Αγαπητή «Α, μπα»: Η μόνη λύση είναι ο ψυχολόγος 45

Είναι πολλές οι ερωτήσεις που δεν φτάνουν μέχρι τη δημοσίευση, κι αυτό επειδή η απάντηση είναι «η μόνη λύση είναι ο ψυχολόγος».

Δεν δημοσιεύονται πάντα γιατί μέχρι τώρα πίστευα ότι η απάντηση είναι προφανής, ίσως κουραστική και επαναλαμβανόμενη για τους αναγνώστες, και ότι αυτός που ρωτάει, αν διαβάσει λίγο στο σάιτ, θα το συμπεράνει και μόνος του. Όμως, όσο περνάει ο καιρός, αυτές οι ερωτήσεις όχι μόνο δεν μειώνονται, αλλά αυξάνονται.

Αυτό μπορεί να σημαίνει διάφορα πράγματα, ή πολλά μαζί. Ότι η καραντίνα κάνει πιο έντονους τους προβληματισμούς. Ότι όσο αυξάνονται οι αναγνώστριες, αυξάνονται και αυτές οι ερωτήσεις, στατιστικά. ή ότι παλιότερες αναγνώστριες βρίσκουν όλο και περισσότερο θάρρος για να στείλουν ερώτηση.

Κάθε Σαββατοκύριακο θα δημοσιεύω λοιπόν αυτές τις ερωτήσεις, για να διαβάζουν και ίσως να απαντούν όσες ενδιαφέρονται. Η δική μου απάντηση για αυτές τις ερωτήσεις είναι το γνωστό μάντρα του α μπα. Δεν έχει γίνει αδίκως μάντρα. Για όσες έχουν παρόμοιους προβληματισμούς, ελπίζω να βρουν μέσα σε αυτές τις ερωτήσεις τον εαυτό τους και να καταλάβουν ότι όταν θέλουμε να αλλάξουμε κάτι μέσα μας επειδή μας βασανίζει, δεν υπάρχουν ταινίες, βιβλία ή συμβουλές που μπορούν να το κάνουν. Αυτά είναι βοηθήματα. Κανένα από αυτά όμως δεν μπορεί να αντικαταστήσει την συστηματική θεραπεία. Και επαναλαμβάνω: δεν χρειάζεται να έχουμε «πρόβλημα» για να πάμε. Αρκεί να έχουμε μια ερώτηση που μας βασανίζει σε σημείο να διαταράσσεται η καθημερινότητα μας ή οι σχέσεις μας με τους άλλους.

1. Αγαπητή α,μπα, εξήγησέ μου εάν μπορείς, πως γίνεται ορισμένοι άνθρωποι να κρύβουν τόση κακία και μοχθηρότητα μέσα τους; Πως έχουν αποποιηθεί κάθε είδους ανθρωπιάς και οίκτου και φτάνουν να σημείο να καταρρακώνουν την αξιοπρέπεια του συνανθρώπου τους; Είμαι 18 ετών, πρωτοετής φοιτήτρια και πρόσφατα βίωσα ψυχολογική “κακοποίηση” και έπεσα θύμα εκβιασμού απο συμφοιτητή μου (και δη πρώην). Με το εν λόγω παιδί γνωριστήκαμε αρχές Οκτωβρίου, τα φτιάξαμε περίπου στα τέλη, ενώ μετά απο δυόμιση μήνες έπεσαν τίτλοι τέλους στο πανηγυράκι που είχαμε στήσει. Μετά τον χωρισμό μας, διατηρήσαμε (κακώς απ’ότι αποδείχτηκε) ορισμένες επαφές, καθαρά φιλικές (τουλάχιστον απο πλευράς μου). Παράλληλα, όντας πλέον ελεύθερη είχα αρχίσει να μιλάω (στο σημείο του φλερτ) με ένα αλλο παίδι απο την σχολή μας, γεγονός το οποίο πληροφορήθηκε ο