Η Ρένα απαντά: Τι εννοούσες απομακρύνονται οι φίλοι για να μην θυμούνται τα δικά τους λάθη;

Για να μην θυμούνται τα δικά τους λάθη οι φίλοι απομακρύνονται. Πώς λειτουργεί αυτός ο μηχανισμός;

__________

H ιστορία της Ινσπιρέσιον όπως την ξεχώρισα σήμερα

Καλησπέρα Ρενα και αμπακια,

Σε προηγούμενη απάντηση σου (που δυστυχώς δεν θυμάμαι ποια ακριβώς για να παραθέσω) είχες αναφέρει ότι πολλές φορές τα άτομα που τους θυμίζουμε κάτι άσχημο (πχ ήμασταν κοντά τους όταν βίωσαν μια άσχημη εμπειρία) συνήθως μετά το πέρας αυτής σε βάθος χρόνου απομακρύνονται.

Αν θυμάμαι καλά, είχες αναφερθεί σε αυτό σε ενα παράδειγμα που μια φιλη συμβουλεύει κάποια άλλη για τα κακοποιητικα σημάδια της σχέσης της ή την ενημερώνει για απιστία. Το έχεις αναφέρει σαν μοτίβο αρκετές φορές. Γιατί πιστεύεις ότι συμβαίνει αυτό; Θα ήθελα να μας το αναλύσεις.

Επίσης με αφορμή αυτό, είχα μια φιλη παρά πολλά χρόνια με μακροχρόνια σχέση που της φερόταν πολύ άσχημα. Σε κάποιο σημείο επειδή είχα αρχίσει να νιώθω πολύ άσχημα και άβολα σε καταστάσεις (να την προσβάλλει ή να της μιλα πολύ απαξιωτικά μπροστά μου) της το έθιξα σαν προβληματισμό.Να σημειώσω ότι είχα ήδη απομακρυνθεί, γιατί δεν μπορούσα άλλο να είμαι μάρτυρας αυτών των συμπεριφορών έχοντας αρκετές φορές δείξει την ενόχληση μου. Είχα νιώσει να με πληγώνει κάπως το να της φέρεται έτσι μπροστά μου και να μην μπορώ να κάνω τίποτα, μιας και αυτή μου είχε δηλώσει ότι περνάνε τελεια και είναι πολύ ευτυχισμένη.
Στη τελευταία συζήτηση μας που τη ρωτούσα αν περνά όντως καλά, μιας και σε πολλά περιστατικά βούρκωνε σχεδον, της είχα πει ότι θα είμαι πάντα εκεί για αυτήν σε ότι κι αν χρειαστεί και ότι ο λόγος που δεν κάνουμε πια παρέα είναι ο σύντροφος της. (Ακούγεται άσχημο, αλλά είχε αρχίσει πια να επεκτείνει τις συμπεριφορές του αυτές σε όλους μας, όποτε για να μην έρθω σε ρήξη μαζί της. αποφάσισα να απέχω)

Πάμε στο σήμερα, έμαθα οτι η φιλη μου χωρίσε και με αφορμή ένα γεγονός επικοινώνησα μαζί της, ωστόσο δεν φάνηκε να τροφοδοτεί τη διάδραση και μου μιλούσε παγωμένα και τυπικά. Υπάρχει περίπτωση να συμβαίνει λοιπόν αυτό΄;

Ευχαριστώ εκ των προτερων για την απάντηση και θα ήθελα να διαβάσω σχετικά βιώματα από τα αμπακια

ΑΠΟ ΤΗΝ – Ινσπιρεσιον

__________________

Ας οργανώσουμε τη συζήτηση

Συμβαίνει ακριβώς αυτό!

Η φίλη σου επιβεβαίωσε ότι είχες δίκιο στην πράξη, αφού τελικά χώρισε. Ωστόσο επειδή ακριβώς είχε επιμείνει ότι περνάει καλά κι ότι είναι ευτυχισμένη (βρισκόμενη είτε σε άρνηση, είτε σε άμυνα δημοσίων εντυπώσεων όπου οι κακές συμπεριφορές δικαιολογούνται) δεν έχει τώρα μούτρα να σε αντιμετωπίσει. Ντρέπεται.

Αν βρίσκεται κάποια σε πολύ βαθιά άρνηση, πιθανώς ακόμη και να σκέφτεται ότι την γρουσούζεψαν (!) ή την “γλωσσόφαγαν” (…) και γι’αυτό χώρισε. Είναι λίγο σαν τον καρκίνο της Κέιτ Μίντλετον, ακόμα κι οι λιγότεροι δεισιδαίμονες σκέφτηκαν “την έφαγαν πια την κοπέλα!”. Σε περιπτώσεις μικρόνοων μπορεί ακόμα να υποτεθεί το ψυχολογικό σενάριο της ζήλειας ή της αντιζηλίας ως κίνητρο της ενημέρωσης και να απομακρυνθούν τάχα μου γι’αυτό το λόγο -τουλάχιστον αυτό θα επικαλεστούν στους τρίτους. Αυτοί οι δυο λόγοι δεν ισχύουν στη δική σας περίπτωση αλλά τους αναφέρω επειδή είναι συχνοί γενικότερα.

