Στον τελικό του 14ου κύκλου της εκπομπής «RuPaul’s Drag Race» οι δύο φιναλίστ που διαγωνίζονται για το στέμμα έρχονται αντιμέτωπες σε ένα «lipsync battle» ζωντανά, μπροστά σε κοινό. Για όσους δεν έχουν δει ποτέ την εκπομπή, εξηγώ: «lipsync battle» σημαίνει πως και οι δύο συγχρονίζουν τα χείλη τους ταυτόχρονα στο ίδιο τραγούδι, δίνοντας την ψευδαίσθηση πως το τραγουδούν, ερμηνεύοντάς το με τον δικό της τρόπο η καθεμία.
Η νικήτρια του φετινού διαγωνισμού, η Willow Pill ‒συγγνώμη για το spoiler‒, εμφανίζεται στη σκηνή φορώντας ένα αληθινά υπερμέγεθες ανδρικό κουστούμι. Μάλιστα, είναι τόσο μεγάλο, που καλύπτει όλο το σώμα της και τα μανίκια έχουν αναγκαστικά ψεύτικα χέρια με γυναικείο μανικιούρ, ώστε να υποστηρίζουν την κίνησή του. Ενώ ερμηνεύει το τραγούδι, βγάζει το σακάκι, εκείνο που δεν τη χωράει, εκείνο που δεν είναι δικό της, για να αποκαλυφθεί το παντελόνι, που είναι εξίσου τεράστιο και της φτάνει μέχρι τους ώμους. Λίγο πριν από το τέλος το παντελόνι υποχωρεί κι αυτό για να εμφανιστεί το ντυμένο με ένα σφιχτό κουστούμι showgirl κορμί της.
Σκεφτόμουν το κουστούμι και την ενδυματολογική αλλαγή μέρες μετά. Για άλλη μια φορά οι drag queens, με τον τρόπο που μόνο αυτές ξέρουν, ανέσυραν και μας εξήγησαν μέσα από την υπερβολή τα σημεία των καιρών. Με λίγα λόγια, τα ανδρικά κουστούμια δεν μας χωράνε πια. Γιατί ξέρουμε πως τα ρούχα είναι ένας τέλειος τρόπος να πεις ιστορίες για τον εαυτό σου, χωρίς να ανοίξεις ποτέ το στόμα σου.
Όμως τον τελευταίο καιρό βγήκαμε από μια ιστορία όπου τα ρούχα των ηρώων κρατούσαν ρόλο κομπάρσου, έγιναν το κουκούλι που θα εξασφάλιζε την αλλαγή, την προστασία και την άνεση. Ήταν φόρμες και πιτζάμες, παντόφλες και φλις. Αλλάζαμε τη ζωή μας ήρεμα καθώς δεν ασχολούμασταν με το τι θα φορέσουμε. Δεν υπήρχε καμία κοινωνική συνθήκη που να επέβαλλε το πώς θα ντυνόμασταν. Μέχρι που οι περισσότεροι από εμάς επιστρέψαμε σε αυτό που θεωρούμε κανονική ζωή. Γυρίσαμε στις δραστηριότητές μας ‒πολλοί από εμάς στο γραφείο‒, σε αυτό στο οποίο το είδος μας θέλει να συμμετάσχει, ακολουθώντας το κοπάδι. Αλλά αν πριν από τον κορωνοϊό είχαμε προσαρμοστεί στο dress code του γραφείου, αυτό που πάνω κάτω φόραγαν όλοι στην εταιρεία και περίμενε κανείς να δει σε μια επαγγελματική συνάντηση, σήμερα, δύο χρόνια μετά, που έχουν αλλάξει τόσα, πώς θα διαμορφωθεί η κατάσταση; Έχουμε άλλο κορμί, άλλες επιδιώξεις, η κοινωνία άλλαξε κι εμείς μαζί της. Τι φοράμε λοιπόν;
Καθόλου τυχαία οι δύο οίκοι με τη μεγαλύτερη επιρροή σήμερα αφηγούνται ιστορίες είτε για ένα δυστοπικό μέλλον είτε για μια πραγματικότητα που δεν έχει υπάρξει ποτέ. Εξηγούν τον εφιάλτη και τη διαφυγή. Ο Balenciaga δημιουργεί πολιτιστικά γεγονότα και σχολιάζει τις συλλογικές μας εμμονές, δείχνοντας ουσιαστικά την ίδια στολή επιβίωσης: υπερμεγέθη σακάκια και παλτό, μπότες σαν παντελόνια, μαύρο, αναφορές στην εργατική τάξη. Ο Gucci χτίζει ένα δικό του λαμπερό σύμπαν, του οποίου οι ήρωες είναι σαν να έχουν έρθει από μια άλλη εποχή, δεν έχουν φύλο και όλοι έχουν κλέψει από το σεντούκι της Ιστορίας κομμάτια που με έναν τρελό, αλλά απόλυτα κατανοητό τρόπο συνδυάζονται μεταξύ τους. Κανένα από τα δύο στυλ δεν συμμετέχει στην καθημερινότητά μας, αλλά με μια απροσδιόριστη βεβαιότητα μας καθοδηγούν και τα δύο προς αυτή. Μας εξηγούν τις φιλοδοξίες μας.
