Αγαπημένη μου Λένα κ σχολιαστές. Για άλλη μια φορά χρειάζομαι την ψύχραιμη ματιά σας στον προβληματισμό μου. Είμαι έγκυος στο πρώτο μου παιδί και ζω με τον άντρα μου στο εξωτερικό κ φυσικά μέσα στον όλο ενθουσιασμό μας, σκέφτομαι έντονα κ τα επόμενα χρόνια διακοπών του παιδιού μας στην Ελλάδα με τους γονείς μου και ποιά όρια θα πρέπει να μπουν κ πώς. Να πω εδώ ότι η σχέση μου με τους γονείς μου είναι τα τελευταία χρόνια ανάστατη, καθώς είναι γονείς αρκετά παρεμβατικοί κ στενόμυαλοι σε πολλά θέματα, με αποτέλεσμα να υπάρχει μία ένταση μεταξύ μας καθώς εγώ αντιδρώ κ θέτω τα όρια μου (εδώ κ χρόνια) κ παράλληλα προσπαθώ να παίρνω κάποια πράγματα ελαφρώς, ώστε να μην χαλιέμαι τόσο εγώ όταν επισκέπτομαι. Ο προβληματισμός μου έχει ως εξής: όταν ήμουν παιδί οι γονείς μου, κυρίως ο πατέρας μου, σε κάποιες σπάνιες καταστάσεις φόρτισης, χτυπούσαν εμένα κ την αδελφή μου. Δεν θα τους χαρακτήριζα κακοποιητικόυς γονείς τακτικά, δηλαδή δεν τρώγαμε ξύλο συνέχεια. Σε κάποια συμβάντα που ως παιδιά κάναμε κάτι πολύ κακό, τρώγαμε ξύλο. Σύνολο 4-5 φορές δηλαδή, σε όλη μας την παιδική ηλικία. Δεν τους δικαιολογώ φυσικά, καθώς μου πήρε κάποια χρόνια ψυχοθεραπείας για να καταλάβω ότι αυτό είναι κακοποίηση, είτε συνέβη μία είναι εκατό μία φορές. Με τους γονείς μου δεν το έχω συζητήσει κ ούτε θέλω, καθώς τους βλέπω 2 φορές το χρόνο στις διακοπές μου κ δεν θέλω, για εμένα πρωτίστως, να περνάω τις διακοπές μου με εντάσεις, καθώς ξέρω πως α. Δεν αλλάζουν μυαλά και β. Αυτό ήξεραν, αυτό έκαναν στις εποχές εκείνες. Τώρα όμως που περιμένουμε μωρό, με ανησυχεί πολύ το τί είδους αντιδράσεις μπορεί να υπάρξουν σε τυχόν αταξίες του παιδιού μου πχ. Αν το παιδί μένει μαζί τους για κάποιο διάστημα το καλοκαίρι. Θα έχουν το θράσος να κάνουν έστω κ ένα ταρακούνημα στο παιδί μου; Να δώσουν μια μικρή σφαλιάρα; Να του φωνάξουν έντονα κ να τρομοκρατηθεί, όπως ήμουν κ εγώ πολλές φορές τρομοκρατημένη ως παιδί; Φυσικά τα πρώτα χρόνια θα είμαι κ εγώ εκεί κ θα παρατηρώ κ φυσικά θα υπάρξει έντονη αντίδραση μου και του άντρα μου σε κάτι τέτοιο, αλλά πώς μπορώ να ξεκινήσω μία τέτοια συζήτηση μαζί τους όσο πιο νωρίς γίνεται, χωρίς να χρειαστεί να σκάψουμε σ όλο μας το παρελθόν; Να πω εδώ, ο λόγος που δεν θέλω να συζητήσω το δικό μου θέμα δεν είναι για να μην κακοκαρδίσω τους γονείς μου, αλλά γιατί θέλω να προστατεύσω τον εαυτό μου πρωτίστως, καθώς σε καβγάδες των τελευταίων χρόνων πάνω σε διάφορα άλλα, εξ ίσου σοβαρά θέματα, είδα πόσο κάτι τέτοιο με επηρεάζει αρνητικά, σε σημείο να μην θέλω πλέον να πηγαίνω να τους δω για να προστατευτώ εγώ από τις εντάσεις. Σας ευχαριστώ πολύ όλους για τις απόψεις σας κ θα χαρώ να ακούσω την οπτική σας.
