H Ρένα απαντά: Νιώθω εκτός τόπου και χρόνου στη σχολή μου

Τι κάνεις όταν βρίσκεις το επάγγελμα των σπουδών σου χωρίς ενδιαφέρον και τις ίδιες τις σπουδές δύσκολες; Κι όλα αυτά ήδη στο 3ο έτος;

______________

Η ιστορία της Αντιγόνης όπως την ξεχώρισα σήμερα.

Είμαι φοιτήτρια σε αρκετά δύσκολη σχολή, η οποία εν όψει πανελληνίων μου φαινόταν ενδιαφέρουσα. Πλέον στο 3 έτος απλά νιώθω εκτός τόπου κ χρόνου. Έχω πολλά κενά στις γνώσεις, αλλά δεν έχω ούτε την όρεξη, ούτε το κίνητρο να κάτσω να διαβάσω. Σκέφτομαι απλά να περάσω τα μαθήματα στις εξεταστικές, αλλά υποτίθεται ότι αυτή θα είναι η δουλειά μου στο μέλλον και πρέπει να γίνω σωστή επαγγελματίας. Ώρες ώρες σκέφτομαι ότι δήλωσα την σχολή αυτή για να φύγω από το χωριό. Οι γονείς μου νομίζουν ότι είναι όλα καλά , γιατί αυτό τους λέω. Πώς όμως να τους πω ότι σχεδόν τίποτα δεν πάει καλά, όταν έκαναν και κάνουν θυσίες για να σπουδάζω εγώ; Δεν δείχνουν ιδιαίτερη κατανόηση και πλέον έχω καταλάβει ότι το να μπω σε τέτοια σχολή ήταν προβολή των δικών τους χαμένων ονείρων. Το να αλλάξω σχολή όντας 3ο έτος δεν το σκέφτομαι καν και δεν έχω κανένα ταλέντο για να το “κυνηγήσω”. Τι κάνω; Απλά συνεχίζω, αναμένοντας, όταν δουλέψω, να νιώσω κάποια ικανοποίηση; Όλες οι λύσεις μου φαίνονται χαζές.

 -από την Αντιγόνη

______________

Ας οργανώσουμε τη συζήτηση.

Ένα από τα μεγάλα προβλήματα του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος είναι ότι καλούνται νέοι 17 ετών (και πιο πριν, επειδή απαιτείται προετοιμασία) να αποφασίσουν τι θα κάνουν στην υπόλοιπη ζωή τους, χωρίς επαρκή στοιχεία. Λείπει ο κατάλληλος και έγκαιρος επαγγελματικός προσανατολισμός.

Η κατάσταση δηλαδή είναι πολύ πιο κοινή απ’ ότι φαντάζεσαι, υπάρχουν πολλά άτομα στην ίδια θέση.Θα βοηθηθείς βλέποντας αυτή την αναλυτική καταγραφή εδώ, μαζί με ορισμένα στοιχεία που εκπλήσσουν! Επιπλέον κανείς δεν έχει καταφέρει να προετοιμαστεί και να νιώσει ασφαλής μέσα σε λίγους μήνες πριν να ξεκινήσει την επαγγελματική του πορεία.

Ακόμη είναι αρκετοί αυτοί που δήλωσαν εξαρχής σχολές δύσκολες ή/και μακρινές για να ξεφύγουν από μια ασφυκτική καθημερινότητα: επαρχία, καταπιεστικές οικογένειες, απουσία δυνατοτήτων κι ευκαιριών, στενοί ορίζοντες. Και πολλοί οι γονείς που θεωρούν τις σπουδές μέσο κοινωνικής αναρρίχησης για το παιδί τους, εξ ου κι η σχεδόν εμμονική προώθηση συγκεκριμένων γνωστικών αντικειμένων (μηχανικοί, νομικά, ιατρική, κλπ.)

Το πρόβλημα όπως το βλέπω κινείται σε δύο διακριτές κατευθύνσεις, αφού δεν θέτεις θέμα να εγκαταλείψεις:

• πώς θα ενσωματωθείς στο πρόγραμμα σπουδών καθώς είσαι “πίσω”
• πώς θα αποκατασταθείς επαγγελματικά σε κάτι που τώρα φαίνεται ανιαρό κι ανούσιο

Για το πρώτο σκέλος

Ανάλογα με τα μαθήματα που σου δημιουργούν πρόβλημα, θα αναζητήσεις ομάδες μελέτης συμφοιτητών σου ή κάποια βοηθητική/ενισχυτική διδασκαλία σε βασικά μαθήματα “κορμού” που παρέχεται μέσα σε ορισμένες σχολές. Επίσης, με κάποιο αντίτιμο παρέχεται από ιδιώτες καθηγητές, κατόχους μεταπτυχιακών. Η διδασκαλία τότε γίνεται είτε ατομικά, είτε ομαδικά σε γκρουπ (οργανώσου με συμφοιτητές σου για επίτευξη καλύτερης τιμής), είτε μέσω τηλεκπαίδευσης ψηφιακά.

