Αγαπητή «Α, μπα»: Η μόνη λύση είναι ο ψυχολόγος 56

1.Όταν σε μια ζωή, μέχρι τα 50, δεν έχεις κάνει παιδιά, δεν έχεις βρει σύντροφο ζωής να νιώσεις ότι ωπ εδώ καταλήγω, αλλά περνάς από τη μια αποτυχημένη σχέση στην άλλη με ενδιάμεσα μεγάλες περιόδους απραξίας, οκ έχεις φιλίες, καλή δουλεια, άνεση ΑΛΛΑ πώς αναχαιτίζεις την αίσθηση πως δεν έχεις υπάρξει επαρκής στα θέματα αυτά άρα είσαι αποτυχημενη;

2.Αγαπημένη μου α, μπα, Πριν από λίγες μέρες, έπαθα μια κρίση πανικού. Δεν το έχω πάθει ξανά και ομολογώ πως τρόμαξα. Η αλήθεια είναι ότι έχω πιεστεί, όπως και όλος ο κόσμος εννοείται και τώρα καταλαβαίνω γιατί μου συνέβη. Σε τέτοιες περιπτώσεις είναι καλό να το μοιραστείς με κάποιον; Οικογένεια, φίλη ή με κάποιον που έχει πάθει; Δεν ξέρω, θα ήθελα να το βγάλω από μέσα μου. Ξέρω ότι κάποιος ψυχολόγος είναι ο πιο ειδικός, αλλά υπάρχει περίπτωση να με βοηθήσει αν το πω σε έναν δικό μου άνθρωπο; Έχω ακούσει ότι άπαξ και πάθεις μια, είναι συχνό φαινόμενο να πάθεις ξανά και έχω τρομάξει. Ελπίζω να μην σε πρήζω ούτε εσένα ούτε τα κορίτσια (γιατί και όχι αγόρια) στα σχόλια. Καλό καλοκαίρι με υγεία! (σωματική και ψυχική)
Υπάρχει περίπτωση να βοηθηθείς αν το πεις σε έναν δικό σου άνθρωπο, αλλά είναι πολύ μεγάλο το ρίσκο να ακούσεις κάτι πολύ επικίνδυνο. Γι’αυτό άσε τους δικούς σου και πήγαινε ΠΡΩΤΑ σε ψυχολόγο και μετά βλέπεις σε ποιον θα το πεις.

3.Είμαι 42 χρονών. Στην εφηβεία μου δεν ήμουν και το καλύτερο κορίτσι. Ευτυχώς κατάλαβα νωρίς και απομακρύνθηκα από όλα. Μεγαλώνω μόνη μου την κόρη μου χωρίς βοήθεια από κανέναν και προσπαθώ να ζούμε όσο καλύτερα μπορούμε με το εισόδημα που έχω. Με τον πατέρα μου οι σχέσεις μας ήταν πάντα πολύ δύσκολες και πλέον δεν μιλάμε τα τελευταία χρόνια. Ο κύριος λόγος είναι ότι πάντα με έκρινε για εκείνα τα χρόνια και ότι ποτέ δεν έβλεπε ότι έχω αλλάξει και κάθε μέρα παλεύω για όλα. Έχω έναν αδερφό που τον αγαπάω πολύ. Εχθές μου είπε τα ίδια που μου έλεγε και ο πατέρας μου. Έφυγα κλαίγοντας γιατί ένιωσα ότι ουτε αυτός ξέρει ποια είμαι και έχει μείνει κολλημένος στις εφηβικές μου βλακείες. Τελικά αυτό θα με κυνηγάει μια ζωή; Δεν αντέχω άλλο. Ότι και να κάνω αισθάνομαι ένα μηδενικό Συγνώμη αν σε κούρασα δεν ξέρω πλέον τι άλλο να κάνω