«Ένα» ταρακούνημα, «μικρή» σφαλιάρα, νομίζω ότι ακόμα δεν έχεις δεχτεί τη λέξη «κακοποίηση». Ήσουν τρομοκρατημένη ως παιδί – αυτό είναι η κακοποίηση.
Δεν χρειάζεται να συζητήσεις απολύτως τίποτα με τους γονείς σου. Δεν σε τρομοκρατούσαν επειδή δεν τους είπε κάποιος να μην το κάνουν. Η συζήτηση έχει νόημα μόνο μεταξύ ανθρώπων που συνεννοούνται. Θα πρέπει να είσαι πάντα παρούσα όταν τους επισκέπτεστε και να είσαι σε απόλυτη ετοιμότητα να σηκωθείς και να φύγεις, αν δεις τέτοια συμπεριφορά προς το παιδί. Δεν μπορείς να αφήσεις το παιδί για ένα διάστημα το καλοκαίρι μέχρι να σιγουρευτείς, και αν δεν σιγουρευτείς ποτέ, τότε δεν θα το αφήσεις ποτέ.
Διακοπές στην Ελλάδα δεν ισούται με συμβίωση με τους γονείς σου. Αυτό θα έπρεπε να το ξέρεις είτε έχεις παιδί, είτε όχι. Δεν κατάλαβα τι ακριβώς κάνετε, αλλά η ιδέα να μην τους βλέπεις καθόλου προκειμένου να προστατευτείς φυσικά και θα μπορούσε να είναι μια λύση.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Δε θέλεις να τους βλέπεις για να αποφεύγεις τις εντασεις αλλά το παιδί έχεις ήδη αποφασίσει να το παρκάρεις εκεί το καλοκαίρι. Και θέλεις να εχεις και το κεφάλι σου ήσυχο ταυτόχρονα. Και ακόμα δε γεννησες. Δεν σχολιάζω κάτι άλλο θα κρατηθώ.
Και οταν το αφησει στους γονεις δεν θα ειναι περιπου 7-10 ετων;
Και ειναι σιγουρο οτι οι γονεις θα ζουνε μεχρι τοτε και θα μπορουν
Πάντως εγώ δεν κατάλαβα κάτι τέτοιο απο τον τροπο που γράφει κ περιγράφει η κοπελα. Τεράστιο λογικό άλμα το “έχεις αποφασίσει να το παρκάρεις εκεί το καλοκαίρι” κατά τη γνώμη μου. Λέει για κάποιο διαστημα, μπορεί να ειναι και για 2 ωρες πχ να παει να πιει εναν καφε ας πούμε. Ως κάποια που μένω στο εξωτερικό κ εχω επισης περίεργες σχεσεις με τους γονεις μου, αν πχ πάω μια φορά το χρόνο θα τους δω κ απο κει κ πέρα τηλεφωνικώς, αν εκανα κάποια στιγμη παιδιά, φυσικά κ θα θελανε να τα βλεπουν, ειναι κατι πολύ αναμενομενο. Γι αυτο… Διαβάστε περισσότερα »
Σορρυ αλλά “κάποιο διάστημα” εγώ δεν καταλαβαίνω 1-2 ώρες, καταλαβαίνω κανονικότατο baby – siting. Ακόμα και για ένα καφέ να μιλάμε πάντως μου ακούγεται εξωπραγματικό να αφήσεις το παιδί σου σε επιβεβαιωμένα κακοποιητικό άτομο.
