Πρώτη σκηνή ένα φιλί μεταξύ δύο αντρών. Τελευταία σκηνή μια πεταλούδα. Έτσι αρχίζουν και τελειώνουν τα δύο πρώτα επεισόδια της νέας σειράς του Γιώργου Καπουτζίδη, οι “Σέρρες” του, που παρουσιάστηκαν σε επίσημη πρώτη στους δημοσιογράφους την προηγούμενη Δευτέρα στο Μουσείο Μπενάκη.
Ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο σκηνές έναρξης και τέλους του 2ου επεισοδίου, μεσολαβούν πολλά, κυρίως, όμως, μεσολαβεί η ωριμότητα και η αιώνια ειλικρίνεια του δημιουργού που ξεκίνησε πριν από περίπου 17 χρόνια να λέει μια ιστορία -διαφορετικότητας, ορατότητας, συμπερίληψης- χωρίς ίσως και ο ίδιος να φαντάζεται πόσο καταλυτικά θα αλλάξει τις απαιτήσεις μας από αυτό που λέμε ελληνική τηλεόραση.
Για το τι είναι οι “Σέρρες”, ένα εξαιρετικό preview έγραψε πριν από λίγες ημέρες ο Αλέξανδρος Διακοσάββας στο LIFO.gr. Και φυσικά, η επανάσταση σε ό,τι έχει να κάνει με το αμιγώς τηλεοπτικό τοπίο έχει γίνει: από εκεί που κάποτε το ΕΣΡ στηθοκοπιόταν για ένα γκέι φιλί, τώρα, για πρώτη φορά στα ελληνικά τηλεοπτικά πράγματα, χωρίς κορώνες και ηθικολογικούς πολυελαίους θα δούμε μία ολόκληρη ΛΟΑΤΚΙ+ ιστορία, με αρχή, μέση, τέλος, κάτι που θα μπορούσε να συμβαίνει στο διπλανό διαμέρισμα.
Όμως, ο Καπουτζίδης δεν είναι μονήρης ακόμη και σ’ αυτό το τόσο προσωπικό τηλεοπτικό αφήγημα. Σ’ αυτά τα δύο επεισόδια με τα οποία υποδέχθηκε τα media στις “Σέρρες” του, πρόλαβε γύρω από την κεντρική ιστορία του Οδυσσέα (Πάνος Νάτσης) και του πατέρα του (Γιώργος Γάλλος) να “μιλήσει” και για τη γυναίκα ως ρόλο – όχι στη σειρά, αλλά στη ζωή και στο σήμερα.
Η αντίστιξη της ήρεμης, ανοιχτόμυαλης, σοφής μητέρας του ήρωα (Ελένη Ουζουνίδου) με την κακοπροαίρετη, ομοφοβική, σκοταδόψυχη -για να μην πούμε τίποτα άλλο ομόηχο- θεία του (Γιούλη Τσαγκαράκη), πρακτικά είναι η απεικόνιση του χθες με το σήμερα στις οικογενειακές σχέσεις. Αυτό που θέλουμε και το βρίσκουμε με το κιάλι και αυτό που τίποτα δεν μας προσέφερε, μόνο κακό μας έκανε, και το βρίσκουμε σε αφθονία.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο δημιουργός βάζει τις γυναίκες σε ρόλους / θέσεις κλειδιά για να αποκωδικοποιήσει τα ανομολόγητα της ελληνικής οικογένειας. Το είχε κάνει και στην “Εθνική Ελλάδος”, όπου πολύ πριν το #MeToo είχε μιλήσει ανοιχτά για την ενδο-οικογενειακή βία, τον εσωτερικευμένο μισογυνισμό και τη γυναικεία ομοφοβία ως νάρκες στα θεμέλια του οικογενειακού οικοδομήματος.
Ο Καπουτζίδης “μιλάει” για τη γυναίκα ως μητέρα ενός διαφορετικού παιδιού, σχεδόν παρακαλάει με τον τρόπο του για μητέρες πιο εμπλεκόμενες στη ζωή αγοριών με διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό και με οδυνηρό χιούμορ εξηγεί γιατί η γυναικεία ομοφοβία μπορεί να είναι όχι απλώς τοξική, αλλά απολύτως διαλυτική στους δεσμούς μιας οικογένειας που καλείται να διαχειριστεί τη διαφορετικότητα.
