Αγαπημένη μου Λένα πόσο χαίρομαι που υπάρχεις και μπορώ να απευθυνθώ σε σένα. Πόσο χαίρομαι και για την όμορφη αυτή κοινότητα και τους ωραίους σχολιαστές που επίσης θα με βοηθήσουν στον έντονο προβληματισμό μου. Με τα τελευταία γεγονότα σχετικά με τον Λιγνάδη, αλλά κυρίως μετά τη συνέντευξη του κ. Μοθωναιου (αχ πόσο το πόνεσα το υπέροχο αυτό πλάσμα!) ένιωσα και νιώθω τόσο αβοήθητη και τόσο τρομοκρατημένη ως μαμά ενός δίχρονου αγοριού. Ο κ. Μοθωναιος είπε ότι δεν κατάλαβε την κακοποίηση που υπέστη ως κακοποίηση αλλά έβλεπε τον βιαστή του ως έναν άνθρωπο που τον αγαπούσε πολύ! Διαβάζω και ένα άρθρο ενός ψυχολόγου για την παιδική κακοποίηση και ότι συνήθως τα μικρακια μας δε μιλούν για τη κακοποίηση γιατί φοβούνται, γιατί απειλούνται ή εξαιτίας του συνδρόμου της Στοκχόλμης, και έρχομαι και αναρωτιέμαι: Πώς πώς πώς θα προετοιμάσω το παιδάκι μου να αντισταθεί σε κάτι τέτοιο?? Πώς θα το πείσω πως ότι μα ότι μα ότι κακό και να γίνει πρέπει η μαμά να το ξέρει, πρέπει να λέει στη μαμά τι το πονάει χωρίς να φοβάται?? Πώς θα το προστατέψω?? Ή έστω πως θα το κανω να μου μιλήσει??? Δεδομένης της πλύσης εγκεφάλου που κάνουν αυτά τα καθάρματα στα παιδάκια μας. Δε θέλω το παιδάκι μου να φοβηθεί να πει στη μαμά ότι θέλει Βοήθεια επειδή ένα κάθαρμα θα του πει ότι θα το σκοτώσει η ότι θα σκοτώσει τη μαμά και το μπαμπά! Βοήθεια σας παρακαλώ!
– Κική
Δεν έχω εύκολη απάντηση.
Για να μην φοβάται να σου πει ότι θέλει βοήθεια, πρέπει να πιστεύει ότι είσαι δυνατή και δεν μασάς. Ότι είσαι βράχος. Ότι δεν θα το κρίνεις ποτέ και θα παίρνεις το μέρος του πάντα. Ότι δεν θα το αμφισβητήσεις, ότι θα χάλαγες σχέσεις με άλλους επειδή βάζεις πρώτο αυτό.
Αυτά δεν τα αποδεικνύεις όταν γίνει η καταστροφή, τότε είναι αργά. Αυτά τα αποδεικνύεις κάθε μέρα, από τώρα και για πάντα.
Τι του λες όταν μαλώνει με φίλους στο σχολείο; Ότι κατάλαβε λάθος; Ότι υπερβάλλει; Ότι έτσι του δείχνουν την αγάπη τους; Ότι έτσι είναι τα αγόρια; Τι κάνεις όταν κάποιος κοντινός σου κακολογεί το παιδί σου μπροστά του; Τον βάζεις στη θέση του ή το κάνεις γαργάρα; Τι κάνεις όταν το παιδί σου στενοχωριέται, ή αρρωσταίνει, ή αποτυγχάνει; Καταρρέεις, βάζεις τον εαυτό σου στο επίκεντρο, κοκκαλώνεις, παγώνεις; Πώς το ενημερώνεις για τους υπαρκτούς κινδύνους; Με φωνές και απειλές, ή αναγνωρίζοντας τους και δίνοντας οδηγίες διαφυγής; Πώς το προστατεύεις; Το αφήνεις να τρέχει στις κατηφόρες ή τρέχεις ξοπίσω φωνάζοντας ΜΗΗΗΗΗ! Κάνεις ξαφνικά ΠΡΟΣΕΧΕΕΕΕ μόλις πλησιάσει τζαμαρία; Ή απλώς κοιτάς λέγοντας ήρεμα «πηγαίνεις προς το τζάμι, ε;»
Το παιδί συναντάει συνέχεια κινδύνους, όσο μεγαλώνει, είναι πάρα πολύ σημαντικό να βιώνει όλους όσους έρχονται γιατί είναι ανάλογοι με αυτό που μπορεί να διαχειριστεί. Αν δεν μάθει να πέφτει όταν είναι στην διαδικασία μάθησης του περπατήματος, που είναι ακόμα στρουμπουλό και πολύ ευλύγιστο, και είσαι εκεί να το πιάνεις κάθε δευτερόλεπτο, δεν θα καταλάβει πόσο επικίνδυνες είναι οι σκάλες. Μετά θα πρέπει να τον προλαβαίνεις συνέχεια στις σκάλες, που είναι πολύ πιο δύσκολο για σένα, και πολύ πιο επικίνδυνο για το παιδί. Αν δεν πέσει ποτέ στις σκάλες (θα πέσει, αλλά αν έχει ήδη εμπειρία του πεσίματος, θα τη γλιτώσει ελαφρά) δεν θα καταλάβει ποτέ πόσο επικίνδυνο είναι να πηδάει από ύψος. Μετά θα πρέπει να εξασφαλίσεις ότι δεν θα πέσει ποτέ από ύψος, που είναι ακόμη πιο δύσκολο να κάνεις, και ακόμα πιο επικίνδυνο για το παιδί.
