Δεν δημοσιεύονται πάντα γιατί μέχρι τώρα πίστευα ότι η απάντηση είναι προφανής, ίσως κουραστική και επαναλαμβανόμενη για τους αναγνώστες, και ότι αυτός που ρωτάει, αν διαβάσει λίγο στο σάιτ, θα το συμπεράνει και μόνος του. Όμως, όσο περνάει ο καιρός, αυτές οι ερωτήσεις όχι μόνο δεν μειώνονται, αλλά αυξάνονται.
Αυτό μπορεί να σημαίνει διάφορα πράγματα, ή πολλά μαζί. Ότι η καραντίνα κάνει πιο έντονους τους προβληματισμούς. Ότι όσο αυξάνονται οι αναγνώστριες, αυξάνονται και αυτές οι ερωτήσεις, στατιστικά. ή ότι παλιότερες αναγνώστριες βρίσκουν όλο και περισσότερο θάρρος για να στείλουν ερώτηση.
Κάθε Σαββατοκύριακο θα δημοσιεύω λοιπόν αυτές τις ερωτήσεις, για να διαβάζουν και ίσως να απαντούν όσες ενδιαφέρονται. Η δική μου απάντηση για αυτές τις ερωτήσεις είναι το γνωστό μάντρα του α μπα. Δεν έχει γίνει αδίκως μάντρα. Για όσες έχουν παρόμοιους προβληματισμούς, ελπίζω να βρουν μέσα σε αυτές τις ερωτήσεις τον εαυτό τους και να καταλάβουν ότι όταν θέλουμε να αλλάξουμε κάτι μέσα μας επειδή μας βασανίζει, δεν υπάρχουν ταινίες, βιβλία ή συμβουλές που μπορούν να το κάνουν. Αυτά είναι βοηθήματα. Κανένα από αυτά όμως δεν μπορεί να αντικαταστήσει την συστηματική θεραπεία. Και επαναλαμβάνω: δεν χρειάζεται να έχουμε «πρόβλημα» για να πάμε. Αρκεί να έχουμε μια ερώτηση που μας βασανίζει σε σημείο να διαταράσσεται η καθημερινότητα μας ή οι σχέσεις μας με τους άλλους.
1.Α,μπα μου. Θα μπω κατευθείαν στο θέμα. Γίνεται να μην σε αγαπάνε οι γονείς σου; Ή μάλλον, ξέρω την απάντηση, αλλά είναι δυσάρεστη. Οι γονείς μου δεν με αγαπάνε. Έχουν φυσικά αδυναμία στον γιο τον μεγάλο, τι πρωτότυπο! Μου μιλάνε πολύ άσχημα και υποτιμητικά, με χτυπούσαν πολύ στο παρελθόν και είναι πολύ σεξιστές και με υποτιμάνε ανοιχτά, μόνο και μόνο επειδή είμαι γυναίκα. Δεν ξέρω όμως πώς να φύγω. Θέλω να πω, θα τελειώσω του χρόνου την σχολή μου, θα παω ένα εξάμηνο erasmus και μετά, τι;; Πολύ δύσκολα πλέον βρίσκουν δουλειά οι νέοι, δουλειά που να μπορεί να τους συντηρεί και να μην εξαρτώνται από τους γονείς. Με αρρωσταίνει αυτή η κατάσταση, θα ήθελα πραγματικά να φύγω αύριο κιόλας. Δεν μπορώ δυστυχώς να δουλέψω παράλληλα, γιατί η σχολή μου είναι αρκετά απαιτητική, σπουδάζω στο μεταφραστικό. Προσπαθώ να αποδεχτώ ότι δεν με αγαπάνε χωρίς να το παίρνω προσωπικά, ότι δηλαδή δεν συμβαίνει αυτό επειδή είμαι εγώ, αλλά επειδή οι ίδιοι δεν είναι σε θέση να αγαπήσουν. Αναρωτιέμαι για ποιό λόγο πιστεύουν ότι είναι ανώτεροι άνθρωποι, ότι σαν Έλληνες είναι ανώτεροι από τους υπόλοιπους λαούς, ενώ ξεκάθαρα υπάρχουν τρομακτικά ποσοστά βίας και κακοποίησης στην “πολιτισμένη” χώρα μας. Και παρόλα αυτά, συνεχώς μου λένε πόσο σημαντικό είναι να βρώ κάποιον Έλληνα και να μην μπλέξω με ξένο γιατί δεν είναι όπως φαίνονται, και με αποτρέπουν από το να ζήσω έξω γιατί σαν την Ελλάδα πουθενά. Θα ήθελα να ακούσω συμβουλές, είστε όλες και όλοι τόσο βοηθητικοί σε αυτή την κοινότητα. Ευχαριστώ πολύ.
