Η Ρένα απαντά: Νιώθω ότι χάνω το χρόνο μου και μ’ εκμεταλλεύονται

Δεν χάνεις τον χρόνο σου στ’αλήθεια.

_______________

Η ιστορία του Κοριτσιού που Χάνει το Χρόνο του όπως την ξεχώρισα σήμερα.

Αγαπητή Ρένα,
Νιώθω ότι βρίσκομαι σε αδιέξοδο. Ή καλύτερα,νιώθω ότι πηγαίνω από πολλές διαφορετικές κατευθύνσεις,παρόλα αυτά πάντα καταλήγω στο ίδιο σημείο.
Στο σχολείο πάντοτε ήμουν το ήσυχο παιδί. Με ήξεραν με το όνομα γιατί συμμετείχα στα μαθήματα και ήμουν καλή στη ζωγραφική αλλά πέρα από αυτό δεν είχα τίποτα άλλο που να με ξεχώριζε. Δεν μιλούσα με τα άλλα παιδιά δεν είχα κάποια ουσιαστική και μακρόχρονη παρέα.
Περνούν τα χρόνια και τελειώνω το σχολειο. Αρχίζει ένα άλλο κεφάλαιο της ζωής μου,το πανεπιστήμιο. Πολλά υποσχόμενο. Στους πρώτους μήνες αρχίζω να ανοίγομαι,να κάνω παρέα με καλά παιδιά που συμπαθώ και γενικά φαινόταν πως η ζωή θα βελτιωνόταν από εδώ και πέρα. Έρχεται η καραντίνα,με παίρνει λίγο κάτω(όπως έχει πάρει και αρκετούς),αλλά δεν αποθαρρύνομαι.

Μέχρι που πήρα μεταγραφή για να είμαι πιο κοντά με τους γονείς μου.
Εκεί πήραν πολλά πράγματα την κάτω βόλτα. Δεν ήταν ότι ήθελα να φύγω,μου άρεσε και εκεί που ήμουν ,απλά είπα να κάνω αίτηση για χάρη των γονιών μου. Εγω δεν είχα θέμα,είχα την εντύπωση ότι θα ήταν η ίδια εμπειρία πάνω κάτω.
Αλλά έκανα λάθος. Δεύτερη χρονιά-πρωτη χρόνια που κάνω δια ζώσης- και βρίσκομαι στον πάτο ψυχολογικά και σωματικά. Προς την έκπληξη μου,δεν έχω καταφέρει να βρω παρέες με την ίδια ευκολία.

Είχα και άτομα με τα οποία ήμασταν μαζί από το λύκειο που σπούδασαν εκεί και ήταν για πολύ περισσότερο καιρό απ’ότι εγώ,αλλά οι επαφές δεν κράτησαν πολύ εξαιτίας των διαφορετικών σπουδών. Τουλάχιστον έτσι πιστεύω εγώ. Τέλος πάντων,στην δική μου σχολή τα πράγματα είναι περίεργα αυτή τη στιγμή. Είμαι ένα εξάμηνο και ήδη θέλω να τελειώσω. Την πρώτη μέρα που ήρθα,δεν κατάφερα να μιλήσω με κανέναν. Δεν ήταν ότι δεν είχα την όρεξη ή δεν είχα τον ενθουσιασμό,αλλά όταν βγήκα έξω μετά το μάθημα ,έβλεπα ήδη κύκλους παιδιών που συζητούσαν ήδη μεταξύ τους. Ένα πράγμα που παρατήρησα ήταν ότι τα παιδιά που ήταν σε κύκλους ήταν από την ίδια περιοχή-ενας κύκλος με παιδιά από Αθήνα ,ένας άλλος με παιδιά από Λαρισα ,ένας άλλος με παιδιά από Κύπρο. Εγώ ήμουν η μόνη που τότε που ήταν από τελείως διαφορετική περιοχή και έτσι όπως είχαν μαζευτεί τα παιδιά φαινόταν ότι δεν υπήρχε χώρος για άλλη μια. Οπότε έκατσα για ένα τέταρτο κάνοντας κύκλους και έφυγα.

Οι επόμενες μέρες κυλούσαν παρόμοια,μάθημα,σπίτι,σπίτι,μάθημα και έξοδο μια φορά στο τόσο όταν ο συντοπίτης φίλος μου θυμόταν την ύπαρξη μου. Ελεγα στον εαυτό μου να κάνω υπομονή ,γιατί μάλλον θα βρω παρέα. Αλλά τώρα έχω κουραστεί. Δεν είμαι ,νιώθω τελείως μόνη,ότι δεν μπορώ να βρω άτομα που έχουμε κοινά,που να με καταλαβαίνουν και να τους καταλαβαίνω. Έχω στείλει να βγούμε για καφέ,έχω προσπαθήσει να πιάσω την συζήτηση να μπω σε μια παρέα,αλλά δεν βλέπω τους άλλους να κάνουν την ίδια προσπάθεια. Ο μόνος λόγος που θα μου στείλουν είναι για σημειώσεις στην διάρκεια της εξεταστικής.