Καταλαβαίνεις πού το πάω. Πρέπει πρώτα να ξέρει τι είναι πόνος. Για να σου πει τι το πονάει χωρίς να φοβάται, πρέπει εσύ πρώτα να καταπολεμήσεις τον φόβο σου. Δεν μπορείς να το προστατέψεις από τον πόνο. Θα πονέσει, και από πέτρες, και από ανθρώπους. Αυτό που μπορείς να κάνεις είναι να του δείχνεις ότι εσύ δεν θα το πονέσεις ποτέ: μπορεί πάντα να είναι αυτός που είναι, χωρίς να το κατακρίνεις, χωρίς να το απορρίπτεις, θα το δέχεσαι πάντα, πλήρως, θα είναι πάντα μέσα στην καρδιά σου και ευπρόσδεκτο, ό,τι και να γίνει, μα ό,τι και να γίνει. Και τα σωστά και στα λάθη του.
Αν φαίνεται απλό, θα έπρεπε να είναι. Αλλά δεν είναι.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Πόσο σωστή, πόσο συγκινητική η απάντηση της Λένας. Θα προσθέσω απλά ένα πράγμα που το έχω στο μυαλό μου περί κρίσης. Οταν ένα παιδί μεγαλώνει ακούγοντας “είδες, χάλια τα κάνες” και “στα λεγα εγώ”, ειναι λογικό και επόμενο στα σοβαρά γεγονότα να φοβάται να μιλήσει. Προσοχή, άλλο κριτική άλλο εποικοδομητική κριτική. Αν ένα παιδί “φλερτάρει” με το να ρίξει κάτω το βάζο και να το σπάσει μπορούμε αρχικά να του πουμε να πιάσουμε μαζί το βάζο και να εξερευνήσουμε αυτό που θέλει. Και τονίζουμε χίλιες φορές ότι η δική του ασφάλεια είναι πάνω από όλα, να μην κοπεί με το… Διαβάστε περισσότερα »
Πάρα πολύ ωραία τοποθέτηση
Δυστυχώς πρέπει να προετοιμαζονται τα παιδιά και για να μην κακοποιουν…
Άψογη απάντηση. Το μόνο που θα ήθελα να προσθέσω, επειδή συμβαίνει πολύ συχνά και είναι πολύ κακή αρχή, είναι όταν πονάει, όταν στενοχωριέται, μην αρχίζουμε τα “λαλαλα, κοίτα μια πεταλούδα, φάε ένα σοκολατακι, έλα βρε χαζό, μη στενοχωριέσαι για βλακείες” κλπ κλπ κλπ. Άκου τον πόνο του παιδιού, κατάλαβε τη στενοχώρια του. Όταν οδύρεται επειδή σκίστηκε η χαρτοπετσέτα του αγκάλιασέ τον, πες του ότι τον καταλαβαίνεις, ότι έχει δίκιο που στενοχωριέται, μέχρι να ηρεμήσει λίγο. Και μετά κάντε τις συζητησεις σας, αλλά πρώτα-πρώτα άκου. Σεβάσου τον πόνο και τη στενοχώρια του παιδιού, η χαρτοπετσέτα είναι η σημαντικότερη στενοχώρια του, τι… Διαβάστε περισσότερα »
Ακριβώς αυτό! Εγώ τρελαίνομαι και με το άλλο άκρο: πέφτει κάτω το παιδί και τρώει τα μούτρα του. Υπάρχουν γονείς που καλά-καλά δεν πρόλαβε να προσγειωθεί το παιδί και αρχίζουν με απαξιωτικό ύφος: “Έλα, δεν έχεις τιποτα, σήκω πάνω, τελείωνε!” λες και ποτέ θα μιλάγαμε έτσι σε έναν ενήλικο που έφαγε μια χύμα. Μια ψύχραιμη ερώτηση, “είσαι καλά, πονάς κάπου;” με ήρεμο ύφος και όχι φωνές το βοηθά να μην αμφιβάλλει για τον πόνο που μπορεί να νιώθει.
