Ντρέπομαι που θα το γράψω εδώ αλλά είμαι νέα μάνα και δε νιώθω ότι θέλω το παιδί μου,παρόλο που δημιουργήθηκε με πολύ κόπο μετά από εξωσωματική. Μου λείπει η ζωή μου με την ξεγνοιασιά και ανεμελιά και εννοείται ο ύπνος. Βλέπω γύρω μου οικογένειες με παιδιά πιο μεγάλα και δε ζηλεύω καθόλου, αντίθετα μου φαίνεται εξαιρετικά βαρετή ζωή. Αγχώνομαι μονίμως ποτέ θα κοιμηθεί, ποτέ θα φάει, ποτέ θα μεγαλώσει να μπορώ να βγω καμία βόλτα και απελπίζομαι όταν όλοι λένε ότι όσο μεγαλώνει είναι όλο και πιο δυσκολο. Εννοείται δεν τολμάω να πω σε κανέναν ποσό μετάνιωσα που έγινα μητέρα, όλοι λένε ότι πρέπει να ζω σούπερ ευτυχισμένη τώρα αλλά απλά νιώθω την απόλυτη δυστυχία. Νιώθω φυλακισμένη και δεν μπορώ να ξεφύγω με τίποτα. Έφτασα μέχρι σε σημείο να ψάχνω τι παίζει με υιοθεσίες στην Ελλάδα για να το δώσω. Υπάρχει φυσικά πατέρας ο οποίος με πίεσε πολύ για το παιδί και τώρα βλέπω ότι εγώ μένω ξάγρυπνη. Αν δεν ήταν αυτός θα το έδινα νομίζω και θα έλεγα σε όλους ότι κάτι έπαθε.Δεν είμαι αξία για μητέρα και είναι άδικο για άλλους που πασχίζουν να κάνουν παιδί / ήμουν κι εγώ μια από αυτούς. Βλέπω φίλες να υποφέρουν από αϋπνία και δυστυχία για την παλιά τους ζωή άλλα δεν το παραδέχονται. Μόνο εγώ νιώθω έτσι; Δεν μπορώ να βρω καμία λύση στον εγκλωβισμό μου, όλη μέρα με ένα μωρό κουράστηκα.
Απαντά η Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτρια και Ομαδική Αναλυτρια, Κουσουρή Νικολέττα.
Αγαπητή φίλη, λυπάμαι πολύ για τις δυσκολίες που περνάς. Στο μήνυμά σου δεν προσδιορίζεις την ηλικία του παιδιού σου, όμως μάλλον φαίνεται να βρίσκεται σε μια πρωταρχική αναπτυξιακή φάση. Το βρέφος για αρκετό διάστημα αφότου γεννηθεί, στην πραγματικότητα έχει μια συμβιωτική σχέση με τη μητέρα (μητέρα εννοείται πάντα ο κύριος φροντιστής).
Έτσι, λοιπόν, μια νέα μαμά, όπως και εσύ, καλείται να αντέξει τις μεγάλες αλλαγές στη ζωή της, τις αϋπνίες, την εξουθένωση, τις κοινωνικές απαιτήσεις και την κριτική που της ασκείται, και ταυτόχρονα, χρειάζεται να ρυθμίζει και μεταβολιζει το συναίσθημα του μωρού που είναι κατακλυσμιαίο.
Η συμβιωτική αυτή σχέση μπορεί να αποδειχθεί μεγάλη δοκιμασία για την μητέρα. Επειδή στο μήνυμά σου λες πως η προσπάθεια για απόκτηση παιδιού έγινε με πολύ κόπο, σκέφτομαι πως οι σκέψεις για υιοθεσία μοιάζουν λίγο αντιφατικές. Για αυτόν τον λόγο, σου προτείνω να ξεκινήσεις ψυχοθεραπεία (εάν δεν το έχεις κάνει ήδη), καθώς ο,τι απόφαση και να πάρεις, είναι σημαντικό να είναι συνειδητή.
Τέλος, ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που μπορεί να βοηθήσει μια μητέρα σε αυτή την φάση είναι η υποστήριξη και η φροντίδα από τους άλλους. Εάν δεν μπορείς να το έχεις από τον πατέρα του παιδιού, χρειάζεται να το λάβεις από αλλού, είτε είναι οικογένεια, είτε φίλοι, είτε ακόμα και η/ο ψυχοθεραπευτρια/ης.