Φυσικά στο συγκεκριμένο γνωρίζει και η ίδια πολύ καλά τους λόγους του χωρισμού της από την παραβιαστική της σχέση. Ότι ήταν ακριβώς παραβιαστική, κακοποιητική λεκτικά και συναισθηματικά. Αλλά το να παραδεχτούμε στον εαυτό μας ότι κάναμε λάθος, αφηνόμενες να υποφέρουμε, ενώ μπορούσαμε να λήξουμε μια κατάσταση, είναι κάτι πολύ δύσκολο. Ουσιαστικά ένα άτομο σε τέτοια θέση δυσκολεύεται να συγχωρέσει τον εαυτό του. Κι επομένως απομακρύνεται από τις συνθήκες και τα άτομα που του θυμίζουν ακριβώς αυτή την δεινή θέση στην οποία υπέβαλλε τον εαυτό του. Για να προστατευτεί από την ντροπή του.

Γι’αυτόν ακριβώς τον λόγο, όποι@ ενημερώνει για κέρατα τον κερατωμένο ή γενικώς επισημαίνει κακές επιλογές, πρέπει κατόπιν να είναι προετοιμασμέν@ για λήξη της φιλίας. Όχι επειδή @ φίλ@ που ενημερώσαμε διέπεται από αχαριστία, αλλά επειδή δεν αντέχει να παραδεχτεί το λάθος των αρχικών επιλογών του. Πυροβολούν τον αγγελιαφόρο κακών ειδήσεων, λένε, κι είναι απόλυτα αληθινό. Είναι ψυχολογικός μηχανισμός άμυνας.

Το Εγώ μας είναι μια κατάσταση που δομείται στις απαρχές της ζωής, όταν διαμορφώνουμε την ετερότητα από τη μητέρα. Η ηλικία του “όχι” στα 2 έτη ζωής είναι ακριβώς η αποκοπή από την πανταχού παρούσα ιδέα της Μητέρας (του φροντιστή) που ξέρει τα πάντα κι αποφασίζει για τα πάντα. Ο μικρός άνθρωπος διαρρηγνύει την προσωπικότητά του από τους φροντιστές του, προβάλλοντας ακριβώς την άρνησή του, δυναμώνει τη συνείδηση ότι είναι ένα ξέχωρο πλάσμα, αυτόνομο.

Η δομή αυτή είναι θεμελιακή και μας συντροφεύει μια ζωή. Η άμυνά της βιώνεται ακριβώς ως η εναντίωση στον εξωτερικό παρατηρητή. Η δική μας κρίση οφείλει να ηγεμονεύει. Ωστόσο αυτό ενέχει κι έναν κίνδυνο: όταν κάποι@ βλέπει κάτι που δεν βλέπουμε ή δεν θέλουμε να δούμε. Όταν γινόμαστε κοινωνοί αυτής της θέασης, η αυθόρμητη αντίδραση του Εγώ είναι να το αρνηθούμε. Αυτό το βλέπουμε και στις επιστολές του Renatalks στο Α Μπα. Μας γράφουν για προβλήματα με συντρόφους ή με οικογένεια, αλλά παρόλο που τους καταμετρούν μειονεκτήματα και κακές συμπεριφορές, στο σχολιασμό κατόπιν (ή σε επιστολές εν είδει update) τείνουν να τους δικαιολογούν και να υπεραμύνονται αυτών που οι ίδιες οι γράφουσες προηγουμένως κατηγόρησαν! Γιατί συμβαίνει αυτό;

Επειδή είναι σαν να αμφισβητούν την επιλογή τους.Το ίδιο γίνεται με ανθρώπους που παντρεύονται τελικά άτομα που ξέρουν ότι δεν είναι κατάλληλα, συνεχίζουν σπουδές που δεν τους ταιριάζουν, μένουν σε δουλειές που μπήκαν με όρεξη αλλά απογοητεύτηκαν στην πορεία Δυσκολεύονται να απορρίψουν την αρχική τους επιλογή. Το Εγώ δεν αντέχει να παραδεχτεί ότι έκανε λάθος.

Κι αυτό είναι δύσκολο να το κάνει κάποιος δημόσια κι ακομπλεξάριστα, επειδή προϋποθέτει εσωτερική δουλειά με τον εαυτό μας. Πρέπει να έρθουμε σε απόλυτη αποδοχή ότι κάναμε λάθος και να κάνουμε ειρήνη με αυτό, να συγχωρέσουμε τον εαυτό μας, να αποδεχτούμε ότι δεν έχουμε απόλυτο έλεγχο, ότι είμαστε αδύναμες σε κάποια πράγματα, προτού μπορέσουμε να προχωρήσουμε απ’ αυτό το σημείο και να λυτρωθούμε προς άλλες επιλογές καλύτερες για μας. Γενικά η αποδοχή (της τυχαιότητας, του μη ελέγχου, της αδυναμίας, της φθοράς, της θνητότητας) προϋποθέτει ωριμότητα.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News