Αγαπητή «Α, μπα»: Η μόνη λύση είναι ο ψυχολόγος 41

Είναι πολλές οι ερωτήσεις που δεν φτάνουν μέχρι τη δημοσίευση, κι αυτό επειδή η απάντηση είναι «η μόνη λύση είναι ο ψυχολόγος».

Δεν δημοσιεύονται πάντα γιατί μέχρι τώρα πίστευα ότι η απάντηση είναι προφανής, ίσως κουραστική και επαναλαμβανόμενη για τους αναγνώστες, και ότι αυτός που ρωτάει, αν διαβάσει λίγο στο σάιτ, θα το συμπεράνει και μόνος του. Όμως, όσο περνάει ο καιρός, αυτές οι ερωτήσεις όχι μόνο δεν μειώνονται, αλλά αυξάνονται.

Αυτό μπορεί να σημαίνει διάφορα πράγματα, ή πολλά μαζί. Ότι η καραντίνα κάνει πιο έντονους τους προβληματισμούς. Ότι όσο αυξάνονται οι αναγνώστριες, αυξάνονται και αυτές οι ερωτήσεις, στατιστικά. ή ότι παλιότερες αναγνώστριες βρίσκουν όλο και περισσότερο θάρρος για να στείλουν ερώτηση.

Κάθε Σαββατοκύριακο θα δημοσιεύω λοιπόν αυτές τις ερωτήσεις, για να διαβάζουν και ίσως να απαντούν όσες ενδιαφέρονται. Η δική μου απάντηση για αυτές τις ερωτήσεις είναι το γνωστό μάντρα του α μπα. Δεν έχει γίνει αδίκως μάντρα. Για όσες έχουν παρόμοιους προβληματισμούς, ελπίζω να βρουν μέσα σε αυτές τις ερωτήσεις τον εαυτό τους και να καταλάβουν ότι όταν θέλουμε να αλλάξουμε κάτι μέσα μας επειδή μας βασανίζει, δεν υπάρχουν ταινίες, βιβλία ή συμβουλές που μπορούν να το κάνουν. Αυτά είναι βοηθήματα. Κανένα από αυτά όμως δεν μπορεί να αντικαταστήσει την συστηματική θεραπεία. Και επαναλαμβάνω: δεν χρειάζεται να έχουμε «πρόβλημα» για να πάμε. Αρκεί να έχουμε μια ερώτηση που μας βασανίζει σε σημείο να διαταράσσεται η καθημερινότητα μας ή οι σχέσεις μας με τους άλλους.

1. Θα ήθελα τη γνώμη σου και τη γνώμη των αναγνωστών σου για τον προβληματισμό μου. Σκέφτομαι να μεταναστεύσω σε άλλη χώρα, για λόγους εύρεσης καλύτερης εργασίας και για περαιτέρω σπουδές σε ξένο πανεπιστήμιο. Είμαι 35 ετών με ιστορικό αγοραφοβίας και κρίσεων πανικού από τα 22 μου… Κατά διαστήματα το έχω νικήσει για πολλά χρόνια και κατά καιρούς επανέρχεται με διάφορες αιτίες. Φοβάμαι να κάνω το μεγάλο βήμα, μήπως και πάθω νίλα στην ξένη χώρα. Αλλά δεν θέλω να μείνω στην επαρχιωτική Ελλάδα και δεν με ενδιαφέρει η Αθήνα ή η Θεσσαλονίκη. Σκέφτομαι να πάω, είτε Κύπρο, είτε Γερμανία, Αγγλία, Ιταλία κλπ. Όμως, η αγοραφοβία με σταματάει. Πείτε μου γνώμες πλιζ. Το έχετε βιώσει; Επιβιώσατε; Tips?
-Αποδημητικό πουλί

2. Αγαπητή α,μπα ξέρω ότι είναι ένα ζήτημα λεπτό. Και σε αυτή την φάση δεν είμαι έτοιμη να δω ειδικό. Ούτε όμως στο περιβάλλον μου θέλω να το κουβεντιάσω πριν καταλάβω τι συμβαίνει. Ήθελα μόνο να το βγάλω από μέσα μου και να «ακούσω» δυο λόγια ανθρώπινα. Γνωρίζω ότι σε λίγο καιρό ο πατέρας μου πρόκειται να πεθάνει. Και είναι κάτι που δεν μπορώ να διαχειριστώ. Με καταλυζει θλίψη και άγχος. Δεν ξέρω τι με περιμένει το επόμενο λεπτό. Έχεις κάποια συμβουλή; (Συγγνώμη για το ψυχοπλάκωμα)

