Καλησπέρα σε όλους, Λένα σε ευχαριστώ για αυτό το σάιτ. Τελευταία έχω στεναχωρηθεί πολύ με το εξής. Έχω αυτοάνοσο διαβήτη και μέσω αυτού πέρασα με το απολυτήριο μόνο (χωρίς πανελλήνιες) στη σχολή που ήθελα και τώρα έχω ευκαιρία να δουλέψω κατευθείαν στο αντικείμενο μου και πάλι λόγω της πάθησης μου. Μία φίλη μου που ήθελε μια παρεμφερή σχολή αλλά δεν τη δήλωσε γιατί έπιανε ιατρική και οι γονείς της την πίεσαν να πάει εκεί φέτος που συνειδητοποίησε ότι την περιμένουν αναμονες και αγροτικά ενώ εγώ και πάλι έχω εξασφαλισμένη τύχη, φέρθηκε πολύ άσχημα. Σταμάτησε απλά μια μέρα να μου μιλάει κι εγώ ύστερα από δύο προσπαθειες που δεν απάντησε/πιστολιασε το άφησα εκεί. Μαθαίνω όμως ότι λέει σε κοινούς γνωστούς ότι είμαι αντικοινωνική, έχω πρόβλημα, ότι είμαι απλά κωλοφαρδη και ότι δεν θα έπρεπε να γίνεται αυτή η αδικία (που κάνω ο,τι σπουδές θέλω) και ότι αυτή ξεσκιστηκε στο διάβασμα και ότι το σπίτι μου είναι φτωχικό (δεν έχει αιρκοντίσιον). Εμένα αυτά μου τα είπαν άτομα που ποτέ δεν τους έχω δώσει αυτές τις πληροφορίες άρα δεν είναι παρεξήγηση. Θα μπορούσα κι εγώ να πω πράγματα για αυτήν αλλά δεν τολμώ να το κάνω, κάπως δεν μου βγαίνει. Απλά όταν μου τα είπαν αυτά είπα ότι όντως ειμαι τυχερή και αρπάζω τις ευκαιρίες που έχουμε όλοι και αν είναι έτσι όλοι αδικούμε τους άλλους (όπως και αυτή που έκανε τα ακριβά ιδιαίτερα με τους καλύτερους καθηγητές της πόλης στη γ λυκείου). Παρόλα αυτά είχα μια στάση αμυντική και δεν μπόρεσα να τα πω πιο απότομα και να δείξω ότι δεν ανέχομαι να μου λένε ότι δεν αξίζω ουσιαστικά (γιατί είχαν αυτό το χαμόγελο του αράζεις και εκμεταλλεύεσαι το κράτος). Νομίζω ότι το γεγονός ότι έχω μια σοβαρή ασθένεια που πολλές φορές με αφήνει άυπνη, νηστική, φοβισμένη για το μέλλον της υγείας μου γίνεται θέμα σχολιασμού-κουτσομπολιου με έχει παγώσει κι ενώ ξέρω ότι θα έπρεπε να θυμώσω και ξεγραψω αφού ξεχεσω αυτά τα ατομα δεν κάνω τίποτα, και για πρώτη φορά νιώθω μειονεκτικά κοινωνικά. Ότι δεν δικαιούμαι να μιλήσω γιατί ότι και να πω θα είναι η καημένη που κλαίγεται. Τι θα μπορούσα να κάνω σε αυτή τη περίσταση; Υποψιάζομαι ότι με κράζει γενικώς σε πολύ κόσμο αν και αυτό δεν το ξέρω. Να σημειώσω ότι ευτυχώς η κυρια πλέον ζωή μου είναι σε άλλη πόλη χωρίς όλους αυτούς που συνάντησα το καλοκαίρι, οπότε θα μπορούσα και απλά να το προσπεράσω απλά νιώθω πολύ αδικημένη. Επίσης με τη κοπέλα ήμασταν φίλες πάνω από δέκα χρόνια.
-Τυχερή ασθενής
Η κατάσταση της υγείας σου φαίνεται να περιπλέκει τα πράγματα αλλά βασικά, αυτό που συμβαίνει, τελικά, είναι ότι βγήκε από τη ζωή σου ένας άνθρωπος (άνθρωποι; ) που έπρεπε να βγει γιατί αυτά που λέει για σένα, δεν είναι λόγια φίλης. Ήσασταν κάποτε φίλες (φαντάζομαι) αλλά κάποια στιγμή αυτό έληξε, και τώρα δεν μπορείς να το αγνοήσεις. Είναι κάτι αντικειμενικά δύσκολο.
