Η Ρένα απαντά: Για το body shaming στις αδύνατες

Για το body shaming στις αδύνατες.

_________________
Η ιστορία της ? όπως την ξεχώρισα σήμερα

Καλησπέρα, Ρένα και ampa! Διαβάζω καιρό την στήλη σας και πραγματικά, κάνετε εξαιρετική δουλειά. Η αλήθεια, είναι ότι μου έχετε ανοίξει τα μάτια σε αρκετά πράγματα και καταστάσεις. Θα ήθελα, όμως, Ρένα, να μου εξηγήσετε και αναλύσετε μία απορία.

Έχω διαπιστώσει, ότι η κοινωνία και δη οι γυναίκες, μισούν πολύ τις αδύνατες γυναίκες, χρησιμοποιώντας passive-aggressive καφρίλες είτε στην πραγματική ζωή, είτε στην διαδικτυακή. Θα σας δώσω ένα παράδειγμα: γιατί περνάει ως φυσιολογικό το να λες σε μία αδύνατη “φάε λίγο” ή “εσύ δεν τρως τίποτα”; Αλλά, αν πεις το παραμικρό σε μία εύσωμη (δεν χρησιμοποιώ ποτέ την λέξη “χοντρός/η, ποτέ μου δεν το έχω κάνει, διότι την βρίσκω προσβλητική) θεωρείται κακοποίηση και body-shaming; Double standards.

Υπάρχουν γυναίκες που φροντίζουν με καλή διατροφή και γυμναστική να διατηρούνται σε ένα χ βάρος και υπάρχουν και γυναίκες όπως εγώ, για παράδειγμα που είμαι αδύνατη, διότι είναι το σκαρί μου τέτοιο. Οι αδύνατες νομίζω, έχουμε φάει το χειρότερο body-shaming. Γιατί συμβαίνει αυτό; Ίσως επειδή ανήκουμε στη μειοψηφία;

Θα ήθελα ειλικρινά να γίνει μία συζήτηση ως προς αυτό, Ρένα. Θέλω πολύ να ακούσω την γνώμη σου.

ΑΠΟ ΤΗΝ – ?

_______________

Aς οργανώσουμε τη συζήτηση

Σε ευχαριστώ για τα όμορφα λόγια, χαίρομαι που νιώθεις όμορφα στο Α Μπα και μ’εμπιστεύεσαι.

Είναι ενδιαφέρον το ερώτημα για έναν βασικό λόγο. Επειδή ως αδύνατη, που είναι το σκαρί σου έτσι, δεν έχεις παρατηρήσει την συστηματική ψυχολογική κακοποίηση που βιώνουν τα εύσωμα άτομα.Ναι, ακούν κι οι αδύνατες, οι πραγματικά αδύνατες κοπέλες, πολλά κι απαράδεκτα σχόλια που απορρέουν από την ψευδαίσθηση ορισμένων ότι είναι ΟΚ να λένε την αποψάρα τους χωρίς να ρωτηθούν και δη για πράγματα που ποσώς τους επηρεάζουν. Είναι αίσχος αυτό που γίνεται, σύμφωνοι, αλλά double standards δεν είναι και θα το εξηγήσω.

Η Ρένα απαντά: Γιατί δεν μιλάμε για τον εκφοβισμό στα αδύνατα άτομα;

