Αυτή μπορεί να είναι ή να μην είναι μια ιστορία αγάπης και μπορεί να βασίζεται σε αληθινά γεγονότα, ή και όχι.
Εξάλλου το μόνο που έχει σημασία είναι ότι “Τα παραμύθια δεν είναι αλήθεια αλλά τουλάχιστον δεν είναι ψέματα”
Στον αριθμό 28 της οδού “Ανάμεσα” υπήρχε ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο 7 ορόφων. Κανείς δεν του έδινε σημασία εκτός από δύο μικρά παιδιά που ζούσαν στα δύο άκρα της πόλης.
Ο Μέσα ήταν ένα ντροπαλό αλλά αστείο αγόρι που ήθελε πολύ να εξερευνήσει τα δωμάτια του κτηρίου όμως φοβόταν το σκοτάδι και το κτίριο αυτό δεν είχε ούτε μία λάμπα. Ή Έξω από την άλλη, ήταν ένα κορίτσι που αγαπούσε πολύ τους ανθρώπους και όλο ήθελε να τους κάνει ερωτήσεις. Φανταζόταν τον εαυτό της συχνά στην κορυφή του κτιρίου, να κοιτάει τη θέα, όμως φοβόταν πώς θα φυσάει πολύ εκεί ψηλά και θα αρρωστήσει.
Όταν μία μέρα σαν όλες τις άλλες τα βήματά τους τους έφεραν στην είσοδο του κτιρίου, ο Μέσα δεν μπόρεσε να μην προσέξει τον φακό που κρατούσε ή Έξω στα χέρια της. Και η Έξω όμως κοιτούσε με λαχτάρα το ζεστό παλτό του Μέσα αφού της έμοιαζε αρκετά μεγάλο για να χωρά δύο ανθρώπους. Χωρίς να πουν τίποτα, σαν να γνωρίζονται από καιρό, τα δύο παιδιά μπήκαν με φορά στο κτίριο και άρχισαν την εξερεύνηση.
Το κτίριο ήταν κρύο και σκοτεινό σαν κάνεις να μην είχε ζήσει ποτέ εκεί. Ο Μέσα άρχισε να ανεβαίνει τις σκάλες τρέχοντας, ή Έξω τον κυνηγούσε. Ήταν και οι δύο πολύ φοβισμένοι μέσα σε αυτό το παράξενο μέρος. Μόλις έφτασαν στον πρώτο όροφο είχαν τόσο κουραστεί που παραλίγο να τα παρατήσουν. Η Έξω τότε πρώτο άναψε τον φακό της.
Τα δύο παιδιά άρχισαν να εξερευνούν τα δωμάτια του πρώτου ορόφου που σιγά-σιγά έμοιαζαν λιγότερο τρομακτικά. Από εκείνο το σημείο η ανάβαση έγινε πιο εύκολη και σε κάθε όροφο που σταματούσαν ,ο Μέσα και η Έξω ,έβρισκαν και έπαιρναν μαζί τους έναν θησαυρό.
Στον 2ο όροφο βρήκαν ένα απόκομμα εισιτηρίου μιας διαδρομής, στον 3ο μία γαλάζια λιβελούλα ,στον 4ο όροφο μάζεψαν στις χούφτες τους λίγη άμμο που για κάποιο λόγο ήταν εκεί, σχηματίζοντας έναν μικρό αμμόλοφο. Ο 5ος ήταν ο αγαπημένος τους όροφος. Εκεί βρήκαν ένα χρυσό κλειδί, ενώ ψαχουλεύοντας τα ντουλάπια, εντόπισαν μία μικροσκοπική σακούλα με το αγαπημένο τους σνακ .
Στον 6ο όροφο αντίκρισαν άδεια δωμάτια. Ο Μέσα τότε, έβγαλε το πανωφόρι του ,το ακούμπησε στο πάτωμα και ξάπλωσαν για λίγο να ξεκουραστούν.
Όταν έφτασαν στον τελευταίο όροφο ,τον 7ο, αποφάσισαν να βγουν στην ταράτσα για να απολαύσουν τη θέα. Περπάτησαν και έφτασαν στην άκρη της. Δεν είχε κάγκελα με αυτό δεν τους ανησυχούσε καθόλου, ένιωθαν τόσο ασφαλείς.
Τα δύο παιδιά κοιτάχτηκαν και ύστερα άρχισαν να κοιτούν προς την ίδια κατεύθυνση, προς το ηλιοβασίλεμα. Η Έξω σκέφτηκε πως τελικά καθόλου δεν φυσούσε και ανακουφίστηκε. Και ο Μέσα όμως καθώς στεκόταν εκεί σιωπηλός, συνειδητοποίησε πως τώρα που είχε φτάσει στην κορυφή του κτιρίου δεν χρειαζόταν άλλο τον φακό της Έξω. Έτσι κι αλλιώς το μόνο που ήθελε από την αρχή ήταν να εξερευνήσει μαζί της τα δωμάτια και το είχε πια καταφέρει.
Έτοιμος να ξεκινήσει για τη νέα του περιπέτεια άπλωσε το χέρι του για να χαϊδέψει την πλάτη της Έξω και να την αποχαιρετήσει. Εκείνη όμως ,που κοίταζε αφοσιωμένη τη θέα που τόσο περίμενε, ξαφνιάστηκε, παραπάτησε και έπεσε στο κενό.
Ούτε κατάλαβε πως κατρακύλησε από τον 6ο, στον 5ο ,στον 4ο όροφο ,εκεί όμως γύρω στα μισά της διαδρομής η Έξω φώναξε με όλη της τη δύναμη στον Μέσα : “το πανωφόρι, ρίξε μου το πανωφόρι” . Τότε ο Μέσα γρήγορα της πέταξε το ζεστό παλτό που κάποτε χωρούσε και τους δύο.
Μόλις η Έξω το έπιασε στα χέρια της ένας δυνατός αέρας φύσηξε. Το πανωφόρι που κάποτε ήταν κουβέρτα για να ζεσταίνεται, κάποτε κρεβάτι για να ξεκουράζεται, γέμισε αέρα, έγινε αλεξίπτωτο και έκανε την πτώση της λίγο πιο μαλακή.
Ξαπλωμένη καταγής στη μέση της οδού” Ανάμεσα” ,γρατζουνισμένη μα ζωντανή άρχισε να χαζεύει αυτή την καινούργια θέα, από κάτω προς τα πάνω, που έμοιαζε τόσο οικεία μα τόσο διαφορετική .
Και έμεινε εκεί μέχρι να νιώσει έτοιμη να σηκωθεί για να συνεχίσει την εξερεύνηση.
Τέλος, για τώρα…
ΑΠΟ ΤΗΝ – Άρτεμις Χατζηαργυρίου
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
