Έχει νόημα να πάω σε ψυχολόγο για να βγάλω από το μυαλό μου τα πρότυπα ομορφιάς;

Πιστεύετε ότι μπορεί να τους βοηθήσει όλους ο ψυχολόγος; Βασικά το είχα πάντα απορία, ακόμη και πριν αναρωτηθώ για τον εαυτό μου. Σου λέει δηλαδή ο ψυχολόγος: Έχεις πχ. καταπιεστικό χαρακτήρα επειδή μεγάλωσες με ελεγκτικούς γονείς. Ωραία, και; Θέλω να πω, την ρίζα του προβλήματος ίσως μπόρούμε να την εντοπίσουμε και μόνοι μας, αλλά κατά πόσον αυτό σημαίνει ότι αποκτούμε ένα εργαλέιο για να λύσουμε το πρόβλημα; Ίσως βοηθά στο να συνειδητοποιήσουμε ότι είναι όντως πρόβλημα (δεν καταπιέζω τους άλλους επειδή κάνω “το σωστό”, απλώς αναπαράγω ένα πρότυπο, και θα πρέπει να το καταπολεμήσω). Αλλά κατά πόσον βοηθάει στη διαδικασία της καταπολέμησης; Ας έρθουμε σ’εμένα: μεγάλωσα με γυναίκες που δίνουν υπερβολική σημασία στην εμφάνιση, ειδικά στο βάρος αλλά και στην κατατομή του σώματος. Τόσο η τάση μου να παίρνω βάρος όσο και η κατανομή του βάρους πάνω μου ήταν ένα λάθος – ακόμη κι αν δε μου το είπαν ποτέ ευθέως, η γνώμη τους ήταν εμφανής στα σχόλια για τρίτους. Μεγάλωσα με τον καημό να αλλάξω πλήρως τον σωματότυπό μου. Και πλάκα πλάκα τον άλλαξα σε πολύ σοβαρό βαρμό. Αργά και μεθοδικά. Σταδιακά βέβαια άρχισα να καταλαβαίνω όλο αυτό που παιζόταν. Πλέον αναγνωρίζω ακόμη και τα πιο ανεπαίσθητα σημάδια του. Έχω από μόνη μου αναλύσει πλήρως τη συμπεριφορά τους, έναν μόνιμο και ανελέητο ανταγωνισμό με όλους γύρω τους, όχι μόνο με τις γυναίκες και όχι μόνο για ζητήματα εμφάνισης. Δεν ξέρω από που πηγάζει (έχω θεωρίες αλλά δεν είναι σημαντικό, σημαντικό είναι πώς αντικατοπτρίζεται σ’εμένα, γιατί εκείνες πλέον είναι αδύνατον να τις αλλάξω). Τους πάω και λίγο κόντρα (“γιατί σχολιάζουμε την άγνωστη γυναίκα;” “αν δεν είσαι μοντέλο πρέπει να κυκλοφορείς στο δρόμο με αντίκσκηνο;” “μια χαρά είναι ο πωπός της κι αν θες να ξέρεις έχει και μεγαλύτερη πέραση απ’αυτό που αρέσει σ’εσένα”). Αλλά κι όταν δεν κοντράρω (γιατί βαριέμαι, γιατί απλώς μουρμουρίζουν κάτι αμυντικό και ξανασχολιάζουν τα ίδια σε μισή ώρα, γιατί τις αγαπάω για τα άλλα καλά τους και δεν έχει νόημα να μαλώνουμε αφού δεν αλλάζουν) δεν αφήνω πλέον να με επηρεάζουν. Ε και; Ναι μεν έχει βελτιωθεί ο τρόπος που αντιλαμβάνομαι τους άλλους (δεν εκτιμώ τους ανθρώπους με βάση την εμφάνιση, δεν κρίνω τις γυναίκες που φοράνε ένα αποκαλυπτικό ρούχο χωρίς τις αναλογίες της Ελ ΜακΦέρσον, αντιθέτως τις θαυμάζω) αλλά όχι εμένα. Το πώς αντιλαμβάνομαι το ωραίο (συνεπικουρούντος και του ανορεξικού προτύπου των 90’s με το οποίο γαλουχήθηκα, πέρα από τα οικογενειακά κολλήματα) έχει αποκρυσταλλωθεί μέσα μου. Είναι αυθόρμητο, πηγαίο – και είναι μπετόν αρμέ. Όταν βλέπω γοφούς που είναι κάπως τους βρίσκω αυτομάτως πολύ καλύτερους από αυτούς που είναι αλλιώς. Δεν τους βρίσκω αξιωματικά καλύτερους -δέχομαι ότι τα γούστα διαφέρουν, όπως εξάλλου και η σημασία που δίνει καθένας στην εμφάνιση- αλλά ως απόλυτα και ξεκάθαρα καλύτερους στα μάτια μου. Το να το αλλάξω αυτό είναι σα να προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι όχι, το κουνουπίδι μυρίζει πιο ωραία από τα γιασεμιά, ένα σκαθάρι είναι πιο γλυκούλι από ένα κουτάβι. Δεν-μπο-ρώ. Δεν μπορώ να βλέπω στο σώμα μου στον καθρέφτη και να μην ενοχλούμαι από αυτά που αντιλαμβάνομαι ως ατέλειες. Και δεν μπορώ να μην θέλω απεγνωσμένα να είμαι όμορφη. Δεν κρίνω τις άλλες γυναίκες από την εμφάνιση – ε και; Οι άλλες είναι άλλες, για τον εαυτό μου έχω άλλα κριτήρια. Ως τώρα έχει αποδειχθεί πολύ πιο εφικτό το να αλλάζω τον σωματότυπό μου, που λένε πώς δεν αλλάζει ποτέ πραγματικά, παρά να ξεριζώσω από τον εγκέφαλό μου τα συγκεκριμένα πρότυπα ομορφιάς. Ούτε κι η μόδα που έχει αλλάξει με επηρεάζει, ούτε τίποτα. Έχει λοιπόν νόημα να πάω σε ψυχολόγο; Θα μου πει κάτι που δεν ξέρω; Θα μου ανοίξει κάποια πόρτα που δε βλέπω; Θα κάνει πειστικότερα τα επιχειρήματα που μόνη μου λέω στον εαυτό μου και δεν πιάνουν;