Το ονόμασαν χοντροφοβία επειδή ο κόσμος το φοβάται, φοβάται μην “καταντήσει” χοντρός (το λέω με τον ωμό τρόπο για να εξηγηθεί η άπωση, ως κατάντια το βλέπουν και επ’αυτού παρακάτω) κι επομένως με το να το κατηγορεί το ξορκίζει. Είναι περίπου σαν την ομοφοβία, κράζοντας τους ομοφυλόφιλους νιώθει ο κράζων πιο άνετα με την δική του αρρενωπότητα (συνήθως) για την οποία είναι ανασφαλής -την θεωρεί ως κάτι μη απολύτως δεδομένο κι αναλλοίωτο εσωτερικώς, επομένως την επιβεβαιώνει εξωτερικώς. Είναι όπως δυστυχώς μαθαίνουν την άπωση των παιδιών για τα κακά στο δρόμο ή στη λεκάνη, κάποιος τους λέει “πουφ πουφ, μπλιαχ, κακά”. Κάπως έτσι διδάσκει η κοινωνία ότι είναι κακό να είσαι ή να γίνεις χοντρός. Αν μάλιστα είσαι γυναίκα, μαύρο φίδι που σε έφαγε, καθώς η γυναίκα εξισώνεται από την ποπ κουλτούρα όλης της δυτικής τουλάχιστον τέχνης (αλλά όχι ΜΟΝΟ) με το ντελικάτο, το λεπτεπίλεπτο, το εύθραστο κι η θηλυκότητα με κάτι που απαιτεί προστασία. Μια πολύ μεγαλόσωμη γυναίκα -κι αυτό μπορεί να υπονοεί και το πολύ μεγάλο ύψος ή να είναι πολύ μυώδης- αυτόματα τίθεται εν αμφιβόλω για τη θηλυκότητά της (Έχεις ακούσει την φρικιαστική τρανσφοβική φράση “αυτή κατουράει όρθια”;) Η αστυνόμευση γυναικείων σωμάτων είναι μια πολύ διαδεδομένη πρακτική κι ασκείται κι από άντρες κι από γυναίκες.

Το θεμελιώδες πρόβλημα, όπως πολλά άλλα στη ζωή, όπως έχω ξαναπεί, είναι αυτό του αντιλαμβανόμενου ελέγχου. Το στίγμα του υπέρβαρου είναι ότι, όπως ακριβώς το θέτεις η ίδια για “γυναίκες που φροντίζουν με καλή διατροφή και γυμναστική να διατηρούνται σε ένα χ βάρος”, ερμηνεύεται ως απώλεια ελέγχου επί του σώματος. Το υπέρβαρο ερμηνεύεται ως έλλειψη πειθαρχίας, ως τεμπελιά, επομένως σε ένα σχεδόν Προτεσταντικό πλαίσιο ηθικής που διέπει τις κοινωνίες μας ως θανάσιμο αμάρτημα. Μην πας μακριά, η λαιμαργία είναι ένα από τα 7 Θανάσιμα Αμαρτήματα! Όχι όμως η νηστεία, η στέρηση φαγητού, η οποία εξαίρεται και πριμοδοτείται από το θρησκευτικό συγκείμενο που μας περιβάλλει. Αυτό που είναι σημαντικό να αναλυθεί είναι ότι η έννοια αυτή δεν είναι απλώς μια θρησκευτική απόχρωση που αφορά μόνο τους θρησκευόμενους. Αντίθετα, βάσει της επικράτησης των Αβρααμικών θρησκειών (ιουδαϊσμός, χριστιανισμός, ισλάμ) η αξία της εγκράτειας, δηλαδή του ελέγχου, έχει αναχθεί σε στοιχείο ηθικής ποιότητας. Γράφει στις Παροιμίες της Βίβλου (23-20-21) “γιατί ο μέθυσος κι ο λαίμαργος φτωχαίνουν, και ντύνει με κουρέλια τον υπναρά η νωθρότητα“.

Εξ ου κι η έννοια του body shaming, του “ντροπιάζω” για το σώμα, δηλαδή εφιστώ την προσοχή ότι θα έπρεπε να ντρέπεται. Η ντροπή είναι κοινωνική κατασκευή, απορρέει από τον περίγυρο, επομένως το στοιχείο που προκαλεί την ντροπή θίγει το “δίκαιο” της κοινότητας, αποκαλύπτει τον αδύναμο κρίκο από πλευράς ηθικής, κι οι κοινότητες είναι τόσο δυνατές όσο ο πιο αδύναμος κρίκος τους. Επομένως στο πυρ το εξώτερο ο εύσωμος ανάμεσά τους!