2.Αγαπητή α, μπα, οι απαντήσεις σου σε άλλα θέματα με έχουν βοηθήσει όσο δεν πάει, οπότε αποφάσισα να σου γράψω. Είμαι 4 χρόνια με έναν άντρα που μου φέρεται υπέροχα, ταιριάζουμε σε γούστα και πεποιθήσεις, υπομένει τα ψυχολογικά μου, είναι πάντα δίπλα μου και με σέβεται. Αντίστοιχα τον εκτιμάω και λατρεύω και εγώ, αλλά οι προσωπικοί μου δαίμονες με κάνουν συχνά να υποτιμώ αυτό που έχουμε χτίσει. Για να μιλήσω συγκεκριμένα, εκεί που περνάμε γαμάτα, κάτι συμβαίνει, όπως για παράδειγμα κοιτάζει μια όμορφη ηθοποιό ή γυναίκα στο δρόμο, ή εγώ σκέφτομαι ότι την κοίταξε και ζηλεύω, ξεσπάω, τρελαίνομαι. Ο τρόπος που το κάνει είναι φευγαλέος και διακριτικός αλλά το υπεραναλύω και φαντάζομαι τόσα σενάρια που συμπεραίνω ότι εγώ δεν του είμαι αρκετή. Να σημειωθεί ότι είμαι 27 και ο σύντροφός μου είναι αυτός με τον οποίο είχα το καλύτερο σεξ και επικοινωνία σε σύγκριση με οποιονδήποτε στο παρελθόν. Προφανώς δημιουργώ προβλήματα που δεν υπάρχουν, αλλά δεν ξέρω πως να το ξεπεράσω. Σκέφτομαι διαρκώς ότι τον πρώτο μήνα της σχέσης μας είχε αναφέρει “Η αλήθεια είναι ότι πάντα μου άρεσαν οι ξανθές και εσύ είσαι η εξαίρεση, αλλά τελικά τώρα βλέπω πόσο μου αρέσεις εσύ περισσότερο” και μου έχει γίνει εμμονή η σκέψη ότι προτιμά κάτι διαφορετικό από εμένα, ενώ με λούζει στα κοπλιμέντα και εκδηλώνει με πράξεις το θαυμασμό του. Πέραν αυτού, έχει βοηθήσει ο ένας τον άλλο να εξελιχθεί σε πολλούς τομείς, καθώς έχουμε κοινό πάθος με τη μουσική και τα βιβλία. Πως μπορώ όμως να ξεπεράσω τις σκέψεις που με βασανίζουν? Εκείνος πώς πρέπει να διαχειρίζεται τα ξεσπάσματα μου? Κοντεύω να τρελαθώ.
Η ζήλεια σου δεν έχει να κάνει με την αγάπη, η ζήλεια σου έχει να κάνει με τις ανασφάλειες σου, και μόνο με ψυχολόγο μπορείς να τις αντιμετωπίσεις.
3.Πώς να πάρεις την απόφαση να αλλάξεις δουλειά; Γειά σας κορίτσια (και αγόρια ελπίζω). Ας πω και εγώ τον πόνο μου, ίσως αν τον δω γραμμένο ξεκολλήσω από το μυαλό μου. Είμαι 31 χρόνων, με ένα πτυχίο ναυτιλιακών από κολλέγιο το οποίο ποτέ δεν ήθελα και δεν ξέρω γιατί έχασα 4 χρόνια για να το αποκτήσω. Πότε δεν ήξερα τι ήθελα να κάνω στην ζωή μου, μόνο ότι μέχρι το γυμνάσιο έγραφα πολύ και μ άρεσε. Από το λύκειο και μετά δεν με ενδιέφερε τίποτα και εάν με ενδιέφερε, ασχολουμουν λίγο με αυτό και μετά βαριόμουν. Τα τελευταία 9 χρόνια δουλεύω στο λογιστήριο ενός σούπερ μαρκετ (δεν θα πω όνομα αλλά σαν σήμα κατατεθέν έχει το ποσό ελληνικό είναι). Σε αυτή την δουλειά μπήκα επειδή όταν έψαχνα να βγω στην αγορά εργασίας οι γονείς μου – ειδικά ο πατέρας μου – επέμενε ότι είναι η μόνη δουλειά που μπορώ να κάνω γιατί υπάρχει ανεργία κτλ κτλ. Οι γονείς μου επίσης δουλεύουν χρόνια σε αυτή την εταιρεία, η μητέρα μου πήρε σύνταξη από εκεί το ίδιο και σε λίγο ο πατέρας μου. Αυτό το λέω γιατί δεν μπορούν να καταλάβουν το δικό μου θεμα με τη συγκεκριμένη δουλειά και κυρίως τα άτομα. Επειδή το παίζουν πολύ το παιχνιδάκι “είμαστε μια οικογένεια” έχουμε άμεση επαφή με την διοίκηση της εταιρείας και με τα μεγαλοστελεχη, δηλαδή εργάζονται στον ίδιο χώρο με εμάς. Το επίπεδο των