Δεν ξέρω καν αν χρειάζεται να σχολιάσω πόση αναισθησία είναι να θεωρείς τυχερό κάποιον που έχει αυτοάνοσο διαβήτη. Στη σχολή πέρασες, αλλά μόνη σου την τελείωσες, και αν δουλέψεις, πάλι με τις ικανότητες σου θα το κάνεις. Η «φίλη» πάλι δεν σπούδασε αυτό που ήθελε επειδή υποχώρησε στην πίεση των γονιών της, όχι επειδή της έφαγες τη θέση. Για την ακρίβεια, δεν έφαγες τη θέση κανενός, αυτές οι θέσεις υπάρχουν έξτρα, πήρες την δική σου θέση, δηλαδή. Το σημείο που διάλεξε να σε χτυπήσει είναι αυτό που με κάνει να λέω ότι αυτή η γυναίκα δεν είναι φίλη σου, όπως δεν είναι φίλοι σου όσοι την υποστηρίζουν.
Θα ήταν ωραία αν μπορούσες απλώς να το προσπεράσεις, και θα ήταν επίσης ωραία αν μπορούσες να αντιδράσεις, αν αυτό θέλεις να κάνεις, αλλά δεν ξέρω τι εννοείς «νιώθω μειονεκτικά κοινωνικά». Αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι πιστεύεις ότι όντως έχεις εκμεταλλευτεί κάτι που δεν σου αντιστοιχεί οπότε είσαι όντως υπόλογη, και γι’αυτό δεν μπορώ να κάνω κάτι για να σου αλλάξω τη γνώμη. Μπορεί να εννοείς ότι νιώθεις μια, και αυτοί είναι πολλοί, άρα αν αντιδράσεις θα περιθωριοποιηθείς. Μπορεί βέβαια να εννοείς και τα δυο μαζί. Λες ότι δεν έχεις δικαίωμα να μιλήσεις επειδή θα είσαι η καημένη που κλαίγεται, άρα ούτε εσύ έχεις πειστεί ότι η αρρώστια σου έχει επιπτώσεις που το κράτος προσπαθεί να ελαφρύνει, όπως ακριβώς θα έπρεπε να κάνει, δηλαδή. Αν δεν το πιστεύεις, δεν ξέρω πώς θα μπορούσες να απαντήσεις.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Αυτή η φίλη, που σε θεωρεί τυχερή λόγω του νοσήματος, θα γίνει γιατρός;
Αφου σε θεωρει τοσο τυχερη,δωσ’της καμια ευχη εκει περα να το παθει και αυτη.
Να δει ποσο ωραια περνας.
Ειμαι διαβητικη από 11 χρονών και πέρασα στην σχολή μου χωρίς εξετάσεις. Είχα κι εγώ μια τέτοια “φίλη” που διέδιδε τα αίσχη για μένα (Ναι, δεν το ξέραμε να είχαμε κι εμείς διαβήτη να περάσουμε, τι επειδή δηλαδή δεν τρώει γλυκά μπήκε Πανεπιστήμιο, και άλλα τέτοια). Η συγκεκριμένη δε ήταν παρούσα σε περιστατικά που είχα βιώσει πολύ επικίνδυνα, όπως υπογλυκαιμικη κρίση που κατέληξε σε κώμα, στο Γυμνάσιο, αλλά επέλεξε να κρατήσει το Δεν τρώει γλυκά. Πικραινομουν που μάθαινα ότι λέει τέτοια, αλλά δεν την είχα δει, καθώς είχα αλλάξει πολύ. Μερικούς μήνες αργότερα την συναντώ στο σούπερ μάρκετ του νησιού.… Διαβάστε περισσότερα »
https://www.medicalland.gr/sweetblog/i-zoi-me-ton-diaviti/1083548/ti-simeni-na-ime-diavitiki-mia-sygklonistiki-viomatiki-istoria-gia-oli-tin-alithia-tis-zois-me-to-diaviti/
Πολύ ωραία γραμμένο κείμενο, πολύ κατατοπιστικό, ευαίσθητο, γλυκόπικρο και to the point. Υγίαινε υγίαινε υγίαινε, Σοβατεπί!
