Εδώ και δύο χρόνια οι σεξεργάτριες -τόσο cis όσο και trans γυναίκες- αποτελούν τις παράπλευρες απώλειες των απανωτών κυμάτων της Covid-19 στον πλανήτη. Το ξέρουν και οι ίδιες, το γνωρίζουν και οι πελάτες τους, το γνωρίζουν και οι γιατροί, ότι δηλαδή δεν υπάρχει «κανένας τρόπος να εργαστείς με ασφάλεια» ως εργαζόμενη του σεξ όσο η πανδημία του κορωνοϊού είναι σε εξέλιξη.
Όπως αποκαλύπτουν οι ίδιες, ο κορωνοϊός έχει αφήσει πολλούς ανθρώπους άνεργους, σχεδόν ποτέ όμως δεν μιλάει κανείς, και κυρίως καμία στατιστική, για τις σεξεργάτριες.
“Στη βιομηχανία του σεξ, οι περισσότεροι από εμάς ζούμε με πενταροδεκάρες από τον Οκτώβριο έως τον Φεβρουάριο», εξηγεί η Lydia και συνεχίζει: «Ούτως ή άλλως, η δουλειά μας πάντα μειώνεται αυτούς τους μήνες του χρόνου, ωστόσο παλαιότερα ζούσαμε με ό,τι είχαμε αποταμιεύσει από το προηγούμενο διάστημα. Πλέον, όμως, δεν υπήρχε τίποτα για να βάλουμε στην άκρη καθώς σχεδόν τρία χρόνια τώρα αντιμετωπίζουμε σοβαρή κάμψη στη δουλειά μας.
Έχουμε κάτι περισσότερο από μια συνηθισμένη νεκρά περίοδο – έχουμε άλλο ένα κύμα COVID, αυτό το τεράστιο κύμα Omicron. Χθες το βράδυ ήμουν σε μία ομαδική συνομιλία με συναδέλφους και ήμασταν όλοι φρικαρισμένοι γιατί εδώ και καιρό το τηλέφωνό μας δεν χτυπάει πια. Ούτε μηνύματα, ούτε ραντεβού, ούτε τίποτα. Την τελευταία φορά που έκανα βάρδια στον οίκο ανοχής που εργαζόμουν, γύρισα σπίτι με 80£, κάτι που είναι απολύτως τρομερό”, εξηγεί, μιλώντας στο PinkNews η Λίντια, σεξεργάτρια.
Αυτό, όμως, μάλλον δεν είναι το πιο τρομερό απ’ όσα περιγράφει, αφού όπως αποκαλύπτει πολλές εργάτριες του σεξ έχουν σταματήσει τον “έλεγχο”, δηλαδή τη διαδικασία με την οποία αξιολογούν εάν ένας πελάτης είναι ασφαλής (εμβολιασμένος ή με το σχετικό αρνητικό τεστ), καθώς πλέον δεν έχουν την πολυτέλεια να απορρίπτουν κανέναν.
“Πρέπει να ρισκάρουμε, αν θέλουμε να έχουμε δουλειά και χρήματα για να ζήσουμε. Και φυσικά η κατάργηση των μέτρων ασφαλείας μας αφήνει απολύτως εκτεθειμένες. Προσωπικά, θεωρώ σίγουρο ότι θα εκτεθώ στον ιό και θα αρρωστήσω, αλλά πραγματικά δεν έχω άλλη επιλογή. Μέχρι στιγμής, έχω καταφέρει -ο Θεός ξέρει πώς- να μην κολλήσω, αλλά στη δική μας δουλειά οι άνθρωποι πέφτουν σαν μύγες”, εξηγεί και συνεχίζει: “Πάω στη δουλειά και ξέρω ότι είναι μια βάρδια από την οποία μπορεί να φύγω άρρωστη στο τέλος της ημέρας και να πρέπει να μπω σε καραντίνα, όμως, αν συνεχίσω να μη δουλεύω τότε θα μείνω στον δρόμο, αφού δεν θα έχω να πληρώσω το ενοίκιο. Μιλάμε για δίλημμα catch-22, μία πραγματικά φρικτή κατάσταση που αντιμετωπίζουμε όσες κάνουμε αυτή τη δουλειά”.
Κάπου εδώ ας σημειωθεί ότι το σύνολο του κλάδου πολύ συχνά εκτός από τη φτωχοποίηση και την ασθένεια, αντιμετωπίζει και το μένος του κόσμου που θεωρεί τις σεξεργάτριες εστία μεταδοτικότητας της νόσου, τη στιγμή που στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες η σεξεργασία αποτελεί το πιο περιθωριοποιημένο και παραγκωνισμένο επάγγελμα αναφορικά με την οικονομική και υγειονομική κάλυψη των εργαζομένων του.
Με στοιχεία από το PinkNews
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