συναδέλφων μου αλλά και της διοίκησης έχει πιάσει πάτο και δεν εννοω το μορφωτικό αλλά την συμπεριφορά τους. Είναι αγενείς, ειρωνικοι, το mobbing πάει σύννεφο, είμαστε όλοι άχρηστοι, χάρη μας κάνουν κτλ κτλ. Αυτά βέβαια τα κατάλαβα από την πρώτη στιγμή που προσλήφθηκα αλλά τα λεφτά είναι καλά, μου προσφέρουν μια καλή ζωή χωρίς να είναι εξωφρενικά τα ποσά. Όλοι μου λένε να μην ασχολούμαι,οτι είναι μια δουλειά αλλά εγώ δεν μπορώ να το σκέφτομαι έτσι καθώς με επηρεάζει σε τεράστιο βαθμό η αγένεια, ο ρατσισμός, ο μισογυνισμος που υπάρχει απλετα εδώ μέσα και κάνεις δεν λέει και δεν κάνει τίποτα. Στους γονείς μου δεν μιλάω για την δουλειά πια γιατί σε παλαιότερες συζητήσεις μου είχαν κάνει σαφές ότι έχω άδικο. Μου είχαν πει ότι ποια είμαι εγώ να μου δώσει κάποιος παραπάνω λεφτά – όταν έπαιρνα 400 ευρώ στην αρχή – και ότι έτσι είναι παντού και το καλύτερο ότι δεν έκανα κάτι στην ζωή μου για να δικαιούμαι μια καλή δουλειά. Οπότε έφυγα από τους γονείς μου που νομίζουν ότι πρέπει να εισαι επιστήμονας για να είσαι καλά σε μια δουλειά και πήγα σε μια δουλειά που πιστεύει ότι όλοι οι εργαζόμενοι είναι το ίδιο και δεν υπάρχει καμία διάκριση στο εάν δουλεύει κάποιος και προσπαθεί και σε κάποιον που απλά ξύνεται 8 ώρες συνεχόμενα (έχουμε πολλούς από αυτούς αλλά η συμπεριφορά των από πάνω είναι η ίδια σε όλους). Και εγώ απλά βλέπω τον χρόνο να περνάει και πιστεύω ότι μήπως είμαι όντως χαζή και άχρηστη;
-Κίττυ Μπούμπα
4.Αγάπητη αμπα ήθελα να σε ρωτήσω ,τους λυπημενους ανθρώπους,αυτούς που έχουν μονίμως μια θλίψη,δεν έχουν σχεδόν κανέναν και τείνουν να γίνονται ποιο μελαγχολικοί ακόμα και όταν τυχαίνει να βγουν με κάποιο άτομο και λένε τον πόνο τους αυτομάτως χαρακτηρίζονται “αρνητικοί” ;;; Με αποτέλεσμα να μπαίνουν ακόμα ποιο πολύ στο περιθώριο ενώ με αυτόν τον τρόπο ίσως να ζητάνε μια βοήθεια που δεν μπορούν να εκφράσουν;;;
– Εγώ η “αρνητική”
Πρέπει να ζητήσουν βοήθεια από εκεί που μπορούν να τη δεχτούν, και αυτού του είδους η βοήθεια έρχεται μόνο από ψυχολόγο και ψυχίατρο, και όχι από φίλους, πόσο μάλλον από περιστασιακές γνωριμίες.
5.Αγαπητή α,μπα έχει ένα χρόνο που έχω χωρίσει από μια μακροχρόνια σχέση είμαι 36 ζω στην Αθήνα και δεν έχω μεγάλο κύκλο σχεδόν καθολου κάνω δουλειές του ποδαριού ίσα ίσα να επιβιώσω . Έχω σπουδάσει αλλά δεν έχω δουλέψει στο επάγγελμα μου τα τελευταία χρόνια . Τον τελευταίο αυτό χρόνο έχω χάσει από κοντά μου δυο πολύ δυνατές σχέσεις μια με τον πρώην σύντροφό μουκαι μια με μια καλή μου φίλη. Έχω καλές φίλες αλλά ζουν σε άλλη πόλη . Η επιλογή να έρθω στην Αθήνα ήταν δική μου αλλά όσα χρόνια είμαι εδώ δεν έχω καταφέρει τίποτα σπουδαίο και τώρα είναι ολομόναχη και φοβάμαι. Προσπαθώ να καταστρώσει ένα σχέδιο για το πώς να πάρω την ζωή που θέλω στα χέρια μου αλλα δεν ξέρω τον τρόπο .Προσπαθώ να οργανώσω την ζωή μου αλλά έχω βαθιά θλίψη μέσα μου και νιώθω πως έχω ένα βουνό μπροστά μου! Πως ξεκινάει κάνεις να πραγματοποιεί όσα θέλει ; Με ποιον τρόπο; Ξέρω πως θα έχει μέσα δυσκολίες αλλά πλέον έχω μάθει από τα λάθη μου και είμαι έτοιμη απλά δεν ξέρω πως.Μπορεί να αλλάξει κάτι η πλέον είναι αργά για το οτιδήποτε ; Σε ευχαριστω