«Και δεν μπορώ να μην θέλω απεγνωσμένα να είμαι όμορφη.»

Από όλα όσα είπες, εγώ στέκομαι σε αυτό. Μεγαλώνουμε οι περισσότεροι σε μια κοινωνία που οι επιθυμίες διαμορφώνονται σε ένα φάσμα που αφορά την ομορφιά, τον πλούτο και την επιτυχία. Αν κάποιος σκοράρει και στα τρία τότε προκαλεί τον φθόνο των περισσοτέρων, αλλά συνήθως ένα από τα τρία είναι αυτό που αφορά τον κάθε άνθρωπο. Θα μου πεις, είναι όλοι τόσο ματαιόδοξοι;

Κάποιοι δεν είναι. Κάποιοι δεν μπορούν αντικειμενικά να είναι, εξαιτίας των δυσμενών συνθηκών που ζουν. Και κάποιοι άλλοι από τη μέση τάξη, απλά συμβιβάζονται με το μέτριο (έτσι όπως ερμηνεύεται με βάση το προαναφερθέν φάσμα) και προσπαθούν για το καλύτερο.

Δεν ξέρω πως σκοράρεις στην επιτυχία και τον πλούτο, αλλά η δικός σου πόθος είναι να είσαι όμορφη, γιατί στην ουσία μόνο έτσι νιώθεις πως αξίζεις, εφόσον μεγάλωσες σε ένα σπίτι που η αξία κρινόταν από την εξωτερική εμφάνιση.

Το ζήτημα δεν είναι να διαλύσεις το μπετόν αρμέ απόψεων. Αλλά να βρεις τι εξυπηρετεί εσένα πρακτικά να είσαι όμορφη. Αυτό θα γίνει μόνο μέσα από τη θεραπεία. Δες και μια πρόσφατη ερώτηση που απάντησα σε σχέση με την ομορφιά.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News