“αλλά το παιδί έχεις ήδη αποφασίσει να το παρκάρεις εκεί το καλοκαίρι.” Καταλαβαίνω ότι οι γονείς της δεν εμπνέουν και μεγάλη εμπιστοσύνη, αλλά, όντως τώρα; Κλασσικότατο mom shaming, και όπως είπες και η ίδια, ακόμα δεν γέννησε. Η ανθρώπινη ανάπτυξη δεν είναι – σε εξελικτικό πλαίσιο – βιώσιμο να υποστηριχτεί από ένα (άντε δύο, αν ο πατέρας δεν είναι guest star) άτομα. Δεν είναι ντροπή να ‘παρκάρεις’ ένα παιδί στους παππούδες, στους θείους, στους κουμπάρους, στους κολλητούς, στον παιδικό σταθμό, στο ολοήμερο. Δεν είναι ντροπή να στείλεις το παιδί σου και 3 μήνες στην Ελλάδα, αν υπάρχουν άτομα εμπιστοσύνης, πρόθυμα… Διαβάστε περισσότερα »
Μα πραγματικά γιατί υπάρχει καν σαν σενάριο να αφήσεις το παιδί με τους γονείς σου για μέρες, ενώ ξερεις από πρώτο χέρι οτι εχουν υπάρξει κακοποιητικοί κι ότι αν γίνει κάτι δεν θα μπορείς να παρέμβεις άμεσα;
Εγώ που το διάβασα και αγχώθηκα.
Μάλλον κι αυτή αγχώνεται ότι θα το θεωρούν δικαίωμά τους οι παπούδες να τους το αφήνει, δεν έχει μάθει ακόμα να βάζει όρια. Ελπίζω να γεννηθεί το μικρό και να μπει λίγο σε κατάσταση “μαμά αρκούδα”.
Δεν παύει να με εντυπωσιάζει η ισχύς της ελληνικής οικογενειακής παράδοσης. Έχουμε εδώ μια γυναίκα που μένει στο εξωτερικό, έχει υποστεί κακοποίηση ως παιδί, εξακολουθεί και έχει τεταμένες σχέσεις με τους γονείς, ακόμα δεν έχει γεννηθεί το παιδί της και την απασχολεί τι θα γίνει «όταν θα αφήνει το παιδί μαζί τους τα καλοκαίρια». Μα γιατί να το αφήσει; Επειδή το κάνουν πολλοί στην Ελλάδα; Αυτό μπορεί να συμβαίνει για χίλιους δυο λόγους, με πρώτο και κύριο ότι υπάρχει μεγάλη πρακτική ανάγκη αλλά και μια ισορροπημένη σχέση με τους παππούδες. Φίλη, για ποιο λόγο να σε απασχολεί όλο αυτό; Είναι… Διαβάστε περισσότερα »
Α, να μένεις με παππούδες, πολύ ωραία, πάρα πολύ ωραία. Τρώγαμε ότι θέλαμε, παίζαμε με τα ξαδέρφια και θεωρούσαν αυτονόητο ότι όλοι στο σπίτι θα μας κάνουν τα χατίρια, ωραίες εποχές. Μια φορά που δοκίμασε ο μπαμπάς μου να με βάλει τιμωρία μάλιστα, μάζεψα τα πράγματά μου και δήλωσα ότι θα μένω με την γιαγιά μου από ΄δω και πέρα. Από την άλλη αν έβλεπα εφιάλτες μου έδιναν αγιασμό και δεν μ΄άφηναν να κοιμηθώ με μαζεμένα μαλλιά γιατί “θα μάζευε νερό το κεφάλι μου”, οπότε, χμμμ. Δεν είναι αυτονόητο το να μένει το παιδί μόνο μαζί τους, αν έχεις έστω… Διαβάστε περισσότερα »
Κλαίω,χρειάζονται και αυτά πάντως στη ζωή που και που. Κάποιος να μας κάνει τα χατίρια,να τρώμε βλακιουλες και να ακούμε περίεργες ιστορίες να εξάπτουν την φαντασία μας. Ο αγιασμός με έστειλε πάντως.
Α βέβαια, αγιασμός πάντα υπήρχε στο σπίτι, έτσι για παν ενδεχόμενο. Όταν συνειδητοποίησα ότι κατά 99% είχε και τριχουλες μέσα, το έριχνα στις γλάστρες. Επίσης θυμάμαι τη γιαγιά ή τον παππού να μας βάζει στα κρεβάτια μας, να περιμένει να κάνουμε την προσευχή μας για να ξαπλώσουμε και να μας σταυρώσει το μαξιλάρι ή να τσεκαρει, όταν κοιμόμασταν στους καναπέδες, αν βάλαμε το κεφάλι μας στη Δύση ή στην Ανατολή. Ευτυχώς από το όλο τελετουργικό έμεινε μόνο η ανάμνηση της φροντίδας, έστω και με αυτό τον τρόπο.
