Ήταν κατά τη διάρκεια ενός τηλεφώνηματος Zoom αργά το βράδυ, στη μέση της πανδημίας με την επίσης χοντρή φίλη μου, που, σχεδόν ψιθυρίζοντας, παραδεχθήκαμε ο ένας στον άλλον ότι απολαμβάναμε πολύ το lockdown. Όχι οι θάνατοι και ο λανθασμένος χειρισμός της κατάστασης από την κυβέρνηση, ούτε ότι χάναμε όλα τα εισοδήματά μας. «Προφανώς όχι αυτό!» θα λέγαμε, επανειλημμένα. «Φυσικά, δεν απολαμβάνουμε αυτά τα πράγματα».
Τι απολαύσαμε λοιπόν; Μας πήρε λίγο χρόνο για να καταλάβουμε γιατί νιώσαμε πιο ανάλαφροι, πιο σίγουροι. Περισσότερο σε ειρήνη με τον εαυτό μας… και το παχύ σώμα μας. Τελικά, ένας από εμάς είπε: «Δεν μου φωνάζουν άσχημα πράγματα στο δρόμο για πολύ καιρό».
Αρχίσαμε να απαριθμούμε όλα τα πράγματα που είχαμε συνηθίσει εδώ και δεκαετίες να ζούμε σε παχιά σώματα, τα οποία δεν βιώναμε πλέον επειδή ο κόσμος είχε κλείστει και έπρεπε να μείνουμε στο σπίτι. Αυτά είναι πράγματα που δεν έχετε την τάση να παρατηρείτε εάν ζείτε σε μικρότερο σώμα: πόσες καρέκλες και καθίσματα έχουν, για παράδειγμα, υποβραχιόνια. Αλλά, σε ένα συγκεκριμένο μέγεθος, τα υποβραχιόνια σημαίνουν ότι πρέπει να ρωτήσετε εάν υπάρχει άλλο διαθέσιμο κάθισμα. Εάν όχι, δεν μπορείτε να καθίσετε. Εκτός και αν έχετε γαιδουρινή υπομονή και είστε πρόθυμοι να δείτε αν το κοινό στο Les Misérables θα σας δεχτεί να στέκεστε όρθιοι στη μέση των πάγκων.
Πολλοί από εμάς τους χοντρούς βιώσαμε πώς ήταν να μην σε κακοποιούν λεκτικά και ψυχολογικά στο δρόμο ή να αισθάνεσαι ανεπιθύμητος σε δημόσιους χώρους. Ήταν ωραία.
Η καραντίνα ήταν η μόνη περίοδος στην ενήλικη ζωή μου όπου δεν είχα νιώσει το άγχος του «μπορώ να χωρέσω σε αυτό το κάθισμα;» ή το οδυνηρό, τσιμπημένο αίσθημα των μπράτσων που σκάβουν τους γοφούς μου, κόβοντας την παροχή αίματος στα πόδια μου. Ξαφνικά, δεν υπήρχαν καθίσματα αεροπλάνου, καθίσματα σε μετρό, σε καφέ, καθίσματα σε αίθουσα αναμονής ή – ναι – καθίσματα τουαλέτας. Ή πάγκους τουαλέτας. Σε καμία περίπτωση κατά τη διάρκεια της καραντίνας δεν πήγα σε μπάνιο μόνο για να διαπιστώσω ότι υπήρχε σοβαρός κίνδυνος αν καθίσω να καταλήξω κολλημένος ανάμεσα στα δύο χωρίσματα, με το ένα μάγουλο να ακουμπάει σε έναν κάδο υγιεινής.
Όπως επίσης και ο χώρος που καταλαμβάνεις στις κυλιομενες σκάλες ή το στομάχι σου που ακουμπάει το τραπέζι στο οποίο κάθεσαι για καφέ.
Αργότερα στην πανδημία, το να πηγαίνεις σε ένα καφέ ήταν απίστευτο: για πρώτη φορά υπήρχε χώρος, λόγω κοινωνικής απόστασης. «Έτσι πρέπει να είναι ο κόσμος για τους αδύνατους ανθρώπους», είπα στον φίλο μου. «Πιστεύετε ότι όλοι τριγυρίζουν νιώθοντας ότι ο κόσμος είναι… φτιαγμένος για αυτούς;»
Εν τω μεταξύ, επαγγελματίες υγείας από όλες τις πλευρές συζητούσαν εάν ο Covid επηρέασε περισσότερο τους παχύσαρκους από τους αδύνατους και αν ναι, γιατί και ούτω καθεξής. Εν τω μεταξύ, οι παχύσαρκοι ήταν μεταξύ των πρώτων ομάδων που πληρούσαν τις προϋποθέσεις για το εμβόλιο.
Είναι σπάνιο, ως χοντρός, να νιώθεις προνομιούχος. Εκτός από το ότι το σώμα μας λειτουργεί ως ανιχνευτής κεφαλής – μπορούμε να αναγνωρίσουμε γρήγορα πότε ένα άτομο συμπεριφέρεται καλά στους άλλους μόνο εάν είναι συμβατικά ελκυστικοί – υπάρχουν λίγα θετικά. Μέχρι τα εμβόλια. Το να είσαι παχύς σημαίνει συχνά ότι λαμβάνεις χειρότερη ιατρική περίθαλψη – και ξαφνικά, μας δόθηκε προτεραιότητα! Ένιωσα ενθουσιασμένη. Τώρα καταλαβαίνω γιατί τα άτομα με προνόμια μπορεί να είναι τόσο αντιπαθητικά μερικές φορές.
