Οι φίλοι είναι μια πολύπαθη έννοια. Τα δράματα πάλι είναι μέσα στο DNA μας, φοβάμαι.
___________
Η ιστορία του Γιώργου όπως την ξεχώρισα σήμερα.
Παρατηρώ τελευταία κάτι που συμβαίνει καιρό αλλά τώρα το παρατηρώ.
Έχω στο περιβάλλον μου ανθρώπους που θέλουν να μου μιλάνε συνέχεια για τα προβλήματα τους. Πολλοί από αυτούς με υπερδραματικο τρόπο μάλιστα . Όταν κατάφερα να το παρατηρήσω και να το επιβεβαιώσω σε πολλές σχέσεις, άρχισα να παίρνω αποστάσεις. Έχω μονο μια ερώτηση που σκέφτομαι.
Πειράζει που θέλω να είμαι φίλος χωρίς δράματα;
ΑΠΟ ΤΟΝ – Γιώργο
_______________
Ας οργανώσουμε τη συζήτηση.
Ωραίο θέμα έθεσες φίλε Γιώργο.
Πιστεύω η φιλία έχει διάφορες αποχρώσεις κι εκφάνσεις, ανάλογα πώς την χρωματίζουμε λαμβάνουμε και τα αντίστοιχα αποτελέσματα.
Εσύ ρωτάς τώρα κάτι πολύ συγκεκριμένο, “γίνεται να μην με πρήζουν;” .
Το ερώτημα, έτσι όπως τίθεται, αναδεικνύει αφενός ότι οι σχέσεις αυτές δεν είναι ουσιαστικές φιλίες. Σε εκείνες το μοίρασμα των προβληματισμών δεν δημιουργεί πίεση, αλλά ταυτόχρονα κι ο φίλος σέβεται ότι όλοι έχουμε προβλήματα ώστε να μην μονοπωλεί τη διάδραση με τα δικά του. Αφετέρου η ενόχληση για την δραματοποίηση δείχνει ότι δεν έχεις μάθει να κάνεις οριοθέτηση στα όσα σου διηγούνται. Καλώς πήρες αποστάσεις, καθώς αυτό το χούι δεν έχει γιατρειά.
Νομίζω η υπερδραματοποίηση είναι ένα δομικά ελληνικό φαινόμενο.
Μην ξεχνάμε ότι είμαστε η πατρίδα της τραγωδίας. Θυμήσου τα παραδοσιακά μοιρολόγια, άλλος κανείς δεν έκλαψε, εμείς μόνο τραβάμε τα μάγουλά μας να ματώσουν. Ή πώς κάνουμε με κάθε τι μικρό στον μικρόκοσμο της γειτονιάς, της δουλειάς, του σχολείου μας, που το αναγάγουμε στη σφαίρα του πάρα πολύ σημαντικού χωρίς απαραίτητα να είναι.
Μια κάποια εξύψωση του προσωπικού μας δράματος στην σφαίρα του παγκόσμια σημαντικού είναι και λίγο αναμενόμενη από έναν λαό που για αιώνες ήταν στην απ΄έξω στο διεθνές γίγνεσθαι. Κάπως θέλαμε να κάνουμε μπούγιο και μας έμεινε. Είναι ένα σημάδι επαρχιωτισμού.
Ταυτόχρονα, όπως έχω εξηγήσει και σε άλλη απάντηση για τη σύγκριση της δυστυχίας μας με τους άλλους (σαν διαγωνισμός περισσότερων προβλημάτων):
Στις κοινωνίες μας, κι ιδιαίτερα στα πιο καλομαθημένα στρώματα, υπάρχει μια μίρλα από την αδυναμία επίτευξης αυτού που το αμερικανικό Σύνταγμα (της Ανεξαρτησίας) κατοχυρώνει ως “επιδίωξη της ευτυχίας” (the pursuit of happiness). Ωστόσο τι κατοχυρώνει την ευτυχία; Πώς ορίζεται; Πού πάει η βαλίτσα άμα γίνεις ευτυχισμένος;
Πέραν των κοινωνικών στερεοτύπων (δουλειά, σχέση, χρήμα, ασφάλεια, ταξίδια, ευ ζην) υπάρχει μια υπερπροβολή στόχων αυτοβελτίωσης. Σχεδόν έχουμε ΧΡΕΟΣ να γίνουμε ευτυχισμένοι. Τα χρόνια που αρκούσε να επιβιώσουμε και να αναπαραχθούμε για να εκπληρώσουμε “τον ανθρώπινο σκοπό” έχουν περάσει. Το όραμα της αυτοπραγμάτωσης, όπως φαίνεται κι από την πυραμίδα των αναγκών του Μάσλοου, πατάει στην εκπληρωμένη συνθήκη των άλλων αναγκών. Επομένως είναι μια κυρίαρχα εγωκεντρική ανάγκη. Θέλουμε να στρέψουμε το ενδιαφέρον στον εαυτό μας.