6. Καλησπέρα Α,μπα και αναγνώστριες/ες. Το παρακάτω αφορά περισσότερο την ψυχολόγο του site αλλά και απάντηση από την Λένα είναι ευπρόσδεκτη όπως και των αναγνωστών. Πριν πολύ καιρό με έπιασε κάτι απίστευτα πολύ τρομακτικό. Ήταν 3 η ώρα νύχτα και ότι ήμουν στο κρεβάτι να κοιμηθώ. Λίγο πριν ξαπλώσω εντελώς και ενώ στηριζόμουν με τους αγκώνες, ξαφνικά “ξυπνάω” και δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Σηκώνομαι όρθια στο κρεβάτι και προσπαθούσα να πάρω πολλές ανάσες. Ένιωθα ότι πνιγόμουν στην κυριολεξία. Ειλικρινά νόμιζα ήρθε το τέλος μου. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι σκέψεις περνούσαν από το μυαλό μου εκείνη την ώρα. Μετά από λίγα λεπτά συνήλθα. Εν τω μεταξύ, ο λόγος που έβαλα τη λέξη ξυπνάω σε εισαγωγικά, ήταν επειδή ενώ ξέρω ότι ήμουν ξύπνια εκείνη την ώρα, είμαι σίγουρη δηλαδή, δεν είχα αποκοιμηθεί και ήμουν σχεδόν όρθια, δεν ξέρω τι έγινε, δεν ξέρω τι έπαθα… σαν να αποκοιμήθηκα όρθια; σαν να λιποθύμησα; σαν να έπαθα ένα black out; Δεν ξέρω… πολύ περίεργο αυτό. Θυμάμαι ότι εκείνη την ώρα κάτι σκεφτόμουν και μετά ξαφνικά σαν να “ξύπνησα” μην μπορώντας να αναπνεύσω ενώ βρισκόμουν ακόμα στηριζόμενη με τους αγκώνες. Θα ακουστεί τρελό αλλά νόμιζα ότι όντως πέθαινα εκείνη την ώρα , νόμιζα ότι μήπως όντως “έφυγα” και επανήλθα. Τρελό αλλά ειλικρινά νόμιζα έγινε θαύμα και τελικά επέζησα επειδή το πάλεψα. Μετά από λίγα λεπτά αφού συνήλθα, νόμιζα ότι θα το ξαναπάθαινα, γιατί το ένιωθα και χτυπούσα το στήθος μου με γροθιά, δηλαδή προσπαθούσα να κάνω “προληπτικές” μαλάξεις :p. Δεν κοιμήθηκα καθόλου εκείνο το βράδυ, και όταν πήγαινα να αποκοιμηθώ άνοιγα απότομα τα μάτια μου και πεταγόμουν, με έπιανε σαν καρδιά, φόβος. Αυτό το να πετάγομαι λίγο πριν αποκοιμηθώ, συμβαίνει που και που ακόμα και μέχρι σήμερα. Να μην τα πολυλογώ, άργησα λίγο να πάω γιατρό και πήγα τώρα πρόσφατα και μου είπε ο γιατρός ότι αυτό που έπαθα ήταν κρίση πανικού. Και τον ρωτάω: “τι πρέπει να κάνω αν το ξαναπάθω;” και μου λέει: “να πάω στο νοσοκομείο να με καλμάρουν”, “να ζητήσω βοήθεια”. Και του λέω: “μα πώς;; δεν γίνεται αυτό, είναι 3 τη νύχτα, μόνη μου, πως να μιλήσω; αφού παλεύω να αναπνεύσω, δεν γίνεται”. Και μου λέει: “αν σπάσεις το πόδι σου τι θα κάνεις;” εκεί τουλάχιστον μπορώ να μιλήσω :p αλλά ειλικρινά δεν ξέρω τι θα έκανα. Αλήθεια, πως διαχειριζόμαστε μία τέτοια κρίση πανικού όταν είσαι μόνη και αβοήθητη και νύχτα; Φοβάμαι μην το ξαναπάθω και όλο αυτό τον καιρό προσπαθώ να βρω κάτι που μπορεί να με βοηθήσει. Ήταν η πρώτη (και εύχομαι η τελευταία) φορά που μου συνέβει κάτι τέτοιο. Ευχαριστώ για τον χρόνο σας. Υγ: Περιττό να πω το βράδυ εκείνο ήμουν on call και νομίζω με άγχωσε, για αυτό και άργησα να πάω για ύπνο, ώστε να μην με ξυπνήσουν. Αλλά και πάλι, μα τόσο πολύ;; δυσκολεύομαι να το πιστέψω…
Πράγματι έπαθες κρίση πανικού αλλά δεν είναι απαραίτητο το νοσοκομείο για να σε καλμάρουν. Απαραίτητο είναι να πας σε ψυχολόγο για να σου μάθει πώς να το αντιμετωπίζεις.