πρώην και κάπου εκεί ξεκίνησε το όλο δράμα… Ακολούθησε μία υβριστική επίθεση προς το πρόσωπό μου άκρως υποτιμητική και ντροπιαστική, την οποία δεν την εύχομαι σε κανέναν… Με έκανε να νιώσω σκουπίδι, ένα τίποτα, πως η συμπεριφορά και ο χαρακτήρας μου είναι τέτοιος που δεν αξίζω να έχω κάποιον δίπλα μου. Ωστόσο αυτό δεν ήταν τίποτα μπροστά σε αυτό που ακολούθησε. Με εκβίασε πως θα διέσυρε το όνομα μου σε όλη την σχολή, χαρακτηριζοντάς με παλιοπου****, καρι**** που μιλάει απο δω και από κει με αγόρια, εάν δεν πήγαινα σπίτι του, φορώντας προκλητικά εσώρουχα, να κάνω κάτι το οποίο έπρεπε να είχε γίνει εδώ και καιρό (εννοώντας στοματικό σεξ). Κάπου εδώ να πω, πως όσο καιρό ήμασταν μαζί δεν είχε γίνει τίποτα ερωτικό (μιας και αυτός λόγω καραντίνας είχε επιστρέψει για ορισμένες εβδομάδες στην πόλη του) ενώ παράλληλα εγώ δεν είχα καμία εμπειρία στον σεξουαλικό τομέα μιας και αυτός ήταν η πρώτη μου σχέση. Την σιωπή του θα την εξαγόραζα επίσης εάν αναλάμβανα να του κάνω όλες τις εργασίες-προόδους του εξαμήνου, γιατί όπως βλέπεις “είμαι πολύ καλή μαθήτρια, οπότε δεν θα μου ήταν κόπος”, όπως χαρακτηριστικά ανέφερε. Ενδεχομένως να σου φανεί μια σαχλή ιστορία 18χρονων. Μπορεί και να είναι… Η ιστορία αυτή όμως κατάφερε να με κατακερματίσει ψυχολογικά. Παρόλο που μίλησα για όσα συνέβησαν και σε φίλους αλλά και στους γονείς μου, και ενώ δέχτηκα απίστευτη συμπαράσταση και υποστήριξη απο όλους, εξακολουθώ να νιώθω μόνη. Πως καλούμαι να το ξεπεράσω ολομόναχη. Γνωρίζω πως δεν έφτιαξα κάπου (απο την στιγμή που είχαμε χωρίσε, είχα το δικαίωμα να κάνω ότι θέλω στην προσωπική μου ζωή), παρ’όλα αυτά η συμπεριφορά του ξύπνησε μέσα μου πολύ άσχημα συναισθήματα. Χάνω τον εαυτό μου, καθώς γεννιούνται μέσα μου ανασφάλειες (σχετίζονται με τα σχόλια που δέχτηκα), ενώ ταυτόχρονα διογκώνεται η καχυποψία μου για οποιοδήποτε αγόρι πάει να με πλησιάσει. Έχω χάσει το κέφι μου να κάνω το οτιδήποτε, νιώθω πως με παίρνει απο κάτω. Μού λείπει ο παλιός μου εαυτός που είχε τρελή αισιοδοξία, πατούσε στα πόδια του, ήξερε την αξία του και δεν άφηνε κανέναν να τον επηρεάσει. Οποιαδήποτε συμβουλή ή καθοδήγησή σου θα ήταν χρήσιμη. Ευχαριστώ για τον χρόνο σου!
Λυπάμαι πάρα πολύ γι’αυτό που πέρασες. Κανονικά, εκτός από ψυχολόγο για σένα, χρειάζεσαι και δικηγόρο, κρίμα που δεν σου το συνέστησε κανείς. Ελπίζω να μην είναι αργά. Δεν γίνεται να φέρεται έτσι. Πολλά από αυτά που έκανε είναι αξιόποινα.