Ελπίζω να πάνε όλα καλά και να νιώσεις σύντομα καλύτερα.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Λοιπόν, θα ήθελα να μου εξηγήσει κάποιος γιατί πρέπει να έχει έναν κύριο φροντιστή το βρέφος. Ποτέ δεν είχαν τα παιδιά στις ανθρώπινες κοινωνίες έναν φροντιστή. Γιατί τώρα πρέπει ένας να ξαγρυπνάει, ένας να ταίζει, ένας να αλλάζει πάνες; Οι γονείς είναι ομάδα, και η ανατροφή ενός παιδιού είναι ομαδικό σπορ. Στο θέμα μας, οχι, δεν νιώθεις μόνο εσύ έτσι. Πάρα πολλές μητέρες ή και πατέρες νιώθουν εγκλωβισμένοι. Προτείνω να ακουσεις/διαβάσεις αυτο: https://freakonomics.com/podcast/parenting/ (The Data-Driven Guide to Sane Parenting). Προσωπικά πιστεύω ότι πρέπει να έχεις νεκρά εγκεφαλικά κύτταρα για να βρίσκεσαι μονίμως σε κατάσταση ευφορίας με μικρό παιδί, να μην… Διαβάστε περισσότερα »
Ξεκινάς το συλλογισμό σου λάθος. Τους πρωτους μήνες της ζωής ενός βρέφους υπάρχει συμβιωτική σχέση με τον κύριο φροντιστή. Συνήθως ήταν η μητέρα λογω θηλασμού, αλλά οχι απαραίτητα. Σε περιπτωσεις θανάτου της μητερας ή άλλων λόγων μπορούσε να αναλάβει μία άλλη θηλάζουσα αυτο το ρόλο. Ο ρόλος του περίγυρου ήταν να στηρίξει τον κύριο φροντιστή προκειμένου να απαλλαγεί από άλλες φροντίδες και να μπορέσει να αντέξει αυτούς τους πρώτους μήνες. Δηλαδή να μην έχει άλλες δουλειές να κάνει. Ο κύριος φροντιστής ομως δεν σημαίνει οτι κανένας άλλος δεν ασχολειται με το βρέφος. Αντίθετα αλλαγή πάνας, μπανιο κτλ μπορει να γίνει… Διαβάστε περισσότερα »
Εξακολουθω να διαφωνω και να μην καταλαβαινω: γιατι συμβιωτικη σχεση με 1 φροντιστη και οχι 50-50 και με τους δυο γονεις-φροντιστές, ή με τους 3 φροντιστές. Τι σημαινει κυριος φροντιστής; Μητρικό γαλα μπορεί να δωθεί και με θήλαστρο. Πραγματικά όλη η θεωρία ζέχνει πατριαρχία, και επειδή αυτή είναι η θεωρία και του Γιωσαφάτ, μου ακουγεται ήδη εξαιρετικά παρωχημένη και καταπιεστική.
Έχεις απόλυτο δίκιο!!! Αυτές είναι οι θεωρίες του Γιωσαφάτ, μισογυνιστικές εντελώς! Κι εμένα μου γύρισε το μάτι ανάποδα με την “συμβιωτικη σχέση με τον ένα φροντιστή”!!! Χώρια που είναι και παράλογο. από την προσωπική μου εμπειρία ως γονέας, μπορώ να πω ότι το παιδί μου όταν ήταν βρέφος,πολύ βρέφος όμως, μπορούσε άνετα να ξεχωρίσει και να προσαρμοστεί σε πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους. (ναι, ξέρω, αποψαρα αλερτ, δεν είναι όλα τα παιδιά ίδια κλπ). Αντιθέτως, πιστεύω ότι με όσους περισσότερους έρχονται σε επαφή από βρεφική ηλικία, τόσο ξεκλειδώνουν οι κοινωνικές δεξιότητες. Η δε απάντηση έκανε γαργάρα το γεγονός ότι η γράφουσα πιέστηκε… Διαβάστε περισσότερα »
Φίλη,όχι,δε νιώθεις μόνο εσύ έτσι.Το ξέρω το συναίσθημα κι εγώ εν πολλοίς έτσι ένιωθα με το πρώτο μου παιδί.Απολυτη εξουθένωση και εγκλωβισμό,απελπισία που ” δεν μπορώ να το δώσω πίσω”.Και το είχα αποκτήσει μετά από δυσκολίες και το ήθελα συνειδητά. Νομιζω πως πριν γεννησω είχα μια εξιδανικευμένη και απολύτως μη ρεαλιστική ιδέα για τα μωρα και τη μητροτητα:φανταζομουν μωρό να κοιμάται 20 ώρες την ημέρα, να τρώει που και που ήσυχα ήσυχα,να μου χαμογελάει και να αυτοαπασχολειται κάποια ώρα κι εγώ κάπου παραδίπλα να δουλεύω στον υπολογιστή,ξεκούραστη και κεφατη (αναρωτιεμαι πως στο καλό τα είχα σκεφτεί όλα αυτά,σε διαφήμιση τα… Διαβάστε περισσότερα »
Τελικά είμαστε αρκετες. Πόσο ταυτίστηκα με την κατάσταση που περιγράφεις! Πένθος, αυτό ακριβώς ένιωθα και εγώ, πένθος για τη ζωή που άφηνα πίσω μου, και την ανεμελιά μου. 7 μήνες μετά, προσπαθώ ακόμα να βρω τα πατήματα μου, να ξαναβρώ τον εαυτό μου, αλλά προσαρμοσμένο πλέον στη νέα συνθήκη. Και χαίρομαι πολύ τη μικρή μου, που μέχρι και πριν 5 μήνες ήθελα να τη δώσω πίσω!