7. Aγαπητη Α,μπα, ειμαι 34 ετων και στις αρχες του ετους πεθανε η μαμα μου . Ηταν καιρο αρρωστη και δεν ειχε πει τιποτα σε κανεναν ( εννοω ειχε συμοτωματα ) και κατεληξε μεσα σε εναν μηνα . Απο τοτε ειμαι συνεχως θυμωμενη , κλαιω συνεχεια , δεν μπορω να κοιμηθω – παρεπιποντως επειδη δεν μπορουσε ουτως η αλλως να γινει τιποτα την ειχα σε κατ οικον νοσηλεια και τ απερισσοτερα απο οσα χρειαζονταν ιατρικα τα εκανα εγω , πεθανε κυριολεκτικα στα χερια μου , μεχρι και τον ουροκαθετηρα της εβγαλα μετα για να την παρουν – ξυπναω μεσα στην νυχτα με κραμπες παντου , εχει εξαντληθει η υπομονη μου , εχω παρει πολλα κιλα , το δερμα μου ειναι ενα δραμα κινουμενο και ασπρισαν τα μαλλια μου . Εχω μια σοβαρη σχεση και ο συντροφος μου με στηριζει πολυ αλλα νοιωθω πως κανεις δεν με καταλαβαινει πραγματικα , ο πατερας μου ειναι σε εναν δικο του κοσμο και εχει αρχισει και μου φερεται οπως φεροταν στην μαμα μου -δεν καθαριζει το σπιτι του , δεν μαγειρευει , περιμενει να παω εγω να του τα κανω – ειναι ελαχιστες οι στιγμες που νοιωθω ηρεμια και ευτυχια και γαληνη . Τελευταια νοιωθω την αναγκη να γινω μητερα αλλα φοβαμαι οτι ισως να μην ειναι πραγματικη μου θεληση αλλα να προσπαθω να καλυψω το κενο που αφησε η μαμα μου . Θελω πολυ να παω σε εναν ειδικο ψυχικης υγειας αλλα δεν ξερω απο που να ξεκινησω , δεν ξερω το απο ολα με ενοχλει , ειμαι αρκετα εσωστρεφης οσο αφορα τα προσωπικα μου και δεν ξερω αν θα μπορεσω να ανοιχτω για να βοηθηθω . Δεν ξερω τι να κανω και επισης δεν ξερω πως α βρω εναν ειδικο ψυχικης υγειας που να μου ταιριαζει ….
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
1. Και γω δεν ξέρω αν με αγαπάει ο πατέρας μου. Χθες μου έλεγε στα καλά καθούμενα με ένα χαμόγελο ότι αύριο μεθαύριο θα με σκοτώσει ο άντρας μου αν έχω τέτοια συμπεριφορά, κι όταν του έκανα παρατήρηση ότι το’λεγε με χαρά το παραδέχτηκε, “ε κάπως θα τιμωρηθεις”. Η μητέρα μου πάλι με αγαπάει αλλά πάντα την δυσαρεστουσε η προσωπική μου εξέλιξη, με έβλεπε να μαθαίνω καινούργια πράγματα, να γίνομαι πιο ανεξάρτητο άτομο, και της κακοφαινοταν τρελά….και το’χει αγαπημένο χόμπι να με ρεζιλευει σε κόσμο και σε συγγενικα τραπέζια, έχει τύχει ακόμη και να μιλάει για το πώς είναι το… Διαβάστε περισσότερα »
Σε νιώθω απόλυτα❤️. Και εμένα μου συμβαίνουν αντίστοιχα συμβάντα με τον πατέρα μου και διακρίνω αυτήν την χαρά στα λόγια του. Εγώ απλά τον αποφεύγω διακριτικά γιατί ξέρω πόσο εύκολα μπορει να μολύνει την ψυχή μου και διατηρώ μια ψυχική ηρεμία. Διαβάζω αυτά που έγραψαν οι κοπέλες στην 1η και την 3η ερώτηση και πραγματικά απορώ..πως γίνεται να μας μεγαλώνουν με τέτοια περιφρόνηση και ταπείνωση από κούνια και όταν γινόμαστε ολόκληρες γυναίκες να απορούν γιατί είμαστε άβουλα καταθλιπτικά πλασματακια χωρίς αυτοπεποιθηση???
Απαντώ γιατί είμαι η κοπέλα του 3. Τους κάνει εντύπωση γιατί έχουν ήδη προγραμματίσει την ζωή σου για εσένα. Τι θα κάνεις, με ποιόν θα το κάνεις, για πόσο θα το κάνεις. Νομίζουν επίσης ότι με υλικά αγαθά θα εξαγοράσουν την αγάπη σου. Ντρέπομαι που το λέω, στα 31 μου ο πατέρας μου πληρώνει το αυτοκίνητό μου , την ασφάλεια μου και την εφορία μου. Νιώθω τόση ντροπή που κάθε φορά που του λέω να μου δώσει όλα τα χαρτιά μου λέει ότι απλά δεν θέλει να χαλάω τα λεφτά μου και ότι αυτό είναι ένα δώρο από εκείνον. Και… Διαβάστε περισσότερα »
Συγγνώμη για την ερώτηση. Αλλά μετά από αυτό, γιατί να θελήσεις να τους ξαναμιλήσεις ή να τους ξαναδείς; Δεν είναι μια ιδιοτροπία, ή κατάλοιπα σεξισμού αυτά, δεν είναι κάτι που διορθώνεται, είναι νοσηρό, σωστά; Μπορείς πραγματικά να “συνηθίσεις” και να αδιαφορείς για αυτή τη συνθήκη; Αμφιβάλλω.
