Αγαπητή «Α, μπα»: Τι να κάνω με τον αδερφό μου;

Αγαπητή Α,μπα και σχολιάστριες, Σας χαιρετώ και ελπίζω να είστε όλοι καλά. Γράφω γιατί θέλω τη γνώμη σου, για ένα θέμα το οποίο με έφερε σε δύσκολη θέση. Μπορεί να είναι λίγο αργά όταν απαντηθεί, αλλά τουλάχιστον η ξεκάθαρη ματιά σου θα είναι πολύ χρήσιμη και θα με βοηθήσει να σκεφτώ τι θα μπορούσα να έχω κάνει. Στο θέμα λοιπόν. Είμαι 25 χρονών και δεν έχω τελειώσει ακόμα τη σχολή μου. Σπουδάζω σε επαρχιακή πόλη, πολύ μακριά από την Αθήνα, όπου μένουν οι γονείς μου. Ο αδελφός μου, λίγο μικρότερος, πέρασε στην ίδια πόλη και συγκατοικούμε εκ τότε. Κάποια στιγμή, εγώ τα έφτιαξα με έναν άντρα, συνομήλικό μου, που έχει τελειώσει την ίδια σχολή και κάνει διδακτορικό τώρα. Μένει μόνος του, και από πολύ νωρίς αρχίσαμε να μένουμε μαζί. Όχι να συγκατοικούμε, από την άποψη ότι εγώ δεν είχα οικονομικές υποχρεώσεις σε αυτό το σπίτι, πέρα από σούπερ μάρκετ που έπαιρνα πράγματα που κατανάλωνα. Απλά έμενα εκεί, για να είμαστε οι δυο μας, έπειτα κι από δική του επιθυμία και παρότρυνση, και δική μου (επιθυμία). Πριν λίγους μήνες, έχασα τον πατέρα μου, ο οποίος έφερνε τα δύο τρία του εισοδήματος στην οικογένεια. Εμείς βρισκόμασταν στην πόλη που σπουδάζαμε και μόλις το μάθαμε, γυρίσαμε στην Αθήνα. Αποφασίσαμε, έχοντας δύο μικρότερα αδέλφια, η μια μαθήτρια, ο άλλος φοιτητής σε άλλη πόλη, να ξενοικιάσουμε το σπίτι με τον αδελφό μου, μιας και οι δύο έχουμε υπερβεί τα όρια των σπουδών μας, και να μην επιβαρύνουμε τη μητέρα μας με έξοδα. Λόγω της κατάστασης, δεν μπορούσαμε να γυρίσουμε στην πόλη μας για να αδειάσουμε το φοιτητικό σπίτι και τώρα, με κάποιες νέες αποφάσεις που το επιτρέπουν, θα ανέβουμε με τη θεία μας (με αυτοκίνητο), που προσφέρθηκε να βοηθήσει, να πάρουμε τα πράγματά μας από εκεί και να τα στείλουμε Αθήνα. Εδώ ξεκινάει ο προβληματισμός μου και συγγνώμη για το μακρυνάρι, μέχρι να σε βάλω στο κλίμα. Εγώ θα μείνω κάποιες μέρες στο αγόρι μου, αφού θα ανέβουμε που θα ανέβουμε. Έχουμε να ειδωθούμε καιρό, μου πρότεινε να κάτσω κάποιες μέρες, ίσως ψάξω και δουλειά εκεί για να μείνω μόνιμα. Ο αδελφός μου τώρα, έλεγε ότι θέλει να μείνει κι αυτός, να δει λίγο τους φίλους του, να αποχαιρετίσει σε εισαγωγικά την πόλη, γιατί φύγαμε πολύ απότομα κλπ. Εγώ είχα καταλάβει ότι θα τον φιλοξενούσε κάποιος φίλος του. Εν τέλει, μια μέρα πριν φύγουμε (σήμερα δηλαδή) τον ρώτησα: Θα μείνεις στον τάδε; Και μου απάντησε: “Μου είπες ότι θα μείνω σε εσάς!” Δεν του το είχα πει ποτέ, όπως επίσης, δεν υπάρχει το σε εσάς. Δεν είναι δικό μου το σπίτι, φιλοξενούμενη θα πάω, με όσο καλή διάθεση και να με καλεί το αγόρι μου. Επίσης, γνωρίζοντας τον αδελφό μου, ξέρω ότι δεν το είπε εκβιαστικά, απλά είναι στον κόσμο του. Δεν μπορεί να συνεννοηθεί για πολύ καθημερινά πράγματα. (Δεν το λέω για δικαιολογία, είναι ακριβώς το πρόβλημά του αυτό). Τέλος πάντων, εγώ του είπα ότι δεν του το είχα πει ποτέ, κατάλαβα όμως ότι στεναχωρήθηκε, ένιωσε ανεπιθύμητος και δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω. Να ρωτήσω το αγόρι μου άμα γίνεται να τον φιλοξενήσει κι αυτόν λίγες μέρες; Κι αν το κάνω, πώς να το ζητήσω, χωρίς να φανεί ότι θα έχω πρόβλημα άμα πει όχι; Κι αν πει όχι, πώς θα το πω στον αδελφό μου; Νιώθω σε τρομερά δύσκολη θέση, αλλά στεναχωριέμαι και για τον αδελφό μου, γιατί ξέρω ότι η αποκοπή μας από την παλιά ζωή μας του ήταν απότομη και έχει πιεστεί, όπως όλοι, με την απώλεια του μπαμπά. Θέλει να ανέβει να μείνει μερικές μέρες κι εγώ μπορώ, αυτός όχι… (Παρένθεση, οι φίλοι που θέλει να δει, είναι ένας στενός κύκλος ατόμων, που συναντιούνται μόνο έξω, με μάσκες). Αυτά, ελπίζω να μην σε κούρασα, ευχαριστώ για τον χρόνο σου… Τα φιλιά μου.
-Am I a “people pleaser”?