Τα αισθήματα μου είναι ανάμεικτα. Πάντα επαναλαμβάνω αυτή την ερώτηση “που έκανα το λάθος;”,ωστόσο έχω και ένα αίσθημα αντιπάθειας για όλους αυτούς. Θέλω να τους πως ένα δυνατό άι στο διάολο κάθε φορά που μου στέλνουν επειδή το ξέρω ότι είναι για σημειώσεις .

Την άντεχα την κατάσταση στο σχολείο,αλλά τώρα δεν την αντέχω άλλο. Δεν αντέχω να προσπαθώ να πιάσω την κουβέντα και να με κοιτούν σαν να είμαι έντομο. Να έχω και το στρες της σχολής ,που μου προκαλεί υπερφαγία, και τα ψυχολογικά του καθενός. Να έχω φοβία στις ομαδικές, γιατί ξέρω ότι θα κάνω εγώ όλη την δουλειά και χωρίς ανταπόδοση.
Δεν θέλω να βλέπω ιστορίες στον ινστα άλλων συνομιληκων μου να βγαίνουν και να περνουν ωραία και να κρατηθώ να μην κλάψω.

Υπάρχουν ώρες που μετανιώνω για την μεταγραφή. Αυτές τις φορές αναρωτιέμαι”πως θα ήταν η ζωή μου αν δεν την είχα πάρει την καταραμμένη; Καλύτερη; Χειρότερη; Τα ίδια σκατα;” Δεν θέλω αν νιώθω τόσο μόνη αλλά βλέπω ότι όσο ασχολούμαι δεν βγάζει κάτι. Δεν θέλω αν πάνε και αυτά τα φοιτητικά χρόνια χαμένα. Δεν ξέρω πως ήθελα να είναι αυτά τα χρόνια,αλλά ξέρω ότι δεν έπρεπε να είναι έτσι.

ΑΠΟ ΤΗΝ – Κορίτσι που χάνει τον χρόνο της

____________

Ας οργανώσουμε τη συζήτηση.

Ελπίζω να μην άργησε υπερβολικά η απάντηση και το εαρινό εξάμηνο να αποδείχθηκε καλύτερο απ’ όταν μας έγραφες.

Γράφεις πολλά, αγανακτισμένα και λεπτομερειακά, αλλά δεν μας λες το βασικό: σου αρέσει η σχολή σου; Σε ενδιαφέρουν τα μαθήματα; Μαθαίνεις νέα πράγματα;

Το ζήτημα περιστρέφεται γύρω από την κοινωνικοποίηση, επειδή ακριβώς η κοινωνικοποίηση είναι το “αδύναμο” στοιχείο σου. Ήδη από το σχολείο.

Αγαπητή φίλη, θα σου πω μια μεγάλη αλήθεια που θα σε απελευθερώσει. Όπως δυσκολεύεσαι εσύ, έτσι δυσκολεύονται κι οι περισσότεροι να κοινωνικοποιηθούν. Σε λίγους βγαίνει εύκολα κι αβίαστα, κι εκείνοι, πίστεψέ με, έχουν άλλα προβλήματα, δεν είναι λόγος να τους ζηλεύεις. Η ζωή που βλέπεις στα σόσιαλ μίντια των συμφοιτητών σου είναι μια λουστραρισμένη εικόνα της πραγματικότητας. Όπως περίπου η αληθινή όψη της Coachella απέχει από το μάρκετινγκ για το χρυσό περιτύλιγμα που την προμοτάρει.

Πάψε να συγκρίνεσαι, δώσε ευκαιρία στους ανθρώπους να σε εκπλήξουν ευχάριστα (δεν θέλουν όλοι τις μαγικές σου σημειώσεις, δεν γράφεις εσύ τις καλύτερες σημειώσεις σε όλο το πανεπιστήμιο κατά πάσα πιθανότητα) και να συνεχίσεις να προτείνεις εσύ πρώτη εξόδους, καφέ, φαγητό, ακόμη κι ένα πάρτυ με κάποια καλή αφορμή. Θα φιλοτιμηθεί κάποιος και θα γίνει αρχή. Να “πουλήσεις” τον εαυτό σου, βρε αδερφέ. Αν θέλετε σημειώσεις, θα με βρείτε στο τάδε καφέ. Πού ξέρεις, μπορεί και να περάσετε καλά!

Όμως για άλλη μια φορά θέλω έντονα να τα πω ένα χεράκι σ’ αυτόν που υποσχέθηκε τρελό παρτάρισμα και εμπειρίες Friends στον ελληνικό φοιτητόκοσμο. Ποιός είναι, τον γνωρίζουμε αυτόν τον μπαγάσα που παραμυθιάζει τα ελληνόπουλα εδώ και δεκαετίες;

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News