Το ενδιαφέρον της ιστορίας, είναι ότι έμείς δεν είχαμε τέτοιο λειτουργικό και η γιαγιά δεν πίστευε καν. (Τώρα στα σχεδόν 90 έχει αρχίσει να αλλάζει γνώμη, μάλλον το σχέδιο πενταετίας σ΄αυτή την ηλικία περιλαμβάνει και την επόμενη ζωή).
Δεν πίστευε λοιπόν, αλλά έκανε πάντα κάποια πράγματα: δεν έκανε δουλειές σε μεγάλες γιορτές (ή κατά τη διάρκεια που κάποιος ταξίδευε, ακόμα και σε άλλη ζώνη ώρας, μέχρι να την πάρεις τηλέφωνο ότι προσγειώθηκε το αεροπλάνο κτλ- αν και μάλλον είναι άλλου είδους ιστορία αυτό), φώναζε μια γειτόνισσα για το ξεμάτιασμα αν είχες πονοκέφαλο και σου έδινε αγιασμό αν είχες εφιάλτη.
Καλά Anna νομίζω αυτά τα έχουν όλες οι ελληνικές οικογένειες λίγο πολύ. Εδώ η μάνα μου ακόμη δε βάζει πλυντήριο σε γιορτές, να έχει απλωμένα ρούχα ούτε λόγος! Ο παππούς μου είχε κάνει μπάνιο Μ.Παρασκευη και έπρεπε λέει να προσέχει μέχρι το επόμενο Πάσχα να μην κάνει μπάνιο τις Παρασκευές. Άσε, πολλές ιστορίες.
Ναι ρε συ, η αλλη μου γιαγιά δεν ξαπλώνει πρωτοχρονιά για να μην είναι νυσταλεα όλο τον χρόνο. 🙄
Η πεθερά μου είναι πεπεισμένη πως ένα ατύχημα που είχε ο άντρας μου με τη μηχανή οφείλεται στο ότι ήταν ημέρα Κυριακή κι εκείνη έπιασε βελόνα στο χέρι της να ράψει ένα παντελόνι.
Οι γονείς μου δεν τρώνε κρέας Τετάρτη και Παρασκευή για να μην παθαίνουν ζημιές στις καλλιέργειες και στα ζώα.
@Anna και η δική μου η γιαγιά έτσι έλεγε. Άσχετα βέβαια που ροχαλιζε στον καναπέ…
@αζιμούθιο, εγώ αυτό που θυμάμαι είναι ότι του Αγίου Συμεών (νομίζω) δεν έπιαναν μαχαίρι, οι αγροτικές και κτηνοτροφικές οικογένειες. Η γιαγιά και ο παππούς μου το κρατούσαν, ο πατέρας μου πλέον όχι.
Πάντως κάτι τρέχει με τα νερά στην ελληνική παράδοση: όχι μπάνιο τη Μεγάλη Παρασκευή, όχι λούσιμο τις πρώτες μέρες του Απριλίου, όχι μπάνιο (στο σπίτι) τις μέρες της περιόδου – λες και ζούμε στην έρημο και πρέπει να κάνουμε οικονομία στο νερό.
