Αγαπητή «Α, μπα»: Η μόνη λύση είναι ο ψυχολόγος 58

1.Υπάρχουν σημαδια κακοποιητικων γονιων;; ειναι δύσκολο να τα ξεχωρίσουμε νομιζω γιατι μεγαλώνουμε με αυτά και για μας είναι το “φυσιολογικο”. Απλα ήθελα να ρωτήσω.. μερικές φορές σκεφτομαι ότι οι γονείς μου ηταν κακοποιητικοι και άλλες ότι είμαι αυστηρή μαζι τους. Υπάρχουν συμπεριφορές που αν αναγνώριζα θα βοηθουσαν;

2.Καλησπέρα, δεν το περίμενα ποτέ ότι θα γράψω σε φεμινιστικό σάιτ, αλλά είδα ότι μιλάτε ανοιχτά για τις δυσκολίες του να είσαι γονιός, οπότε είπα να πω και γω τον πόνο μου. Είμαι άντρας, 32 και παντρεμένος δυο χρόνια με συνομήλικη κ έχουμε ενα μωρό 6 μηνών. Είμαστε μαζί απ τα 23, συμμαθητές απ το γυμνάσιο και για αυτήν ήταν η πρώτη σχέση. Πριν 3 χρόνια γνώρισα μία κοπέλα στη δουλειά, δεν δουλεύουμε μαζί, επισκέπτεται το τμήμα μας ανά εξάμηνο περίπου, και κεραυνοβοληθηκα. Υπήρξε ενδιαφέρον και από τη μεριά της, γιατί έμαθα ότι της αρεσα και ρωτούσε για μένα. Στην αρχή είπα θα μου περάσει, αλλά όσο περνούσε ο καιρός την σκεφτόμουν πιο έντονα, χωρίς να γίνει ομως τίποτα ερωτικό. Ομολογώ ότι ήμουν βολεμένος, δεν ήθελα να χωρίσω, γιατί δεν ήξερα αν θα τραβούσε το μεταξυ μας. Ούτε κ έκατσα να συζητήσω με τη σχεση μου ότι δεν νιώθω όπως παλιά και αν μπορούμε να βρούμε μια λύση. Εν τω μεταξύ η τότε κοπέλα μου ήθελε να πάρει μόρια για μια δουλεια και κάναμε πολιτικό γάμο, γενικα ο γάμος ήταν κάτι που συζητούσαμε από παλιά, οπότε δεν είχα καμιά δικαιολογία να αρνηθώ ή να το τρεναρω. Δυο μήνες μετα τον γάμο δεν άντεχα άλλο να τη σκεφτομαι κ εκμυστηρεύτηκα σε φίλο ότι θα παω να την βρω στο χώρο που εργάζεται και να της πω ότι μου αρέσει, με συγκρατησε όμως και δεν πήγα. Και μετά από λίγο ήρθε η εγκυμοσύνη της γυναίκας μου. Εκεί το έχασα τελείως, της είπα πως δεν ημουν ερωτευμένος και ήθελα άλλη και ότι δεν ήθελα το παιδί. Εκείνη επέμενε ότι με αγαπάει και όλα θα φτιάξουν, είναι μια φάση κλπ και ότι δεν κάνει έκτρωση. Ως προς το τελευταίο δεν μπορούσα να κάνω και τίποτα άλλωστε. Περιττό να πω πως συγγενείς κ φίλοι προσπαθούσαν να με πεισουν να μείνω. Είναι πολύ μικρό το μέρος που ζούμε και μου έλεγαν ότι είναι ντροπή να χωρίσουμε και να μεγαλώνουμε έτσι το παιδί. Πριν λιγες μερες επάνω σε καυγά, επιβεβαίωσε αυτό που υποψιαζόμουν. Είχε σταματήσει τα αντισυλληπτικά, γιατί αισθανόταν πως απομακρυνομουν και δεν ήθελε να χωρισουμε. Είχε πει ότι προφανώς λόγω γαστρεντερίτιδας δεν επιασαν και την