Το κατηγορώ τον εαυτό μου είναι μια πλάγια τεχνική για να φαινόμαστε ευχάριστες. Είναι όμως αποδοτική; Όχι, όπως φαίνεται.
____________
H ιστορία της Άννας όπως την ξεχώρισα σήμερα
Αγαπητή Ρένα, τείνω για οτιδήποτε μου συμβαίνει να κατηγορώ πάντα τον εαυτό μου ακόμα κι αν ξέρω πως δεν έχω κάνει λάθος και δεν έχω πού να αποδώσω το φταίξιμο. Έχω κάνει παρέες και έχω χάσει πολλές φίλες. Φίλες που αποδείχθηκε ότι τους φέρθηκα όμορφα και έγινα χαλί και στο τέλος έμεινα μόνη. Γιατί μπορεί να συμβαίνει αυτό; Και αν δε μπορώ να είμαι ο εαυτός μου με τους ανθρώπους, πώς στο καλό θα βρεθεί ένας άνθρωπος που θα του δώσω τα πάντα και θα το αξίζει;
ΑΠΟ ΤΗΝ – Άννα
______________
Ας οργανώσουμε τη συζήτηση
Το όποιο πρόβλημα ξεκινάει από μια (αρκετά κοινή) αντίληψη ότι άμα γίνουμε χαλί να μας πατήσουν θα μας εκτιμήσουν περισσότερο.
Αν είσαι πιο χαμηλών τόνων (low maintenance στις σχέσεις σου), είτε λίγο πιο ενοχική προσωπικότητα, είτε ακόμα λίγο υποτακτικού στυλ και δεν θες να καπελώσεις τον άλλον, είναι εύκολο αυτό να παρεξηγηθεί και να θεωρηθείς “ανθρωπάκι” (Κάποτε ο Λαζόπουλος το είχε κάνει θέμα στους 10 Μικρούς Μήτσους με τον “άει χάσου μυρμηγκάκι”) Το θέμα είναι ότι τα ανθρωπάκια δεν εκτιμώνται ιδιαίτερα ή τείνουν να προτιμώνται από άτομα που θέλουν να περνάει το δικό τους. Προφανώς, αφού στα πιο δυναμικά, διεκδικητικά και έτοιμα να γίνουν δυσάρεστα δεν περνάει.
Έτσι όμως ανοίγει ο σάκος γι’αυτό που περιγράφεις: παρέες και σχέσεις με άτομα που βρίσκουν πατήματα στη δική σου προσωπικότητα για να σε καπελώσουν και να επιβληθούν. Κι επειδή αναγκαστικά αυτός που επιβάλλεται δεν βλέπει ισότιμα αυτόν στον οποίο έχει επιβληθεί, η ισότητα στην παρέα, την φιλία ή την σχέση πάει περίπατο…
Αν η προσωπικότητά σου είναι ενοχική, προσπαθείς σκληρά να ευχαριστήσεις τους πάντες, πρέπει να το δουλέψεις με μεθόδους ψυχοθεραπείας. Δεν φταις για όλα εσύ, ούτε είναι προτέρημα να τα ρίχνεις όλα στον εαυτό σου. Αν οφείλεται σε βιώματα από την παιδική ηλικία όταν διδάχθηκες να είσαι “το καλό κορίτσι”, ίσως είναι δύσκολο, θα χρειαστεί να ξεμάθεις αρκετά πράγματα, όμως αξίζει τον κόπο.
Αν απλώς είσαι χαμηλών τόνων και ειρηνικό στυλ ως προσωπικότητα, τότε απλώς πρέπει να μάθεις να βάζεις όρια. Να περιγράφεις με σιγουριά εκείνη τη στιγμή ότι η τάδε συμπεριφορά σε βάζει σε θέση άμυνας ενώ δεν φταις, ότι δεν έχεις κάτι άλλο να κάνεις, ότι δεν είναι σωστό να εκμεταλλεύονται την ήπια και μετριοπαθή στάση σου, κι ότι ίσως χρειάζεται λίγος χρόνος να αισθανθείτε κι οι δυο άνετα ώστε να αφήσατε το όποιο περιστατικό πίσω σας. Αυτό φρενάρει λίγο το άλλο άτομο, μη σε καβαλήσει κιόλας, χωρίς όμως να προδίδεις τον εαυτό σου βάζοντας τις φωνές ή προσπαθώντας να επιβληθείς, πράγμα που σου έρχεται αφύσικο και δύσκολο.
