Το να φροντίζω τον εαυτό μου είναι για μένα κάπως δύσκολο πράγμα, δεν υπάρχει σαν ανάγκη. Αν με αφήσω στην τύχη μου μπορώ να ξεφύγω και αφεθώ σαν μπαλόνι με ήλιο που φεύγει προς τα πάνω.
Μπορεί να αισθανθώ ενοχές, γνωρίζοντας ότι δεν κάνω το σωστό, επειδή ξέρω τις δυνατότητες μου, αλλά η πειθαρχία είναι κάτι το οποίο δεν υπάρχει ως δώρο στον γενετικό μου κώδικα, την καλλιεργώ όσο μπορώ, προσπαθώ να είμαι ενήλικας, χωρίς να γκρινιάζω, χωρίς να βαριέμαι, θέλω να είμαι παρούσα στη ζωή μου, να μη χαώνομαι, να μην ξεχνιέμαι, να μην με καταπίνει ο ίδιος μου ο εαυτός.
Ωστόσο δεν τα καταφέρνω πάντα το ίδιο καλά.
Και δεν είναι ότι δεν το είχα με τον αθλητισμό. Πάντα υπήρχε στη ζωή μου, έχω περάσει από πολλά σπορ, τέννις, μποξ, χαντμπολ, βόλεϊ.
Όμως τελευταία, κάτι οι καραντίνες, κάτι οι υποχρεώσεις και κάπως έτσι πέρασαν μήνες που δεν με ένοιαζε τίποτα, ήμουν εγώ αγκαλιά με τη βαρεμάρα μου, ήταν λες και είχα πάθει κάποιου είδους burnout. Απόλυτη άρνηση για wellness, σα να λέμε ότι κατέβασα ρολά. Δεν ήθελα να πάω γυμναστήριο, κάθε φορά που ανέβαινα στον διάδρομο ήθελα να κατέβω αμέσως.
Άκρως ανθυγιεινό να μην νιώθεις ζωντανός και να επιδιώκεις να είσαι μόνο λειτουργικός.
Ξαφνικά δεν ήθελα τίποτα. Σιγά το νέο θα μου πεις, πολλοί βράζουν σε παρόμοιο καζάνι με το δικό μου. Έτσι έφτασε η φυσική μου κατάσταση στα τάρταρα. Το μόνο που ήθελα ήταν να δουλεύω να περνάω χρόνο με τους φίλους μου και να κοιμάμαι.
Έχω ξαναπεί ότι η φύση μου είναι διττή, η μισή είμαι άνθρωπος και η υπόλοιπη ρομπότ, τώρα έχω γίνει τελείως ρομπότ.
Άκρως ανθυγιεινό να μην νιώθεις ζωντανός και να επιδιώκεις να είσαι μόνο λειτουργικός.
Ένα αυτοσχέδιο εμπόδιο το οποίο ξέρω ότι μπορώ να υπερνικήσω, αλλά το ρομπότ μέσα μου, γεμάτο μεταλλικές επιφάνειες και ο καναπές μου φτιαγμένος από μαγνήτη, εγώ δηλαδή απολύτως παθητική σε αυτή τη φάση, έπρεπε να δώσω χρόνο στον εαυτό μου. Μιλάμε για έναν ολόκληρο χρόνο αυτή η κατάσταση. Μιλάμε – για – πλήρη – αποχή. Περπατούσα μισή ώρα το πρωί και μισή ώρα το απόγευμα.
Πού πήγε η φροντίδα του εαυτού; Έχασα τη σειρά μου και άντε να τη βρω. Είναι τόσο απλό όσο λένε, «βάλε τα αθλητικά σου και τρέξε;» όχι, για μένα δεν ήταν. Ειλικρινά, τα κίνητρα μου είχαν στερέψει. Ήμουν κακιά με τον εαυτό μου, με έπιαναν ενοχές, τις οποίες όμως είχα τη δύναμη να τις βάζω στην άκρη, να αλλάζω πλευρό και απλά να αφήνω τη μέρα να περνάει.
Μια μέρα, απολύτως νηφάλια, κάθισα και εξέτασα αυτή τη νεκρή περίοδο. Τι έγινε, πώς έγινε, πότε έγινε και γιατί έγινε. Αισθάνθηκα την ανάγκη να γίνω και πάλι δραστήρια. Το πρώτο πράγμα που με ξεμπλόκαρε από όλο αυτό ήταν το ότι αντιμετώπισα τον εαυτό μου σαν ένα μικρό παιδί.
Το γεγονός συνειδητοποίησα για τα καλά ότι είμαι εγώ υπεύθυνη για την ευτυχία, την υγεία (ψυχική και σωματική) αυτού του «παιδιού» με έβαλε σε διαδικασία, να αντιμετωπίσω την κατάσταση από απόσταση και με ψυχραιμία, να με συμπαθήσω πιο πολύ και να με φροντίσω, να νιώσω πιο ζεστά για τον εαυτό μου, να αλιεύσω μια δική μου αλήθεια η οποία υπήρχε μέσα μου, αλλά είχε κάπου χαθεί μέσα στα καλώδια και τις αναβαθμίσεις του λογισμικού.
Σκέφτηκα ότι μου αρέσει η ιδέα να ξεκινήσω στίβο, ότι δεν χρειάζεται να επικεντρωθώ στο να δείχνει το σώμα μου κάπως και να χωρέσω στα κουτάκια μου, ότι προτεραιότητα μου είναι να είμαι υγιής με δυνατό σώμα, με αντοχή και ικανότητες. Δεν θέλω να ξανανιώσω πίεση στη γυμναστική, να μην μπω στη διαδικασία να πορωθώ και μετά να κουραστώ και να το αφήσω επειδή κάηκα.
Ο στόχος είναι να την κρατήσω σαν κολλητή που έχω ανάγκη, να κάνουμε παρέα και όχι ως την τοξική, bad bitch κολλητή η οποία με βάζει σε διαδικασία πόνου και βασάνου. Δεν με νοιάζει η απόσταση, δεν μετράω τίποτα, δεν πιέζομαι από τα νούμερα, νιώθω ικανοποίηση που το σώμα μου ανταποκρίνεται, που προσαρμόζεται σιγά- σιγά και ότι το «παιδί» λέγαμε πιο πάνω έχει εμένα για να στηρίζεται και να υπολογίζει.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Μια ώρα περπάτημα κάθε μέρα δεν θεωρείται «πλήρης αποχή». Αντίθετα, θα έλεγα.