πιστεψα. Εννοείται ότι μετά το πήρε πίσω και είπε θα με διαψεύσει αν το πω στις οικογενειες μας. Το θέμα μου λοιπόν, μάλλον ένα από τα πολλά, είναι ότι δεν αγαπώ το παιδί. Όχι όπως θα έπρεπε να το αγαπάει ένας γονιός. Το βλέπω όπως τα παιδιά των φίλων μου, χαριτωμένο για κανα τέταρτο. Απο την αρχή που γεννήθηκε δεν το αγαπώ, το νιώθω σαν βάρος. Προσπαθώ να ασχολούμαι μαζί του, αλλα αυτό το ελάχιστο που κάνω είναι από υποχρέωση. Πλέον μετα τα όσα έμαθα, έχασα και καθε εκτίμηση για τη μανα του. Αντί να τη χωρίσω, κάθομαι μαζί της εκδικητικά, σε φάση έχω καποια να με φροντιζει, σίγουρο σεξ και ας τα βγάλει πέρα μόνη της. Και εκείνη απορώ που ειναι μες στην καλη χαρα, σαν να μη συμβαίνει τιποτα. Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα ήμουν τόσο χάλια ως πατέρας κ σύντροφος, ντρέπομαι που δεν αγαπάω το παιδί και που σκέφτομαι έτσι. Αντιλαμβάνομαι ότι όλα ξεκίνησαν από την αδυναμία μου να χωρίσω τη στιγμή που έπρεπε, όμως πιστεύω πως και αυτή έχει ευθύνη. Στους πατεραδες του σαιτ, σας έχει συμβεί να συνδεθείτε πιο αργά με το παιδί όσο μεγαλώνει; τι μπορώ να κανω; Υπάρχει περίπτωση να μην νιώσω ποτέ τίποτα; σκέφτομαι ότι ισως αν χωρίσω και απομακρυνθω απο τη μητερα του, μαλακωσω και καταφέρω να χτίσω μια σχέση μαζί του.

3.Αγαπητή ΑΜΠΑ, Εδώ και δύο μήνες συγκατοικώ με το αγόρι μου, μακριά από φίλους, συγγενείς και οικογένεια. Στην αρχή ήμουν χαρούμενη, αλλά όσο περνάει ο καιρός νιώθω σαν να μην είμαι ευτυχισμένη και το παρατηρεί και εκείνος. Προσπαθεί βέβαια πολύ, ασχολείται με το σπίτι, να βγούμε έξω να περνάμε καλά, είναι τρυφερός μαζί μου, κάνει ότι μπορεί γενικά αλλά εγώ αισθάνομαι τελείως μπλοκαρισμένη, πολύ συχνά έχω άθλια ψυχολογία, χωρίς κάτι να μου έχει συμβεί. Όρεξη για σεξ υπάρχει (ευτυχώς) πολλή, αλλά δεν υπάρχει για άλλα πράγματα. Μερικές φορές από αντιδράσεις μου απέναντι του λέει ότι είμαι “κακοπροαίρετη”. Νιώθει επίσης, αυτό το έχω καταλάβει από συζητήσεις, ότι εκείνος με θέλει πιο πολύ. Δεν καταλαβαίνω ειλικρινά τι φταίει. Μήπως δεν τον θέλω όσο θα έπρεπε; Μήπως δεν έπρεπε να κάνω σχέση και να τον ακολουθήσω; Η μήπως μου φταίει το ξερό μου το κεφάλι;;; Πάντως εγώ αισθάνομαι ότι τον αγαπώ και θέλω πολύ να είμαι μαζί του. Να συμπληρώσω ότι δεν εργάζομαι εδώ που μένουμε ακόμη και ούτε εχω κάποιες παρέες, η μόνη μου ασχολία είναι το σπίτι και το αγόρι μου, μήπως και δικαιολογήσω τη φρίκη που με δέρνει. Ανυπομονώ να σε ακούσω!