2.Αμπα μου έχεις νιώσει ποτέ καταπιεσμενη σα να έχεις έναν κρυφό και καταπιεσμενο θυμό? Το νιώθω έντονα τώρα τελευταία ίσως και λόγω καραντίνας. Αλήθεια αλλες εργαζόμενες ή μη μάνες νιώθουν καταπίεση συναισθημάτων ή είμαι η μόνη? Πολλές υποχρεώσεις καθημερινά. Εργασία, σπίτι, παιδί. Αγώνας δρόμου καθημερινα. Και κάπου εκεί ψάχνεις και τον εαυτό σου και αναρωτιέσαι τι απεγινες? Γιατί να θέλεις να έχεις τον έλεγχο για τα πάντα? Η αλήθεια είναι ότι έκανα πολλά λάθη και έπεσα σε δικές μου παγίδες. Ώρες ώρες σκεφτομαι ότι τελικά ήθελα τόσο πολύ να αποδείξω κυρίως λόγω δικών μου ανασφαλειων πόσο ικανή είμαι για όλα, με αποτέλεσμα να υποβάλω τον εαυτό μου σε μια διαδικασία να σηκώσει περισσότερα από τα αυτά που θα μπορούσε να αντέξει. Λυπηρό Μια ακόμα που θα στείλεις στον ψυχολογο

3.Αγαπητή μου Α, μπα Από που να ξεκινήσω?! Θα ξεκινήσω απ’ αυτό που με τρώει περισσότερο. Νιώθω αποτυχημένη και έχω την τοξική συνήθεια να συγκρίνω τον εαυτό μου με τους άλλους. Συγκεκριμένα όλο αυτό πυροδοτήθηκε από μια καινούργια γνωριμία που έκανα μεσω σάιτ γνωριμιών. Εκείνος 23 στα 24, εξασφαλισμενος, με σπουδές στο εξωτερικό, ταξίδια, πτυχία, ασύδοτο σεξ, τέλειες σχέσεις, τέλεια όλα. Έτεινε να αυτοπροβαλεται συνεχώς περιγράφοντας μου πόσο τυχερός είναι κλπ. Βεβαια ο,τι λάμπει δεν είναι χρυσός και το ότι είναι “εξασφαλισμενος” όπως ισχυρίζεται δεν τον κάνει και αυτόματα τον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο. Παράλληλα για να φανεί ότι δεν αυτοπροβαλεται μου έλεγε πως δεν του αρέσει να δείχνεται και πως δεν θέλει να δίνει την εντύπωση του πλουσιοπαιδου. Εντωμεταξυ εγώ δεν είπα τίποτα. Από μόνος του τα λεγε όλα αυτά. Δεν τον έκανα να αισθανθεί άσχημα για την οικονομική του κατάσταση και διόλου δεν σκέφτηκα να τον χαρακτηρίσω σε αντίθεση με εκείνον που μεταξύ σοβαρού και αστείου με είπε ΑΤΥΧΗ. Triggering. Αισθάνθηκα άσχημα. Αλήθεια. Ήταν η στιγμή που άρχισα να επεξεργάζομαι και να αναλύω το τι συμβαίνει στη ζωή μου. Τα λάθη μου, τα πράγματα που δεν έκανα όταν έπρεπε να τα κάνω. Είμαι 23 και δεν πέρασα στην σχολή που ήθελα. Τα παράτησα, με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή όταν θα είμαι καλύτερα οικονομικά θα καταφέρω να δώσω ξανά πανελλήνιες. Το οικογενειακό μου περιβάλλον: δυσλειτουργικό. Από δουλειές. Όπου έχω πάει με έχουν απολύσει. Από σχέσεις. Καλά άστο. Απο το κακό στο χειρότερο. Η μία κακοποιητικη σχέση μετά την άλλη. Τα οικονομικά μου?! Χαχαχ δεν έχω μαντήλι να κλάψω. Μπορεί να παρουσιάζω αρνητικά τον εαυτό μου και να φαίνεται ότι θεωρώ επιτυχία ενός ανθρώπου τα πτυχία, τα ταξιδια, τις καλές σχέσεις και ούτω καθεξής.. μπορεί να φαίνεται ότι η επιτυχία μου καθορίζεται από τα παραπάνω.. αλλά αυτό που με τρώει περισσότερο είναι το ότι νιώθω κ ειμαι άτυχη απ’ όλες τις απόψεις χωρίς να υπερβάλλω. Νιώθω ότι δεν ζω όταν οι άλλοι στην ηλικία μου κάνουν πράγματα κ αποκτάνε εμπειρίες. Νιώθω αποτυχημένη. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που θέλω να ακούσω. Δεν ξέρω γιατί ήθελα να το μοιραστώ με όλους εσάς. Θέλω να παρηγορηθω?! Ίσως? Θέλω να ακούσω όλα αυτά τα τετριμμένα του τύπου “τα πτυχία δεν σε καθορίζουν”? Όχι.. γιατί τα λέω η ίδια στον εαυτό μου. Θέλω μήπως να ακούσω να μου λέει κάποιος “μικρή είσαι δούλεψε και θα τα καταφέρεις κλπ”? Το “υπάρχουν και χειρότερα” πάντως το αναγνωρίζω. Να αρχίσω να συγκρίνω τον εαυτό μου με τα χειρότερα κ να πάψω να συγκρίνω τον εαυτό μου με τα καλύτερα?! Να ανταγωνιστώ τον εαυτό μου? Είμαι στα χαμένα. Ευχαριστώ πολύ Υ.Σ. και μέσα σε όλα αυτά πάει και ο κύριος εξασφαλισμενος. Από εξασφαλισμενος έγινε εξαφανισμένος Α, μπα μου. Άλλος ένας γκόμενος με master ghosting skills.

