Πριν από δύο χρόνια, σαν σήμερα, η μαία, η καλή μου Ντέμπορα ήρθε κοντά μου, με κοίταξε στα μάτια και είπε: «Κοίτα γύρω σου, δεν είναι η πρώτη σου γέννα. Όλα είναι διαφορετικά και θα πάνε μια χαρά». Λίγα λεπτά αργότερα ακούμπησε το νεογέννητο στο στήθος μου και κάπως έτσι ξεκίνησε η πανδημία για μας.
Όλα ήταν διαφορετικά. Το lockdown είχε ξεκινήσει την εβδομάδα που πήρα την άδεια μητρότητας και γέννησα σε μια εποχή με ελλείψη στα ράφια ων σούπερ μάρκετ, όπου τα χέρια μας είχαν ζαρώσει από το πολύ σαπούνι και ο πρωθυπουργός κυβερνούσε από το κρεβάτι του στο νοσοκομείο. Οι νοσοκόμες που με φρόντιζαν δεν είχαν ακόμα ξεκάθαρη εικόνα για τα πράγματα – πάλευαν με γάντια από λάτεξ ενώ οι πλαστικές ρόμπες τους ήταν ή πολύ μακριές ή πολύ μεγάλες. Οι στρατιώτες είχαν μετατρέψει ένα εκθεσιακό κέντρο στο ανατολικό Λονδίνο σε ένα από τα μεγαλύτερα νοσοκομεία του κόσμου ενώ στο Λίβερπουλ τα αφεντικά του δημοτικού συμβουλίου αναζητούσαν τρόπους για να αποτρέψουν τις καθυστερήσεις στα νεκροτομεία. Τα ψυγεία εμπορευματοκιβωτίων μεταφοράς φιλοξενούσαν επιπλέον σώματα.
Είχα προσπαθήσει σκληρά, μέχρι τότε, για να ξεπεράσω την τραυματική «πρώτη γέννα» μου και σχεδίαζα να προσπαθήσω να αποφύγω παρόμοια σοκ, αλλά τίποτα δεν θα μπορούσε να με προετοιμάσει γι’ αυτόν τον ασήκωτο φόβο, αυτή την ομίχλη της άγνοιας.. Σε όλη τη χώρα οι άνθρωποι πήγαιναν στο νοσοκομείο μόνοι τους για τις εξετάσεις τους, ενώ όλες οι μεταγεννητικές επισκέψεις ακυρώνονταν. Την ίδια περίοδο διαπιστώθηκε σημαντική πτώση στη χρήση φαρμάκων για την ανακούφιση από τον πόνο, αύξηση των καισαρικών τομών και λιγότερες γυναίκες έλαβαν υποστήριξη καθώς ανέρρωναν από τον τοκετό.
Ως κάποια που σκεφτόταν πολύ την πρώτη της γέννα για πολλά χρόνια μετά και που μόλις τώρα έχει την απαιτούμενη απόσταση ώστε να κρίνει την αδύναμη ψυχική της υγεία στο διάστημα που ακολούθησε, μπορώ να νιώσω έντονα αυτή την απειλή.
Δύο χρόνια αργότερα, ο δωρεάν έλεγχος τελείωσε, το μωρό μου μπορεί να μετρήσει μέχρι το 17 και οι υπηρεσίες μητρότητας και νεογνών πρέπει να προσαρμοστούν γρήγορα ξανά. Στο Νοσοκομείο του Πανεπιστημιακού Κολλεγίου, τον Ιανουάριο, μια γυναίκα που βγήκε αρνητική, κρατήθηκε μακριά από το μωρό της για μέρες επειδή ο σύζυγός της είχε Covid. Όταν η φιλανθρωπική οργάνωση Birthrights αμφισβήτησε το νοσοκομείο, τότε άλλαξε την πολιτική του για την επίσκεψη νεογνών. Τον περασμένο μήνα, έγραψαν σε τρία αγγλικά νοσοκομεία προτρέποντάς τους να αναθεωρήσουν τους περιορισμούς στο επισκεπτήριο και τον Μάρτιο απείλησαν νομικά μια υπηρεσία μητρότητας στην Ουαλία υποστηρίζοντας ότι πρέπει να σταθμίζουν το ψυχολογικό τραύμα που προκλήθηκε στις οικογένειες που χωρίστηκαν σε μια τόσο σημαντική στιγμή έναντι της ανάγκης για τον έλεγχο των λοιμώξεων. Γιατί οι σύντροφοι θα μπορούσαν να μείνουν για μία ώρα και όχι περισσότερο; Ήταν τόσο μεγαλύτεροι οι κίνδυνοι των δύο ή των έξι ωρών;
Ένα άλλο φιλανθρωπικό ίδρυμα, το Pregnant Then Screwed, συμπλήρωσε δύο χρόνια από το lockdown με μια ταινία που προειδοποιεί ότι η αύξηση της επιλόχειας κατάθλιψης θα είναι τεράστια – μια επιδημία ψυχικής υγείας που δεν έχει ακόμη ξεκινήσει. Γυναίκες που γέννησαν κατά τη διάρκεια της πανδημίας μοιράστηκαν τις εμπειρίες τους, μία από τις οποίες είπε ότι έφυγε από το νοσοκομείο με PTSD.