4.Χαίρεται, ξέρω είναι διακοπές αλλά εγώ βρίσκομαι σε πανικό ξανά…μου μένουν δυο μαθήματα για πτυχίο μεγάλο έτος στην ακόμα πιο «μεγάλου» κύρος και λοιπές φανφάρες σχολή των Αθηνών… είναι απ αυτά τα βραδια που πνίγομαι και πιστεύω ότι δεν θα τα καταφέρω ποτε. Αρχίζω πια και πιστεύω ότι ίσως να ανήκω σ αυτή τη κατηγορία ανθρωπων που «δεν κάνουν όλοι για πανεπιστήμιο» όσο και αν βγάζω ψύλλους στο άκουσμα της…έχω κουραστεί και ειδικά ο χρόνος αυτός με εξουθένωσε. Δεν έχω που να τα πω. Ζω σ ένα σπίτι με μια μαμά πια σε κατάθλιψη και έναν αδερφό στα δικά του, πατέρας πάντα απών και είναι λες και η ευτυχία του σπιτιού εξαρτάται απ το δικό μου καθυστερημένο πτυχίο. Η μαμά μου ήταν πάντα το στήριγμα μου αλλά τώρα που δεν γίνεται να μου σταθεί είμαι ακόμα πιο πελαγωμενη. Πήγαινα μέχρι τώρα σε ψυχολόγο και χρησιμοποιώ παρελθόντα χρόνο γιατί την τελευταία φορά είχα δώσει τα μαθήματα αυτά και ήμουν σίγουρη για το αίσιο τέλος. Κέρδισα πολλά απ τις συνεδρίες και νιώθω πως δεν έχω κάτι άλλο να χρειαζομαι από την ψυχολόγο μου. Η μαμά χρειάζεται αλλά δυστυχώς δεν θέλει να πάει (επισης δεν ξέρω τι να κάνω γιατί είναι πολύ ζόρι αυτό..) Αντιμετωπίζουμε φοβερές οικονομικές δυσκολίες αλλά τα μαθήματα είναι βαρβάτα και μόνο αν τελειώσω θα μπορώ να βρω δουλειά. Δουλειά και σχολη αν και το έκανα κατά το παρελθόν πλέον φοβάμαι πως μόνο πίσω θα με πάει. Νιώθω αυτό τον φόβο ότι δεν θα τα καταφέρω ποτε όσο κι αν το επιθυμώ βαθιά όσο κι αν έχω παραδείγματα που εν τελει τα κατάφεραν. Εγώ πια νιώθω άτυχη. Προσπαθώ και δεν αποφοιτώ, έχω μιλήσει άπειρες φορές σε καθηγητές αλλά βοήθεια δεν βρήκα, δεν ξέρω τι άλλο πια να κάνω…πιστεύω θα μείνουν για πάντα αυτά τα δυο μαθήματα κι εγώ να κλαιω τη χαμένη νιότη μου, τα όνειρα μου, την μέχρι τώρα προσπάθεια μου και όλα αυτά που θα μπορούσα να έχω..γιατί πλέον δεν έχω τίποτα…μόνο μια μεγάλη στεναχώρια (κι ένα άγχος ξανά) που με απομάκρυνε και συνεχίζει απο φίλους παρέες μια σχέση… συγγνώμη για το σεντόνι νιώθω όμως ότι εδώ θα μπορούσα να βρω δύναμη.

5.Πως επιβιώνει κάποιος στο πατρικό του, με μια μάνα που έχει αδυναμία στον μικρότερο παιδί της και το οποίο εξελίσσεται, σ’ έναν κακομαθημένο και κομπλεξικό άνθρωπο; Αρχικά να σου πω, ότι είμαι 25 και ζω ακόμα με τους δικούς μου για τους ευνόητους λόγους -no money, no honey-. Μπαμπά δεν έχω εδώ και 6 χρόνια και το σπίτι, έχει γίνει εμπόλεμη ζώνη. Θα περίμενε κανείς, μια ενωμένη οικογένεια να παλεύει καθημερινά για να μπορέσει να τα βγάλει πέρα, στην καινούργια της πραγματικότητα. Ήταν όσο να ‘ναι, μεγάλη απώλεια. Ωστόσο, αυτοί είναι δύο και εγώ είμαι μία. Και οι κόντρες, ατελείωτες! Ειδικά τώρα με τις καραντίνες, ήρθε κι έδεσε το γλυκό! Ανέκαθεν η μάνα μου, μου έκανε ψυχολογικό πόλεμο με τα κλασικά, “Θα με πεθάνεις κλπ”. Όταν όμως χάθηκε ο μπαμπάς, αυτά όλα πήραν άλλη τροπή. Με χτυπούσε με όποια φοβία, ανασφάλεια και γενικά κάθε αδυναμία που