Ευχαριστώ πολύ!
Δε θα πω εγώ, θα τολμήσω να πω εμείς (γιατί είμαι βέβαιη ότι και σε άλλους θα έδωσε μια διαφορετική οπτική) που το μοιράστηκες!
Ειλικρινά το ελπίζω. Ο διαβήτης είναι μια αόρατη ασθένεια, πολύ δύσκολη και αγχωτική. Ο κόσμος τείνει να πιστεύει ότι “απλά κάνεις ένεση και δεν τρως ζάχαρη “, ενώ στην πραγματικότητα κάνεις όλη τη δουλειά ενός νεκρού ζωτικού οργάνου.
Ο κόσμος που βλέπει έναν άνθρωπο να πατάει μια ένεση κάθε φορά που πάει να φάει κάτι και του φαίνεται κάτι στο οποίο μπορείς να χρησιμοποιήσεις το επίρρημα “απλά” είναι, πώς να το πω, ας το πω πεπερασμένης αντίληψης και νοημοσύνης. Το ίδιο “εύρος” -not!- αντίληψης θα το ξεδιπλώνει και σε άλλα θέματα, οπότε σε αυτούς τι να πεις, θα απευθύνεσαι αναγκαστικά στους ανθρώπους που δε γνωρίζουν αυτήν την πάθηση αλλά έχουν αρκετή ενσυναίσθηση για να μπορούν να καταλάβουν.
Χρειάστηκε να κάνω ενέσεις ινσουλίνης κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου και μου ήταν απίστευτα δύσκολο. Δεν μπορώ να σκεφτώ καν πόση δύναμη χρειάζεται κάποιος να παλεύει με αυτό non stop.
Anya367 ως διαβητική τύπου 1 θα τολμήσω να πω ότι το σχόλιο σου δεν είναι και τόσο καλό γιατί υπονοεί ότι μας θαυμάζεις/λυπάσαι. Εσύ δυσκολευτηκες με τις ενέσεις, εγώ καθόλου και οι περισσότεροι διαβητικοί που ξέρω επίσης. Το δύσκολο κομμάτι είναι ο φόβος των επιπλοκων. Για άλλους είναι η υπογλυκαιμία. Δεν γινόμαστε όλοι μια ενιαία ψυχή επειδή έχουμε την ίδια ασθένεια. 😉
@Mitsi απαράδεκτοι! Φαντάζεσαι να είχες κι εσύ η ίδια επηρεαστεί και αναρωτηθεί μήπως είσαι υπερβολική, μήπως δεν έχεις υπογλυκαιμία, και δεν είχες σταματήσει για να φας; Ευτυχώς που σταμάτησες!
Εγώ πάντως βαρέθηκα σύντομα να εξηγώ για υπερινσουλιναιμίες και προδιαβητικά στάδια και άρχισα να δηλώνω πως έχω διαβήτη τύπου 2 (πλέον ισχύει κιόλας) μπααας και με πάρουν πιο στα σοβαρά και βρω την ησυχία μου, και πάλι δεν τη βρήκα, διότι άντε καλέ νέα γυναίκα, ζάχαρο έχουν οι γιαγιάδες, υποχόνδρια είσαι – ναι, τόσος μπετόστοκος κυκλοφορεί δυστυχώς. Τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς μέσα από την καρδιά μου 🥰
Δυστυχώς υπάρχουν πολλές τέτοιες περιπτώσεις… κάποτε τσακωθηκα άσχημα με εργοδότη που δεν με άφηνε να κάνω διάλειμμα για να φάω, αλλά άφηνε τη διπλανή μου κάθε μια ώρα να βγαίνει για τσιγάρο! Εγώ απλά έφευγα και έτρωγα. Δεν διαπραγματευομαι τέτοιες καταστάσεις. Δυστυχώς το “Καλά φαίνεσαι άρα καλά είσαι” παίζει επίσης πολύ. Έχω ακούσει (όχι μια φορά!!) ότι “οι διαβητικοί είναι χοντροί και χλωμό, εσύ γιατί δεν είσαι χοντρή και χλωμή;”. Δεν παλεύεται η κατάσταση, γι αυτό βάζουμε στη θέση τους όσους μπορούμε και παλεύουμε με την ανοησία των υπολοίπων περιπτώσεων…
Η φίλη σου είναι σαν να λέει ότι ισότητα είναι οι άνθρωποι με αναπηρικό καροτσάκι να ανεβαίνουν τις σκάλες κι αυτό κάπως μέσα στο μυαλό της είναι δικαιο.