Και σα να μη μου έφταναν όλα τα άλλα, διέφερα από τα άλλα παιδιά και στο ότι οι δικοί μου δεν πίστευαν σε δεισιδαιμονίες και τους έλεγα πολύ αυθόρμητα το ίδιο που μου έλεγαν οι γονείς μου, ότι είναι βλακείες αυτά. Το λέω γιατί μικρή ήθελα πολύ να συμμετέχω σε ανάλογες συζητήσεις στο σχολείο, αποκαλύπτοντας τη δική μου γνώση επί του θέματος. Διάβασα δηλαδή το “θα μάζευε νερό το κεφάλι μου” και ένιωσα ένα δέος και μια λύπη, που η δική μου γιαγιά δεν έλεγε τέτοια και γι’αυτό, μετά το καλοκαίρι που είχα πάθει αυτό που μπαίνει το νύχι μέσα… Διαβάστε περισσότερα »
Ασπρο άλογο, πάρε το κακό
Φύγε κακό, πέρα απ΄τα βουνα και τα λαγκάδια
Δεν είναι δικό μου, το ΄χα βρει μικρή σε ένα βιβλίο, το “αν ήμουν δάσκαλος”, το έβρισκα πολύ παρήγορο. Δεν ξέρω γιατί, ίσως γιατί το βιβλίο είχε μια αναφορα στον Πούσκιν και ήταν η αφορμή να πιάσω τους Ρώσους συγγραφείς και ποιητές στην τρυφερή ηλικία των δέκα περίπου και ήταν πολυγραφότατοι οι άτιμοι- ακόμα έχω υλικό.
πόντια, ξόρκι δεν ξέρω αλλά εγώ όταν βαριέμαι και πρέπει να διαβάσω και χαζεύω, λέω στον εαυτό μου: λοιπόν θα διαβάσεις χ σελίδες την ώρα. Ανάλογα με το πόση ύλη πρέπει να βγάλω ή ανάλογα με το πόσο πολύ δεν θέλω να διαβάσω σήμερα. Από 3 σελίδες πχ μέχρι 7, ξέρω γω. Διαβάζω 3 και χαζεύω. Και μετά δεν αφήνεις να περάσει η δεύτερη ώρα αν δεν βγάλεις άλλες 3 και μετά χαζεύεις. Κάπως έτσι τα βάζεις με την αναβλητικότητα. Με πολύ μικρές ποσότητες δηλαδή.
Τι γλυκιές, σας ευχαριστώ τόσο πολύ! Anna, ψάχνοντας το βιβλίο που λες είδα ότι το μετέφρασε η Κίρα Σίνου, που δε θυμάμαι σε ποιο βιβλίο έβλεπα το όνομα της σπίτι μου και μου έχει εντυπωθεί. (τρίβια: ήταν Ρωσίδα και η ίδια). leas, ψάχνω για ξόρκι γιατί έχω δοκιμάσει τα πάντα, δε γίνεται τίποτα. Φεύγει το μυαλό μου είτε αναλύοντας αυτό που διαβάζω επειδή μ’ενδιαφέρει γενικώς το θέμα, είτε με το να σκέφτομαι άσχετα, όταν δε μ’ενδιαφέρει. Και έχω ψάξει τι φταίει, και κίνητρα έχω βρει, και με έχω επαναφέρει κάνοντας μόνη μου άλλοτε την καλή άλλοτε την αυστηρή δασκάλα, τίποτα.… Διαβάστε περισσότερα »
Πόντια, δεν έχω ξόρκι να σου πω…εγώ πάντως όταν δεν μπορώ να μάθω κάτι, όταν πρέπει έστω να το θυμάμαι ή δε βρίσκω νόημα επειδή βαριέμαι το μετατρέπω σε τραγούδι (κάποιες βασικές λέξεις). Κάν’ το ξόρκι ή ποίημα, ο,τι σε βολεύει. Επίσης για να μη βαριέμαι κάνω ότι έχω κοινό απέναντι μου (ή ζητώ κάποιον να γίνει το κοινό μου) και προσπαθώ να εξηγήσω αυτό που διάβασα. Όταν κολλάω ή μπερδεύομαι καταλαβαίνω ότι δεν κατάλαβα τίποτα!
@Sally δεν κατάλαβα σε ποια αναφέρεσαι. Εγώ πάντως πιο οπτικός πεθαίνεις. Αν δεν γράψω αυτό που μου λένε δεν καταλαβαίνω τίποτα απολύτως.