Αναλεκτη σε μένα απευθύνεσαι; (Αν ναι θα απαντήσω)
😂. Αλήθεια;
Παρεμπιπτόντως, το “σαν την Ελλάδα πουθενά” ισχύει για άτομα τα οποία –ως κάτοικοι στοιχειωδώς ευνομούμενης χώρας του εξωτερικού, με σοβαρό κοινωνικό κράτος και αξιοπρεπείς μισθούς– έρχονται στην Ελλάδα για τουρισμό.
Στις υπόλοιπες περιπτώσεις, ισχύει κυρίως το “όπου και να πάω, η Ελλάδα με πληγώνει”.
6. Οντως αυτό που έπαθες ητανε καθαρή κρίση πανικού. Συγκεκριμένα όταν ξυπνάς από τον υπνο με αυτά τα συμπτώματα ασφυξίας ταχυκαρδίας, ρίγος ιδρώτα αυτό που νομίζεις πως πάει φινιτο λέγεται νυχτερινός τρόμος. Ειναι ΑΠΑΙΣΙΟ κ οδυνηρό κ φοβάσαι να κλείσεις τα μάτια μην το ξαναπαθεις Όταν το έπαθα πρώτη φορά πήγα νοσοκομείο- κ μου δώσανε ηρεμιστικό κ πήρα λίγες μέρες άδεια Με την ψυχοθεραπεία εμαθα να το διαχειρίζομαι Στην εγκυμοσύνη το πάθαινα τους πρώτους μήνες συνέχεια ειδικά αν έτρωγα αργα το βράδυ κ γενικά από την υπερεμεση που είχα με το που χαλαρωνα το βράδυ το σώμα έβγαζε όλη την… Διαβάστε περισσότερα »
Είμαι η κοπέλα που έγραψε για την κρίση πανικού. Καταρχάς θέλω να σας ευχαριστήσω όλ@ που απαντήσατε στην ερώτηση μου. Παρόλα αυτά ακόμα με προβληματίζει αυτό που έπαθα. Βασικά ακόμα και όταν έγραφα την ερώτηση και πριν και μετά, είμαι σε φάση πώς να το διαχειριστώ; θέλω να πω, ότι πάλευα ας πούμε να επιζήσω, βασικά δεν ήμουν σε θέση να διαχειριστώ και να σκεφτώ. Δεν γινόταν. Ένιωθα ετοιμοθάνατη. Ένιωθα τις βαθιές ανάσες που προσπαθούσα να πάρω όπως αυτού ενός ετοιμοθάνατου. Ήταν ανατριχιαστικό. Είναι σαν λες σε κάποιο άτομο που ειναι σε καροτσακι, να σηκωθεί να περπατήσει. Δεν γινεται, δεν… Διαβάστε περισσότερα »
Θα μάθεις πώς να το διαχειρίζεσαι όταν πας σε ψυχολόγο. Γι’αυτό είναι η μόνη λύση.
Δες κι αυτο εδώ πάντως και σχετικά άρθρα για την υπνική παράλυση.
https://www.nhs.uk/conditions/sleep-paralysis/#:~:text=Sleep%20paralysis%20is%20when%20you,or%20twice%20in%20their%20life.
Δεν θα έλεγα ότι μοιάζει με υπνική παράλυση. Το είχα ψάξει και αυτό. Όταν το έπαθα, ήμουν σχεδόν ξαπλωμένη στηριζόμενη με τους αγκώνες και όταν “ξύπνησα” σηκώθηκα κατευθείαν (με τρόμο) όπου έκατσα γονατιστή πάνω στο κρεβάτι. Ας πούμε είχα την αίσθηση ότι μπορούσα να κουνηθώ, αλλά δεν γινόταν, με την έννοια ότι δεν είχα το νου μου να περπατήσω ή να κάνω κινήσεις κλπ αλλά γιατί είχα στο μυαλό μου να παλέψω να αναπνεύσω. Και δεν μπορούσα να μιλήσω επειδή δεν με άφηνε η δύσπνοια και όχι επειδή αισθανόμουν ότι δεν μπορούσα να μιλήσω. Προσπαθώ να βρω κανένα βιντεάκι από… Διαβάστε περισσότερα »
Άκου αυτό που σου λέει η Λένα μόνο με την ψυχοθεραπεία θα μπορέσεις να το διαχειριστείς
Μπορεί τωρα να σου φαίνεται ανούσιο αλλα μόνο ένας μια ψυχοθεραπεύτρια θα μπορέσει να σε κατάλαβει να σου εξηγήσει να σε βοηθήσει
Εγω τον πρώτο καιρό της έλεγα μα πως ν διαχειριστώ ή να κανω οτιδήποτε όταν εκείνη την ώρα παραλύω τρέμω σύγκρομη παγώνω ζαλίζομαι κ δεν παίρνω ανάσα;
Μου πήρε δυο χρονια για να είμαι οκ και να μη το φοβάμαι και για να σου περιγράψω όλο αυτό παραπάνω για να μπορώ οριακά να το διακωμωδώ
Δεν υπάρχουν ανεξήγητα φαινόμενα. Μια κρίση πανικού έπαθες. Για να ηρεμήσεις, κάνε κάποιες εξετάσεις, καλού κακού, σε καρδιολόγο.
