Η Ρένα απαντά: Πώς να μεταπείσω την μητέρα μου;

Στόχος δεν πρέπει να είναι να μεταπείσεις τη μητέρα σου. Στόχος πρέπει να είναι να ζήσεις την ζωή σου χωρίς παραχωρήσεις στις προσδοκίες άλλων.

_________________

Η ιστορία της “Καθόλου φυσιολογικής ύπαρξης” όπως την ξεχώρισα σήμερα.

Ρένα μου και αγαπητή παρέα του ampa, γράφω εδώ γιατί δεν έχω κανέναν άλλον να πω το πρόβλημα μου
Είμαι δεκαέξι, και ομοφυλόφιλη.
Το ήξερα από μικρή αυτό για τον εαυτό μου
Πρόσφατα γνώρισα μια κοπέλα που είμαστε μαζί ερωτικά, την λατρεύω και αυτή εμένα.

Τον προηγούμενο μηνα πήγα μια εκδρομή με το σχολείο πολυήμερη και με το που γύρισα σπίτι αποφάσισα στις δύο η ώρα τα ξημερώματα να το πω επιτέλους στην μητέρα μου, γιατί δεν άντεχα αλλά να κρύβομαι.

Ήταν το πιο τραγικό λάθος που έχω κάνει στην ζωή μου όλη και μουντζωνομαι κάθε μέρα για αυτό. Η σταση της έχει αλλάξει απέναντι μου , κι όσο και να μου λέει ότι και καλά με αποδέχεται , θέλει να με αλλάξει . Μου λέει πράγματα του στυλ “σκέψου το καλύτερα, ίσως δεν έχεις βρει ακόμα τον κατάλληλο”,”η άλλη κοπέλα σε παρασύρει”, “θα το είχα καταλάβει” κτλ
Δεν ξερω τι να κάνω.
Φοβάμαι ειλικρινά.

Ρένα μου και αγαπητή παρέα του ampa, τι να κάνω; Καμιά ιδέα; Κανένα επιχείρημα μήπως και την μεταπεισω;
Ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας, δυστυχώς δεν έχω πουθενά, μα πουθενά αλλού να μιλήσω .

ΑΠΟ ΤHΝ – “Καθόλου φυσιολογική ύπαρξη”

__________________

Ας οργανώσουμε τη συζήτηση.

Κακώς υπογράφεις “καθόλου φυσιολογική ύπαρξη”. Είσαι εντελώς φυσιολογική ύπαρξη. Μην αφήσεις κανέναν να σου πει το αντίθετο. Η ομοφυλοφιλία απαντά συστηματικά σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας σε περίπου σταθερά ποσοστά, αλλά με διαφοροποιούμενη δημόσια έκφραση λόγω των εκάστοτε περιορισμών. Ε και;

Ούτε ήταν λάθος να εκφραστείς στη μητέρα σου. Η μητέρα σου αντιδρά έτσι επειδή προσλαμβάνει την αποκάλυψή σου ως προσωπική της ματαίωση, ως ματαίωση του πλάνου που είχε ενδόμυχα για σένα στο μυαλό της. Το ίδιο ακριβώς που θα συνέβαινε αν ήσουν αυτιστική, με κάποια γονιδιακή πάθηση ή κάποιον άλλον τρόπο διαφορετικότητας από το μέσο όρο. (Ποιός τελικά τικάρει όλα τα προαπαιτούμενα του μέσου όρου; Συζήτηση για άλλη φορά.)

Όπως αρκετοί straight άνθρωποι, η μητέρα σου αγνοεί βασικά ζητήματα της ομοφυλόφιλης ταυτότητας -όπως το ότι δεν είναι πειραματισμός ή φάση που θα περάσει, δεν είναι επιρροή του περιβάλλοντος, ούτε κάτι που φωσφορίζει στο κούτελό σου, ούτε βέβαια μη γνωριμία με το αντρικό σώμα που θα έρθει ως μάννα εξ ουρανού να σε κάνει να δεις το φως το αληθινό. Ειδικά αυτό το τελευταίο είναι σχεδόν επικίνδυνο, δεδομένης μιας πρακτικής άλλων εποχών στην οποία υποχρέωναν τις λεσβίες δια της βίας σε ετερόφυλη επαφή…Οι “θεραπείες μεταστροφής” ακόμη υφίστανται σε κάποια μέρη του κόσμου κι ευτυχώς έχουν δια νόμου απαγορευτεί στην χώρα μας. Τέτοιες στερεότυπες απόψεις οφείλει ολόκληρη η κοινωνία να τις αποβάλλει, αλλά αυτό παίρνει χρόνο κι ενημέρωση και βάζουμε λιθαράκι σιγά σιγά.