Ευχαριστώ πάρα πολύ για την ερώτηση και την απάντηση. Σκεφτόμουν να στείλω κάτι παρεμφερές εγώ: ο γιος μου που είναι 11.5 το Μάιο θα πάει για τρεις μέρες σε ένα surfcamp με ηλικίες 12-16 (από αυτές τις 9-18). Θα είναι μάλλον ο μικρότερος και με απασχόλησε το αν θα πέσει θύμα παρενόχλησης από μεγαλύτερα παιδιά, καθώς θα χρειαστει μέσα στη μέρα να βάλει και να βγάλει τη στολή και το μαγιό του σε κοινόχρηστο χώρο. Με το μυαλό μου έκανα διάφορα σενάρια (εγώ και κ γρύλος μου). Η απάντηση της Λένας με ηρέμησε. Ευχαριστώ πολύ!
του ευχομαι να περάσει τέλεια!Κι εγώ ειχα τέτοιες φρικες όταν ξεκίνησε δημοτικό, με τα μεγαλύτερα παιδιά και την τουαλέτα κλπ.
Ευχαριστώ βρε Φούστα! Με παρηγορεί που δεν είμαι μόνη μου με τετοιες σκέψεις 🙂
Όχι, βρε συ!Νομίζω κάθε υπεύθυνος γονιός έχει φόβους και δισταγμούς απέναντι σε κάθε νέο level είτε είναι έναρξη παιδικού σταθμού είτε κατασκήνωση. Το θέμα είναι να μην περάσουμε το φόβο στα παιδιά, να τον επεξεργαστούμε και εμείς το φόβο και να βρούμε λύσεις.
Σε ευχαριστώ Sally! Να είσαι καλά!
Η απάντηση της Λένας ήταν όντως συγκινητική. Χαίρομαι που κάνεις αυτή την ερώτηση για το παιδί σου Cycling in the rain, και εγώ πολλές φορές έχω προβληματιστεί με το ότι οι γονείς μου, έστελναν εμένα και την αδερφή μου 10 χρόνια περίπου κατασκήνωση, χονδρικά απ τα 7 στα 17, μέσα δεκαετίας ’90 με μέσα ’00. Δεν θυμάμαι ποτέ να μου έχουν κάνει κάποια συζήτηση για κάτι σχετικό, και ευτυχώς δεν προέκυψε και κάτι τέτοιο στην κατασκήνωση. Παρόλα αυτά πολλές φορές με έχει προβληματίσει η έλλειψη αυτής της κουβέντας, καθότι και οι γονείς μου δεν ήταν αδιάφοροι προς εμάς, και προσπαθώ… Διαβάστε περισσότερα »
Είναι λογικό να φοβάται και να αγωνιά ο γονιός για το παιδί του. Ειδικά με τα όσα ακούγονται τον τελευταίο καιρό. Όμως δεν υπάρχει λόγος να τρέμει το φυλοκάρδι σου εκ των προτέρων. Τα παιδιά πάνε κατασκήνωση, κολυμβητήριο, εκδρομές με τους προσκόπους, κάνουν ένα σωρό δραστηριότητες που δυνητικά θα μπορούσαν να είναι επικίνδυνες, όμως δεν χρειάζεται να φρικάρεις. Δεν σημαίνει οτι ένα παιδί επειδή είναι μεγαλύτερο είναι δυνητικός κακοποιητής. Με αυτή τη λογική, όταν το παιδί σου θα μεγαλώσει θα το βλέπουν οι άλλοι σαν πιθανό κακοποιητή των δικών τους παιδιών, πράγμα που αν το έχεις διαπαιδαγωγήσει σωστά δεν θα… Διαβάστε περισσότερα »
Ακριβώς αυτό που λέει η Λένα. Αν βρίζεις το παιδί και το κριτικάρεις 364 μέρες το χρόνο από μωρό και απλά μια φορά το χρόνο τους λες “είμαστε οικογένεια να έρχεσαι να μας τα λες όλα ” ας το να πάει. Μεγάλωσα σε μια οικογένεια όπου μπορεί να αναπνέαμε λάθος. Ακόμα και βοήθεια να ήθελα ή τελευταία – τελευταία λύση ήταν να μιλήσω στους γονείς μου . Και ακόμα και αν το έκανα ζήτημα ήταν αν θα με βοηθούσαν ή θα έλεγαν ” ε και τι να κάνω τώρα”. Επίσης υπήρχε το που να τρέχω τώρα, πάλι πρόβλημα…. Η βοήθεια… Διαβάστε περισσότερα »
