Έχουν περάσει πάνω από 10 χρόνια από αυτήν την ιστορία, αλλά τον τελευταίο έχω μια επιθυμία να μιλάω συνέχεια για αυτήν, δεν ξέρω γιατί. Διάβασα και το υπέροχο κείμενο της αναγνώστριας με αφορμή την επίθεση στη Νέα Σμύρνη και θέλησα να μοιραστώ και μαζί σας αυτήν την ιστορία.
Είναι 2009 και είμαι στην τελευταία τάξη του λυκείου. Είναι ένα φθινοπωρινό βραδάκι και το μάθημα της έκθεσης στο φροντιστήριο μόλις έχει τελειώσει. Για κάποιο λόγο, τυχαίνει να είμαι η τελευταία που τα μαζεύει και όπως αποδείχτηκε και η τελευταία σε όλο το φροντιστήριο. Μπορώ πολύ καλά να θυμηθώ τον καθηγητή και ιδιοκτήτη του φροντιστηρίου μπροστά από την γυάλινη πόρτα μιας αίθουσας δίπλα στην έξοδο κι εμένα στην άλλη άκρη του διαδρόμου.
Μπορώ πολύ καλά να θυμηθώ εμένα να περπατάω προς την έξοδο, όταν ο καθηγητής με παίρνει αγκαλιά, με σηκώνει στα χέρια, φέρνοντάς με στο ύψος του και μου λέει: ‘Ψιθύρισέ μου γλυκά και με πάθος στο αυτί πόσο πολύ με αγαπάς’. Μπορώ πολύ καλά να θυμηθώ τον εαυτό μου να ξεστομίζει ό,τι ακριβώς ήθελε ο καθηγητής μου, του οποίου του ήταν αρκετό, τουλάχιστον για την ώρα, οπότε και με άφησε να φύγω. Το τελευταίο που μπορώ πολύ καλά να θυμηθώ από αυτό το σκηνικό στο φροντιστήριο ήταν η έκφραση ικανοποίησης που είχε αυτός ο άνθρωπος.
Πέρασα από όλα τα στάδια που ξέρω ότι πολλές από εμάς έχουμε πιθανώς περάσει, κατηγόρησα τον εαυτό μου που ικανοποίησα το αίτημά του, κατηγόρησα τον εαυτό μου γιατί ίσως προκάλεσα αυτήν την αντίδραση με την καινούρια μου εμφάνιση και αμφίεση (μόλις είχα βγάλει τον κηδεμόνα για την σκολίωση και το πώς φαινόταν το σώμα μου είχε αλλάξει – προς την κατεύθυνση του συμβατικά ελκυστικότερου). Αλλά πολύ γρήγορα, θυμάμαι, θύμωσα.
Θύμωσα ακόμα περισσότερο όταν οι γονείς μου στάθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων με ‘χαριτωμένες’ εκφράσεις όπως ‘Μήπως ήταν απλά μια έκφραση αγάπης καθηγητή προς μαθήτρια;’, όπως και ‘Πού να μπλέκουμε τώρα;’. Δεν καταλαβαίνω πώς αυτοί οι άνθρωποι με μεγάλωσαν για να γίνω μια ανεξάρτητη γυναίκα και μπροστά σε αυτήν την αποκάλυψη είχαν αυτήν την αντίδραση.
Βέβαια είχαν κάνει καλή δουλειά πρωτύτερα, μάλλον. Διότι πήρα αυτόν τον θυμό και τον έκανα την καλύτερη αντίδραση που μπορούσα να σκεφτώ. Την επόμενη μέρα πήγα στο φροντιστήριο και ανακοίνωσα ότι σταματάω το μάθημα μαζί του – γιατί έτσι. Δεν ανέφερα ποτέ ρητά το λόγο αλλά είμαι σίγουρη ότι τον ήξερε. Κι έτσι κύλησαν τα πρώτα χρόνια με εμένα να χαίρομαι από τη μία για την αντίδρασή μου αλλά να μην μιλάω για αυτό, από την άλλη, και να με πιάνει και τρέμουλο όταν τον βλέπω στο δρόμο.
Τώρα, όσο περισσότερο μιλάω για αυτό, τόσο περισσότερο λυτρώνομαι και το επεξεργάζομαι. Διαβάζοντας το κείμενο για τη Νέα Σμύρνη και μιλώντας για το περιστατικό στη θεραπεία μου, συνειδητοποίησα το ένα πράγμα που δεν μπορούσα να θυμηθώ. Τότε, όταν κατάλαβα ότι ήμουν η τελευταία στο χώρο, αισθάνθηκα πηγαία μια απειλή, που τώρα καταλαβαίνω ότι εκλογίκευσα σκεφτόμενη ‘Μα, η έξοδος είναι δίπλα σου και «βλέπει» σε άλλα γραφεία, τί φοβάσαι;’.
Και έτσι, λοιπόν, ταυτίστηκα με την προτροπή να ακούμε το ένστικτό μας, όπως και να έχει, όπως κι αν είναι το περιβάλλον γύρω μας, όποιος κι αν είναι απέναντί μας.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην κοινότητα.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
