Αγαπητή «Α, μπα»: Η μόνη λύση είναι ο ψυχολόγος 46

Είναι πολλές οι ερωτήσεις που δεν φτάνουν μέχρι τη δημοσίευση, κι αυτό επειδή η απάντηση είναι «η μόνη λύση είναι ο ψυχολόγος».

Δεν δημοσιεύονται πάντα γιατί μέχρι τώρα πίστευα ότι η απάντηση είναι προφανής, ίσως κουραστική και επαναλαμβανόμενη για τους αναγνώστες, και ότι αυτός που ρωτάει, αν διαβάσει λίγο στο σάιτ, θα το συμπεράνει και μόνος του. Όμως, όσο περνάει ο καιρός, αυτές οι ερωτήσεις όχι μόνο δεν μειώνονται, αλλά αυξάνονται.

Αυτό μπορεί να σημαίνει διάφορα πράγματα, ή πολλά μαζί. Ότι η καραντίνα κάνει πιο έντονους τους προβληματισμούς. Ότι όσο αυξάνονται οι αναγνώστριες, αυξάνονται και αυτές οι ερωτήσεις, στατιστικά. ή ότι παλιότερες αναγνώστριες βρίσκουν όλο και περισσότερο θάρρος για να στείλουν ερώτηση.

Κάθε Σαββατοκύριακο θα δημοσιεύω λοιπόν αυτές τις ερωτήσεις, για να διαβάζουν και ίσως να απαντούν όσες ενδιαφέρονται. Η δική μου απάντηση για αυτές τις ερωτήσεις είναι το γνωστό μάντρα του α μπα. Δεν έχει γίνει αδίκως μάντρα. Για όσες έχουν παρόμοιους προβληματισμούς, ελπίζω να βρουν μέσα σε αυτές τις ερωτήσεις τον εαυτό τους και να καταλάβουν ότι όταν θέλουμε να αλλάξουμε κάτι μέσα μας επειδή μας βασανίζει, δεν υπάρχουν ταινίες, βιβλία ή συμβουλές που μπορούν να το κάνουν. Αυτά είναι βοηθήματα. Κανένα από αυτά όμως δεν μπορεί να αντικαταστήσει την συστηματική θεραπεία. Και επαναλαμβάνω: δεν χρειάζεται να έχουμε «πρόβλημα» για να πάμε. Αρκεί να έχουμε μια ερώτηση που μας βασανίζει σε σημείο να διαταράσσεται η καθημερινότητα μας ή οι σχέσεις μας με τους άλλους.

1. Αγαπητή Α,μπα καλησπέρα. Παρακολουθώ με ενδιαφέρον τις απαντήσεις σου στα διάφορα ερωτήματα και πάντα κάτι μου δίνουν. Ζητώ συγγνώμη για το σεντόνι. Είμαι 38 ετών και έγκυος στο πρώτο μου παιδάκι. Χαρά μαζί και αγωνία και άγχος, το κλασικό κοκτέιλ της εγκυμοσύνης. Αλλά και κάτι έξτρα: έχω μεγάλο άγχος με το βάρος του παιδιού. Εξηγούμαι: από πολύ μικρή ηλικία με πρόσεχε η γιαγιά μου, η οποία είχε τις δικές της απόψεις πάνω στην διατροφή των παιδιών. Η τηγανητή πατάτα, το κεφτεδάκι, η σοκολάτα και ό,τι ανθυγιεινό υπήρχε εκεί έξω μου προσφερόταν χωρίς όριο, με αποτέλεσμα να γίνω χοντρή από πολύ μικρή, να παραμείνω έτσι σχεδον σε ολη την παιδική μου ηλικία παρά τις προσπάθειες των γονιών για οικογενειακή δίαιτα, να μην αναπτύξω ποτέ ως τώρα καλή σχέση με το φαγητό, και βέβαια με το βάρος καλλιέργησα διάφορα ψυχολογικά θεματάκια αποδοχής, εμπιστοσύνης στον εαυτό μου κλπ, τα οποία μαζί με το βάρος σέρνω μέχρι και σήμερα. Όλα καλά ας πουμε οτι είμαι μεγάλο κορίτσι, δεν μου φταίει κανείς, γιαγιά και γονείς έκαναν ό,τι νόμιζαν καλύτερο κ εγώ προσπαθώ με βοήθεια να παλέψω τόσο το βαρός όσο και αυτά που μου δημιούργησε. Τώρα όμως που είμαι έγκυος, απο όλα τα πράγματα που δεν θέλει ένας γονιός για το παιδί του, εγώ φρικάρει πως δεν θα γίνει χοντρή, να μη γίνει σαν εμένα, με καταρρακωμένη αυτοπεποίθηση και προβλήματα με αυξομειώσεις βάρους που να το ακολουθούν μια ζωή. Μιλάμε για έμβρυο 6 μηνών για να καταλάβεις την παράνοια. Ο σύντροφός μου λεει ότι θα τρεφόμαστε εμείς σωστά οπότε το παιδί θα μάθει υγιείς διατροφικές συνήθειες μέσα στο σπίτι. Αυτο με καθησυχάζει προσωρινά, μετά σκέφτομαι: κι αν το προσωπικό μου βίωμα μπει μπροστά και με κάνει το αντίθετο, μια μαμά που θα στρεσάρεται αν η κόρη της βάλει δυο κιλά και αν αυτό το βγάλω στο παιδί μου και νιώσει ότι το απορρίπτω επειδή έχει το ένα ή το άλλο βάρος; Όσο δεν θέλω να γίνει χοντρό, τόσο δεν θέλω να το κρίνω για αυτό που θα γίνει. Σκέφτομαι πολύ συχνά το μοττο σου για ψυχολόγο γιατί μου φαίνεται οτι παραλογίζομαι. Ό,τι άλλα τιπ έχετε, ευπρόσδεκτα. Σας ευχαριστώ που με ακούσατε.