Προς το τέλος της κλήσης με τη χοντρή φίλη μου, είπε, με σιγανή φωνή: «Στην πραγματικότητα δεν ανυπομονώ να τελειώσει το lockdown. Ειδικά τώρα που είμαι ακόμα πιο χοντρή».
Έγνεψα. Τόσοι πολλοί από εμάς έχουμε πάρει βάρος – μια απολύτως φυσική και κατανοητή αντίδραση βιώνοντας μια παγκόσμια πανδημία, σε καραντίνα στο σπίτι. Αν και είναι προφανώς καλό που λιγότεροι άνθρωποι αρρωσταίνουν και πεθαίνουν από τον Covid, υπάρχουν πολλοί από εμάς που χάνουμε πτυχές της περιόδου καραντίνας.
Άτομα με αναπηρία και χρόνια πάσχοντες, που πάντα αναγκάζονταν να μένουν στο σπίτι, μπόρεσαν επιτέλους να απολαύσουν περισσότερες ζωντανές εκπομπές που μεταδίδονται σε ροή. Όταν οι άνθρωποι στα social media παραπονέθηκαν για εξάντληση και απομόνωση, είδα τους ανάπηρους φίλους μου να λένε: «Αυτό προσπαθούσαμε να σας πούμε!» μέσα από σφιγμένα δόντια.
Πολλοί από εμάς τους χοντρούς βιώσαμε πώς ήταν να μην σε κακοποιούν λεκτικά και ψυχολογικά στο δρόμο ή να αισθάνεσαι ανεπιθύμητος σε δημόσιους χώρους. Ήταν ωραία.
Δεν θέλω τα πράγματα να επιστρέψουν όπως ήταν πριν. Θέλω να μπούμε σε μια νέα πραγματικότητα, όπου φροντίζουμε καλύτερα τους ανθρώπους, ανεξάρτητα από τα σώματα στα οποία υπάρχουν. Δύο χρόνια χωρίς να έχω βιώσει χοντροφοβία με έκανε να νιώθω πιο χαρούμενη, πιο σίγουρη και λιγότερο αγχωμένη. Θα ήταν καλό να μην χρειαζόταν μια παγκόσμια πανδημία για να φτάσω σε αυτή την κατάσταση.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Συγνωμη αν καποιος εχει προβλημα με το σωμα του ο σκοπος ειναι να αποφυγει να κανει κινησεις που τον ενοχλουν στη καθημερινοτητα του ή να διορθωσει το προβλημα μια και καλη? Γιατι το μονο που διαβαζα ηταν “δεν χρειαστηκε να στριμωχτω στο μετρο, να βγω εξω (?)” κ.ο.κ. Τωρα θα αρχισεις να τα κανεις ολα αυτα… Δεν ξερω , δεν θα το τραβηξω αλλο γιατι κινδυνευω να παρεξηγηθω. Παντως αμα εμενα με ποναγε μια ζωη ο ωμος μου, δεν θα ελεγα “χαιρομαι που σταματησα να κουναω το δεξι μου χερι για 2 χρονια” θα κοιταζα να το φτιαξω για να… Διαβάστε περισσότερα »
Όχι, ο κόσμος δεν είναι φτιαγμένος για τους αδύνατους. Είναι φτιαγμένος με κάποιο τρόπο που προφανώς είναι κάπως λειτουργικός σε σχέση με τον χώρο και τον χρόνο και εννοείται δεν γίνεται να μας βολεύει όλους. Ναι έχουμε το δικαίωμα να είμαστε όπως θέλουμε και κανένας δεν πρέπει να σχολιάζει αρνητικά κάτι αλλά μη ξεχάσουμε και τα βασικά. Το να μη κανεις πράγματα της καθημερινότητας όμως δεν είναι η λύση ούτε το να βαφτίζουμε ότι «ο κόσμος είναι φτιαγμένος για τους αδύνατους». Ρωτά την καρδούλα σου αν είναι φτιαγμένη για να λειτουργεί έτσι, τα γόνατα και τη μέση σου αν είναι… Διαβάστε περισσότερα »
Να κάνω κάποια σχόλια για να ξεκινήσω ίσως τη συζήτηση.
Αναρωτιέμαι τι κάνει κάποια εύσωμα άτομα και ιδιαίτερα γυναίκες να είναι περισσότερο αποφασιστικές ή με αυτοπεποίθηση σε τέτοιες καταστάσεις. Ακόμα κι αν έχουν μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον που δεν φαίνεται να ευνοεί την ανάπτυξη τέτοιων δεξιοτήτων καταφέρνουν να αποφύγουν οποιαδήποτε αναφορά και διάκριση με βάση το βάρος τους;
Επίσης εκείνο το “ζωντανές εκπομπές που μεταδίδονται σε ροή” μήπως θα έπρεπε να γίνει ζωντανές εκπομπές ταυτόχρονα στο διαδίκτυο αν και μάλλον αυτό υπάρχει εδώ και χρόνια.