Δε διαφωνώ. Αναγνωρίζω και αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχουν γονείς εκεί έξω, που εάν γυρνούσαν τον χρόνο πίσω, δεν θα το ξαναέκαναν. Όταν googlara ξάγρυπνη στις 3.30 τα ξημερώματα “μετάνιωσα που έκανα παιδί” είχα βρει μέχρι και σχετικό γκρουπ γονέων στο Facebook. 🙂 Συμβαίνει, και ας είναι δυστυχώς ακόμα ταμπού να το συζητάς. Νομίζω ωστόσο ότι όσες σχολιάσαμε εδώ μέσα ότι είχαμε παρόμοια συναισθήματα και ότι τα συναισθήματα αυτά υποχώρησαν κάποια στιγμή, δεν είχαμε σκοπό να κάνουμε ένα “πατ πατ” στην πλάτη της κοπέλας και να της πούμε “έλα μωρέ θα περάσει, γιατί ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΝΑ ΜΗ ΤΟ ΑΓΑΠΑΣ, αχου… Διαβάστε περισσότερα »
Πολύ ωραία η απάντηση σου φριζαρισμενο μαλλί
Δεν μας αφορά γιατί έκανε και δευτερο παιδι. Ήθελε και το έκανε.
the_duck, ευχαριστώ για την υπεράσπιση, όντως, ήθελα και το έκανα, αλλά ευχαρίστως απάντησα παραπάνω (ίσως βοήθησει κάποιον, ίσως τη γράφουσα;)
Τρίτο πάντως δεν κάνω! (Κι ας ήταν το δεύτερο ασύγκριτα πιο εύκολη εμπειρία από το πρώτο).
salt and pepper, ευχαριστώ! 1) Ναι, είμαι γιατρός. Αν και είχα σχετική εκπαίδευση και αναγνώριζα κάπως ότι αυτό μοιάζει με επιλόχειο κατάθλιψη, αφενός δεν ήθελα να το παραδεχτώ (το’χει το συνάφι μου αυτό, δυσκολευόμαστε να δεχτούμε ότι παρότι γιατροί αρρωσταίνουμε), αφετέρου, έτρωγα τόση ακύρωση από τους γύρω μου ότι βασικά να συνέλθω, να φροντίζω το μωρό και να είμαι κι ευχαριστημένη, που το έριχνα όλο πάνω μου (“εγώ φταίω που είμαι κακή μάνα”, φάση, όχι”ζορίζομαι και θέλω βοήθεια”). Επίσης, ήμουν τόσο κουδούνι από την αϋπνία και το άγχος που το μυαλό μου δεν μπορούσε να λειτουργήσει και να σκεφτεί καθαρά.… Διαβάστε περισσότερα »
Εσυ που εγραψες το αρθρο,να ξερεις σε νιωθω,σε καταλαβαινω,ενιωθα ακριβως τα ιδια πριν απο 14 μηνες που γεννησα!!!!! Δεν ταλαιπωρηθηκα οσο εσυ,ισα-ισα μπαμ και εξω,αλλα το ηθελα τοσο πολυ οσο εσυ. Κανενας ομως δε με προετοιμασε για αυτο που ερχεται!!!! Να μην εχω χρονο να κανω μπανιο,να φαω,να απλωνω ρουχα στις 1:30 το βραδυ,να κλαιει το μωρο συνεχεια,να εχω κανει καισαρικη και να μη μπορω να σηκωθω,να θελω να βγω βολτα και να μη μπορω γιατι εχω μωρο,να θελω να κοιμηθω,οσο θελω και να μη μπορω,να νιωθω πως δε με καταλαβαινει κανεις,να νιωθω οτι δε θελω το μωρο,να αγχώνομαι αν… Διαβάστε περισσότερα »
