Η Ρένα απαντά: «Πώς την παλεύεις με την πανδημία;»

Αγαπητή Ρένα,  δύο χρόνια καραντίνα, τα νεύρα μου νομιζω είναι έτοιμα να σπάσουν, αν δεν είναι ήδη σπασμενα. Φωνάζω με το παραμικρό και στο δρόμο δεν ανέχομαι τίποτα. Ολα μου φαινονται εχθρικά, φάση «εσύ κι ο γρύλος σου».

Η Ομικρον νομίζω με αποτελειωσε εκεί που περίμενα ότι όλη αυτη η δυσοίωνη κατασταση τελειώνει. Δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου.

Θα ήθελα να ξέρω εσύ πώς τη βγάζεις καθαρή; Τι σε βοηθάει να αντέξεις αυτό το παρανοϊκό πράγμα που ζουμε;

____________

Κάποτε, σε μια σχολική εκδρομή πρώτων τάξεων δημοτικού στο Λαύριο (of all places, φιλανθρωπικό το ενδιαφέρον μας) είχαμε δει έναν άνθρωπο με κομμένο χέρι από εργατικό ατύχημα. Περιέργως οι περισσότεροι δεν είχαμε ξαναδεί κάτι τέτοιο, θες επειδή ζούσαμε σε προστατευμένα περιβάλλοντα, θες επειδή η ορατότητα της αναπηρίας ήταν ανύπαρκτη στο παρελθόν. Μας έκανε τρομακτική εντύπωση θυμάμαι, κι αναρωτηθήκαμε πώς θα ζούσαμε και τι θα κάναμε αν συνέβαινε κάτι παρόμοιο σε μας. Ο παιδικός νους εφευρίσκει παιχνίδια ακόμα και με μακάβριες σκέψεις. Έτσι μπήκαμε σε συναγωνισμό, ποιός θα κατορθώσει να μάθει να γράφει με το μη κυρίαρχο χέρι του, και να δένει κορδόνια με ένα χέρι. Η όλη διαδικασία ήταν πολύ διδακτική. Κάποιοι τα παράτησαν άμεσα, κάποιοι επέμεναν και πετύχαμε στόχους σε έναν ικανοποιητικό βαθμό, κι ένας εκ της τάξης κατόρθωσε να γίνει αμφιδέξιος (αν και πιστεύω είχε μια έμφυτη ικανότητα που εξασκήθηκε εξ αφορμής). Και πολύ τον θαυμάσαμε για την προσαρμοστικότητά του.

.

Όταν στις 26 Απριλίου του 1986 έγινε το πυρηνικό ατύχημα στον αντιδραστήρα 4 στο Τσερνόμπιλ της τότε Σοβιετικής Ένωσης, σε σημερινά ουκρανικά εδάφη, πέρασαν μέρες μέχρι να χτυπήσουν τα καμπανάκια στους σταθμούς ασφαλείας της ραδιενέργειας στην Σουηδία και να ενημερωθεί τότε όλος ο κόσμος. Το σοβιετικό καθεστώς είχε αποκρύψει την αλήθεια, ακόμα και από τους πολίτες του. (Σου θυμίζει κάτι;)

Συγκεκριμένα στην Ελλάδα -όπου επικράτησε πραγματικός πανικός με ιστορικές μάχες στα super markets για εβαπορέ και κατακόρυφη αύξηση εκτρώσεων, λόγω του φόβου των μελλοντικών γονέων για τερατογενέσεις- οι οδηγίες έφτασαν στις 5 Μαίου. Αφορούσαν στην αποφυγή πόσης φρέσκου γάλακτος, βρώσης φρέσκου κρεάτος, και το πάρα πολύ καλό πλύσιμο λαχανικών και φρούτων. Πρώην Γιουγκοσλαβία, Φινλανδία, Σουηδία, Γερμανία, Βουλγαρία, Νορβηγία, Ρουμανία, Αυστρία και Πολωνία δέχθηκαν η κάθε μια περισσότερα από ένα πέτα-μπεκερέλ (1015 Bq) καισίου-137 μέσω του ραδιενεργού νέφους. Μετρήσεις που έγιναν το 1996 (!) στη χώρα μας, έδειξαν εκπομπές καισίου στα 65 κιλομπεκερέλ ανά τετραγωνικό μέτρο, με το όριο επικινδυνότητας να βρίσκεται στα 5 κιλομπεκερέλ. Ανάλογες ήταν κι οι μετρήσεις ιωδίου-131 που σχετίζεται με καρκίνους του θυρεοειδούς και παιδική λευχαιμία.