2. Χρειάζομαι ψυχολόγο; Αγαπημένη μου γεια σου, θα χαρώ πολύ να μάθω τη γνώμη σου. Το πρόβλημά μου είναι ότι είχα μία πολύ άσχημη εμπειρία με τον πρώτο μου έρωτα όταν ήμουν 16 και πιστεύω ότι αυτό με έχει σημαδέψει και μου έχει δημιουργήσει πολλά κομπλεξ. Ήταν ένας πολύ έντονος, μονόπλευρος έρωτας και πέρασα πολύ δύσκολα γιατί ο συγκεκριμένος είναι ένας πολύ προβληματικός χαρακτήρας και δεν σέβεται καθόλου τις γυναίκες. Με πλήγωσε πολύ και με πολλούς τρόπους που θεώρησα ότι με εξευτέλισαν όπως το να με αφήσει για κάποια άλλη με πολύ άσχημο τρόπο, να με μειώσει φοβερά ως άνθρωπο και αργότερα να πάει με την κολλητή μου κάτι που με ισοπέδωσε. Κι αυτά είναι μόνο μερικά. Δεν είχαμε ποτέ πραγματική σχέση αλλά εγώ ήμουν κυριολεκτικά τυφλά ερωτευμένη και προσπαθούσα να το καταπιέσω. Αυτό κράτησε περίπου 3 χρόνια και σήμερα είμαι 22 ετών και δεν έχω καθόλου επαφές μαζί του γιατί μένω μόνη μου πια σε άλλη περιοχή, όμως εκείνος προσπάθησε να με προσεγγίσει μέσω social και έτυχε να τον πετύχω κάποιες φορές όταν ήρθα στο πατρικό μου. Όλα αυτά για κάποιο λόγο με τάραξαν πάρα πολύ. Είμαι γενικά πολύ κοινωνική και καθόλου ντροπαλή αλλά όταν τον βλέπω μου κόβονται κυριολεκτικά τα πόδια, έχω τρομερό άγχος και γίνομαι ο πιο awkward άνθρωπος… και το σιχαίνομαι αυτό! Σιχαίνομαι που έχει αυτή την επιρροή πάνω μου ένας τέτοιος άνθρωπος. Σιχαίνομαι που τον σκέφτομαι και θυμάμαι τι μου έκανε. Προσπαθώ να μην το σκέφτομαι και να κάνω ότι όλα αυτά στο παρελθόν δεν έχουν συμβεί ποτέ και δεν έχει καταφέρει να μου δημιουργήσει κανένα πρόβλημα αυτός, ότι δεν ήταν τίποτα στη ζωή μου αλλά πολύ φοβάμαι ότι αυτός φταίει που τρέμω την απόρριψη, που έχω τρομερές ανασφάλειες και που δεν ανοίγομαι σε κανέναν και αρνούμαι να δείξω τα συναισθήματά μου σε οποιονδήποτε. Σκέφτομαι ότι το να λέω συνέχεια στον εαυτό μου ότι είμαι πολύ δυνατή και ότι δεν με αγγίζουν και δεν μπορούν να με πληγώσουν τέτοιοι άνθρωποι είναι απλά ένα ψέμα που προσπαθώ να πιστέψω ενώ τα έχουν καταφέρει ήδη. Στα γράφω και είμαι έτοιμη να βάλω τα κλάματα οπότε σκέφτομαι ότι είναι ένα τραύμα που δεν έχει επουλωθεί απλά το έχω κρύψει για να το ξεχνάω.