Το πρώτο βήμα είναι να μη ντρέπεσαι που αισθάνεσαι έτσι. Δεν είναι ντροπή η αλήθεια. Δεν ειναι στιγμα. Η ντροπή ανήκει σε εμάς, ως κοινωνία, που πιέζουμε τους ανθρώπους αφόρητα να μπουν σε καλούπια, και ας κοψουν το λαιμο τους. Θα ειναι κρίμα να συνεχίσεις αβοήθητη και μυστικοπαθής, περιμενοντας μπας και φτιάξουν όλα. Κάνε αυτά που σου είπε η ειδικός και ολα θα πάνε καλά. ΥΓ. Να ξέρεις ότι αυτο που αισθανεσαι δεν υποδηλωνει ΤΙΠΟΤΑ αρνητικο για το χαρακτηρα σου. Η κουμπάρα μου αισθάνθηκε έτσι στο πρωτο της παιδι, και ειναι μακραν η πιο υπευθυνη και δυνατη και δοτικη φιλη… Διαβάστε περισσότερα »
το ξέρω, θα με μισήσετε όλες γι αυτο που θα πω. είμαι 40 κατι και δεν έχω παιδιά από επιλογή. έχω αμέτρητες φίλες και φίλους που κάνανε/κάνουνε παιδιά και κάθε φορά μα κάθε φορά ακούω τα ίδια: δεν είχα ιδέα, δεν το περίμενα ότι θα ήταν τόσο δύσκολο, έπεσα απο τα σύννεφα, περίμενα πως θα μπορώ να κάνω διαφορα κ τελικά τίποτα, ο πατέρας δεν κάνει αρκετά, καταστραφηκε η σχέση μας κτλ μπορείτε να μου πείτε πως στα κομμάτια δεν έχει καμμία ιδέα πως θα είναι;;; εδώ εγώ δεν έχω παιδιά και έχω μια πολύ καλή ιδέα για το πως… Διαβάστε περισσότερα »
δεν σε μισούμε ρε Τσουρεκάκi, αλλα και εγω στα 40 εκανα παιδι και ειχα εικονες πολλες για το αγγουρι που θα φαω. Ομως αλλο να σου λενε απο πρώτο χέρι ποσο πονάει ο μαραθώνιος και άλλο να είσαι στο 40ο χιλιομετρο και να νιωθεις το γονατο σου να φευγει απο την κνημη & (δρομεας εξου και η παρομοίωση αλλά έχω κι άλλες χεχε 🙂
για να μην μιλησω για τις ορμονικές τρελαμάρες που βιώνεις μετά την γέννα για το οποίο δεν μιλαει κανείς που σε κανουν να θελεις να πέσεις να πεθάνεις. Αλλα ας γεννούσαν οι αντρες και θα ειχαν σπίτι μαζί με κάθε νεογέννητο και 24ωρη νοσοκομα να τους προσέχει και να τους στηρίζει.
#EΞΑΛΛΗ 🙂
Στάνταρ θα ειχαν νοσοκόμα #ΈΞΑΛΛΗ κι εγώ
Πιστεύω ότι δεν είναι προετοιμασμένοι για τον βαθμό της δυσκολίας, όχι για την ίδια τη δυσκολία. Κι εγώ ήξερα ότι θα είναι πολύ δύσκολα πριν κάνω παιδί όμως μόνο αφού το έκανα κατάλαβα το ποσό αδιανόητη είναι η κούραση του πρώτου καιρού και κυρίως αν θηλάζεις. Έπειτα παίζουν και άλλα ρόλο όπως πχ το πόσο μεγάλη σημασία έχει για το ζευγάρι να είναι σε ένα σούπερ τακτοποιημένο και καθαρό σπιτι, αν έχεις βοήθεια ή δεν υπάρχει τέτοια δυνατότητα, αν το μωράκι είναι βολικό ή όχι κλπ. Όλα αυτά συμβάλλουν και στη σωματική αλλά και στην ψυχολογική κούραση.