Οι άνθρωποι που άντεξαν αυτή τη διανοητική δοκιμασία μακάρισαν την τύχη τους που δεν έβρεξε πλουτώνιο-239, το οποίο έχει χρόνο ημιζωής 24.100 χρόνια, ενώ το στρόντιο-90 και το καίσιο-137 έχουν καθένα τους από περίπου 30 χρόνια…

Στα αναπάντεχα γεγονότα της ζωής, αυτά τα αδόκητα κι αστάθμητα, που δεν τα περιμένεις και σου σκάνε από το πουθενά, έχει τεράστια σημασία το μενταλιτέ με το οποίο τα αντιμετωπίζεις. Η επιθυμία να συνεχίσουν τα πράγματα, όπως ακριβώς έχουν, είναι μια ανθρώπινη τάση, μια εγγενώς συντηρητική επιθυμία που απορρέει από τον φόβο του αγνώστου. Όπως αν κάτι μας διδάσκει η ιστορία, αυτό είναι ότι ισχύει η επιβίωση των προσαρμοστικών, κι ότι οι κοινωνίες όπου οι πολίτες βοηθούν ο ένας τον άλλον στην προσαρμογή επιβιώνουν με τις μικρότερες ζημίες.

Έτσι, για να έρθω στην προσωπική υφή της ερώτησης, προσπαθώ να συμβιβαστώ με μια νέα πραγματικότητα. Όπως οι αερομεταφορές άλλαξαν για πάντα μετά την 9/11, όπως οι πολίτες των ασιατικών κρατών φορούν πλέον σχεδόν μόνιμα μάσκες στο συνωστισμό μετά το ξέσπασμα των ιών H1N1, MERS και του πρώτου ιού SARS, έτσι κι εγώ προσαρμόζομαι σε νέες συνθήκες. Δεν ωφελεί να σκέπτομαι ότι κάποτε αγκάλιαζα οποιονδήποτε, ταξίδευα χωρίς μαντηλάκια για τα χέρια κι αντισηπτικό στην τσέπη, ή έτρωγα οτιδήποτε μου γυάλιζε χωρίς ερωτήσεις. Πάνε αυτά, πέρασαν. Τώρα είναι άλλο.

Επειδή είμαι εσωστρεφής, και γεμίζει τις μπαταρίες μου το μέσα παρά το έξω, δεν βρήκα ιδιαίτερα προβληματική ούτε την αρχική καραντίνα, ούτε την συνέχεια. Δεν είναι να πεις ότι με μάζευαν κι απ’ τα κλαμπς πίτα προηγουμένως. Λίγο στην τηλεκπαίδευση τα’παιξα, αλλά πέρασε κι αυτό. Δουλεύω long distance, δουλεύω πολύ, με ευχαριστεί η δουλειά μου, και ασχολούμαι με τα χόμπυ μου, που με γεμίζουν εσωτερικά. Παρατηρώ μια διάσπαση προσοχής, που δεν είχα παλιά, δυσκολεύομαι να καθίσω να διαβάσω πάνω από 20 σελίδες μονοκοπανιά στο βιβλίο μου. Ανοίγω οθόνη, ψάχνω σελιδοδείκτη, ξαναγυρνώ, διαβάζω άλλες 10, ξανασηκώνομαι, γενικώς νέφτι στον κwlo, αλλά πέραν τούτου δεν παρατηρώ κάτι τρομακτικό στη συμπεριφορά μου. Να θυμηθώ να ρωτήσω βέβαια τους άλλους αν παρατηρούν, καλού κακού! 🙂

.

Το έχω φιλοσοφήσει, άλλωστε όταν θα γεράσουμε (αν είμαστε τόσο τυχεροί) δεν πρέπει να έχουμε δραστηριότητες που να είναι κάτω από τον απόλυτο έλεγχο μας, ώστε να μην μας πάρει από κάτω η κατάθλιψη κι η εγκατάλειψη των γηρατειών; Κάπως έτσι το είδα, σαν πρόβα.

Θεωρώ ότι η παρούσα πανδημία μας εξοπλίζει με νέα εφόδια, με νέες δεξιότητες που δεν είχαμε πριν, με ικανότητες που ενδεχομένως να μας φανούν χρήσιμες σε καινούργιες, μελλοντικές πανδημίες, σε ακραίες συνθήκες, σε αδόκητα γεγονότα που οπωσδήποτε θα έρθουν… Των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν, ενώ δεν ωφελεί να κλαις πάνω απ’ το χυμένο γάλα. Κλισέ, αλλά ισχύουν και τα δυο.