Οι άνθρωποι που τρώνε προσεκτικά και πηγαίνουν γυμναστήριο είναι ιδιαίτερα αυστηροί με τους υπόλοιπους που δεν το κάνουν συνήθως, ακριβώς επειδή επιχαίρουν που οι ίδιοι μπαίνουν συνειδητά σε κάτι που θεωρητικά είναι “δυσάρεστο” για να αποκομίσουν κάτι επιθυμητό (ωραίο, υγιές σώμα): ασκούν δηλαδή αυτοπειθαρχία. Είναι η χαρά της άσκησης ελέγχου κι η χαρά της αποφυγής της ντροπής.

Επομένως η βασική θεμελιώδης διάκριση ανάμεσα σε αδύνατο και χοντρό δεν είναι αισθητική, είναι ηθική. Το χοντρό άτομο βιώνει τρομερή διάκριση επί του χαρακτήρα του, όχι μόνο επί του σώματός του. Και γι’αυτό είναι εξαιρετικά τραυματικό το bullying που υπόκειται. Επειδή του υποδεικνύουν ότι είναι αδύναμο, απειθάρχητο, ανίκανο να συγκρατηθεί. Κι επομένως το σπρώχνουν να φάει ακόμη περισσότερο σε υπερφαγικά επεισόδια ώστε να αυτοτιμωρηθεί και να επιβεβαιώσει μέσα του ότι είναι αδύναμο…Να ντραπεί μπας και συμμορφωθεί. Ο έλεγχος επί του φαγητού είναι άσκηση και για άλλους ελέγχους από πάνω προς τα κάτω…

Επιπλέον συμβαίνει και το άλλο, που επίσης αποτρέπει από το να πούμε ότι υπάρχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά.

Με τον σύγχρονο καθιστικό τρόπο ζωής, το μεγαλύτερο προσδόκιμο ζωής, την ποιότητα των τροφίμων και τους παράγοντες ενδοκρινικής διαταραχής (τα πρόσθετα, τη μόλυνση, τα μικροπλαστικά στο νερό), την αυξανόμενη συνταγογράφηση φαρμάκων και κορτιζόνης, τις θεραπείες για διάφορες ασθένειες που δεν υπήρχαν παλιότερα, τα σώματα έχουν αλλάξει: έχουν γίνει παχύτερα. Aυτό επιβεβαιώνεται και από τα μεγέθη ρούχων. Και έγινε ακόμα και χωρίς πολύ φαγητό. Παλιότερα, σε προηγούμενους αιώνες, ήταν πιο δύσκολο να παχύνει κάποιος ή να φτάσει σε ηλικίες που η πάχυνση ήταν αναμενόμενη (μετά την εμμηνόπαυση λχ.) επομένως κι η παχυσαρκία ήταν σε πολύ χαμηλά επίπεδα. Αντίθετα στις μέρες μας αυξάνει εκθετικά. Είναι λίγο πολύ νόμος ότι καθένας επιθυμεί αυτό που δεν έχει, επομένως η υπερπληθώρα υπέρβαρων σωμάτων αντί να τα κανονικοποιεί (που προσπάθησε να το κάνει η μόδα, αλλά τώρα επανέρχεται σιγά σιγά το πολύ αδύνατο) τα κάνει να απέχουν από το μέσο πρότυπο για τον καταναλωτή.

Επομένως το “μίσος” που αντιλαμβάνεσαι από εύσωμες γυναίκες έχει πολύ βαθιά εξήγηση από πίσω. Και παρόλο που δεν είναι σίγουρα πρέπον το θύμα να γίνεται με τη σειρά του θύτης, δυστυχώς είναι μια βασική ψυχολογική πραγματικότητα.

Η Ρένα απαντά: Δεν θα λέγατε τα ίδια αν δεν του άρεσαν οι αδύνατες γυναίκες

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News