“Μιλάει” και για τη γυναίκα – θύμα των στερεότυπων και του εσωτερικευμένου μισογυνισμού, τη “θεία” που στο πρόσωπό της εντοπίζουμε όλες εκείνες τις δυστυχείς γυναίκες της ζωής μας. Όλες εκείνες που μεγαλώνοντας σε στενά πατριαρχικά οικογενειακά περιβάλλοντα δεν πρόλαβαν να εγκολπώσουν την αγάπη, ως δώρο, αλλά ως δηλητήριο, επίκριση και απόρριψη. Που οι ζωές των άλλων είναι η τροφή τους, όσο η δική τους “διψάει” για σημασία και νόημα.
“Μιλάει” και για την κολλητή (Μαριλού Κατσαφάδου), εκείνη με την οποία χάθηκαν, εκείνη με την οποία για ένα διάστημα, όπως αφήνεται να εννοηθεί, ήταν για λίγο μαζί, αλλά ο προσανατολισμός του ήρωα ήταν άλλος, δεν χάθηκε, όμως, και ο ψυχικός δεσμός. Από την εξέλιξη αυτής της σχέσης στη σειρά περιμένουμε πολλά, που δεν έχουν ειπωθεί από κανέναν μέχρι σήμερα. Για την αξία του coming out και την απάρνηση των σχέσεων βιτρίνας που πολλοί διάσημοι συντηρούν, αδιαφορώντας για το λάθος μήνυμα που στέλνουν, διαιωνίζοντας το ψέμα και εργαλειοποιώντας τις γυναίκες.
Τέλος, μέσα από τον ρόλο της αδελφής (Λένα Δροσάκη) ο δημιουργός “μιλάει” για όλες αυτές τις περσόνες που πρεσβεύουν το καλό για το θεαθήναι, δολοφονώντάς το ιδιωτικά, μαζί με οτιδήποτε δεν χωράει στον περίκλειστο “νορμάλ” κόσμο τους. Λογικά, η εξέλιξη αυτού του ρόλου και το πού θα γείρει τελικά, θα έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον, καθώς η ζωή μας έχει δείξει ότι τέτοια control freaks των social και των γύρω τους, έχουν τις πιο διδακτικές πτώσεις και τα πιο παραδειγματικά ξεβολέματα.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο δημιουργός βάζει τις γυναίκες σε ρόλους / θέσεις κλειδιά για να αποκωδικοποιήσει τα ανομολόγητα της ελληνικής οικογένειας και τα ευαίσθητα θέματα που καλείται να διαχειριστεί η μητρότητα και η γυναικεία φύση. Το είχε κάνει και στην “Εθνική Ελλάδος”, όπου πολύ πριν το #MeToo είχε μιλήσει ανοιχτά για την ενδο-οικογενειακή βία, τον εσωτερικευμένο μισογυνισμό και τη γυναικεία ομοφοβία ως νάρκες στα θεμέλια του οικογενειακού οικοδομήματος.
Τώρα, όμως, πιάνει το νήμα από την αρχή -από τη μητέρα του ήρωα- και ευχόμαστε να το φτάσει κάπου, όπου θα ζει για πάντα η πεταλούδα της τελευταίας σκηνής του 2ου επεισοδίου, δηλαδή η καλοσύνη, η ενσυναίσθηση, η αλληλεγγύη, η μητρική αγάπη που καθορίζει και καθοδηγεί τις πορείες όλων.
(Επίσης, ας γραφτεί κι αυτό και όποια δημιουργός ακούει άκουσε: είναι καιρός και για μία σειρά που θα μιλάει πια και για τα ζευγάρια γυναικών και για τις οικογένειες γυναικών. Χρόνια τώρα μιλάμε για τη ορατότητα των λεσβιών, αλλά τηλεοπτικοί σταθμοί και ελληνικές πλατφόρμες προγράμματος ακόμη δεν το αποφασίζουν…).
Ο Καπουτζίδης ξεκίνησε με τις “Σαββατογεννημένες” ως κάποιος ταλαντούχος Γιώργος, συνέχισε με το “Παρα Πέντε” ως ο “Γιώργος μας”, έγινε με την “Εθνική Ελλάδος” o “Γιώργος Καπουτζίδης – δημιουργός ποιοτικών επιτυχιών” και με τις “Σέρρες” γίνεται άνετα case study για την ελληνική τηλεοπτική πραγματικότητα. Όμως, πάντα θα είναι ο “κύριος Καπουτζίδης”, ένας από τους πιο ειλικρινείς, θαρραλέους και καλαίσθητους δημιουργούς των τελευταίων 20 χρόνων στην ελληνική τηλεόραση. Κι αυτό δεν αλλάζει με τίποτα.
*Οι «Σέρρες» προβάλλονται στη νέα streaming πλατφόρμα ΑΝΤ1+. Περισσότερα στο antennaplus.gr
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