4.Είμαι 23 χρονών και δεν έχω κάνει ποτέ τίποτα με άντρα. Όταν λέμε τίποτα εννοούμε από φιλί στο μάγουλο μέχρι σχέση. Όλοι μου οι συνομήλικοι φίλοι έχουν προχωρήσει στα προφανή για την ηλικία στάδια και έχουν αρχίσει να ανησυχούν για μένα. Εγώ όμως Α Μπα μου δεν μπορώ να πω ότι είναι κάτι που μου λείπει, αλλά είναι κάτι που με παραξενεύει. Στην αρχή σκεφτόμουν μήπως είμαι λεσβία αλλά όταν το σκέφτηκα καλύτερα κατέληξα ότι ούτε με γυναίκα θα έκανα κάτι. Μετά σκέφτηκα μήπως είμαι απλά asexual αλλά ένιωσα ότι είναι βαριά ταμπέλα. Μέσα στα χρόνια υπήρξαν άτομα τα οποία μου άρεσαν αλλά πάντα το άφηνα εκεί. Ποτέ δεν κυνήγησα κάτι παραπάνω και μάλιστα σκεφτόμουν ότι αν έκαναν την πρώτη κίνηση τα ίδια τα άτομα που μου άρεσαν, εγώ θα ξενέρωνα. Να τονίσω ότι δεν είχα ποτέ καμία σχετική πίεση από την οικογένεια και έχουν αρχίσει να ανησυχούν κι αυτοί και να προσπαθούν να με γνωρίσουν σε κόσμο. Είναι φυσιολογικό όλο αυτό; Μήπως χάνω τα χρόνια μου; Μήπως πρέπει να το κυνηγήσω γιατί θα έχω απωθημένα; Μήπως έχω υποσυνείδητα υψηλά standards που πρέπει να ρίξω; Μήπως απλά δεν έχω γνωρίσει ακόμα τον κατάλληλο; Μήπως είμαι υπερβολικά κλειστή; Μήπως έχω πείσει τον εαυτό μου ότι μου αρέσει αυτή η κατάσταση;

5.Αγαπημένη μου Α,μπα…. Μου Φένεται πως η ερωτήσεις μου πρέπει να απαντηθούν από την ψυχολόγο της ομάδας, αλλά αυτό θα το κρίνετε εσείς. Τους τελευταίους μήνες για κάποιον λόγο “αναμασαω” που θα έλεγε και η μάνα μου ,το παρελθόν . Συνειδητοποιώ πως πολλά πράγματα που έζησα δεν ήταν υγείες και μου έκαναν περισσότερο κακό από όσο αντιλαμβάνομαι. Είχα εναν νάρκισσο πατέρα που το μόνο που έκανε ήταν να με απειλεί και να με κακοποιεί ψυχολογικά. Η καλύτερη μου ήταν όταν με αγνοούσε. Τότε μόνο ένιωθα ασφαλής. Στα 15 μου άρχισα να έχω αυτοκτονίες σκέψεις και συμπτώματα κατάθλιψης. Απείλησα να αυτοκτονισω μπροστά στην μητερα μου η οποία με πήγε σε ψυχίατρο (σε δημόσιο νοσοκομείο). Άρχισα να νοσηλεύομαι για κάποιον καιρό. Μόνο τώρα αντιλαμβάνομαι ότι εκείνο το μέρος ίσως να μου έχει αφήσει κάποιο τραύμα. Όταν νοσηλευομουν ο ψυχίατρος που με είχε αναλάβει, πολλές φορές μου απαγόρευε να μιλάω με την μητέρα μου με την δικαιολογία ότι εξετιας της δεν μπορώ να διατηρήσω “ακαριαίο την σκέψη μου”, όταν συνέβαινε αυτό (και συνέβαινε συχνά) έκλαιγα με τις ώρες. Δεν γινόμουν βίαιη, δεν προσπαθούσα να κάνω κακό σε κανέναν άπλος επαλαμβανα πως θέλω να φύγω. Τότε ερχόταν εκείνος και με απειλητικό τόνο μου έλεγε πως να δεν σταματούσε θα μου έκανε ηρεμιστηκη ένεση. Σταματούσε να κλαίω, από φόβο. Μου έδειξαν τόσο ισχυρά φάρμακα σε σημείο να βάλω 30 κιλά, σχεδόν να χάσω την περίοδο μου και με συνέπεια ακόμα και μετα απο τόσα χρόνια να έχω κενα μνήμης από εκείνη την χρονική περίοδο. Να σημειώσω πως ο ψυχίατρος μιλούσε σχεδόν πάντα με τους γονείς μου αλλά ποτέ με εμένα. Όταν μιλούσα μαζί του και κάτι από αυτά που έλεγα δεν του άρεσαν γυριζε τόσο την συζήτηση ώστε να φαίνετε πως εκείνος έχει δίκιο. Η ψυχολόγος με την οποία μίλαγα από την άλλη, μου είπε κατάμουτρα πως είναι στην συγκεκριμένη ψυχολιγικη κατάσταση λόγου του ότι είμαι αδύναμη ψυχολογικά. Κάποια στιγμή άλλαξα γιατρό και μόνο μερικά χρόνια αργότερα βρήκα την ηρεμία μου, αλλά ακόμα νιώθω άβολα όταν βρίσκομαι μέσα σε νοσοκομείο ακόμα και ως επισκέπτης . Δεν μπορώ να ξεχάσω την συμπεριφορά του συγκεκριμένου γιατρού. Πιστεύετε πως η συμπεριφορά του ήταν επαγγελματική? Επίσης ως γιατρός δεν θα μπορούσε να διακρίνει πως όλα αυτά είχαν ξεκινήσει από τον πατέρα μού?