Οι κίνδυνοι των θεραπειών μεταστροφής ομοφυλόφιλων: η έρευνα της Grace Baldridge

Στο μεταξύ δεν μπορείς να κάνεις κάτι για να την “μεταπείσεις”. Να συνεχίσεις αυτά που έκανες, να είσαι αυτή που είσαι. Η αποκάλυψη δεν αλλάζει κάτι σε σένα, αλλάζει κάτι στους άλλους γύρω. Οι απόψεις που έχει η μητέρα σου είναι γαλουχημένες παιδιόθεν, δεν χρειάστηκε ως τώρα να τις αμφισβητήσει επειδή αφορούσαν σε ξένους ανθρώπους με τους οποίους δεν είχε ουσιαστικές σχέσεις και δεν διακυβευόταν κάτι σημαντικό γι’αυτήν. Τώρα που αφορά στο δικό της το παιδί, τώρα θα δείξει πόσα απίδια βάζει ο σάκος.

Υπάρχουν γονείς που δεν στενοχωριούνται για τον σεξουαλικό προσανατολισμό καθεαυτό ή για το γκρέμισμα του πλάνου εγγονάκια αλλά για την αντιμετώπιση που θα λάβει το παιδί τους από μια κοινωνία που εκπαιδεύεται να μισεί το διαφορετικό. Κι αντί να εργαστούν για να αλλάξει η κοινωνία, πράγμα που θα εξάλειφε κάποια στιγμή το πρόβλημα, πέφτουν πάνω στο παιδί να του πουν “να είναι διακριτικό”, να μην “προκαλεί”,  να μην αποκαλύπτεται… Μπορεί να εκκινούν από αγάπη, για να το προστατέψουν, αλλά ο τρόπος είναι λάθος. Δυστυχώς δεν έχουν πάντοτε τα εργαλεία να το αναγνωρίσουν αυτό. Μπορεί η μητέρα σου να ανήκει σε αυτήν την κατηγορία.

Η Έλλη Πράντζου γράφει για τον έρωτα μεταξύ δύο γυναικών

Το ότι λέει ότι σε αποδέχεται είναι ένα πρώτο (αυτονόητο) βήμα. Αλίμονο δηλαδή, τι θα έκανε, θα σε έδιωχνε από το σπίτι; Πού ζούμε; Θα της πάρει χρόνο να προσαρμοστεί και να αναγνωρίσει ότι τίποτα δεν γνώριζε τελικά. Θα πρέπει να κάνεις κάποια υπομονή και ταυτόχρονα να βάλεις κάποια όρια. Μην δέχεσαι περισσότερη καταπίεση απ’όση θα αναλογούσε σε μια ετερόφυλη έφηβη. Συνεχίζεις όμως να είσαι ανήλικη και να έχει ευθύνη για σένα. Για την ασφάλειά σου (είναι τόσο εύκολο να υποστείς bullying, δυστυχώς…) και για τις βασικές σου ανάγκες.

Στο μεταξύ μην νιώθεις ενοχές και μην αυτοκατηγορείσαι. Για τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα και τις οικογένειές τους χρήσιμη είναι η επικοινωνία με την Colour Youth. Θα δεις ότι υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι στο ίδιο μήκος κύματος και δεν είναι εξωτικά είδη του παραμυθιού. Για να αποδεχτεί κάποιος το άλλο, πρέπει πρώτα να οικειοποιηθεί την ύπαρξή του πλάι του. Κατόπιν αντιλαμβάνεται ότι οι άνθρωποι που διαφέρουν δεν φωσφορίζουν στο σκοτάδι. Και δεν είναι μόνοι τους.

Προσωπική ιστορία: «Σκέψου ο πατέρας σου να πάθαινε εγκεφαλικό, όταν του αποκάλυπτες πως είσαι γκέι».

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News