3. Αγαπητή Αμπά, είμαι έγκυος για πρώτη φορά και τρέμω στην ιδέα της γέννας !! Για κάποιο λόγο έχω την εντύπωση πως δεν θα τα καταφέρω και κάτι θα πάθω!! Με όποιον το συζητάω με κοροϊδεύουν λέγοντας «έλα μωρέ πριν 50 χρόνια γεννούσαν στο σπίτι χωρίς γιατρό» αλλά δεν βοηθάνε! Πρόσφατα είδα μια είδηση για μια κοπέλα που πέθανε στη γέννα και φοβάμαι μην πάθω τα ίδια,μου έγινε εμμονή!! Πως μπορώ να ξεπεράσω τη φοβία μου ;

4. Δεν καταλαβαίνω την φράση εισαι καλο παιδί, και εξηγώ. Είμαι 30 χρονών, η πρώτη και τελευταία μακροχρόνια σχέση μου τελείωσε στα 25 μου και είχε διάρκεια 2,5 χρόνων, από τότε και μέχρι σήμερα δεν εχω κάνει κάτι σοβαρό, η αλήθεια είναι ότι η ερωτική μου ζωή είναι σχεδόν ανύπαρκτη και οι ελάχιστες φορές που έγινε κάτι , έγινε με πρωτοβουλία της εκάστοτε κοπέλας, εγώ δεν θα ανοιγομουν ούτε θα ρισκαρα. Εδώ να σημειώσω ότι πάντοτε είχα θεμα με την αυτοπεποίθηση μου. Τον τελευταίο χρόνο είπα ότι δεν πάει άλλο και άρχισα να βγαίνω απο το καβούκι μου, προσπάθησα να προσεγγίσω κοπέλες που μου άρεσαν και σε όλες τις περιπτώσεις (3 στο σύνολο) η κατάληξη ήταν περίπου η ίδια. Ενώ ξεκινούσαμε καλά και θα βγαίναμε 2,3 φορές όταν εξεφραζα το ενδιαφέρον μου η απάντηση ήταν εισαι καλο παιδί αλλά δεν σε βλέπω έτσι, και η κουβέντα κατέληγε στο ότι προτιμούν τα “κακά” παιδιά, αυτο όπως καταλαβαίνεις με έκανε να μπλοκαρω ξανά, δεν καταλαβαίνω τι κάνω λάθος, και τι εννοούν “κακά” παιδιά?? Ότι τους φέρονται άσχημα? Ότι εκφραζουν την αρρενωπότητα και την ματσιλα? Ότι αλλά έχουν στο μυαλό τους και άλλα λένε? Δεν μπορώ να καταλάβω. Επίσης πως βγάζουν το συμπερασμα μετα απο 3 ραντεβού ότι εγώ είμαι καλο παιδί? Απο την στοιχειώδη ευγένεια? Μια καλή μου φίλη μου είπε ότι πρέπει να εισαι αδιάφορος και να τις φτύνεις και λίγο γιατί έτσι κολλάνε, αλλά δεν θέλω να το κάνω γιατί δεν μου αρέσει, το βλέπω λίγο σαν παιχνίδι εξουσίας, το ποιός θα βγει από πάνω στην τελική, και δεν μπορώ. Είμαι πολυ μπερδεμένος, και τώρα τελευταία νιώθω ότι θα μείνω μόνος μου.

Αν έχεις θέμα με την αυτοπεποίθηση σου, κάτι πρέπει να κάνεις. Δεν θα βελτιωθεί από μόνη της.