Πωπω Γ’ Λυκείου ναι! Η θεωρητική έτσι και αλλιώς έχει πολύ γράψιμο. Εγώ επειδή δεν έκανα καλά γράμματα (ούτε τώρα κάνω) την έκθεση την έγραφα 2 φορές! Αυτό που έγραψα ότι τα εξηγώ φωναχτά το ξεκίνησα στο πανεπιστήμιο αφενός γιατί συνειδητοποίησα ότι όταν προσπαθήσεις να μεταφέρεις σε κάποιον άλλο τι κατάλαβες πολλές φορές καταλήγεις στο ότι δεν κατάλαβες. Γι’ αυτό πολλές φορές κάνω ότι έχω κάποιον απέναντί μου και του τα εξηγώ. Επίσης δεν έχω συνηθίσει να διαβάζω φωναχτά και παρατήρησα ότι μου δημιουργεί κολλήματα όταν είναι να μιλήσω, να εξηγήσω γιατί μέσα στο κεφάλι μου τα λέω καλύτερα. Κατά… Διαβάστε περισσότερα »
Εγώ έχω φωτογραφική μνήμη αλλά λειτουργεί μόνο όταν έχω πολύ πρόσφατα αδειάσει την κάρτα μνήμης γιατί τα βγάζω σε υψηλή ανάλυση κιόλας.
Εμένα με βοηθάει να μου κάνουν ερωτήσεις και να απαντάω. Δεν αντέχω να διαβάζω κατεβατά, ναι με ακούτε; Εγώ, δεν αντέχω τα κατεβατά, πού ξαπλώνω γιατρέ;
Θα ψάξω life coach πλάκα πλάκα τώρα που είδα τι ακριβώς είναι, στη σημερινή ερώτηση.
Να ξέρετε πάντως, πολύ με βοήθησε που μου απαντήσατε, δεν είχα κουβεντιάσει παρά μόνο με μια φίλη, που έχει τελειώσει Νομική και ξέρει από καλό λάδι. Κι εκείνη παρεμπιπτόντως Σελοφάν, έκανε ευφάνταστες μετατροπές για να θυμάται 🙂
Α και γω το ‘χω αυτό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα όταν έδινα προφορικά και κοιτούσα πάνω δεξιά προσπαθώντας να έχω στο μυαλό μου ακριβώς το κομμάτι όπως ήταν (χάλια το μάθημα, σκέτη αγγαρεία) και να με ρωτάει ο καθηγητής αν έχει καμια αράχνη ή αν θέλει βάψιμο ο τοίχος.
Πραγματικά σε κανέναν δεν αρέσουν τα κατεβατα. Γι’ αυτό ένα ακόμη που με βοηθάει είναι τα χρώματα, μαρκαδορακια ή στυλό, για να κρατάω περισσότερες πληροφορίες, να βοηθάει και στο μάτι. Άσε Πόντια! Και τι δεν έχω δοκιμάσει. Και γω του γιατρού είμαι, μη νομίζεις. 😊
Γιατί να αφήσεις το παιδί σου με τους δικούς σου; Οκ πες σου άσκησαν βία 4-5 φορές σε 18 χρόνια άρα “οκ” ως προς αυτό, κάποιος μπορεί να θεωρήσει ότι δε θα το ξανακάνουν (εγώ δεν είμαι καθόλου σίγουρη). Λες ότι δεν έχουν όρια, είναι παρεμβατικοί και στενόμυαλοι. Θες να αφήσεις το παιδί σου με τέτοιους ανθρώπους ενώ είναι μικρό και δεν έχει διαμορφωθεί;
“Όταν ο τραυματισμένος ψυχισμός συναντά την παράδοση” θα μπορούσε να είναι ένας τίτλος για το κείμενο σου. Δεν ξέρω αν παράλληλα συμβαίνει και κάτι άλλο πιο στρεσογόνο αλλά η εγκυμοσύνη είναι μια περίοδος προσμονής και η προσμονή έχει άγχος που δεν είναι πάντα δημιουργικό. Το όποιο αναμενόμενο άγχος μας τρέφεται από τις αρνητικές σκέψεις, γι’αυτό και ανασύρει ό,τι βολικό βρει στις αποθήκες του μυαλού μας και το χρησιμοποιεί για να μας αναστατώσει και να τραφεί από τις θερμίδες, την ενέργεια που εκλύουμε προσπαθώντας να το αντιμετωπίσουμε κάνοντας τις λάθος σκέψεις. Η ψυχοθεραπεία, όταν γίνεται σωστά, δηλαδή από τον σωστό επαγγελματία… Διαβάστε περισσότερα »
Καταπληκτικό σχόλιο Πόντια! Με έκανες να το δω με τελείως άλλο φως.