είχα και -δυστυχώς- την γνώριζε. Μάλιστα, με είχε πείσει πως έχω ψυχολογικά και με έστειλε σε ψυχολόγους. Θα αναρωτιέσαι, γιατί “ψυχολόγοι” και όχι “ψυχολόγος”; Γιατί δεν της άρεσαν οι απαντήσεις τους! Ναι, ήθελαν να δουν εκείνη! Στους καυγάδες μας, παρατήρησα πως βγάζει μια ανεξήγητη κακία που με κάνει να πιστεύω, ότι δεν ήθελε να κάνει παιδιά και τα έκανε μόνο και μόνο, επειδή τα ήθελε ο άντρας της. Έκανε γενικά πολλά λάθη με τον μπαμπά, γιατί του έκανε όλα τα χατίρια. Βγάζει λοιπόν, ένα παράπονο κι ένα απωθημένο. Συγκρίνει εμένα με τον αδερφό μου όλη την ώρα με το χειρότερο, “Εσύ τον έχασες μεγάλη τον μπαμπά ο αδερφός σου ήταν μόνο 16. ” γιατί ως γνωστόν, το πένθος πάει ανάλογα με την ηλικία. Φυσικά για ο,τι συμβαίνει, φταίω πάντα και μόνο εγώ και όταν δεν φταίω, βγαίνω, κάνω ζωάρα και δεν ενδιαφέρομαι γι’ αυτούς και πολλά άλλα ωραία. Ο,τι κάνει η μάνα μου για μένα, μου το χτυπάει και πιστεύει ότι είμαι αχάριστη και ότι εκείνη, είναι η καλύτερη μαμά του κόσμου! Παίρνει πίσω όσα μου λέει πάνω στους καυγάδες, άλλα φυσικά βγάζοντας με ανισόρροπη και παρανοϊκή, γιατί δεν τα είπε ποτέ! Ο αδερφός μου “το αιώνιο θύμα” και παραχαϊδεμένο της, κλαίγεται και θέλει πάντα να είναι στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος και να δημιουργεί δράματα και ίντριγκες, ώστε να βλέπει τη μαμά να τσακώνεται μαζί μου, ακόμα και για πράγματα που φταίει εκείνος! Εν ολίγοις και για να μην μακρυγορώ, είναι ομάδα και είμαι μόνη μου. Και το αστείο ξέρεις ποιο είναι; Η πεθερά της που της έκανε τον βίο αβίωτο, μια ζωή έδειχνε ανοιχτά, ότι έχει μόνο ένα παιδί. Και ναι, δεν ήταν ο μπαμπάς μου, ήταν ο αδερφός του! Και κάτι για το τέλος…έχω και μια σχέση την οποία, την χρησιμοποιούν φυσικά κι αυτή, εναντίον μου. Γιατί και ο αδερφός μου πια, πήρε μέρος στον ψυχολογικό πόλεμο εναντίον μου.

6.Ο άντρας μου είναι ο μεγαλύτερος μαμάκιας που έχω δει. Βασικά, έχει κόλλημα και με τους δύο του γονείς, αλλά περισσότερο με τη μητέρα του. Αρχικά δεν φαινόταν πολύ, αλλά μετά τον γάμο καταρχάς μου επέβαλλε την συγκατοίκηση με τους γονείς του, ενώ είχαμε ήδη ένα παιδί, γιατί όπως έλεγε δεν έχουν αποχωριστεί ποτέ και θέλει να τους έχει από κοντά. Έλεγε ότι θα είναι προσωρινό, μέχρι να βρουν ένα σπίτι στην Αθήνα, καθώς είχαν έρθει από την επαρχία για να βρίσκονται κοντά του μετά γάμου. Εγώ ήμουν κατηγορηματική, ήξερα ότι είναι μεγάλο λάθος η συγκατοίκηση, αλλά δεν με άκουσε. 20 μήνες τους είχα πάνω από το κεφάλι μου, είχα και το παιδί, και τους έβγαζα και φαγητό έτοιμο στο τραπέζι σαν να ήταν εστιατόριο. Ταυτόχρονα τους βοηθούσα σε οτιδήποτε, από ένα απλό ραντεβού στο γιατρό μέχρι σε κάθε είδους γραφειοκρατία. Γιατί εκείνοι είναι παραδοσιακοί, με νοοτροπία πολλών χρόνων πίσω, και πιστεύουν ότι η “νύφη” είναι μία υπηρέτρια που πρέπει να τα κάνει όλα. Εκτός της υπηρεσίας, τον έβλεπα να συζητάει τα πάντα μαζί τους και να παίρνουν μαζί