4.Δυστυχώς η έκταση του κειμένου όπου θα σου εκμυστηρετω τον πόνο μου θα είναι μεγάλη! Για αυτό ζητώ μια συγγνώμη εκ των προτέρων… Ο λόγος που σου γράφω είναι η μητέρα μου… Δυστυχώς έχω μεγαλώσει με μια πολύ τοξική μητέρα και εγώ και ο αδερφός μου. Εγώ είμαι 20 χρόνων και ο αδερφός μου 25, η μητέρα μου ελέγχει κάθε κίνηση μας από όταν ήμασταν μωρά, την φοβομασταν πάντα γιατί το παραμικρό λάθος την εκνεύριζε, πάντα ήθελε τα πάντα να είναι στην τσίτα. Μας κακοποιούσε από πολύ μικρή ηλικία και σωματικά και ψυχικά. Όταν μιλάω για σωματική κακοποίηση εννοώ το τραγικό ξύλο που τρώγαμε χωρίς λόγο ακόμα και επειδή τα κρεβάτια του δωματίου μας μπορεί μετά το στρώσιμο να είχαν μια ατέλεια… Ο αδερφός μου ευτυχώς για αυτόν, έφυγε από το σπίτι για να σπουδάσει στα 18, εγώ έμεινα πίσω και δεχομουν όλη την πίεση που μπορούσε να ασκήσει σε δέκα ανθρώπους μαζί. Ήταν υπερπροστατευτική μαζί μου από το δημοτικό ειδικά μόλις το σώμα μου ξεκίνησε να αναπτύσσεται, κάθε φορά που της ζητούσα να μεινω λίγο ακόμα έξω στην γειτονιά για να παίξω με τις “φίλες” μου, μου έλεγε “συμορφωσου σκοτεινιάζει ή μήπως θες να σε βιάσει κάνεις; Είσαι η κόρη ενός ξένου εργάτη, είσαι ο εύκολος στόχος” ήταν πολύ σκληρό για εμένα στα 12 μου χρόνια να ακούω την μητέρα μου να μου μιλάει σαν να είμαι ενήλικη και να καταλαβαίνω τι μου λέει. Πάντα έπρεπε να πηγαίνω παντού μαζί της δεν μου επέτρεπε να βγαίνω έξω πάνω από δύο ώρες ούτε καν στο σπίτι μιας φίλης μου δεν με άφηνε να δω μια ταινία πάνω από δύο ώρες, κατευθείαν με έπαιρνε τηλέφωνο και έστελνε τον πατέρα μου να με πάρει (άλλος ανεύθυνος και αυτός). Τέλος πάντων μετά την τρίτη γυμνασίου όπου η μητέρα μου πέρασε ένα πρόβλημα υγείας δεθηκαμε πολύ μεταξύ μας και εγώ έγινα πάρα πολύ ώριμη και φοβισμένη ταυτόχρονα, φοβόμουν πολύ να μην την χάσω και για αυτό πήγαινα παντού μαζί της παράτησα τα πάντα το μόνο που έκανα ήταν να διαβάζω και να κάθομαι μαζί της στο σπίτι και να βγαίνω άντε για λίγο περπάτημα μόνο μαζί της, σταμάτησα να πηγαίνω στην φίλη μου γιατί ένιωθα ότι ήταν καλύτερα έτσι. Αυτό το διάστημα είχε σταματήσει να μου ασκεί σωματική βία, αλλά εγώ είχα μια έντονη θλίψη μέσα μου έκλεγα μόνη μου το βράδυ και σπάραζα χωρίς να ξέρει αυτή τίποτα, είχα απομονωθεί από όλους και όλα, όταν έλλειπε η φίλη μου από το σχολείο κλειδωνομουν στις τουαλέτες και διάβαζα ένα βιβλίο γιατί φοβόμουν να πλησιάσω