξ δηλαδή ποιός θα με κάνει να γελάω όταν είμαι σκατά και όταν έχω ένα πρόβλημα ποιόν θα παίρνω τηλέφωνο (δεν έχω κανέναν φίλο/φίλη, μόνο κάποιους στο εξωτερικό). Μετά σκέφτομαι σιγά! Δεν χρειάζεσαι κάποιον να σου λύνει τα προβλήματα, μπορείς και μόνη σου! και τον ξαναχωρίζω. Μετά σκέφτομαι ποιός θα με ενθαρύνει να γίνομαι καλύτερη να προοδεύω? και αποζητάω ξανά την επαφή μαζί του και φτου και από την αρχή. Το θέμα είναι ότι από ένα σημείο και πέρα από αυτήν την ιστορία νιώθω ένα τραύμα να μου ανεβαίνει από μέσα μου, όπως έγραψα και παραπάνω. Είναι από το παρελθόν? (παιδική ηλικία χάλι). Είναι η ίδια η σχέση που μου προκάλει το τραύμα? Αφού τον ήθελα. Στράφηκα στην ψυχολόγο της σχολής για να μιλήσω για αυτό το θέμα, αλλά δυστυχώς δεν μίλησα, γιατί φοβήθηκα μην μαθευτεί. Ο ίδιος είναι παντρεμένος(φυσικά), αλλά σε διάσταση (μένουν χωριστά) (άπειροι τσακωμοί μεταξύ μας για αυτό). Όταν βλεπόμαστε, μόνο σε σπίτι, κάνουμε σεξ συζητάμε και τρώμε. Δεν βγαίνουμε έξω, δεν κοιμόμαστε μαζί, δεν πάμε διακοπές μαζί. Άπειροι τσακωμοί και για αυτό, αλλά τελικά ίσως δεν με πολυνοιάζει, γιατί και με τον προηγούμενο που τα είχα όλα αυτά, πάλι χάλια ήταν. Τα τελευταία 1-2 χρόνια έχω θυμό μέσα μου και ξεσπάω στους άλλους.. Νομίζω ότι είμαι πολύ ανώριμη, δεν μπορώ να διαχειριστώ τα συναισθήματα μου. Έτσι μου λέει και αυτός. Αλλά και άλλοι μου το έχουν πει. Ο πρώην μου, η μητέρα μου, οι παλιοί μου φίλοι… Νομίζω πως όσο περνάει ο καιρός απομονώνομαι. Αυτή η σχέση είναι ένα “μυστικό” που με βαραίνει. Δεν μπορώ να το πω παρά μόνο σε κανα-δυό έμπιστους ανθρώπους, και έτσι δεν μου είναι εύκολο να κάνω καινύργιες φιλίες, αλλά και από πριν δεν μου ήταν. Αυτά. Τώρα δεν ξέρω τι να κάνω. Απλά σκέφτομαι τι να κάνω και συνεχίζω την “σχέση” (ο θεός να την κάνει) κανονικά. Έγραψα μια περίληψη όλων αυτών που έχουν γίνει, παραλείποντας πολλά που ίσως είναι σημαντικά, αλλά δεν μπορώ να το κρίνω τόσο καθαρά… Συγνώμη για το μεγάλο γράμμα! Και ευχαριστώ θερμά όλους σας για όλα όσα έχετε κάνει μέχρι σήμερα 🙂 Καλή δύναμη για την καραντίνα φιλιά

6.Αποφάσισα να μην μοιραστώ με κανένα όσα με απασχολούν με αποτέλεσμα να πνίγομαι κάθε μέρα και περισσότερο και να σκέφτομαι όλο και πιο αρνητικά.. Ως που άρχισα να διαβάζω πιο συστηματικά Α, μπα και άρχισα να νιώθω ότι υπάρχει κάποιος εκεί έξω που μπορεί να με ακούσει και να μου μιλήσει αντικειμενικά χωρίς να με κρίνει είτε θετικά είτε αρνητικά.. Είναι πολλά αυτά που θέλω να μοιραστώ και νιώθω ότι μπορεί να φανούν μπερδεμένα λόγω έντονης συναισθηματικής φόρτισης αλλά θα προσπαθήσω να είμαι σαφής και περιεκτική. Το 