Υπάρχει μόνο ένας τρόπος: αυτός των ειδικών.
______________
Η ιστορία της Μαρίας όπως την ξεχώρισα σήμερα.
Αντιμετωπίζω εδώ και αρκετό καιρό ένα πολύ σοβαρό ζήτημα με έναν φίλο μου. Με αυτό το παιδί δεν κάνουμε πάρα πολύ καιρό παρέα, γύρω στα 2 με 3 χρόνια. Παρόλα αυτά έχουμε έρθει αρκετά κοντά, σε σημείο να έχουμε εκμυστηρευτεί ο ένας στον άλλον πολλές τραυματικές μας εμπειρίες.
Από την αρχή κι όλας την γνωριμίας μας άρχισα να έχω υποψίες ότι ο φίλος μου πάσχει από κατάθλιψη. Ήταν εύκολο να το αναγνωρίσω γιατί είχα περάσει κ εγώ κάποτε. Πρόσφατα που αποκάλυψε ότι παλιότερα είχε προσπαθήσει να αυτοκτονήσει και ότι όπως είπε “για κακή του τύχη η απόπειρα απέτυχε”. Έχω την υποψία ότι πριν από λίγο καιρό προσπάθησε να ξανά κάνει κάτι τέτοιο.
Έχω προσπαθήσει πάρα πολλές φορές να του μιλήσω, να τον πείσω να πάει σε ψυχολόγο, να τον βοηθήσω να δει την θετική πλευρά της ζωής και το μόνο που παίρνω σαν απάντηση είναι ότι “Τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με την ηρεμία του να τελειώνουν όλα “.
Δεν ξέρω τι να κάνω. Είμαι σε απόγνωση και πλέον φοβάμαι να τον αφήσω μόνο του. Πώς αντιμετωπίζουμε μια τέτοια κατάσταση και πώς μπορούμε να βοηθήσουμε εμείς, όταν ο άλλος βρίσκεται σε μόνιμη άρνηση να αλλάξει τον τρόπο που βλέπει τα πράγματα και ως μόνη λύση τον θάνατο?
Σε παρακαλώ περιμένω με αγωνία απάντηση σου
ΑΠΟ ΤΗ – Μαρία
______________
Ας οργανώσουμε τη συζήτηση.
Ο φίλος σου μάλλον πάσχει. Δεν είναι θέμα να αλλάξει την οπτική του. Δεν βρίσκεται σε κάποια άρνηση. Η κατάθλιψη δεν είναι μια επιλογή, δεν είναι θλίψη, δεν είναι κάτι που περνά με γυμναστική και ρύθμιση των τσάκρας. Αφού πέρασες (ήταν διεγνωσμένη; όντως;) θα έπρεπε να το γνωρίζεις. Είναι πάθηση κι είναι σοβαρή, ακριβώς επειδή περιλαμβάνει τον αυτοκτονικό ιδεασμό.
Επειδή αφορά την βιοχημεία του εγκεφάλου, ξέχνα ότι μπορείς να κάνεις κάτι εσύ. Χρειάζεται συνδρομή ψυχιάτρου, που είναι το μόνο αρμόδιο άτομο να διαγνώσει, να αποφασίσει για αγωγή και να καθοδηγήσει.
Τέλος, αφήστε οτιδήποτε κάνετε και πείσε τον να καλέσει άμεσα στο1018, την Γραμμή Παρέμβασης για την Αυτοκτονία.
Οι επαγγελματίες εκεί θα σας καθοδηγήσουν στα επόμενα βήματα και δεν θα τον κρίνουν.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Έχω περάσει κι εγώ το ίδιο με τον πρώην μου και εγώ πίστευα ότι μπορώ να τον βοηθήσω, είναι μεγάλη παγίδα, στο τέλος απλά κόντευα να πάθω κι εγώ μαζί του κατάθλιψη, άλλαξα. Του έλεγα να πάει σε ψυχολόγο κι έλεγε πως δεν τον χρειάζεται. Πείσε τον να πάει σε ειδικό, εν ανάγκη με το ζόρι.
Κι εγώ πιστεύω ότι δεν χρειάζεται αυτή τη στιγμή ψυχολόγο, αλλά ψυχίατρο. Να στρώσει τη βιοχημεία του και μετά να αρχίσει ψυχοθεραπεία για να βρει τι του φταίει.
Ακριβώς αυτό! Η θλίψη δεν είναι μόνο στο μυαλό αλλά και στο σώμα. Αν το σώμα σταματήσει να “πονάει”, τότε μπορεί σιγά σιγά και με δουλειά και θεραπεία να ισορροπήσει και το μυαλό.