Αυτό ακριβώς!
Πόσο μάλλον που η μετάφραση είναι εξαιρετικά κακοπληρωμένη στην Ελλάδα, ενώ στο εξωτερικό αμείβεται πολύ καλύτερα.
Να φροντίσει η γράφουσα να γίνει όσο το δυνατόν καλύτερη στη δουλειά της, να προσθέσει ενδεχομένως κάποια επιπλέον γλώσσα στην επαγγελματική της φαρέτρα (αν ξέρει π.χ.πολύ καλά γαλλικά, τα ισπανικά/πορτογαλικά/ιταλικά είναι υπόθεση μερικών μηνών εντατικών μαθημάτων).
Επίσης, να δει αν έχει ταλέντο στην διερμηνεία, εκεί είναι το πολύ χρήμα (πολύ σκληρή δουλειά βέβαια). Κι αν δεν έχει τα ταλέντα που απαιτούνται για να κάνει την διερμηνεία καμπίνας, ας δοκιμάσει την ευκολότερη και περισσότερο συμβατή με τους μεταφραστές “διερμηνεία στρογγυλής τράπεζας”.
Για κάποια τέτοια εξειδίκευση όμως δεν θα χρειαστεί χρήματα η κοπέλα; άρα και πάλι θα πρέπει να τσοντάρουν οι γονείς και να στηρίζεται οικονομικά σε αυτούς
1. Η κοπέλα ζει σε ένα άκρως κακοποιητικό και απαράδεκτο περιβάλλον και της προτείνεται να βρει ψυχολόγο; Προτεραιότητα είναι να απομακρυνθεί από αυτό το περιβάλλον, που δυστυχώς λόγω οικονομικών συνθηκών στην Ελλάδα είναι δύσκολο.
Αγαπητή φίλη, κάνε ό, τι μπορείς να φύγεις (δουλειά, συγκατοίκηση με άλλους αν γίνεται, δουλειά μετά το Erasmus). Φυσικά και η ψυχοθεραπεία θα βοηθήσει πολύ, αλλά δεν θα λύσει κανένα προβλημα αν μεινεις εκεί.
Η κοπέλα ήδη ξέρει ότι έχει ανάγκη να φύγει από εκεί, αν αισθανόταν έτοιμη να το πράξει θα το είχε κάνει ήδη. Η ψυχοθεραπεία στο μεσοδιάστημα θα τη βοηθήσει να μαζέψει δυνάμεις ώστε να το πράξει κι όλας (και φυσικά σε δεύτερο χρόνο να γιατρέψει τις πληγές τις, ιδανικά εκτός του τοξικού αυτού περιβάλλοντος).
Έτοιμη είναι, οικονομικά ανεξάρτητη δεν είναι.
Γράφει: “Πολύ δύσκολα πλέον βρίσκουν δουλειά οι νέοι, δουλειά που να μπορεί να τους συντηρεί και να μην εξαρτώνται από τους γονείς. Με αρρωσταίνει αυτή η κατάσταση, θα ήθελα πραγματικά να φύγω αύριο κιόλας.”
Άρα δεν χρειάζεται να μαζέψει δυνάμεις, οικονομίες χρειάζεται.
Ο ψυχολόγος βοηθάει σε πολλές καταστάσεις, αλλά ας μην γελιόμαστε, όλοι ξέρουμε την κατάσταση στην Ελλάδα. Και είναι κρίμα να διαβάζει η κοπέλα ότι το σύνθετο πρόβλημά της λύνεται απλά, με ψυχολόγο
Το πρόβλημα της δεν λύνεται με ψυχολόγο. Ο ψυχολόγος σε βοηθάει να σκέφτεσαι διαφορετικά το πρόβλημα.
Εάν το ζήτημα ήταν να αναγνωρίσει ότι πρέπει να φύγει ή ότι της κάνει κακό αυτό το περιβάλλον, θα είχε όντως νόημα αυτό. Στη συγκεκριμένη περιπτωση αυτά ισχύουν όμως. Μια άλλη οπτική γωνία δεν είναι ποτέ κακή βέβαια, αλλά το θέμα είναι να φυγει πρώτα (άρα προέχει η εύρεση εργασίας) και μετά η θεωρητική ανάλυση του προβλήματος.