2020 ήταν αδιαμφησβήτητα πολύ έντονη χρονιά η οποία ξεκίνησε για εμένα με τις καλύτερες προδιαγραφές και κατέληξε ως η χειρότερη όλων.. Ευτυχώς ούτε εγώ ούτε και κάποιος δικός μου άνθρωπος, δεν έχουμε νοσήσει.. τουλάχιστον οργανικά.. γιατί ψυχικά νιώθω πολύ άρρωστη! Συζώ με τον φίλο μου ένα χρόνο και κάτι ενώ είμαστε μαζί δυο χρόνια.. Ο πρώτος χρόνος ήταν ονειρικός παρόλο που είχαμε διάφορα ζητήματα να λύσουμε.. στον δεύτερο χρόνο είδα μια πολύ άσχημη πτυχή μου που πίστευα ότι είχα θάψει καιρό αλλά και πτυχές από αυτόν που πίστευα βλακωδώς ότι δεν έχει.. ότι διαφέρει από όλους τους άλλους.. ότι είναι ο ΕΝΑΣ. Λόγω άπλετου ελεύθερου χρόνου μετά από καιρό, άθελα μου άρχισα να κάνω μια εσωτερική ανασκόπηση για να δω που είμαι ποια είμαι και τι θέλω από δω και πέρα να κάνω.. ΛΑΘΟΣ ΜΕΓΑΛΟ.. Εμφανίστηκαν πολλές ανασφάλειες, πολλά κενά έγιναν αντιληπτά, και έτσι άρχισε να συσσωρεύεται πολύς θυμός, απογοήτευση, απόγνωση, θλίψη.. Επομένως, έγιναν πολλοί και έντονοι τσακωμοί, δεν έλεγχα τις αντιδράσεις μου εμένα την ίδια.. Νεύρα, θλίψη, θυμός, κενό αλλά και αγάπη για αυτόν τον άνθρωπο που παρόλο που δεν ταιριάζουμε τελικά όσο νόμιζα μου έχει φερθεί εξαιρετικά σε γενικές γραμμές όπως και εγώ σε εκείνον, και θέλω όσο τίποτα να είναι στη ζωή μου… ΑΛΛΑ.. μετά από τόσους τσακωμούς νιώθω ότι απομακρυνθήκαμε αρκετά.. Νιώθω ότι πάντα θα έχουμε αγκάθια μεταξύ μας που θα μας τρυπάνε και θα μας γυρίζουν στο παρελθόν… φοβάμαι να νιώσω καλά μαζί του.. φοβάμαι να αφεθώ πια.. Αγχώνομαι για το πως είμαι μαζί του.. αγχώνομαι για το αν είμαι επαρκής.. αν του αρέσω ως γυναίκα, ως σύντροφος αν με θαυμάζει.. νιώθω ότι έχω αγκιστρωθεί επάνω του και είναι η προτεραιότητα μου ενώ εγώ για αυτόν δεν είμαι και πρέπει να του τραβώ την προσοχή με καυγάδες για να μου δώσει τη δέουσα σημασία.. και μετά σκέφτομαι μήπως όπως λέει είμαι υπερβολική και παράλογη? Μήπως είμαστε μια χαρά κι εγώ θέλω παραπάνω? Ή Μήπως μ έκανε να πιστέψω στη ΜΑΓΙΚΗ ΜΟΝΑΔΙΚΗ σχέση η οποία δεν είναι παρά μια φούσκα? Έχω χάσει την εμπιστοσύνη στον εαυτό μου και λυπάμαι πολύ για αυτό… (Ευχαριστώ που διάβασες ως εδώ)

7.Ζω ένα δράμα εδώ και πολύ καιρό βιώνω ένα απίστευτο (επιπλέον) άγχος ότι δεν τον καλύπτω.. Όλα ξεκίνησαν όταν τον έπιασα να παρακολουθεί πορνό.. Θα μου πεις δεν το ήξερες? Θα πω ότι για αυτόν δεν το είχα φανταστεί και πείτε με χαζή. Νόμιζα ότι τον κάλυπταν οι δικές μας στιγμές(βιντεοσκοπημένες και μη) και όπως και να έχει δεν ήθελα με τίποτα να τον πιάσω.. Επιπλέον μου έδειξε ένα βίντεο στο κινητό του που του έστειλαν φίλοι του και συνειδητοποίησα ότι αντί να το σβήσει το κρατούσε για καιρό, κι όταν τον ρώτησα γιατί το έχει μου απάντησε χαριτολογώντας και χωρίς λέει να το πολυσκεφτεί ότι εδώ κρατάει άλλα κι άλλα βίντεο δεν θα έχει αυτό, δείχνοντας μου ένα βίντεο όπου ήμουν κι εγώ όχι όμως ερωτικό και δικιολογήθηκε λέγοντας πως εννοούσε ότι το ροζ βίντεο ήταν και καλά πιο πρόσφατο και τα άλλα πολύ παλιότερα ..