3. Αγαπητη Αμπα, πριν λίγο καιρό έβγαινα με κάποιον αρκετά μεγαλυτερο μου, ειχαμε βγει κανα δυο φορες οταν με πίεσε για να γίνει κάτι παραπάνω εγώ έλεγα πως δεν ήθελα αλλά αφού μου το ζήτησε πολλές φορές και με πολλούς διαφορετικούς τρόπους τελικά δέχτηκα (κάτι το οποίο έχει συμβεί και με άλλους συντρόφους και με έχει τραυματισει ψυχικά). Μετά από λίγο καιρό, αφού είχε τελειώσει αυτό που είχαμε έμαθα ότι είχε πει ψέματα σε κάποιους από την περιοχή μου πως βγήκαμε μια φορά και εγινε ότι εγινε και ότι με είχε μόνο για αυτο με ενόχλησε εννοείται αλλά τότε δεν έδωσα τόση σημασία. Από τότε μέχρι σήμερα μου στέλνει συχνά μηνύματα αλλα εγω δεν απαντάω σε κανέναν. Τον τελευταίο καιρό όμως ,δεν ξέρω γιατί, μου έχει δημιουργηθεί ένας έντονος φόβος όποτε βγαίνω έξω μην τον δω μπροστά μου, ο φόβος μου έχει μεγαλώσει τόσο που ακυρώνω και βόλτες με φίλες για τον λογο αυτό. Μου έχει ξανατύχει στο παρελθόν να φοβάμαι αγόρια που είχα σχέσεις αλλά όχι σε τόσο μεγάλο βαθμο.Δεν ξέρω τι να κάνω,δεν ξέρω γιατί φοβάμαι τόσο και τι είναι αυτό που το προκάλεσε και το έκανε τόσο έντονο τελευταία. Επιπλέον, καθημερινά μετανιώνω για αυτό που έκανα μαζί του και δεν μπορω να μου το συγχωρέσω (αν και γνωρίζω ότι δεν έκανα κάτι το κακό ή άσχημο). Τι να κάνω; Έχω απελπιστεί.

4. Αμπα μου θέλω να μου πεις την γνώμη σου για το εξής: είμαι 27 και δεν νομίζω ότι ξέρω τι θέλω και τι όχι από μια συντροφική σχέση και ο λόγος είναι πιστεύω η έλλειψη εμπειριών. Έχω κάνει 2 σχέσεις λίγων μηνών και κατά άλλα έχω κάνει σεξ με αρκετούς διαφορετικούς άντρες για σύντομο διάστημα και χωρίς να μου αρέσουν αναγκαστικά όλοι ή να ήθελα να τους κυκλοφορήσω. Στην δεύτερη σχέση μου που έληξε πριν λίγο καιρό και ήταν μεγάλη καψούρα, συνειδητοποίησα με φρίκη ότι πράγματα που θεωρούσα δεδομένα για εμένα πχ ότι δεν θέλω ο άλλος να ζηλεύει , δεν ισχύουν. Ξενέρωνα πραγματικά που ο άλλος δεν ζήλευε ενώ ταυτόχρονα καταλάβαινα ότι είναι ηλίθιο να ήθελα κάποιον να μου κάνει σκηνές. Έχω φίλες που ξέρω ότι ο γκόμενός τους είναι κτητικός και βλέπω πόσο νοσηρό είναι αλλά κατά κάποιο τρόπο το ζήλευα και θα ήθελα ο δικός μου να ήταν έτσι. Όταν του έλεγα πχ δεν θέλω να μιλήσουμε τώρα ενώ ήμασταν σε ψιλοκαβγά και εκείνος δεν με πίεζε εγώ κάπως ενιωθα σαν να μην με ήθελε πολύ (δεν το εκλάμβανα ότι με σεβόταν ας πούμε). Μετά το χωρισμό τα σκέφτομαι αυτά και δεν ξέρω τι να υποθέσω για μενα. Γενικά έχω εξαιρετικά πολύ τεντωμένες κεραίες για ματσο/χειριστικές συμπεριφορές και εξαφανίζομαι αμέσως σε υπόνοια τρελού άντρα. Πώς γίνεται να με πείραζε που ο καλός αυτός άνθρωπος που με έκανε να λυθώ δεν ήταν έτσι;

5. αγαπητη α μπα παθαινω κρισεις αγχους μετα τον χωρισμο και δε ξερω πως να τις αντιμετωπισω . εχεις καποια συμβουλη; σε ευχαριστω

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News