Η Ρένα απαντά: Μήπως έχω αρρωστημένο ψυχισμό;

Ο άρρωστος ψυχισμός έχει συγκεκριμένα ψυχομετρικά διαγνωστικά κριτήρια.

______________

Η ιστορία της όπως την ξεχώρισα σήμερα

Γεια σε όλες και όλους.
Δυσκολεύομαι να εκφράσω με σαφήνεια τις σκέψεις μου αλλά θα κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ.
Εδώ και δύο χρόνια παρακολουθώ true crime cases στο youtube, ντοκιμαντέρ αντίστοιχου περιεχομένου, αλλά και σειρές όπως criminal minds ( λατρεμένη σειρά) στα οποία αναλύεται μεταξύ άλλων το ψυχικό και ψυχολογικό υπόβαθρο ανθρώπων που διέπραξαν τα πιο ειδεχθή και αρρωστημένα, μερικές φορές, εγκλήματα και έχω αρχίσει να αμφισβητώ κάπως την δική μου ψυχική κατάσταση.

Με εξιτάρει το μυστήριο, τα κίνητρα μιας δολοφονίας. Με εξιτάρει ακόμα περισσότερο όταν η υπόθεση παραμένει άλυτη για πολλά χρόνια. Με εξιτάρει όταν ο δολοφόνος προκαλεί την αστυνομία και τους δίνει περίεργα στοιχεία με meaning για να προσπαθήσουν να τον βρουν ( π.χ. Ζόντιακ).

Ωστόσο, με προβληματίζει το γεγονός ότι βλέπω με σχετική άνεση βασανιστήρια ανθρώπων, πτώματα ( σε διάφορα στάδια αποσύνθεσης, κατακρεουργημένα και μη), κάποιες φορές δείχνω μια περίεργη κατανόηση στο γιατί οι δολοφόνοι έκαναν ό,τι έκαναν και διάφορα τέτοια. Και αναρωτιέμαι αν ένα μικρό κομμάτι του εαυτού μου τα απολαμβάνει κιόλας. Και δεν είναι μόνο αυτό, αναρωτιέμαι αν κάτι πολύ βαθιά μέσα μου δεν πάει πολύ καλά. Σκεφτόμουν να πάω σε κάποιον ψυχίατρο, να κάνω κάποιο τεστ να δω αν έχω κάποια ψυχική ασθένεια ή whatever.
Ξέρω ότι μάλλον φαίνομαι υπερβολική, αλλά δεν μπορώ να εκφραστώ καλύτερα. Νιώθω πως κάποια από τα ψυχολογικά χαρακτηριστικά αυτών των ανθρώπων θα μπορούσαν ή μπορεί να είναι και δικά μου.
Εσείς τι πιστεύετε;
Καλό βράδυ.

Υ.Γ. Είμαι γενικά μία ευαίσθητη κοπέλα που σιχαίνεται να βλέπει πχ ζώα να βασανίζονται, κλαίει με τους στίχους ενός όμορφου ποιήματος, στο άκουσμα ενός ωραίου τραγουδιού, θέλει να προσφέρει βοήθεια όπου μπορεί.
Γιατί όμως αυτή η κοπέλα νιώθει ότι μπορεί να υπάρχει κάτι μέσα της που ευχαριστιέται να βλέπει τους άλλους να βασανίζονται όπως προείπα;

ΑΠΟ ΤΗΝ – Μελίνα

_______________

Ας οργανώσουμε τη συζήτηση

Αγαπητή Μελίνα, το ερώτημά σου είναι πολύ ενδιαφέρον. Και ξέρεις γιατί είναι πολύ ενδιαφέρον; Επειδή αυτά που περιγράφεις ότι σου αρέσει να παρακολουθείς έχουν αρκετά μεγάλο κοινό. Έχουν μάλιστα τόσο μεγάλο κοινό ώστε συνεχώς παράγονται σειρές, ταινίες, ντοκυμαντέρ και ειδησεογραφικά podcasts καθώς και βιβλία. Πιστεύω ότι στατιστικά είναι κάπως δύσκολο τόσο μεγάλο κοινό να είναι όλοι τους ψυχοπαθείς. Θα υπάρχουν σίγουρα κι ορισμένοι ψυχοπαθείς ανάμεσά τους που ξεπατικώνουν ιδέες, όμως νομίζω με βάση αυτά που μας λες ότι άνευ ψυχομετρικής διάγνωσης δεν σημαίνει ότι είσαι κι εσύ. Ο ψυχοπαθής έχει ένα βασικό χαρακτηριστικό: του λείπει η ενσυναίσθηση. Όμως για να αντλήσεις γνήσιο συναίσθημα (αρνητικό ή θετικό) από τέτοια θεάματα πρέπει νομοτελειακά να έχεις ενσυναίσθηση! Άλλωστε γι’αυτό τα παρακολουθεί τόσος κόσμος: μπαίνει στη θέση των ηρώων, των θυμάτων, των δραστών, των ερευνητών…