ΒΛΑΚΕΙΕΣ θα πω εγώ.. Να σημειώσω εδώ ότι εγώ από όταν τα φτιάξαμε είχα σταματήσει να βλέπω.. Δεν ήθελα.. Στο θέμα μας, εγώ ανέκαθεν ήθελα και θέλω να είμαι περιποιημένη, όμορφη, θελκτική (και ποιος δε θέλει) συνεχώς κυρίως γιατί αρέσει σε εμένα ωστόσο τον τελευταίο καιρό θέλω να είμαι όμορφη και θελκτική για να μην έχει περιθώριο να κοιτάζει άλλες.. Προσπαθώ να προσέχω πολύ τον εαυτό μου, τα ρούχα μου, τα μαλλιά μου το πρόσωπο μου, το σώμα μου γιατί έχει σφηνωθεί στο μυαλό μου ότι δεν τον καλύπτω και ότι μπορεί να ψάχνει κάτι άλλο.. Με αποτέλεσμα να βγαίνουμε έξω και να αγχώνομαι ότι κάποια μπορεί να του αρέσει περισσότερο.. οποιαδήποτε γνωστή μας και μη, βλέπουμε τηλεόραση και μόλις δω κάποια που μπορεί να είναι του στυλ του προσπαθώ να του αποσπάσω την προσοχή για να μην τη δει.. (τα γράφω και γελάω αλήθεια) είναι ένα συνεχές και τρομακτικό άγχος.. μου είπε ότι θέλει φέτος το καλοκαίρι να πηγαίνουμε συχνότερα για μπάνιο και τσακωθήκαμε.. γτ πιστεύω ότι δεν είμαι ακόμη έτοιμη για να βγω στην παραλία που θα είναι κι άλλες εκεί να ανταγωνιστώ.. στεναχωριέμαι πραγματικά…και δεν απολαμβάνω καμία στιγμή μας πλέον.. Ακόμη και στις προσωπικές μας στιγμές περισσότερο με ενδιαφέρει το πως του φαίνομαι και τι σκέφτεται παρά να περάσω καλά.. Επιπλέον έχει σταματήσει να με βομβαρδίζει με κομπλιμέντα τα οποία έχω ανάγκη όσο τίποτα αυτή τη στιγμή.. Αναγνωρίζω ότι είναι ένα σοβαρό θέμα και καθόλου νορμάλ αλλά δυστυχώς όπως και να το δω δεν το ξεπερνάω.. Κι έχω προσπαθήσει με διάφορους τρόπους.. 🙁

8. Πραγματικά δε ξέρω αν έχω συγκεκριμένα ερώτηση, έχω όμως ένα πρόβλημα και θα ηθελα να σας το μεταφέρω. Ίσως γνώμες από ανθρώπους που ζουν κάτι αντίστοιχο με βοηθήσουν σε αυτό το θέμα γιατί λύση δεν υπάρχει. Αφορά τον αδερφό μου. Ο αδερφός μου είναι 5 χρόνια μεγαλύτερος μου. Μικρή τον λάτρευα και τον θαύμαζα και σε κάθε καβγά που είχε με γονείς έμπαινα στη μέση παίρνοντας το μέρος του. Αντίθετα εκείνος με θεωρούσε βάρος. Τότε δε το έβλεπα, νόμιζα ότι μου φερόταν έτσι γιατί ήταν πιο μεγάλος. Κατέστρεφε ότι δώρα φέρνανε σε μένα – ακόμη και ένα μπλοκ ζωγραφικής μουτζουρωνε όλες τις σελίδες. Τις κούκλες τις αποκεφάλιζε και αλλά πράγματα απλώς τα εξαφάνιζε. Το αποτέλεσμα ήταν οι γονείς να τον μαλώνουν