Αν πατησεις στο you tube “ο κανονας του εσωρουχου” θα σου βγαλει διαφορα σχετικα που μπορεις να δειξεις στο παιδί σου απο τα νηπια κιολας. Εχουμε δρομο μέχρι η σεξουαλική αγωγη να γίνει “της μόδας” οπως λενε για το me too καποιοι αλλά ευτυχως κάτι έχει αρχίσει. Κι εμενα με απασχολει το θέμα και να να μην κακοποιηθει και να μην κακοποιήσει. Μέχρι να φτασει σε σημειο να μπορει να επικοινωνησει μαζι μου, δεν έχω σκοπό να το αφηνω πουθενα. Και οταν λέω πουθενά, πουθενά. Ωραια θα ηταν το καλοκαιρι να το κρατησουν λιγο παππουδογιαγιαδες να παμε για εναν καφε… Διαβάστε περισσότερα »
Εμείς από τα 80’s ξέρουμε, αν πέσεις κάτω θα φας και ξύλο!! Αν δεν φας το φαγητό σου θα σε πάρει ο γύφτος! Και φυσικά πάντα ευγένεια στους μεγαλύτερους. Μην τα δοκιμάσετε στο σπίτι, είναι πια μόνο για επεξεργασία στον ψυχολόγο μας, κάπως πρέπει να ζήσει και αυτός. Κατά τα λοιπά πιστεύω ότι το παιδί πρέπει να γνωρίζει καλά τους κινδύνους και πιθανούς τρόπους αντίδρασης. Συζήτηση ξανά και ξανά και ξανά για να είναι υποψιασμένο όσο γίνεται περισσότερο ώστε να είναι πιο πιθανό να αντιδράσει σωστά
Υπέροχη η απάντηση της Λένας. Είναι ακριβώς αυτό: δεν έχει νόημα να πάρεις το παιδί μια μέρα και να κάνεις “the talk”, τύπου “παιδί μου, αν κάποιος σε πειράξει να μου το πεις”, και την επόμενη στιγμή να το κατσαδιάσεις γιατι έχυσε το χυμό του στο τραπέζι. Απλώς δεν εστιάζεις στο πρόβλημα, αλλά του δίνεις το εργαλείο να το διορθώσει, πχ, “πάρε χαρτί κουζίνας και σκούπισε”. Τα μικρά καθημερινά μηνύματα που δίνεις είναι αυτά που χτίζουν τη σχέση σου με το παιδί σου, μια σχέση εμπιστοσύνης. Όταν οι κόρες μου έρχονται σαν βρεμένες γάτες για να μου ομολογήσουν κάτι που… Διαβάστε περισσότερα »
Λόγω επαγγέλματος έρχομαι συχνά αντιμέτωπη με τρομαγμένους γονείς που αγωνιούν για αυτό το θέμα. Αυτό που μπορείς να κάνεις είναι να αναπτύξεις μια τέτοια σχέση με το παιδί σου που θα μπορεί να έρθει να σου μιλήσει χωρίς να φοβάται ότι θα το κατσαδιάσεις και ότι θα το κρίνεις. Αυτό είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο στο να έρθει το παιδί να σου μιλήσει καθώς τα παιδιά που έχουν υποστεί κακοποίηση νιώθουν ότι αν πουν αυτό που συμβαίνει η μαμά δεν θα τα αγαπάει πια. Η δημιουργία μίας ανοιχτής επικοινωνίας με το παιδί είναι πάντα το κλειδί αλλά και η ενστάλαξη του… Διαβάστε περισσότερα »
Να το ενημερώσεις για αρχή!!και ναι πρέπει από μικρό να μάθει τη σκληρή αλήθεια. Με λεπτομέρειες όσον δυνατόν περισσότερο κ εννοείται πάντα,ΠΑΝΤΑ να ξέρει ότι θα πάρεις το μέρος του κ δεν θα τον κρίνεις ποτε!!!αλλά για αρχή ενημέρωσε το να προσεχει τους πάντες κ ιδίως γνωστούς κ συγγενείς!!!μην ξεχνάμε ότι έρευνες της ελστατ έδειξαν ότι το 87% των κακοποιησεων γίνονται από συγγενείς η γνωστούς του θύματος!!