τα άλλα παιδιά καθώς νόμιζα ότι όλοι με κοροϊδεύουν… Στο λύκειο συνέχισα στο ίδιο μονοπάτι διάβαζα καθόμουν μαζί της και μετά πάλι στο σχολείο, εάν τσακωνομουν μαζί της πολλές φορές αυτοτραυματιζομουν για να ξεσπάσω γιατί αν κοπανουσα κάποια πόρτα ή έσπαγα τίποτα θα μου έσπαγε το κεφάλι και θα με έλεγε τρελή ή υστερική ή ακόμα και κακομαθημένη. Όταν έγινα 17 χρόνων δέκα μέρες μετά τα γενέθλια μου ένιωσα έντονα μουδιάσματα στο σώμα μου, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα να με πάει στο γιατρό καθώς αυτά δεν υποχωρούσαν, η γιατρός με έστειλε στην Αθήνα όπου και νοσηλευτικά για δέκα μέρες υποβλήθηκα σε πάρα πολλές εξετάσεις και πολύ επίπονες, στις αρχές της νοσηλείας μου όλοι γελάγαμε και κάναμε πλάκα αλλά την πέμπτη μέρα έσκασε το κακό μαντάτο… Μια γιατρός μπήκε στο δωμάτιο και μου είπε πως πάσχω από σκλήρυνση κατά Πλάκας… Σοκαριστικά, θυμάμαι ότι δάγκωσα τόσο δυνατά το ούλο στο μάγουλο μου που μάτωσα, ένιωσα ότι μου καρφωνανε μαχαίρια στην κοιλιά. Η μάνα μου ξεκίνησε να κλαίει και να φωνάζει γιατί στο δικό μου παιδί, ο πατέρας έριξε κάνα δυο δάκρυα και ο αδερφός μου δεν είχε αντιληφθεί καν τι συνέβαινε νόμιζε ότι παίρνοντας ένα χάπι θα ζήσω φυσιολογικά την υπόλοιπη ζωή μου… Μετά την νοσηλεία μου επέστρεψα στο πατρικό μου όπου και βίωνα κατάθλιψη, η μάνα μου με μπουκωνε στο φαγητό γιατί νόμιζε πως έτσι θα ενισχυθεί το σώμα μου και θα καταπολεμήσει μόνο του την αρρώστια, κάνεις δεν καταλάβαινε σε τι φάση βρισκόμουν εγώ ως Ελένη. Η συμπεριφορά της απέναντι μου άλλαξε για τα καλά άρχισε να.μου δίνει ελευθερία, με άφηνε να βγαίνω με φίλες, να πηγαίνω βόλτες με άφησε μέχρι και τριήμερη εκδρομή να πάω, με άφησε και να πηγαίνω σε μια καφετέρια εδώ κοντά στο σπίτι μας (δεν με άφηνε να πηγαίνω πιο πριν ούτε για χυμό σε καφετέρια, γιατί φοβόταν ότι κάποιος θα με βάλει στο μάτι), μέσα σε όλη αυτή την ελευθερία ένιωσα και εγώ πιο άνετη να κάνω φίλους και φίλες παρότι έκλαιγα κάθε βράδυ γιατί δεν ήξερα αν το επόμενο πρωί που θα ξημέρωνε θα ήμουν όπως την προηγούμενη μέρα… Καθώς γινομουν πιο κοινωνική γνώρισα και ένα αγόρι όσο ήμουν 17,5, τον Νίκο. Ο Νίκος με ενθουσίασε τόσο πολύ που ένιωθα και εγώ πλέον σημαντική, είπα στην μαμά μου τι συνέβαινε και με άφησε να κάνω σχέση μαζί του όλα ήταν τόσο ωραία τους δύο πρώτους μήνες μέχρι που μια μέρα ξέχασα ανοιχτό το προφίλ μου στο φβ και η μαμά μου είδε