και αυτός να εξοργίζεται ακόμη περισσότερο μαζί μου. Αργότερα στην εφηβεία, έβαζε λόγια στους γονείς είτε για τη μουσική που ακούω είτε για τα αγόρια που ήμασταν απλώς φίλοι. Ενήλικη πλέον τον έχω στηρίξει σε χωρισμούς του, τον έχω βοηθήσει οικονομικα την περίοδο που ήταν άνεργος (10 ολόκληρους μήνες τον συντηρούσα κανονικά), του έδωσα 5.000 ευρώ σαν δανεικά για να τον βοηθήσω στα έξοδα του γάμου του, δανεικά που δεν πήρα ποτέ πίσω. Για να γυρίσει και να μου πει μπροστά στο σόι της γυναίκας του, η αδερφή της Χ μας έκανε δώρο 500€!! Εσυ θα μας δώσεις τίποτα ρε γύφτο; Επίσης για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα του πλήρωνα το στεγαστικό του κατι που τελικά θεωρούσε δεδομένο ότι έπρεπε να κάνω γιατί βλέπεις εγώ έγινα ελευθερη επαγγελματίας «με τις πλάτες του μπαμπά» επομένως δικαιούται και αυτός μερίδιο από τα έσοδα της δίκης μου εταιρίας. Ερχόμαστε στο σήμερα. Έχω τραβήξει τις γραμμές μου και έκοψα κάθε οικονομική ενίσχυση. Έκοψα και επαφές. Βρισκόμαστε 1 με 2 φορές το χρόνο σε τίποτα γενέθλια ή καμία γιορτή. Η εταιρία μου έκλεισε αφήνοντας μου χρέη τα οποία καλούμαι να πληρώνω μηνιαία για τα επόμενα 6 χρόνια. και πλέον είμαι υπάλληλος. Με τους γονείς εκείνος έχει ξεκόψει τελείως καθώς θεωρεί ότι τον έχουν αδικήσει σαν παιδί και για το λόγο ότι οι γονείς δεν βοηθούν οικονομικά την οικογένεια του όσο εκείνος θα ήθελε (παρεπιπτόντως του αγόρασαν το αυτοκίνητο και του παραχώρησαν και ένα σπίτι που επειδή ήταν «μεταχειρισμένο» εκείνος το πούλησε και παίρνοντας και ένα δάνειο αγόρασε μονοκατοικία στα βόρεια προάστια με το σκεπτικό το δάνειο να το πληρώνει ο μπαμπάς) Διατυμπανίζει ότι εγώ ήμουν η χαιδεμενη και εκείνος το φορτωμένο γαϊδούρι. Πλέον είμαστε εγώ 40 και εκείνος 45. Καθεται και γράφει ένα σωρό δακρύβρεχτες αηδίες στα σοσιαλ στοχοποιώντας εμένα, που την ίδια στιγμή έχει προσθέσει στους «φίλους» του ανθρώπους του κύκλου μου που μπορεί να έχει συναντήσει όλο κ όλο μια φορά. Το αιώνιο θύμα που ακόμη και άστεγη ζητιάνα να ήμουν πάλι προνομιούχα θα με θεωρούσε. Δεν με νοιάζει που δεν έχουμε σχέσεις, θα ακουστεί σκληρό όμως έχει σταματήσει να με πονάει που δε βλέπω τα ανήψια μου. Δε με νοιάζει πλέον που είναι έτσι οι σχέσεις τους με τους γονείς. Αυτό το κομματι το έχω δουλέψει, έχω κλάψει πολύ και δεν με αγγίζει πια. Δε θέλω να ασχολείται και να με διασύρει γιατί αυτό αισθάνομαι ότι κάνει. Αυτό με ενοχλεί. Που με στοχοποιεί και γράφει για μένα στα facebook πράγματα εξοργιστικά παράλογα. Ξερνάω με τον εαυτό μου που τον στήριζα όλη μου τη ζωή.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News