5. Καλησπέρα σας.. Είχα σχέση με έναν άνθρωπο 2 χρόνια. Ο χωρισμός μας ήταν ένα πολύ δύσκολο κομμάτι. Αρχικά να αναφερω πως το διάστημα που είμαστε χωρισμένοι, δεν κόψαμε σχεδόν καθόλου επαφές, παρότι ο ίδιος προχώρησε σε μια άλλη σχέση. Το ξέρω, τοξικό! Πριν λίγο καιρο, γνώρισα ένα παιδί. Ίσως η πρώτη φορά που ένιωσα όμορφα, ειλικρινά, με μια τέτοια κατάσταση. Ξεκινήσαμε να δημιουργούμε κάτι όμορφο. Όπως μου επισήμανε, ήταν η πρώτη φορά μετά από καιρό που ένιωθε τόσο όμορφα με μια κοπέλα. Και αυτό που με ενθάρρυνε περισσότερο ήταν ότι το επιβεβαίωνε και το περιβάλλον του. Υπήρξε ένα πρόβλημα όμως. Η πρώην του ήταν η νυν του δικού μου πρώην. Το τέλος ήρθε γιατί αυτοί χώρισαν, και γιατι (προφανώς) η πρώην, πλέον, του δικού μου πρώην προσέγγισε τον άνθρωπο που είχα ξεκινήσει μια σχέση. Και το ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα, ότι εγώ με τον πρώην μου δεν σταματάμε ακόμα να βρισκόμαστε. Το μόνο διάστημα που δεν επικοινωνούσαμε και δε βρισκόμασταν ήταν όταν βρήκα αυτόν τον άνθρωπο και ένιωσα όμορφα. Δε ξέρω γιατί στο στέλνω, και ποια ακριβώς συμβουλή ζητάω. Αλλά αλήθεια, τι κάνω; Δεν ξέρω που πατω, και που βρίσκομαι. Δύσκολο αίσθημα η αβεβαιότητα. Και αν είναι “γραφτό” να είμαι μαζί με τον πρώην μου, γιατί είναι τόσο δύσκολο να είμαι; Και αν η μοίρα με έφερε να συναντήσω τυχαία τον πρώην της κοπέλας όπου συναναστράφηκε ο πρώην μου, μήπως αυτό κάτι σημαίνει; Και στη τελική, πως εξηγείται όλο αυτό, το περίεργο τετράγωνο που δημιουργήσαμε; Να επισημάνω πως το αγόρι που γνώρισα είναι ένας άνθρωπος αρκετά ευάλωτος, νομίζω έχει και αυτός πολύ ιδιαίτερα θέματα με τον εαυτό του. Ίσως ακριβώς τα ίδια με μένα, έτσι ωστε να γυρνάμε σε ανθρώπους που μας πλήγωσαν πολλές φορές και πιθανώς το μόνο που ζητάνε είναι μια επιβεβαίωση ύστερα από τον χωρισμό τους. Είναι και αυτήν η ασφάλεια του πρώην, του γνωστού, που δύσκολα σε αφήνει να ξεφύγεις.. Είναι τόσο δύσκολες οι σχέσεις ή τις κάνουμε εμείς;

Αν έχεις πολύ ιδιαίτερα θέματα με τον εαυτό σου, κάνε θεραπεία.

6. αγαπητη α μπα γιατι εξιδανικευω τους συντροφους μου και θεωρω πως ειναι καλυτεροι απο μενα;

Μόνο με θεραπεία απαντώνται τέτοιου είδους ερωτήσεις.

7. Αγαπητή α, μπα, είμαι μεγάλη φαν της δουλειάς σου εδώ και οι αναλύσεις σου έχουν αποδειχθεί εξαιρετικά χρήσιμες. Είμαι 20 ετών και νιώθω μια αποτυχία. Φαινομενικά έχω όλα όσα χρειάζομαι(καλούς φίλους, καλή οικογένεια, καλή σχολή), αλλά νιώθω μόνη και σαν να μην έχει απολύτως τίποτα νόημα. Έχω ψιλοαπομακρυνθει από όλους κι από όλα, αλλά ταυτόχρονα τα περιστατικά που συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό γύρω μας με επηρεάζουν πάρα πολύ. Νιώθω ένα μόνιμο άγχος (το οποίο συχνά σωματοποίειται) και απελπίζομαι. Η μόνη λύση είναι η θεραπεία φαντάζομαι;

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News