Ένα ενήλικο πια παιδί που βίωσε την κακοποίηση απαντάει για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια

Θυμάμαι πριν μήνες όταν άκουσα στην τηλεόραση για πρώτη φορά το νομοσχέδιο τοτε, νόμος πλέον, για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια. Η αντίδραση μου ήταν αδιάφορη. Δεν ήξερα αν θα είχε θετικό η αρνητικό αντίκτυπο, εξάλλου παρουσιαζόταν με τέτοιο θετικό τρόπο που ο σπόρος της αμφισβήτησης ήταν πολύ μικρός.

Τις επόμενες εβδομάδες άρχιζαν να ξεπετάγονται στην αρχική σελίδα του Facebook μου διάφορες φωνές-αντιδράσεις κατά του νομοσχεδίου. Διάβασα, διάβασα και ξανά διάβασα.

Κάθε φορά αυτή η ανάγνωση – μελέτη μου έφερνε αναμνήσεις από την παιδική – εφηβική μου ηλικία. Αναμνήσεις σκληρές που αφορούσαν την κακοποίηση της μητέρας μου και κατά συνέπεια της δικής μου, άλλωστε όταν κάποιος κακοποιεί μέσα σε ένα σπίτι όλα τα μέλη του είναι κακοποιημένα πλην του θύτη.

Το άγχος μου για το τι θα γίνει, αν θα ψηφιστεί η όχι και ποιες θα είναι οι αντιδράσεις μεγάλωναν όσο πλησίαζε ο καιρός προς το να ψηφιστεί η υποχρεωτική συνεπιμέλεια.  Αυτή η ώρα ήρθε και μέσα σε όλα τα τραγικά επιχείρηματα που άκουσα, άκουσα το χειρότερο. Αυτό του Κυρίου Λοβέρδου.

Άκουσα το βίωμα μου, άκουσα τον πατέρα μου να λέει “Eγώ σας αγαπάω είμαι καλός, αυτή φταίει που με κάνει έτσι”. Άκουσα την οικογένειά του που έριχνε ευθύνες στη μητέρα μου, άκουσα την κοινωνία που ξεπλένει τους θύτες.

Η ιστορία της κακοποίησης μου και της μητέρας μου δεν είναι από τις βαριές περιπτώσεις, από εκείνες που λες το  “τέρας”, αντιθέτως κυρίως ήταν η αόρατη βία, αυτή που δεν αφήνει σημάδια και κανένας δεν τη μετράει.

Ήταν χυδαίες βρισιές, ουρλιαχτά, σπρωξίματα, σπασμένα πιάτα, να μας παρατάει στη μέση του δρόμου, φτυσίματα στο πρόσωπο, ξενύχτια με εμένα να κλαίω γιατί φοβόμουν, απειλές πως θα την σακατέψει, σπασμένες γλάστρες να σκάνε δίπλα της από το μπαλκόνι μας για να την φοβερίσει, χαραγμένο τζάμι στην επιχείρηση της ένα βράδυ που κανένας δεν το είχε δει με χαραγμένη λέξη ” πουτ@ν@” γιατί ένας άνδρας πελάτης την πήρε τηλέφωνο 9 η ώρα το βράδυ και θεώρησε ότι τον απατάει.

Ξέρω ότι γιορτές δεν τις ευχαριστήθηκα γιατί θυμάμαι διαλυμένες τούρτες στο πάτωμα, χυμένο κρασί στο πρόσωπο της μητέρας μου λίγα λεπτά πριν αλλάξει ο χρόνος, βαφτίσεις με εμένα μικρό κορίτσι να μιλάω από μέσα μου στο μωρό που βαφτιζόταν, κάνοντας ευχή ο πατέρας του να είναι καλύτερος από τον δικό μου, πληγές και βουητό στα αυτιά από την πολύωρη χρήση ακουστικών για να μην τον ακούω.

Η ερώτηση που στριφογύριζε για χρόνια στο μυαλό μου και σε κάποιους θα στριφογυρίζει ακόμη είναι γιατί η μητέρα μου δεν έφυγε.