Τα επαγγέλματα που ασχολούνται με τέτοια θέματα, οι ερευνητές, οι ιατροδικαστές, οι αστυνομικοί ντετέκτιβ είναι επαγγέλματα για ανθρώπους που έχουν πνεύμα αναζήτησης αλλά και δικαίωσης. Στο τέλος αυτό που τους απασχολεί είναι η αλήθεια, όχι ο εφησυχασμός. Η αλήθεια είναι πράγμα σκληρό, όχι κάτι άνετο και πουπουλένιο, όμως αποτελεί Αξία.

Αυτό που περιγράφεις δεν θα έλεγα ότι είναι ευχαρίστηση αμιγώς στο να παρακολουθείς πραγματικούς βασανισμούς ή αληθινά πτώματα λες και βλέπεις snuff films. Νομίζω ότι πρόκειται για μια έκφανση της ευαισθησίας μας ως άνθρωποι που διοχετεύει έναν ιδιότυπο εγγενή σαδομαζοχισμό μας. Παρακολουθείς δραματοποιημένους βασανισμούς ή δολοφονίες με κέτσαπ, να το πω αδρά, όχι πραγματικές που γίνονται μπροστά στα μάτια σου από έναν ειδεχθή δολοφόνο ή σε έναν πόλεμο. Εκεί, είμαι σχεδόν σίγουρη, θα έτρεχες μακριά.

Η διοχέτευση αυτής της σκοτεινής πλευράς του εαυτού μας μέσω της τέχνης έχει πολύ μακρύ παρελθόν. Η διαδικασία της ταύτισης με το θύμα/τον τραγικό ήρωα (μαζοχισμός) και η απόλαυση των βασάνων του θύματος/του τραγικού ήρωα (σαδισμός) είναι αυτό που περιγράφεται αριστοτελικά στην ανάλυση της τραγωδίας: “δι’ ελέου και φόβου περαίνουσα των τοιούτων παθημάτων κάθαρση”. Η αριστοτελική κάθαρση είναι η διοχέτευση των αρνητικών συναισθημάτων by proxy (δι’ αντιπροσώπου) και η ανακούφιση που αυτά πλέον “έφυγαν” από μέσα μας. Αντλείς αδρεναλίνη, αλλά μέσα σε ένα ασφαλές περιβάλλον. Τα εξηγούν πανεπιστημιακές έρευνες (εδώ).

Επιπλέον αποτελούν ένα καταπληκτικό escapism, μια τάση απόδρασης από την βαρετή καθημερινότητα, δίνουν ένα τρενάκι συναισθημάτων συμπυκνωμένο και μας αποσπούν από τις άπειρες υποχρεώσεις μας. Για αρκετούς λειτουργούν κι ως διανοητικός γρίφος, όπως κάνουν τα καλύτερα αστυνομικά: πώς το έκανε, πώς τον έπιασαν, πώς δεν τον έπιασαν, τι είπε, τι κατάλαβαν, πώς ένιωσαν, κλπ κλπ.

Είναι ένα συναρπαστικό φαινόμενο το πώς είναι καλωδιωμένος ο εγκέφαλός μας. Παρακολουθούμε θρίλερ που όντως μας τρομάζουν, ή λυπητερές ιστορίες που μας κάνουν να κλαίμε, αλλά ταυτόχρονα μας αρέσει. Διηγούμαστε ή διαβάζουμε ιστορίες που μας φοβίζουν ή φοβίζουν το συνομιλητή μας, σαν αυτές του Poe, αλλά μας αρέσει. Τρώμε υπερβολικά καυτερά ή αηδιαστικά στην όψη φαγητά, αλλά μας αρέσει. Βασανιζόμαστε σε σχέσεις κι ασχολίες κι αθλήματα που μας ταλαιπωρούν, αλλά μας αρέσει. Γιατί μας αρέσει; Ακριβώς επειδή είμαστε άνθρωποι κι η ανθρώπινη κατάσταση διέπεται από συνείδηση κι ενσυναίσθηση. Είναι μια ανθρώπινη ικανότητα και διαφοροποίηση από το ζωικό βασίλειο που με ενδιαφέρει πολύ.

Αν πιστεύεις ότι σου δυσκολεύει την καθημερινότητα κι επιμένει εμμονικά για πάνω από 6 μήνες κάτι τέτοιο, τότε μια επίσκεψη σε έναν ψυχίατρο για ψυχομετρικά τεστς δεν είναι κακή ιδέα.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News