#3. Προτείνω να αρχίσεις να ψάχνεις ανελλιπώς δουλειά, χωρίς όμως να αφήσεις αυτή που έχεις. Είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα, αλλά έχεις εργασιακή εμπειρία και είναι ναι είναι πιθανό να βρεις κάτι παρόμοιο.
Επίσης, μπράβο στην αντιμετώπιση με τους γονείς σου. Τα πολλά πολλά τα κόβεις… Ειδικά η φράση τους “ποια είμαι εγώ να μου δώσει κάποιος παραπάνω λεφτά” είναι τόσο σιχαμένη και όλη η στάση τους βγάζει αυτήν τη νοοτροπία του κυρ-Παντελή που είναι μια αηδία.
Σ ευχαριστώ για την απάντηση. Ναι με πονάει πολύ η στάση τους , ειδικά όταν έχω έναν αδερφό επιστήμονα με διεθνή καριέρα, είναι σαν να βάζουν το μαχαίρι στην πληγή μου. Δεν το λένε ξεκάθαρα αλλά είναι σαν να μου λένε, ο αδερφός σου προσπάθησε εσύ όχι.
Μπορεί να χρησιμοποιήσει επίσης το Ερασμους για να δημιουργήσει τις επαφές που θα της χρειαστούν για την μόνιμη εγκατάστασή της στο εξωτερικό.
6. Μέχρι να βρεις ψυχολόγο…Την ώρα που σου συμβαίνει άρχισε βαθιές διαφραγματικές αναπνοές. Κάτσε σε όποια στάση σε βολεύει εκείνη την στιγμή, βάλε το χεράκι πάνω στο διάφραγμα, και ξεκίνα ελεγχόμενες εισπνοές εκπνοές. Είναι ότι πιο αποτελεσματικό. Αν δεν ξέρεις τι είναι: https://www.youtube.com/watch?v=GsMRfE1lc3c. Κάνε λίγη εξάσκηση, έτσι αν και όταν σου συμβεί να ξέρεις. Μην αμελήσεις όμως τον ψυχολόγο.
Πράγματι!! Βοηθάει!
5. Άκου «ή πλέον είναι αργά για οτιδήποτε», και μάλιστα στα 36 σου χρόνια! 😳 Με στενοχωρείς πολύ, ειλικρινά! ΠΟΤΕ δεν είναι αργά για να κάνουμε κάτι καλύτερο για τον εαυτό μας, για να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας, όπως λες. Ακόμη κι αν ξέραμε ότι ζούμε την τελευταία μέρα της ζωής μας, θα άξιζε τον κόπο, αν γινόταν, να την κάνουμε καλύτερη από την προηγούμενη. Ο ψυχολόγος σίγουρα θα σε βοηθήσει να βάλεις τις σκέψεις σου και τα θέματά σου σε σειρά, να διαχειριστείς τον φόβο που νιώθεις, να δυναμώσεις την αυτοπεποίθησή σου ώστε να ανοίξεις τον… Διαβάστε περισσότερα »
6. Για τις κρίσεις πανικού (που τις έχουν περάσει σχεδόν όλοι οι άνθρωποι στη ζωή τους) βοηθάει να έχεις μαζί σου κάτι που να σε ηρεμεί. Εγώ για χρόνια είχα μαζί μου ένα μικρό μπουκαλάκι των 5-10 ml οργανικό έλαιο λεβάντας και χαρτομάντιλα. Αν πήγαινε να με πιάσει κρίση πανικού, θα έβαζα 1-2 σταγόνες στο χαρτομάντιλο και θα το ανέπνεα για 5 λεπτά. Πέρα ότι δουλεύει για μένα αυτό, ήταν μεγάλο πράγμα να ξέρω ότι κάτι έχω μαζί μου που βοηθάει. Η λεβάντα βοηθάει επίσης να έχεις βαθύ ύπνο και ηρεμεί αν έχεις υπερένταση και δεν μπορείς να κοιμηθεις, μπορείς… Διαβάστε περισσότερα »
Συμφωνώ! Εμένα με βοηθούσε πολύ να έχω μαζί μου ένα μπουκαλάκι με ανθοιαμα Bach. Μόνο στη σκέψη ότι το είχα, δεν αγχωνόμουν τόσο. Δεν ξέρω αν όντως έκανε δουλειά ή λειτουργούσε σαν placebo, αλλά σε συνδυασμό με ψυχοθεραπεία, με βοήθησε να ξεπεράσω τις κρίσεις πανικού. Στέλνω μια μεγάλη αγκαλιά ❤️
Είπες τη φράση κλειδί ,σε συνδυασμό με τη ψυχοθεραπεία! Υπάρχουν πολλοί τρόποι να νιώσει κανείς ασφάλεια σε μια κρίση πανικού αλλά όταν οι κρίσεις πανικού γινονται σχεδόν καθημερινότητα τότε με τη ψυχοθεραπεία βρίσκεις την αιτία και απαλλάσσεσαι μια για πάντα.
Κ εγω αυτές εχω! Τιςrescue! Τις παίρνω κ στο αεροπλάνο που παθαίνω κλειστοφοβία κ πανικό! 🙈