Θα τα βρεις κάνοντας αναζήτηση στο Google μαζί με την πόλη σπουδών σου και θα πας να τους δεις από κοντά πριν δεσμευτείς σε οτιδήποτε.

Για το δεύτερο σκέλος

Λογική η απογοήτευση για τις προοπτικές όταν δεν είναι κάποιος πληροφορημένος.

Οι καιροί όμως έχουν αλλάξει, δεν είναι όπως ήταν την εποχή των γονιών σου, κι η πραγματικότητα στην οποία θα κληθείς να εργαστείς θα είναι εντελώς διαφορετική απ’ότι πριν 20 χρόνια. Ζούμε σε μια γρήγορα κινούμενη καθημερινότητα που αλλάζει, όπου η ψηφιακή πραγματικότητα (Metaverse συμπεριλαμβανομένου) δίνει απίστευτες δυνατότητες που δεν υπήρχαν λίγα μόλις χρόνια πριν.

Δυστυχώς, δεν μας λες σε τι αφορούν οι σπουδές σου, θα είχαμε διάφορες προτάσεις. Ρώτησε συναδέλφους, στο ίντερνετ, σε γνωστούς που κάνουν αυτή τη δουλειά, στους συμφοιτητές, στα φόρουμ του επαγγέλματος (που θα τα βρεις μέσω Google), σε ομάδες του Facebook.

Η ελληνική νοοτροπία ότι πρέπει κανείς να ασχοληθεί οπωσδήποτε με το πιο συνηθισμένο επάγγελμα που αντιστοιχεί στο πτυχίο του έχει ήδη ξεπεραστεί εδώ και 30 χρόνια στη Δυτική Ευρώπη. Αλλάζει και στην Ελλάδα, λόγω κορεσμού των κλάδων, συγκεκριμένων προσλήψεων μέσω ΑΣΕΠ και γενικότερης ανεργίας.

Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι δεν είναι υποχρεωτικό να κάνεις αυτό το “βασικό” επάγγελμα (πχ, δικηγόρος αν σπουδάζεις νομικά, δασκάλα αν σπουδάζεις παιδαγωγικά, μηχανικός αν σπουδάζεις στο Πολυτεχνείο, κλπ) αν δεν σου πηγαίνει.

Μπορείς πάντα να επαναπροσανατολιστείς με ένα σύντομο μεταπτυχιακό ή με σεμινάρια κατάρτισης, ολοκληρώνοντας το πτυχίο σου. Στα νομικά λ.χ. μπορείς να στραφείς στον συμβολαιογραφικό κλάδο, στα παιδαγωγικά να στραφείς στην περιζήτητη ειδική αγωγή, στις ξένες φιλολογίες να το συνδυάσεις με περαιτέρω επιμορφώσεις σε σχολή ξεναγών ή να μεταπηδήσεις σε μεταφράσεις κλπ. Θα πατήσεις δηλαδή σε μια άκρη των σπουδών σου για να επεκτείνεις τις δυνατότητες και τελικά να κάνεις ένα επάγγελμα με διαφορετικό ορίζοντα. Άλλωστε έχοντας ένα πανεπιστημιακό πτυχίο στο χέρι μπορεί να βρεις διάφορες δουλειές χωρίς επακριβώς αξιοποίηση των σπουδών αυτών. To μισό Δημόσιο έτσι λειτουργεί… (γενικεύω, το ξέρω)

Οι σπουδές δεν πάνε ποτέ στο βρόντο, είναι μια καλή ακαδημαϊκή βάση για να διευρύνουμε τους ορίζοντές μας, και η ζύμωση με τους συμφοιτητές και τους καθηγητές καθώς και την ακαδημαϊκή διαδικασία είναι κέρδος. Δεν είναι δεσμευτικό εισιτήριο χωρίς επιστροφή για αυτό που έμαθαν να αναμένουν από μας οι άλλοι.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News