Ξέρω πια με σιγουριά τι δεν θέλουμε να φορέσουμε. Τίποτα που να θυμίζει κοστούμι ή ταγιέρ μιας παλιότερης εποχής. Τίποτα που να είναι στενό χωρίς λόγο, δηλαδή χωρίς να καλωσορίζει την ηδονή ή να επιδεικνύει δύναμη. Για να σιγουρευτώ, αποφάσισα να φτιάξω ένα πρόχειρο ερωτηματολόγιο στο Ιnstagram μου. Οι ερωτήσεις ήταν πολύ απλές: αν νιώθεις πως η γκαρνταρόμπα σου προ πανδημίας σε αντιπροσωπεύει σήμερα, αν φοράς ρούχα από αυτήν, ποια κομμάτια θεωρείς σήμερα εντελώς ντεμοντέ. Έκανα όμως ακόμα μία ερώτηση που δεν είχε άμεση σχέση με τα ρούχα: αν σε αυτά τα δύο χρόνια άλλαξε κάποιος επαγγελματική κατεύθυνση, θέση, δουλειά.
Μου απάντησαν πάνω από 700 άτομα. Το κοινό μου στο Ιnstagram ηλικιακά κυμαίνεται από τα είκοσι πέντε μέχρι τα σαράντα πέντε, με τη δεκαετία των 35-45 να πλειοψηφεί, όπως και οι γυναίκες. Το 47% των ερωτηθέντων/ερωτηθεισών άλλαξε επαγγελματικό μονοπάτι μέσα στην πανδημία. Σχεδόν οι μισοί/-ές είχαν εγκαταλείψει τη ζωή που ζούσαν πριν. Πώς φοράς τα ρούχα της ζωής που εγκατέλειψες;
Οπότε, τι ψάχνουμε σήμερα; Δεν είμαστε καθόλου σίγουροι ως είδος και συνέχεια θα αλλάζουμε γνώμη, θα είμαστε σαν έφηβοι που δοκιμάζουν ταυτότητα και ανακαλύπτουν τις προοπτικές της ενήλικης ζωής τους. Οι περισσότεροι θα απαντήσουν «άνεση». Δεν θέλουμε να ανέβουμε σε ψηλά τακούνια. Αν προσέξετε, τα τακούνια που είναι της μόδας είναι παράλογα ψηλά, με πλατφόρμα ‒ ακριβώς όπως είναι το τακούνι σε εποχή κρίσης. Τα κουστούμια υπάρχουν για τις γυναίκες, αλλά είναι μεγάλα, φαρδιά, υπενθυμίζοντάς τους τον ρόλο που άφησαν πίσω, και όχι μόνο. Οι γυναίκες απαιτούν πλέον χώρο και ταυτόχρονα δεν χωράνε στο ανδρικό κουστούμι, δεν είναι στα μέτρα τους.
Με ποιον άλλο τρόπο απαιτεί χώρο μια γυναίκα; Με την προσοχή. Με το χρώμα. Όλες οι αποχρώσεις του πράσινου, το κίτρινο, το πορτοκαλί. Το ροζ που κατευνάζει και θυμίζει ξεγνοιασιά, έχει ξεπλυθεί από τις αμαρτίες του και μπορείς να παίξεις μαζί του. Το μπλε της συνείδησης. Μεγάλα patterns, ελάχιστα floral. Δεν είναι ρομαντική εποχή, τουλάχιστον με τον τρόπο που την αντιλαμβανόμασταν παλιότερα.
Οπότε, αν αυτήν τη στιγμή βρίσκεστε σε απόγνωση και δεν μπορείτε να βρείτε τι σας εκφράζει, ποια θα είναι τα ρούχα που θα φοράτε από δω και στο εξής, να ξέρετε ότι δεν είστε μόνοι. Κανείς δεν ξέρει. Ένα βήμα τη φορά. Μη ζορίσετε το κορμί σας να χωρέσει στο καλούπι του παρελθόντος, της ιστορίας που δεν στέκει πια. Αγοράστε κομμάτια σαν να είναι ενθύμια μιας εποχής. Πώς θέλετε να θυμάστε το καλοκαίρι του 2022; Ίσως με ένα φαρδύ γιορτινό φόρεμα· ένα φαρδύ ανδρικό κουστούμι· τεράστιες πλατφόρμες ή ένα ρούχο με χρώμα που δεν είχατε φορέσει ποτέ πριν. Μπορεί τα ρούχα να είναι χρηστικά, απλά ή τύπου dominatrix, ένα «δοχείο μεταφοράς» του επόμενου εαυτού σας. Είπαμε, κανένας δεν ξέρει πώς θα διαμορφωθεί η ιστορία μελλοντικά. Ας γράψουμε τώρα εκείνη της επιμελούς σύγχυσης.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