6.Έχουν γραφτεί κι ειπωθεί πολλά δακρύβρεχτα για την γυναικεία φιλία, αν όντως υπάρχει, αν μπορεί να διατηρηθεί, αν…, αν… Όντας μοναχοπαίδι, πάντα οι φίλες μου ήταν αδερφές μου, σε σημείο πιεστικό, εμμονικό και χειριστικό αν θέλεις. Έχω αναγνωρίσει το πρόβλημα απο την πλευρά μου και κάνω αγώνα να διορθώσω τα στειχεία του χαρακτήρα μου, που δεν μου αρέσουν. Γνωρίζοντας μια φίλη που έγινε κολλητή κι αδερφή, με πολύ διαφορετικά βιώματα απο τα δικά μου, έφτασα στο σημείο να τα δώσω όλα και να αδειάσω. Πως επιβιώνεις της απόρριψης απο την καλύτερη σου φίλη; πως προχωράς παρακάτω; πως ξεπερνάς την συνήθεια του να μιλάς και να επικοινωνείς καθημερινά και να μην έχεις πλέον ούτε το καλημέρα; μια τέτοια κατάσταση ανατρέπεται; συνεχίζεις να τρέφεις ελπίδες ότι τα καλά της φιλίας μας θα ξεπεράσουν κάποια στιγμή τις μικρές προστριβές και διαφορές που προέκυψαν; τι κάνεις όταν έχει υψώσει έναν τοίχο κι έχει κλειδώσει; μένεις κοντά κι επιμένεις; ποσο χρόνο και χώρο πρέπει να δώσεις; κοντέυω έναν χρόνο καταρρακωμένη, μου λείπει αφάνταστα…

7.Αγαπητή αμπα Έχω φτάσει 25 και έχω κάνει μόνο μια σχέση και αυτή λίγων μηνών. Νιώθω άσχημα που δεν αρέσω τόσο ώστε να θέλουν περισσότερα άτομα να είναι μαζί μου σε σχέση ή να είναι μαζί μου για παραπάνω διάστημα. Γιατί συμβαίνει αυτό;

8.Αγαπητή Α μπα Λυπάμαι που θα το πω ωμά, αλλά φοβάμαι τα μαγικά τριάντα. Είμαι 29 χρόνων, γυναίκα, και το γεγονός ότι ακούω ότι μετά τα 30 οι κοπέλες παίρνουν βάρος και ο μεταβολισμός αλλάζει, με κάνει να αγχώνομαι παρά πολύ τώρα που ηλικιακά πλησιάζω. Τα παραδείγματα είναι άπειρα από τον κοινωνικό μου περίγυρο. Ως άτομο που από πάντα ήταν πολύ αδύνατο ενώ έτρωγε κανονικά γιατί έτσι είναι το σκαρί του, πάντα είχα το άγχος να μην πάρω βάρος, από τα είκοσι μου. Τώρα τα τελευταία τρία χρόνια έχω ξεκινήσει διαλειμματική διατροφή σε συνδυασμό με γυμναστική όπου τρώω κανονικά τη μία μέρα, και τις επόμενες δύο δεν τρώω σχεδόν τίποτα η καταναλώνω μέχρι 500 θερμίδες για να το εξισορροπησω. Και πάει λέγοντας. Λένα μου όταν από παιδί έχεις χτίσει την εικόνα της “αδύνατης”, της γυμνασμενης, εκείνης που προσέχει τη διατροφή της, δε γίνεται αυτό να το χάσεις μετά τα 30. Απλώς δε γίνεται. Καμία φορά αισθάνομαι ότι είναι το μόνο που έχω , όσο άσχημο κι αν ακούγεται αυτό. Έχω χάσει εξόδους με παρέες για να μη χρειαστεί να φάω , έχω στερηθεί πολλά πράγματα , έχω πεινάσει, για να είμαι έτσι. Δε γίνεται όλο αυτό να το χάσω. Σε παρακαλώ πες μου ότι υπάρχουν περιπτώσεις γυναικών όπου παραμένουν αδύνατες μετά τα 30. Καταλαβαίνω ότι όλη αυτή η στάση ζωής είναι ένας φαύλος κύκλος που δεν οδηγεί πουθενά, αλλά πραγματικά πολλές φορές παρά τα όσα άλλα έχω καταφέρει στη ζωή μου, νιώθω ότι είναι το μόνο που έχω.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News