τις συνομιλίες μου με τον Νίκο, εκεί είδε πως είχαμε κάνει φάση και τρελάθηκε, νόμιζε πως εγώ είχα προχωρήσει και ενώ της εξηγούσα πως δεν έχει συμβεί κάτι τέτοιο δεν με πιστευε για κανένα λόγο, με μίσησε και εμένα και τον Νίκο, μονίμως έλεγε στον αδερφό μου να τον πιάσει και να του τρίξει τα δόντια, ξεκίνησε να μου κόβει όλες τις ελευθερίες με περιόριζε να βγαίνω μέχρι δύο ώρες, δεν με άφηνε να πηγαίνω στο σπίτι του μην τυχόν και γίνει κάτι παραπάνω, κλείσαμε τον πρώτο χρόνο σχέσης με τον Νίκο και όταν με ρωτούσε αν έχω προχωρήσει της έλεγα όχι κλείσαμε τον δεύτερο χρόνο και πάλι την ίδια απάντηση λάμβανε, εγώ είχα προχωρήσει όμως μαζί του και είχαμε αρχίσει να κάνουμε όνειρα τώρα κλείνουμε τον τρίτο χρόνο σχέσης και εγώ ακόμα φοβάμαι να της πω πως έχω προχωρήσει και πως τον αγαπάω… Όταν ο Νίκος πήγε στον στρατό έκλεγα πολύ και προσπαθούσα να κρύψω την στεναχώρια μου και αυτή με κοροϊδευε στεναχωριέσαι που έφυγε το αγόρι σου; Όταν βλέπαμε καμία φορά τηλεόραση και είχε σκηνές με νεαρά ζευγάρια να έρχονται πιο κοντά με κοροιδευε και μου έλεγε η Ελένη και ο Νίκος στο εν το μεταξύ από όταν έκανα σχέση με τον Νίκο ξέχασε τελείως το πρόβλημα υγείας μου, μόνο όταν ερχόταν η ώρα της μαγνητικής κάπως άλλαζε συμπεριφορά. Τσακωνομουν μονίμως μαζί της για τον Νίκο και μου ασκούσε έντονη σωματική βία αλλά εγώ αντιδρούσα και πάλι δεν την ένοιαζε με χτυπούσε ακόμα πιο δυνατά με απαξιουσε μονίμως και έλεγε πως εκείνος μου έχει πάρει το μυαλό και πως εξαιτίας του δεν θα περάσω στο Πανεπιστήμιο. Πέρασα όμως νομική και τώρα είμαι είκοσι χρονών. Το κακό είναι όμως πως αυτή ακόμα με χτυπάει και με αγχωνει σε οτιδήποτε κάνω, με φοβίζει και με αναγκάζει να λέω ψέματα για το που είμαι και τι κάνω γιατί την φοβάμαι, δυστυχώς εξαιτίας της καραντίνας και των οικονομικών δυσκολιών δεν μπόρεσα να φύγω από το πατρικό μου αλλά και πάλι θα έπρεπε να νιώθω έτσι όσο είμαι κοντά της απλά και μόνο επειδή έχω μια σχέση; Θέλω να την πιάσω και να της μιλήσω για πολλά πράγματα να της εκφραζομαι αλλά πλέον τα θάβω μέσα μου γιατί θα με κρίνει αρνητικά, γιατί ότι και να της πω θα το γυρίσει από την ανάποδη για να βρίσει τον Νίκο για να απαξιώσει και εμένα και αυτόν… Την αγαπάω πάρα πολύ και θέλω να είναι υγιείς και ευτυχισμένη αλλά για να είναι αυτή καλά καταστρέφω τον εαυτό μου και πονάω παρά πολύ, λέω ψέματα μονίμως και στον Νίκο για να αποφεύγω