Ευτυχώς γι αυτήν ζει σε πολιτισμένη κοινωνία, όπου φτιάχνουμε ράμπες, οπότε όπως θα φροντίσουμε (οκ, είναι project υπό εξέλιξη) για όλες τις άλλες ομάδες, φροντίζουμε και γι αυτούς που αδυνατούν να καταλάβουν απλούστατες έννοιες, aka τους ηλίθιους. Θα ήθελα να τη δω να επιβιώνει αν ήταν διαφορετικά.
Να λες την πλευρά σου και αν κάποιος συμφωνεί μαζί της να ευχαριστείς την τύχη σου για το εύκολο ξεσκαρτάρισμα.
Μια απάντηση που μου έρχεται στο μυαλό είναι: Θα ήθελες το διαβήτη μου και τη σχολή μου;
Ειλικρινά δεν ξέρω τι στο καλό έχουν μερικοί στο μυαλό τους…Έχω άνθρωπο με διαβήτη στην οικογένεια και ξερω τι αγωνία φέρνει… Το θετικό είναι ότι βγήκε από τη ζωή σου
Αυτό που σου προσφέρθηκε, η θέση σε πανεπιστήμιο δηλαδή, είναι ακριβώς η έννοια του κοινωνικού κράτους. Τα δυο δημόσια αγαθά που έχουμε στην Ελλάδα – Υγεία, ΠΑιδεία-όσο απαξιωμένα κι αν είναι, όσο και αν η τάση να τα εντάξουν σε νόμους αγοράς και ζήτησης ( λόγια υπουργού), ακόμα λειτουργεί. Στις καλες μέρες σχεδιάστηκε ένα σύστημα που βασίζεται στην αλληλεγγύη. Οι εισφορές έχουν το νόημα να φεύγουν απ’ την πόρτα και να γυρίζουν απο’ το παράθυρο. Πληρώνουμε και ετσι νοσηλεύεται και μορφώνεται το παιδί του δίπλα, οι γονείς μας, εμείς. Αυτή ήταν η λογική. Δεν ήταν « γιατί να πληρώνω εγώ,… Διαβάστε περισσότερα »
‘Αν την δουμε, την μαλωνουμε για να βγάλει τον σκασμο’.
Αυτό. Πόσες φορές…..
Πολλές, δυστυχώς. ❤️
Πολύ εύστοχο αυτό που λες για την αλληλεγγύη και μάλιστα το Σύνταγμα το αναφέρει έτσι ακριβώς στο 25/4, πως το κράτος αξιώνει από όλους την εκπλήρωση χρέους εθνικής και κοινωνικής αλληλεγγύης. Και έτσι, όπως λες, πληρώνουμε την δωρεάν παιδεία όσοι πχ δεν έχουμε παιδιά.
Μια λεπτομέρεια μόνο, η υγεία και η παιδεία είναι ημιδημόσια αγαθά, υπόκεινται στο νόμο ζήτησης και προσφοράς, εξ ου και η ιδιωτική ασφάλιση υγείας και η ιδιωτική παιδεία. Δημόσιο αγαθό είναι πχ η εθνική άμυνα διότι δεν συμφέρει τον ιδιωτικό τομέα να την παρέχει.
μου θύμισε όλο αυτό τις ηλιθιότητες που λένε μερικοί για τους πρόσφυγες που μένουν κλεισμένοι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, σε σκηνές, μέσα στο κρύο και την υγρασία, χωρίς τουαλέτα, χωρίς υγεία, χωρίς σχολεία, χωρίς μέλλον και ελπίδα και κάποιοι στόκοι λένε “κάθονται και ζουν με επιδόματα.” Άμα είναι τόσο υπέροχη η ζωή στο στρατόπεδο συγκέντρωσης, τότε όλοι να απαιτήσουμε να πάμε κι εμείς ρε παιδιά να ζήσουμε εκεί!! Αν είναι δυνατόν τώρα, έχει η άλλη διαβήτη που μπορεί να σε στείλει και κάθεται η “φίλη” και λέει ότι της πήρε τη θέση στο πανεπιστήμιο και τη ζωή. Η φίλη είναι ανθρωποφάγος,… Διαβάστε περισσότερα »
Φοβερή κωλοφαρδία να έχεις αυτοάνοσο διαβήτη……
Μπορούμε να πάρουμε την τύχη στα χέρια μας και να σκοτώσουμε τους γονείς μας για να πάμε εκδρομή με το ορφανοτροφείο.
