Με αφορμή τον καιρό των Πανελληνίων που έφτασε και με τα 19α γενέθλιά μου, γράφω αυτό το κείμενο σκεπτόμενη τι έκανα ακριβώς 1 χρόνο πριν, καθώς και για να περάσω το δικό μου μήνυμα.
Σε λίγες μέρες έδινα πανελλήνιες. Είχα τελειώσει ιδιαίτερα έκθεση. Καθόμασταν στη βεράντα. Ήρθε ο αγαπημένος μου θείος με ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα και οι γονείς μου έφεραν την τούρτα. Ήθελα πραγματικά να το χαρώ, όμως το κυριολεκτικά, ανεξέλεγκτο άγχος δεν με άφηνε.
Βλέποντας τον εαυτό μου τώρα, καταλαβαίνω πως δεν ήμουν εγώ. Ανησυχούσα για τον αν θα προλάβω να διαβάσω μια παράγραφο παραπάνω αντί να απολαμβάνω τη στιγμή. Και αυτό γινόταν κάθε μέρα για 1 χρόνο τουλάχιστον. Το θέμα είναι ότι νομίζουμε πως οι Πανελλήνιες θα καθορίσουν το μέλλον μας. Σαφώς, κάνουμε τις επιλογές μας αλλά μια σχολή δε θα μας κάνει αυτό που είμαστε.
Δε θα κατηγορήσω το θεσμό που είναι σκάρτος, γιατί αυτό το ξέρουμε όλοι. Δεν πρέπει όμως να το αφήνουμε να μας καταβάλλει. Εμείς είμαστε κυρίαρχοι του εαυτού μας, και δεν μπορώ πλέον να διανοηθώ ότι είχα κυριολεκτικά αποκτήσει ψυχοσωματικά προβλήματα που ακόμη και 1 χρόνο μετά συνεχίζω να αντιμετωπίζω.
Ξέρω ότι αν είσαι τώρα υποψήφιος θα λες πως τα λέω αυτά εκ του ασφαλούς. Όμως, αυτά τα συνειδητοποίησα προτού καν βγουν τα αποτελέσματα. Τότε που μου έφυγε το άγχος και συνειδητοποίησα ότι υπήρχαν δεκάδες επιλογές για μένα, ότι δεν θα χανόταν ο κόσμος μου αν δεν περνούσα στην 1η επιλογή ή πουθενά. Ότι δεν έχει σημασία τι θα πει η οικογένεια, πως θα απαντήσει η μάνα μου όταν τη ρωτήσει η γειτόνισσα, τι θα πει η καθηγήτρια ή ο καθένας που μέχρι πρόσφατα νόμιζα ότι με ενδιέφερε η άποψή του.
Καταλαβαίνεις σε κάποια φάση, είτε την επόμενη μέρα είτε αργότερα πως όλο αυτό δεν ήταν τίποτα μπροστά σε όλα τα ζητήματα που επιφυλάσσει η ζωή. Και τότε είναι που το βλέπεις καθαρά: Οι Πανελλήνιες δεν είναι τα πάντα. Κάντε ότι καλύτερο μπορείτε χωρίς να επιβαρύνετε την υγείας σας διότι αυτή είναι το σημαντικότερο που πρέπει να ανησυχείτε μην χάσετε!
Σας εύχομαι Καλή Επιτυχία!
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Και μεταξυ αστειου και αστειου: οι πανελληνιες δεν ειναι το παν, το παν ειναι το τηγανι σταγγλικα (απο μιμιδιο, σορι ρειτσελ, δεν κρατηθηκα)
Δεν πειράζει, πάντα εκτιμάται ένα κρύο αστείο!
ouch, that hurt!
Μέσα στις πανελλήνιες βρήκα και έχασα τον εαυτό μου , η αυτοπεποίθηση μου μειώθηκε , φίλοι λιγόστεψαν , άγχος , κούραση , 20 κιλά επιπλέον ,ψυχοσωματικός ” πόλεμος” , η μητέρα μου όσο μπορούσε με στήριζε , η είναι αλήθεια πως πράγματι χαίρομαι που πέρασα από αυτό το στάδιο , έμαθα αρκετά πράγματα σημαντικά , θα ήθελα να πάω απλά.. πίσω από ένα θρανίο και να ζήσω την τελευταία μου χρονιά ( παίζει να είμαι η μοναδική; χαχα) ,γιατί στις πανελλήνιες δεν χάρηκα τίποτα!
Δεν είναι το παν, όμως, ειδικά όταν το μπάτζετ της οικογένειας είναι περιορισμένο -φύγε παιδί μου έξω- υπάρχει θέμα αντικειμενικό. Επιτυχία στις πανελλήνιες -σε σχετικά επιθυμητή σχολή- σου βρίσκει τι θα κάνεις στα επόμενα 4-6χρόνια. Η αποτυχία θέλει plan B, επαναπροσδιορισμό και κότσια.
Προφανώς, αλλά όπως λες, πάντα υπάρχει 2η επιλογή και ΠΡΕΠΕΙ να υπάρχει plan B
Έτσι είναι. Οι πανελλήνιες δεν καθορίζουν τη ζωή μας. Και η συμβουλή που δίνω συνήθως μεταξύ αστείου και σοβαρού είναι “σπουδάστε κάτι που σας αρέσει, γιατί έτσι κι αλλιώς δουλειά δε θα βρείτε” 😛
Η συμβουλή που δίνω μόνο στα σοβαρά είναι πως η κάθε σχολή μπορεί να έχει πολλές διεξόδους, μην αποθαρρυνθείτε αν δε σας αρέσει στην αρχή, μην τα παρατήσετε προτού τσεκάρετε όλες τις εναλλακτικές που μπορεί να σας προσφέρει. Έτσι έκανα κι εγώ όταν πέρασα στη δεύτερη επιλογή μου και τελικά δε μου άρεσε.
Σιγουρα ειναι μια δυσκολη περιοδος και για καποιους τραυματικη.Ειμαι 28 χρονων και ακομα βλεπω καποιες φορες εφιαλτη οτι παω να δωσω Μαθηματικα κατευθυνσης.Ομως την ζωη μας ευτυχως δεν την καθοριζει μια και μονο εξεταση.Αν μαθουμε να προσπαθουμε για τα ονειρα και τα θελω μας ,ξεπερναμε τις αναποδιες ή τουλαχιστον τις αντιμετωπιζουμε διαφορετικα.Καλη επιτυχια σε ολα τα παιδια !