Χμ, δεν ξέρω.

Δεν ξέρω τον αδερφό σου, αλλά ο τρόπος που τον δικαιολογείς και κάνεις τον εαυτό σου υπεύθυνο, δεν μου αρέσει. Είναι τυχαίο ότι «δεν μπορεί να συνεννοηθεί για πολύ καθημερινά πράγματα» με έναν τρόπο που βολεύει τον ίδιο, βάζοντας εσένα να βάλεις το φίδι από την τρύπα;
Εσύ θα πας ως φιλοξενούμενη. Αυτός, αφού θα πάει να δει τους φίλους του, γιατί δεν μπορεί να πάει ως φιλοξενούμενος σε κάποιον από τους φίλους του; Είναι εντελώς αυτονόητο.

Αν κατάλαβε κάτι που δεν έγινε ποτέ, δεν υπάρχει λόγος να νιώθει ανεπιθύμητος, και αν έτσι ένιωσε, δεν είναι δικό του πρόβλημα για να το λύσεις, και σίγουρα δεν λύνεται μπλέκοντας τρίτο άνθρωπο. Μπορείς να ρωτήσεις τον φίλο σου (αν υπάρχει χώρος στο σπίτι του) και αν σου πει ναι, οκ. Αν σου πει όχι, πάλι δεν είναι κάτι που μπορείς να λύσεις εσύ, δεν είναι δικό σου το σπίτι.

Δεν καταλαβαίνω αν νιώθεις έτσι προστατευτικά επειδή χάσατε τον πατέρα σας ή επειδή είναι αυτή η δυναμική μεταξύ σας, αλλά η περίοδος όπως είπες είναι δύσκολη για όλους σας, άρα και για σένα. Εσύ ορθά θέλεις να τον προστατέψεις, αλλά αυτός ορθά σε επιβαρύνει; Μπορείς να εξηγήσεις ότι θέλεις πολύ να τον βοηθήσεις αλλά είναι κάτι που δεν εξαρτάται από σένα, ίσως χρειάζεται να καταλάβει ότι αυτό δεν ήταν το σπίτι σου ποτέ, πάντα φιλοξενούμενη ήσουν. Εσύ ξέρεις καλύτερα πώς πρέπει να το θέσεις.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News