τις αποφάσεις, εμένα με είχαν πάντα απέξω, μόνο για υπηρεσία. Μάλιστα οι γονείς χαμήλωναν τη φωνή ή σταματούσαν τη συζήτηση όταν έμπαινα εγώ. Και φυσικά άρχισαν να κάνουν και κουμάντο στο παιδί μου, να θέλουν να περνάει το δικό τους σε όλα. Μετά από 20 μήνες ήρθε το δεύτερο παιδί μας, και τότε άρχισα να πιέζω τον άντρα μου να τελειώνει επιτέλους η συγκατοίκηση. Σπίτι θα μπορούσαν να είχαν βρει πολύ νωρίτερα, εκείνος τους κρατούσε. Και όλα αυτά σε σπίτι 50 τετραγωνικών. Παράλληλα, επειδή το μωρό είχε τις συνηθισμένες δυσκολίες, έκλαιγε τη νύχτα, μου έτρωγε πολύ χρόνο κτλ, εκείνοι άρχισαν να ενοχλούνται. Εγώ ήμουν πολύ κουρασμένη με δύο παιδιά, και βρήκα το θάρρος να τους ξεκαθαρίσω ότι αν θέλουν ακόμα να μένουν μαζί μας, πρέπει η πεθερά να μαγειρεύει μόνη της για τους δυό τους, κι ότι εγώ ίσα ίσα που προλαβαίνω να μαγειρεύω για τον άντρα μου. Και τότε έγινε μεγάλη φασαρία. Μου τα είπαν όλα μαζεμένα. Το βασικό τους παράπονο ήταν ότι δεν ήμουν τόσο νοικοκυρά όπως η πεθερά, η οποία έχει μανία με την καθαριότητα και ξυπνάει χαράματα με μία σκούπα στο χέρι. Και άρχισαν να με προσβάλλουν για όλα, ότι δεν είμαι αρκετά νοικοκυρά, ότι το μωρό κλαίει τη νύχτα επειδή εγώ κοιμάμαι και δεν το φροντίζω, ενώ εγώ ξαγρυπνούσα, κι ότι σαν νύφη έχω υποχρέωση να τα κάνω όλα, όχι μόνο να κρατάω στην εντέλεια το σπίτι και τα παιδιά, αλλά να δουλεύω κιόλας ταυτόχρονα! Ο άντρας μου έπαιρνε περισσότερο το μέρος τους, και τελικά, επειδή αντέδρασα κι εγώ και τους τα είπα για τα καλά, γιατί με έπνιξε το δίκιο και δεν πίστευα το πόσο αχάριστοι φάνηκαν ξεχνώντας όλες μου τις υπηρεσίες, αποφάσισε να χωριστούμε επιτέλους κι εκείνοι πήγαν σε άλλο σπίτι, όχι πολύ μακριά από εμάς φυσικά. Κι ενώ νόμιζα ότι ηρεμήσαμε, άρχισε τις συχνές επισκέψεις στους γονείς, να συζητάνε εκεί τα πάντα με τις ώρες, εμένα να μην με υπολογίζει καθόλου και να μη μου λέει τίποτα, κι όταν ερχόταν σπίτι να συνεχίζει να τους παίρνει τηλέφωνο, λες και δεν ήταν τόση ώρα μαζί. Επιπλέον με συγκρίνει συνέχεια με τη μάνα του και με μειώνει για τη νοικοκυροσύνη μου και δεν μου έχει εμπιστοσύνη ούτε για το μεγάλωμα των παιδιών, πιστεύει ότι η μάνα του είναι η μόνη που τα κάνει όλα καλά. Με κατηγορεί για οτιδήποτε μπορεί να πάθουν τα παιδιά, για όλα φταίω πάντα εγώ. Δεν μου φέρεται όπως πρέπει να είναι το αντρόγυνο, αλλά λες και είναι ακόμα εργένης, οικογένειά του είναι οι γονείς, μεγάλη αδυναμία η μάνα, κι εγώ μία υπηρέτρια που του μεγαλώνει τα παιδιά, τον φροντίζει και ικανοποιεί τις ερωτικές του επιθυμίες. Του έχω μιλήσει πολλές φορές, δεν καταλαβαίνει τίποτα. Του έχω πει ότι και το άλλο άκρο, αυτό που του τα δίνουν όλα, δεν είναι υγιές και του κάνει ζημιά, αλλά που να καταλάβει. Εκείνοι έχουν θεοποιήσει τα παιδιά τους, είναι πλήρως κακομαθημένος και δεν έχει μάθει το όχι στη ζωή του. Όταν εγώ του λέω όχι, αμέσως με συγκρίνει με την αγία μάνα που του λέει σε όλα