Δε σε μισούμε, καλέ! Να σου πω για την περίπτωσή μου: Ηθελα να κάνω παιδιά. Ομολογώ πως δεν το είχα πολυσκεφτεί. Σε όλη μου τη ζωή θεωρούσα κάπως δεδομένο ότι θα κάνω και κάπως δεδομένο, ότι αφού από καταβολής κόσμου οι άνθρωποι κάνουν παιδιά και τα μεγαλώνουν, ε, τι στο καλό, κάπως θα τα καταφέρω κι εγώ. Τώρα, ο τρόπος σκέψης μου (ή μάλλον, μη σκέψης μου), μου φαίνεται αφελής αλλά τότε τόσα ήξερα. Επίσης, τουλάχιστον όπως το βίωσα εγώ, υπήρχε μια συνομωσία σιωπής για το τι σημαίνει στ’αλήθεια να έχεις παιδιά. Το αφήγημα που άκουγα ήταν “κουραστικό είναι, αλλά… Διαβάστε περισσότερα »
Kit πόσο δίκιο έχεις σχετικά με την omerta αυτών που έχουν παιδιά αλλά τα παρουσιάζουν όλα ροζ. Μέχρι πριν γεννήσω όλοι έλεγαν πόσο τέλεια είναι κλπ κλπ και μετά όταν έλεγα ότι έχω κάποιο πρόβλημα πχ με τον θηλασμό ως δια μαγείας άρχιζαν να λένε ότι είχαν και οι άλλοι παρόμοια προβλήματα αλλά πριν δεν έλεγαν κουβέντα. Πιστεύω ότι αφενός είναι ο φόβος του τι θα πει ο κόσμος/μην πει ότι δεν θέλεις το παιδί σου και είσαι κακος γονιός αφετέρου ο φόβος της αποτυχίας με αποτέλεσμα να μην υπάρχει μοίρασμα εμπειριών.
ναι σε όλα αυτά που είπε η Κit
Αν ειναι ο,τι μας δυσκολευει να μην το καναμε, δε θα καναμε τιποτα στη ζωη μας!!εχει σιγουρα δυσκολιες το να γινεσαι γονιος, εχει ομως και στιγμαρες απολυτης ευτυχιας και πληροτητας!!ολα ειναι θεμα οπτικης και που εστιάζει ο καθενας, στα θετικα η στα αρνητικα..σιγουρα χρειαζεται ‘χερια’ ενα βρεφος/παιδι, αν υπαρχουν δε βλέπω το λογο να είναι τοσο δυσκολα τα πράγματα( μιλαω για τις εμπειριες των φιλων και οχι για τη γραφουσα φυσικα, σε αυτο χρειάζεται σιγουρα ψυχολογικη και γενικά στηριξη! Δεν εχω τρελλη εμπειρια καθως πριν δυο μηνες γεννησα αλλα δε μπορω να πω ως τωρα οτι με εχει δυσκολέψει κατι… Διαβάστε περισσότερα »
Κοίτα, εκτός του ότι δεν μιλάνε για τις δυσκολίες, παίζει ρόλο η ηλικία. Εγώ φερ’ ειπείν, όταν έκανα παιδί, μόνο μια φίλη είχε μωρό, κι αυτή φρέσκια όμως, πολύ κοντά τα παιδιά, οπότε δεν είχαμε ακούσει και πολλά. Τώρα στα 40+,ε,σίγουρα έχω άλλη γνώση και πείρα.