Αν ήταν σαν το ορφανοτροφείο της κυρίας Πόλυ και της αδερφής Μαρία κι εγώ θα τους σκότωνα για να πάω 🙂
Αντιμετωπίζεις ένα πρόβλημα πολύ συνηθισμένο στους νεαρούς διαβητικούς: την προκατάληψη, τον κοινωνικό ρατσισμό και τη δυσπιστία. “Εγώ μια χαρά σε βλέπω”. “Γιατί να έχεις ειδικά προνόμια; Αφού κάνεις την ινσουλίνη σου και είσαι κομπλέ”. “Ας είχα κι εγώ διαβήτη να βολευόμουν…” “Μπα; Σοκολατίτσα; Εσύ δεν υποτίθεται πως έχεις διαβήτη;” είναι από τις πιο συνηθισμένες ατάκες που ακούγονται. Λυπάμαι που το βίωσες τόσο σκληρά από άτομο που θεωρούσες φίλη σου, αλλά μη στέκεσαι εκεί. Οργανώσου. Μπες στο FB page του Glykouli.gr, βρες και άλλες σελίδες ενημέρωσης και δικτύωσης μεταξύ διαβητικών τύπου 1, για να μάθεις πώς να ενημερώνεσαι και να ενημερώνεις… Διαβάστε περισσότερα »
Η πολιτεία αναγνωρίζει ότι ένα άτομο στην εφηβεία με αυτοανοσο χρειάζεται υποστήριξη και την παρέχει. Ούτε πλαστά πιστοποιητικά προσκόμισες ούτε πολιτικό μέσο έβαλες. Έκανες χρήση νόμιμου δικαιώματος. Αν η φίλη σου προτιμά, μπορείτε να ανταλλάξετε. Πολύ ευχαρίστως να της δώσεις το διαβήτη κι εκείνη να σου πληρώσει τα ιδιαίτερα. Να μην της το πεις καθόλου απότομα αυτό. Να της ευχηθείς με χαμόγελο να ζήσει με διαβήτη και αν έχει την καλοσύνη να σου πληρώσει τα ιδιαίτερα. Να δεις για ποτε το ράβει.
Πόση απανθρωπιά από έναν άνθρωπο που σπούδασε ιατρική?! Αλλά η εκάστοτε σχολή είναι υπεύθυνη για την μετάδοση γνώσεων όχι για τους τρόπους και τις συμπεριφορές των φοιτητών της. Δεν θα σταματήσω να σοκάρομαι με το πόσο ξιπασμένα και μνησίκακα μπορεί να συμπεριφερθεί κάποιος όταν θέλει… γιατί είναι καθαρά θέμα επιλογής όλη αυτή η συμπεριφορά. Μην αφήσεις να σε επηρεάσει η προσπάθεια ενός ανθρώπου να σε ρίξει δεν το αξίζει ούτε στο ελάχιστο. Δεν έχεις να αποδείξεις τίποτα και σε κανέναν στην τελική και τη σχολή την έβγαλες και δουλειά έχεις και να πάει να κουρευτεί τώρα που είναι ακόμα ανοιχτά… Διαβάστε περισσότερα »
Συμφωνώ. Καλώς ή κάκώς, οι σπουδές δεν σε διδάσκουν ενσυναίσθηση και ανθρωπιά. Οι σπουδές σε προετοιμάζουν για ένα επάγγελμα και μια σε εκπαιδεύουν ως προς μια επιστήμη και πολλές φορές ούτε αυτό δεν καταφέρνουν σωστά ή εντελώς. Τα υπόλοιπα, με τα οποία πορεύεται καμία όποιο επάγγελμα κι αν ασκεί, τα μαθαίνει από την οικογένειά της, από το κοινωνικό της περιβάλλον κι από μόνη της, εφόσον το προσπαθήσει και το θελήσει.