ναι. Έχει φτάσει σε σημείο να με βρίζει μπροστά τους, να με απειλεί ότι θα χειροδικήσει και φυσικά είχε εκείνους για υπεράσπιση. Και μου λένε κι ότι το σπίτι είναι δικό τους και μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν, κοπανώντας μου συνέχεια την οικονομική μου κατάσταση, ότι δεν είχα ποτέ δικό μου σπίτι. Εκεί που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν όταν είπε μπροστά τους ότι καλά έκανε ο πρώην σύντροφός μου και με χτυπούσε, ότι το αξίζω. Εγώ του είχα ανοίξει την καρδιά μου για το πολύ βίαιο παρελθόν μου που παραλίγο να μου στοιχίσει τη ζωή, νομίζοντας ότι πλέον κοντά του βρήκα ένα στήριγμα, ενώ αυτός μου το κοπανάει τώρα και αυτό. Καταλαβαίνω ότι του αρέσει να με μειώνει επίτηδες μπροστά τους, σαν να θέλε να καθησυχάσει τη μάνα ότι δεν τον κάνω ό,τι θέλω κι ότι δεν έχω πάρει τη θέση της στη ζωή του, για να μη ζηλέψει εκείνη. Κι εγώ πάνω στην απελπισία μου και τα νεύρα μου, έφτασα σε σημείο να του κόψω την ερωτική επαφή, είναι η μόνη αντίδραση που μπορώ να έχω. Του είπα ότι ήθελα άντρα πρωτίστως για σύντροφο και φίλο στη ζωή, και όχι κάποιον που θα με αποκλείει και θα με χρησιμοποιεί μόνο για συμφέρον του. Δεν είναι απόλυτο βέβαια αυτό που κάνω, κάποιες φορές ενδίδω μετά από επιμονή του, αλλά γενικώς του έχω δυσκολέψει πολύ την ερωτική ζωή. Έφτασα σε σημείο να του δώσω την άδεια να αναζητήσει αλλού τον έρωτα. Εκείνος δεν το θέλει, γιατί είναι παραδοσιακός. Ξέρω ότι ακούγεται τρελό και λάθος αυτό που έκανα, αλλά πραγματικά δεν αντέχω να μην με υπολογίζει, είμαι πολύ πληγωμένη από εκείνον. Και πραγματικά χρειάζομαι κάποιον που πρώτα να με αγαπάει και να με σέβεται, ο έρωτας έρχεται σε δεύτερη μοίρα για μένα. Τι με συμβουλεύετε να κάνω;

7.Γεια σου α μπα μου, θέλω πολλά να σε ρωτήσω αλλά θα προσπαθήσω να περιοριστώ σε αυτά που θα πω. Μεγάλωσα με μια δύσκολη μαμά, που ήταν μακρυά μου συναισθηματικά και με αρκετά αφρόντιστα ψυχολογικά προβλήματα, τα οποια γιγαντώθηκαν με τον καιρό. Πλεον, ακολουθει αγωγή εδω και χρονια. Έχω μεγαλώσει από μόνη μου, όπως μου έχει πει η ιδια και με έκανε μετά απο πίεση του πατέρα μου για δεύτερο παιδι. Όχι πως δε με αγαπάει. Υπαρχει αγαπη εκατέρωθεν, απλώς έχουμε απομακρυνθεί πολύ πλέον. Ανησυχώ και νιώθω μόνη αρκετές φορές. Της είπα μια φορά που ήμουν νευριασμένη ότι έχει παραιτηθεί στο ρόλο της ως μάνα, ενώ η γιαγιά μου, που επίσης είχε μια δύσκολη ζωή, πάντα τη νοιάζονταν κ την έπαιρνε εστω ενα τηλεφωνο κάθε Σουκου. Εκεινη απλα δεν το σηκώνει κ με αφήνει να ανησυχώ για μέρες. Μένουμε μακρυά κ με τον πατέρα μου δεν μιλάω εκτός κ αν είναι απολύτως απαραίτητο. Δεν θέλω να με επηρεάσει ως μαμά στη σχέση με το γιο μου που τώρα είναι 3ων. Δεν θέλω να γίνω σαν εκεινη. Αλλά καμία φορά πιανω τον εαυτό μου να θέλω να του πω πηγαινε κλάψε μόνος σου κ έλα όταν σου περάσει όπως μου έλεγε εκείνη μικρή. Να γινομαι πιο σκληρη απ οσο θελω. Ποια η γνωμη σου;