τις συναντήσεις μας γιατί την μια θα έχουμε τσακωθεί στο σπίτι και για την μάνα μου είναι νόμος το ότι δεν βγαίνει κάνεις όταν τσακωνόμαστε γιατί δείχνει αδιαφορία… Έχω κουραστεί παρά πολύ με όλα τα ψέματα που λέω παντού και με όλο το άγχος και την πίεση που αισθάνομαι εξαιτίας της, ακόμα και όταν έχω προσπαθήσει να της εξηγήσω πως νιώθω και πόσο πιέζομαι μου ρίχνει ευθύνες και με λέει κακομαθημένη. Τι να κάνω; Πως να της δώσω να καταλάβει ότι έχω αγανακτήσει, ότι δεν την αντέχω άλλο;

5.Εγω π ειμαι 35 και μένω ακομα με γονεις σε επαρχιακη πολη; ενω μπορω να μετακομισω Αθηνα που εχουμε σπιτι ποσο φυσιολογικό ειναι;; Εποχη κορονοιου ουτε σχεση ουτε τπτ.. Και εδω εξω δεν κυκλοφορουν κ αδέσμευτοι σε αυτήν την ηλικία.. Παρολο ομορφη εξωστρεφής π ημουν και είχα πολλες γνωριμιες καμια σχεση δεν προεκυψε νορμαλ ολα τα χρονια.. Παντα περιμενα κατι αλλο.. Κ αυτο το κατι δεν κρατουσε. Τλσπ αλλη κουβέντα αυτη.. Αυτο π ήθελα να σου πω ειναι οτι δεν θελω τοσο να φυγω τωρα.. Ενω νευριαζω με έλεγχο απο γονεις.. Ναι.. Ενω δεν εχω δουλεια.. Εκανα ενα σωρο σπουδές.. Δεν εχω κίνητρο μέσα μ να φυγω. Σαν να εσβησαν ολα. Εκει στα 30 π ήμουν με ενα παιδί ελεγα ναι να παω Αθηνα να είμαστε μαζι.. Και παλι δεν το εκανα(αν κ αυτός δεν πληρουσε η αληθεια ειναι τις προδιαγραφες)… Τι κανω λοιπον;; χαχανιζομαι σε καφέ (πριν) με φίλες.. Λεμε δεν υπάρχει κατι εξω και η ζωη κυλα.. Και κυλα… Και φιλοι παντρεύονται π ησουν μεχρι χτες σε μπαρ και εξοδους και ελεγες ναι έχω χρόνο ακομα..τώρα νιωθω οτι δεν έχω και με τον κορονοιο ακομα χειρότερα.νιωθω σα 15χρονο στο σπιτι. Εχω χασει ολη μου την αυτοπεποίθηση.. Ήμουν δυναμικη αλλα πι γονείς με θεωρούν (ισωε αυτο αφηνω κ εγω να φανει) πιο ελαφρομυαλη.. Δεν αναγνωρίζουν τι εκανες αλλα τι δεν κανεις.. Σπουδες.. Μεταπτυχιακα.. Αγωνιες.. Οχι αυτα δεν μετρανε.. Και τωρα εδω κ 2 3 χρόνια ολη την ωρα αρχισαν τα οργανα γ γαμο.. Τι κανω.. Τι δεν εκανα.. Δεν βρηκα καποιον.. Κτλ.. Πρεπει να παρω μια αποφαση!! . Να σημειωσω γ σπουδες ημουν αλλού. Κ γενιμα ειμαι πολυ ανεξάρτητη σε οτι αφορα δουλειες σπιτιου κτλ.. Και μενω και μονη μ μεγάλα διαστηματα σπιτι οταν λειπουν γονεις.. Εχω απογοητευτει απο το γρηγορο περασμα του χρονου και την αναβλητικοτητα μου.. Δεν θελω ομως να περασει αλλη μία πενταετία και να ειμαι στο ιδιο. (π το ελεγα παλι στα 30)

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News