Ως κάποια που σκεφτόταν πολύ την πρώτη της γέννα για πολλά χρόνια μετά και που μόλις τώρα έχει την απαιτούμενη απόσταση ώστε να κρίνει την αδύναμη ψυχική της υγεία στο διάστημα που ακολούθησε, μπορώ να νιώσω έντονα αυτή την απειλή. Δεν έχουμε ακόμη δει ακριβώς πώς μπορεί να μοιάζει αυτή η επιδημία ψυχικής υγείας και ποιες θα είναι οι επιπτωσεις της στις οικογένειες που δημιουργήθηκαν τότε. Έτσι, “Η κληρονομιά αυτής της πανδημίας”, λέει η Maria Booker από το Birthrights, “πρέπει να είναι ότι οι υπηρεσίες μητρότητας θα διαμορφώνονται έτσι ώστε να προστατέψουν τόσο την ψυχική όσο και τη σωματική υγεία”. Η ίδια ανησυχεί για το κατά πόσον τα τραστ των νοσοκομείων έχουν πάρει τα μαθήματα που πρέπει σχετικά με την ευρύτερη δυνατή θεώρηση της ασφάλειας και την ενσωμάτωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη λήψη αποφάσεων, ανεξάρτητα από το αν μαίνεται μια πανδημία.
Αυτό που ήταν αδιανόητο και το συνειδητοποιώ τώρα, σχετικά με τον τοκετό σε περίοδο καραντίνας, ήταν ότι πολλές από τις κοινές και συνήθεις ανησυχίες σχετικά με τη γέννηση ενός μωρού έγιναν αντιληπτές πριν ακόμη βγούμε από το σπίτι. Τι γίνεται αν κάτι πάει στραβά; Έχει ήδη! Τι γίνεται αν δεν μπορώ να το κάνω μόνη μου; Καλή τύχη! Τι θα συμβεί αν, στις μεγάλες μέρες που ακολουθούν, είμαι εντελώς μόνη; Θα είσαι!
Κανείς δεν είναι εκεί να βοηθησει, κανείς δεν έρχεται να κρατήσει το μωρό σας ενώ κάνετε ντους, κανένας επαγγελματίας δεν θα εμφανιστεί για να κατευνάσει τη λύπη σας. Εννοώ, υπήρχαν υπέροχα πράγματα, για μένα, σχετικά με την απόκτηση μωρού το 2020, αλλά νομίζω ότι ήταν σε μεγάλο βαθμό ένα σόου, με τις γυναίκες στο Ηνωμένο Βασίλειο (όπως αναφέρεται από τη Μητρική Συμμαχία Ψυχικής Υγείας) να βιώνουν έναν συνδυασμό αποκλεισμού, εργασιακής ανασφάλειας , τον αντίκτυπο του ίδιου του ιού και τη μειωμένη δυνατότητα πρόσβασης σε υπηρεσίες περιγεννητικής υγείας και υπηρεσίες ψυχικής υγείας.
Αν και σήμερα το πρωί ο δίχρονος μου γιος ενδιαφερόταν περισσότερο για το κέικ πρωινού, το οποίο είναι πλέον θέμα, βρήκα τον εαυτό μου να του λέω την ιστορία της γέννησής του. Οι ατελείωτες συζητήσεις για πρόωρο lockdown σχετικά με το αν ήταν ασφαλές για τη μαμά μου να μας οδηγήσει στο νοσοκομείο, για το ποιος είχε τη δυνατότητα να φροντίσει την κόρη μας όσο λείπαμε, οι άδειοι δρόμοι, η καινούργια μάσκα προσώπου και πώς όλα ήταν διαφορετικά. Και πώς για πρώτη φορά μέσα σε ένα μήνα, αυτή η ιδέα –ότι όλα ήταν διαφορετικά– ήταν ξαφνικά και για λίγο, απίστευτη.
Με πληροφορίες από την Guardian
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
ποιος δινει σε διχρονα κεικ για πρωινο ;
Αυτός που έχει παιδί, πρωτ’απ’όλα. 🙂
Επιπλέον, αναφέρει: “ο δίχρονος μου γιος ενδιαφερόταν περισσότερο για το κέικ πρωινού, το οποίο είναι πλέον θέμα, βρήκα τον εαυτό μου να του λέω την ιστορία της γέννησής του”