Συμπερασματικά, μπορείς να είσαι όσο λιγότερο δραματικός και δέκτης δραμάτων θέλεις στις παρέες σου. Έχε όμως υπόψιν την αιτιολογία πίσω από τις κινήσεις και τα κίνητρα των άλλων. Θέλουν να τραβήξουν την προσοχή πάνω τους, φωνάζουν για προσοχή, θέλουν να νιώσουν σημαντικοί. Η ανάλυση της συμπεριφοράς θα σε βοηθήσει να ξεχωρίσεις πού υπάρχει όντως ανάγκη να σκύψεις, πού να προσπεράσεις, και πού να κόψεις εντελώς τις επαφές που λειτουργούν ως απομυζητές ψυχικής ενέργειας.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Ορισμένοι άνθρωποι είναι πραγματικά αρκετά δραματικοί και δεν ξέρουν πού να σταματήσουν όταν διηγούνται κάτι που τους ενόχλησε ή τους πλήγωσε. Όμως, από την άλλη, αν θεωρούμε ένα άτομο φίλο μας, η λογική λέει ότι ενδιαφερόμαστε, στα λογικά τουλάχιστον πλαίσια, να ακούσουμε και να δώσουμε μια συμβουλή ή και μόνο την ανακούφιση ότι υπάρχει κάποιος να δώσει ένα ευήκοο ους. Να είσαι φιλική συμμετοχή εννοείται ότι μπορείς χωρίς δράματα, τώρα το φίλος με τέτοιους περιορισμούς, δεν το αντιλαμβάνομαι…
Έχω δυο άτομα στο κοντινό μου περιβάλλον που έχουν την τάση να δραματοποιούν τα πάντα . Το ένα άτομο με ενοχλεί αφάνταστα , θεωρώ ότι ξεφευγει από τα όρια και σκέφτομαι σοβαρά να ξεκόψω . Το άλλο το κρατάω στη ζωή μου και παρα την ενόχληση που μου προκαλεί κάποιες φορές η υπερβολή , το εκτιμώ σαν προσωπικότητα . Και αυτό γιατί το πρώτο άτομο δεν μου δίνει ουτε την ελάχιστη προσοχή που απαιτεί από εμένα για τα δικά του ζητήματα ( που δεν εχουν τελειωμό και είναι σαφώς πάντα πιο σημαντικά από τα δικά μου ) , γιατί οποτεδήποτε… Διαβάστε περισσότερα »
Φίλε Γιώργο μάλλον έχεις μεγάλη ενσυναίσθηση και είσαι καλός ακροατής οπότε αυτός ο συνδυασμός οδηγεί τους άλλους να σε φορτώνουν χωρίς να το καταλαβαίνουν. Πάνω κάτω το ίδιο παθαίνω και εγώ. Εν τω μεταξύ όταν τους προτείνω μια λύση συνήθως την αγνοούν και συνεχίζουν τα ίδια… Οπότε κάποιες περιπτώσεις βλέπεις ότι είναι τραβάτε με και ας κλαίω. Για τη δική σου προστασία μπορείς να αποστασιοποιηθείς συναισθηματικά και να βάλεις όρια. Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους οπότε αν κάποιοι υπέρ δραματοποιουν, ακούς μια φορά τον πρόβλημά τους και συμπαραστέκεσαι όσο μπορείς, λες τη γνώμη σου και μετά αλλάζεις θέμα.… Διαβάστε περισσότερα »
Κάθε φίλος/η συγκεντρώνει κάποιους πόντους σε ένα άτυπο point system και με βάση αυτό απολαμβάνει τη φιλία μας. Φίλος/η που είναι μονίμως στο δράμα για το πόσο δύσκολα περνά, πόσο όλοι τον πολεμούν έχει αρκετούς πόντους απλά για να είναι ανεκτός/ η σε μια συνάντηση που απλά τον έχουμε ως θόρυβο υποβάθρου ενώ απολαμβάνουμε το χώρο και το ποτό με το WiFi να δουλεύει εξαιρετικά ενώ τον/την ακούμε συγκαταβατικά. Οταν υπάρχει εναλλακτική λύση ο/η φίλος χάνει και επιλέγουμε την εναλλακτική λύση. Αντίθετα όταν είναι μια αμοιβαία σχέση που η συζήτηση κυλά και ο χρόνος περνά και οι δυο περιοδικά αλλάζουν… Διαβάστε περισσότερα »
“συμβαίνει καιρό αλλά τώρα το παρατηρώ.”
“Όταν κατάφερα να το παρατηρήσω και να το επιβεβαιώσω”
“αρχισα να παιρνω αποστασεις”
Το προβλημα το ειχες εσυ και αρχισες να το λυνεις. Τα οντα επιζητουν και επιτυγχανουν ή οχι την προσαρμογη τους , τα περιβαλλοντα παντα περιβαλλοντα θα ειναι.
Όχι φυσικά, θέμα προσωπικών ορίων κι ανοχών είναι. Απλά όπως το είπες θα υπαρχει αναπόφευκτα κι απόσταση.