Και κάτι τελευταίο κι ουσιώδες. Η φιλία (ή η οποιαδήποτε σχέση) δεν είναι δοκιμασία εύρεσης του “σωστού ανθρώπου” σαν το φανάρι του Διογένη. Κατά κάποιο τρόπο μια τέτοια θεώρηση από μόνη της γίνεται αυτοεκπληρούμενη προφητεία, καθώς όσο περισσότερα δίνεις, τόσα περισσότερα υποσυνείδητα περιμένεις ως εκτίμηση ή ανταπόδοση από τον άλλον, με αποτέλεσμα να κομπλάρει ο απέναντι και να αποδεικνύεται κατώτερος των προσδοκιών σου. Αυτό σε βάζει σε μια λούπα ότι οι άνθρωποι δεν αξίζουν κι είναι το πρώτο σκαλοπάτι του μισανθρωπισμού. Σταμάτησε εδώ λοιπόν. Φιλοτίμησε τον άλλον, χωρίς να δείχνεις ότι σκίζεσαι, μην δημιουργείς δηλαδή άθελά σου πίεση, κι οι άνθρωποι θ’αρχίσουν να σε βλέπουν πιο ανάλαφρα. Κι αυτό θα κάνει καλό στις ανθρώπινες σχέσεις που δημιουργείς.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Συμφωνω με την απαντηση της Ρενας. Επισης η φραση “θα του δώσω τα πάντα” φανερωνει ανθρωπο που δεν κατανονει τα ορια ευκολα και ειναι προθυμο να χασει τον εαυτο του σε μια σχεση. Ο μονος που αξιζει να του δωσουμε τα παντα ειναι ο εαυτος μας, ολη μας την αγαπη, τη φροντιδα, το σεβασμο, την κατανοηση, τη συμπονεια, κλπ. Οταν υπαρχει αυτο τοτε μπορουμε να κανουμε καλυτερες επιλογες στην παρεα, στις σχεσεις κλπ και να επικοινωνουμε πιο ευκολα τις δικες μας αναγκες και αξιες, χωρις να βαζουμε μασκες και να ζουμε με το φοβο της απορριψης και της εγκαταληψης.
Άννα μου, δεν χρειάζεται να βρεις έναν άνθρωπο να του ΔΩΣΕΙΣ ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Δεν είναι αυτό το ζητούμενο στις ανθρώπινες σχέσεις. Όταν δίνεις συνεχώς τα πάντα και δεν αφήνεις τίποτα για σένα, κάποια στιγμή ο εαυτός σου θα σου ζητήσει τα ρέστα γιατί τον παραμέλησες.
πώς στο καλό θα βρεθεί ένας άνθρωπος που θα του δώσω τα πάντα και θα το αξίζει; Οοοοπ… σταμάτα εδώ, να η ρίζα του προβλήματος σου. 1. Οτι δίνεις να το δίνεις γιατί γουστάρεις, γιατί σε κάνει να αισθάνεσαι καλά. Οχι γιατί ο άλλος το αξίζει 2. Οτι εσύ έχει ψυχικό απόθεμα να δώσεις δεν σημαίνει πως ο άλλος το θέλει ή αν το αποδεχτεί δεσμεύεται σε κάτι. 3. Πως ακριβώς ορίζουμε το αξίζει? Και φυσικά γιατί πρέπει να τα δώσεις όλα? Ως τέλος σου υπενθυμίζω, το κάνε το καλό και ρίξτο στον γυαλό. Εγώ τουλάχιστον έτσι κάνω για να… Διαβάστε περισσότερα »
Μικρότερη ήμουν σαν εσένα. Εποχή σχολείου κάπου εκεί. Πολύ χαμηλών τόνων και χαμηλή αυτοπεποίθηση μπορώ να πω λόγω μικρού αδελφού με αναπηρία. Ο κόσμος με έβλεπε κάπως και ακόμα υπάρχουν που με βλέπουν κάπως, αλλά ξέρεις αδιαφορώ διότι έκανα αγώνα και ξεπέρασα καταστάσεις και φοβίες, κίνησα βουνά, έφυγα από πατρικό, ξέγραψα φίλες που ήθελαν να περνάει το δικό τους ήθελα ρε αδελφέ να περνάει το δικό μου είσαι μαζί μου ή όχι για μια απόλυτη ελευθερία άνευ όρων, πήγα εξωτερικό έκανα φιλίες, αλλά δεν ήμουν σταθερή τις άλλαζα σαν τα πουκάμισα και δεν έλεγα την αλήθεια για τα προσωπικά μου,… Διαβάστε περισσότερα »
Αυτό συμβαίνει γιατί “γίνεσαι χαλι’ και “δίνεις τα πάντα”, οπως λες. Αυτα δεν είναι καθόλου καλή βάση για τις ανθρώπινες σχέσεις, πίστεψέ με. Είτε γιατί δεν ταιριάζετε οντως κι απλώς σας ένωσε η δική σου ανάγκη είτε γιατί φαίνεται πως περιμένεις ανταπόδοση για ο, τι δινεις, είτε γιατί οι άλλοι βρίσκουν απωθητικό να γίνεσαι χάλι οπότε απομακρυνονται. Πρέπει να υπάρχει αμοιβαιοτητα και σε μια φιλια και να μπαίνουν όρια. Όταν δεν βάζεις κανένα όριο νομίζεις πως όλοι οι άλλοι σου φέρονται άσχημα ενώ εσύ το έχεις επιτρέψει.