Αγαπητή «Α, μπα»: Νιώθω πιο πολύ σαν ψυχολόγος παρά σαν φίλη του

Αγαπητή Α,μπα και σχολιαστές καλησπέρα. Ας μπω κατευθείαν στο ψητό. Κάνω παρέα με ένα παιδί από τη σχολή μου, κοντά στα 5 χρόνια φιλίας δηλαδή και έχουμε και οι 2 την ίδια ηλικία (23). Αυτός έχει περάσει δύσκολα παιδικά χρόνια όσον αφορά το οικογενειακό του περιβάλλον και είμαι από τα λίγα άτομα που το έχει εκμυστηρευτεί, όπως και το γεγονός ότι επισκέπτεται ψυχολόγο. Γενικά όποτε έχει κάποιο πρόβλημα προσπαθώ να τον βοηθάω, είτε έχει να κάνει με τη σχολή, είτε με πιο προσωπικά ζητήματα (ακόμα και για πράγματα που μάλλον δε θα ήθελα/έπρεπε να ξέρω). Τελευταία νιώθω όμως ότι εν τέλη μάλλον με βλέπει σαν σάκο του μποξ που τον χρησιμοποιεί μόνο όταν με χρειάζεται. Πολλές φορές ας πούμε όταν θα μου περιγράφει μια διαφωνία που είχε με κάποιο φίλο του και εγώ δεν περνώ το μέρος του, εξηγώντας παράλληλα τους λόγους που το κάνω, θα με διακόψει με ένα υποτιμητικό βλέμμα και θα αλλάξει θέμα. Ή κάτι άλλο που συμβαίνει συχνά είναι να υποτιμάει τον χρόνο μου (πιστεύει ότι είμαι συνεχώς 100% διαθέσιμη για να βγούμε για καφέ και να μιλάμε με τις ώρες -περισσότερο κουτσομπολιό και θέματα της σχολής παρά ουσιαστικά σημαντικά θέματα). Και επίσης όταν προσπαθώ να μοιραστώ μαζί του ένα δικό μου πρόβλημα συνέχεια το υποβιβάζει και αλλάζει γρήγορα θέμα, σαν να μην αξίζει καν να ασχοληθεί γιατί όπως το βλέπει αυτός κανενός τα προβλήματα δεν είναι τόσο σημαντικά όσο τα δικά του. Το θέμα μου είναι πως μέσα σε όλα τα άλλα μου βγάζει και κάποια vibes σεξισμού και γενικώς δεν νιώθω άνετα πλέον να κάνω παρέα μαζί του. Και συνήθως δεν έχω πρόβλημα με το να βγάζω άτομα από τη ζωή μου, απλά κόβω την επικοινωνία και ησυχάζω. Πολύ σπάνια θα πρέπει να αντιμετωπίσω face to face κάποιον και να του πω τους λόγους που θέλω να ξεκόψω, και στην περίπτωση αυτή δεν μπορώ να το αποφύγω, διότι και στη σχολή θα βλεπόμαστε σχεδόν καθημερινά, και επιπλέον με θεωρεί από τους πολύ κοντινούς του ανθρώπους και δεν θα περιμένει με τίποτα από μένα τέτοια στάση. Οπότε η ερώτηση μου είναι τι είδους εισαγωγή μπορώ να κάνω; Δεν εννοώ να του χρυσώσω και το χάπι, αλλά να ξεκινήσω την κουβέντα με τη φράση <> μου φαίνεται πολύ harsh. Και δυστυχώς να προσπαθήσω να τα συζητήσω όλα αυτά μαζί του είναι απίθανο, διότι μπαίνει κατευθείαν στην άμυνα και κοιτάει να δικαιολογηθεί ή να κατηγορήσει πρώτος πριν τον προλάβει ο συνομιλητής του. Δεν ξέρω… μπορεί και να είμαι υπερβολική και κακιά, και καταλαβαίνω ότι ένα άτομο όπως αυτός χρειάζεται φίλους να του συμπαραστέκονται, αλλά πλέον νιώθω σαν δεύτερη ψυχολόγος του παρά σαν φίλη του.

–Έχουμε και εμείς προβλήματα…

Η ερώτηση σου είναι τι εισαγωγή να κάνεις;

Δε νομίζω ότι είναι αυτό που θα καθορίσει το αποτέλεσμα. Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει να είσαι ειλικρινής, αλλά λαμβάνοντας υπόψη τα συναισθήματα του άλλου.

Μου φαίνεται ότι σε αυτή τη σχέση αυτός που χρειάζεται την προστασία είσαι εσύ, οπότε χαίρομαι που αποφάσισες να προστατέψεις τον εαυτό σου.

Όλοι χρειάζονται φίλους που τους συμπαραστέκονται. Αυτό περιλαμβάνει κι εσένα την ίδια. Αν κάποιος αποφασίσει να σου εκμυστηρευτεί προσωπικά του ζητήματα, είναι δικό του θέμα. Δεν υποχρεώνει εσένα σε φιλία ή σε άλλου είδους σχέση με αυτόν τον τρόπο. Μπορείς να κρατήσεις τα μυστικά του, να τα σεβαστείς, να τα ακούσεις, αλλά δεν είσαι υποχρεωμένη να ανταποδώσεις την εμπιστοσύνη ή την εγγύτητα.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News