Η σύντομη απάντηση είναι πως δεν ρίχνεις ποτέ ευθύνη στο θύμα, οι λόγοι είναι πολλοί και αν δεν το βιώσεις είναι δυσκολότερο από ότι φαίνεται. Η πιο μακροσκελής απάντηση όμως είναι η εξής: πρακτικά το οικονομικό.

Η μητέρα μου ήταν τσακισμένη οικονομικά με μια ατομική επιχείρηση που ήταν στη γειτονιά που μέναμε και της είχε φορτώσει δικά του χρέη. Επίσης στην μια προσπάθεια που θυμάμαι να φύγει, ήρθε στο μέρος που ήμασταν βροντούσε πόρτες, ούρλιαζε και εκτόξευε απειλές, άλλες φορές ζητούσε με κλάματα συγγνώμη και γλυκόλογα.

Οι μη εμφανείς λόγοι είναι η ψυχολογία του θύματος. Η τσακισμένη αυτοεκτίμηση, ότι ίσως αυτό που σου συμβαίνει σου αξίζει έστω και λίγο, ότι η κατάσταση δεν είναι τόσο τραγική, πως η οικογένεια και οι γάμοι έχουν και αυτά τα προβλήματα και ” πως δεν χωρίζουμε, ούτε διαλύουμε ένα σπίτι για λίγα νεύρα παραπάνω βρε αδερφέ”.

Εξάλλου ένα θύμα που δεν φέρει σημάδια για την κοινωνία δεν είναι θύμα, εδώ δεν θεωρείται από ορισμένους θύμα ενδοοικογενειακής βίας το άτομο που φέρει σημάδια, ποιος θα θεωρούσε ότι όντως χωρίζεις για τον “σωστό” λόγο και ποιος θα ήταν ο κύκλος στήριξης και όχι ο κύκλος της αμφισβήτησης;

Πάμε, όμως, στο σήμερα. Αν η μητέρα μου χώριζε σήμερα θα βίωνα αυτή την κατάσταση και αφού θα είχε χωρίσει.

Θα έπρεπε να συναντάω τον φόβο μου και να κοιμάμαι στο σπίτι του. Θα έπρεπε να με προσέχει ένας άνθρωπος που δεν με φρόντισε ποτέ, δεν ήξερε ούτε ποια φαγητά τρώω και δεν τρώω.

Το βίωμά μου δεν θα είχε αξία και θα μπορούσε να ήταν προϊόν χειραγώγησης από τη μητέρα μου με σκοπό την αποξένωση. Πιθανόν η υποχρεωτική συνεπιμέλεια να ήταν σε ισχύ και αφού θα είχε υπάρξει δικαστική απόφαση καθώς όπως είπα σημάδια δεν θα υπήρχαν.

Η δική μου ιστορία δεν έχει σημασία πως κατέληξε. Μεγάλωσα και είμαι εδώ, με φόβους που νίκησα και φόβους που ακόμη παλεύω.

Για αυτό κύριε Λοβέρδε, όσοι και όσες στηρίξατε και προπαγανδίσατε αυτό τον νόμο θα έπρεπε να γνωρίζετε πως όχι μόνο ακυρώσατε το βίωμα των ανθρώπων που υπέστησαν ενδοοικογενειακή βία, φέρατε σκληρές αναμνήσεις στην επιφάνεια και θα μου επιτρέψετε να πω πως για κάθε γυναίκα που εξαιτίας του νέου νόμου δεν ζητάει διαζύγιο γιατί πλέον είναι ακόμη πιο δύσκολο, για κάθε παιδί που θα είναι σε ένα ασταθές περιβάλλον, για κάθε άτομο που θα συνεχίσει υποχρεωτικά να είναι σε επαφή με τον κακοποιητή ή, στην καλύτερη, με έναν αδιάφορο γονέα φέρετε ευθύνη.

Είμαι απογοητευμένη αλλά η ελπίδα μου για τους ανθρώπους που τάχθηκαν απέναντι στο νόμο παραμένει. Θα πιαστώ από εκεί για ένα καλύτερο μέλλον πραγματικής ισότητας και όχι ψεύτικης, κρυμμένες πίσω από λέξεις όπως συνεπιμέλεια, αφαιρώντας επιμελώς την σημαντικότερη λέξη, τη λέξη υποχρεωτική.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News