Μεγάλο ταμπού το συγκεκριμένο αίσθημα… Απλά θεωρώ αναγκαίο να ξεκινήσεις ψυχοθεραπεία.. Δεν είσαι μόνη σου έχεις ένα πλάσμα που μεγαλώνοντας αν εσύ δε το θες θα το καταλάβει πίστεψε με.. Τόσα χρόνια πάω εγώ σε ψυχοθεραπεία για διαχειριστώ το ότι η μάνα μου μας παράτησε! Τα φιλάκια μου
Ζεις ένα από τα πιο άσχημα πράγματα που μπορώ να σκεφτώ. Πήγαινε αμέσως σε ένα ψυχολόγο ή ψυχίατρο να μιλήσεις και να ξεκαθαρίσεις τα πράγματα μέσα σου. Μπορεί να είναι μια επιλόχεια κατάθλιψη, μπορεί να μην είναι. Στην πρώτη περίπτωση θέλεις θεραπεία για να το ξεπεράσεις, στην δεύτερη δύναμη για να σχεδιάσεις την ζωή σου από εδώ και πέρα. Σκέψου μόνο ότι δεν είσαι εγκλωβισμένη, ακόμα και στο χειρότερο σενάριο, μπορείς να πάρεις διαζύγιο και να παραχωρήσεις την επιμέλεια του παιδιού στον σύζυγό σου. Δεν σου λέω να εγκαταλείψεις το παιδί, αλλά να γίνεις ο γονιός του Σαββατοκύριακου, αναλαμβάνοντας τις… Διαβάστε περισσότερα »
Αγαπητή φίλη
Φαίνεται να δυσκολεύεσαι αρκετά,κάτι φυσιολογικό στη συνθήκη που είσαι ως νέα μαμά. Πήγαινε άμεσα σε έναν ψυχολόγο/ ειδικό ψυχικής υγείας για να δεις τι είναι πιο φροντιστικο για εσένα στην παρούσα φάση. Είναι απολύτως οκ να αναζητήσεις έναν ειδικο και να λάβεις υποστήριξη. Δεν υπάρχει ντροπή για τα συναισθήματα που νιώθουμε, οποία κι αν είναι αυτά κάτι θέλουν να μας πουν. Καλό είναι να απευθυνθείς σε έναν ψυχολόγο το συντομότερο.
Συμφωνώ κι εγώ σε αυτό. Οι αρνητικές σκέψεις που κανείς για τον εαυτό σου («δεν είμαι αξία για μητέρα») και οι αρνητικές σκέψεις για το μωρό («να το δώσω για υιοθεσία») με κάνουν να υποθέτω ότι μπορεί να έχεις επιλόχειο κατάθλιψη ή κατάθλιψη. Σε μια τέτοια περίπτωση όλες αυτές οι σκέψεις είναι συμπτώματα της κατάθλιψης όπως ο βήχας στην πνευμονία. Αν απευθυνθείς σε ψυχολόγο / ψυχοθεραπευτή θα πρέπει να έχει εμπειρία από κλινική ψυχολογία, να έχει δουλέψει πχ σε νοσοκομείο, κυρίως για να έχει την εμπειρία να κρίνει ποτέ κι εάν χρειάζεσαι φαρμακευτική αγωγή και να σε παραπέμψει. Συμβουλή μου… Διαβάστε περισσότερα »
Είμαι κι εγώ νέα μητέρα και σε καταλαβαίνω απόλυτα. Κανένας δεν σε προετοιμάζει για όσα θα ζήσεις. Εγώ πλέον έχω βάλει μια σχετική τάξη στη ζωή μου, και κυρίως προσπαθώ να συνεχίσω να κάνω πράγματα που έκανα πριν και τα αγαπούσα ιδιαίτερα. Θέλω η ζωή μου να έχει σχέση με την παλιά και το παιδί μου να μπει αρμονικά σε αυτή σιγά σιγά (βέβαια δεν ήμουν και κανένα πάρτι άνιμαλ, οπότε τα πράγματα δεν είναι και τόσο δύσκολα). Μπορεί να έχω υποστήριξη από τον άντρα μου και τους παππούδες-γιαγιάδες, όμως το μεγαλύτερο φορτίο το σηκώνει πάντα η γυναίκα: εγώ θα… Διαβάστε περισσότερα »
Με στεναχώρησε πολύ αυτή η ερώτηση… Δεν μας δίνεις αρκετές πληροφορίες σχετικά με τη γενικότερη κατάστασή σου αυτή την περίοδο. Ούτε για τη συνεισφορά του μπαμπά σε όλο αυτό. Δηλαδή δεν συμμετέχει καθόλου; Μιλάς ελάχιστα για αυτόν, σαν να ζείτε σε διαφορετικά σπίτια. Σαν να είσαι ο μοναδικός φροντιστής του μωρού. Η ψυχοθεραπεία είναι σίγουρα αναγκαία, ενδεχομένως και η συμβουλευτική ζεύγους με τον ίδιο ψυχοθεραπευτή. Λυπάμαι πολύ που νιώθεις έτσι. Στο πρώτο μου παιδί είχα επιλόχειο που αντιμετωπίστηκε με ψυχοθεραπεία. Ενιωθα κι εγώ δυστυχισμένη, σαν να τέλειωσε η ζωή μου. Ένιωθα όμως ταυτόχρονα αγάπη και τρυφερότητα για αυτό το πλάσμα.… Διαβάστε περισσότερα »