Πολύ ωραία λέξη, φως. Αυτό κάνει (κανονικά) η ψυχοθεραπεία, εντοπίζει γωνιές και πλευρές που ως τότε προσπερνούσαμε και τις φωτίζει. Το τι θα δούμε, σε τι σταθούμε, τι θα ξαναπροσπεράσουμε είναι που κάνει όλη τη δουλειά και όλη τη διαφορά. Αν φοβάσαι για το τι θα βρεις, αν νομίζεις ότι δεν έχεις τη δύναμη να το τακτοποιήσεις, το μόνο που γίνεται είναι να σου ανάβουν το φως κι εσύ να το σβήνεις. Αλλά ο θεραπευτής γι’αυτό είναι εκεί, για να μη φοβάσαι ότι είσαι ολομόναχη/ος. Δε θα το κανει για σένα αλλά θα είναι δίπλα σου, για όσο χρειαστεί μέχρι… Διαβάστε περισσότερα »
Απορώ που, μετά από όλα αυτά, το σκέφτεσαι ακόμα να στείλεις το παιδί για διακοπές στους γονείς σου. Δεν είναι ούτε απαραίτητο ξέρεις, ούτε αναγκαστικό. Μπορείς πολύ απλά να ΜΗΝ το στείλεις ποτέ. Θα βρεις μια άλλη λύση, τόσο απλά.
Ό,τι και να συζητήσεις και ό,τι και να σου πουν, τίποτα δεν σου διασφαλίζει πως πάνω στα νεύρα τους δεν θα κάνουν τα ίδια. Αυτόν τον τρόπο διαπαιδαγώγηση ξέρουν, αυτόν εμπιστεύονται. Τα λέω γιατί έχω περάσει τα ίδια και χειρότερα. Αφού δεν φέρονταν σωστά σε εσένα, λες να φερθούν στο παιδί σου;
Όταν δεν εμπιστεύεσαι κάποιους ανθρώπους, δεν τους αφήνεις με το παιδί σου. Είναι τόσο απλό. Δε χωράει συζήτηση εδώ. Η υποχρέωση σας ως γονείς είναι, να προστατεύσετε το παιδί. Κι αν υπάρχει ένας λόγος, να πλακωθείς με τον κόσμο όλο, να γίνεις μαλλιοκούβαρα, να συγκρουστείς, να στενοχωρηθείς, ε, αυτός είναι.
Γράφεις λες και προσπαθείς να κάνεις τα πάντα να μην διαταραχθούν οι ισορροπίες. Μόνο που ισορροπίες δεν υπάρχουν εφόσον πόνεσες, πονάς και φοβάσαι για το μέλλον. Αυτό που θέλεις, να κάνετε δηλαδή διακοπές όλοι μαζί σαν μια μεγάλη ευτυχισμένη οικογένεια, νομίζω ότι είναι ένα ατελέσφορο πλάνο• με δυο λόγια, έχω την εντύπωση ότι αυτή η επιμονή σου να είναι “όλα καλά” σου τρώει πολλά περισσότερα ψυχικά αποθέματα από το αν είχες απομακρυνθεί ήρεμα από αυτό το μεγαλόπνοο (για μένα) όραμα καλοκαιρινής ευτυχίας.
Μπράβο κάτι τέτοιο ήθελα να γράψω κ δεν έβρισκα τις σωστές λέξεις. Η μανία για «ισορροπία» της κοπέλας μου κάνει για ανικανότητα να αντιμετωπίσει καταστάσεις/διαφωνίες. Από τα λίγα που έχω μάθει , κάποια παιδιά που έχουν υποστεί βία ως ενηλικες αποφεύγουν συγκρούσεις γιατί δεν ξέρουν να τις χειριστούν…
Έτσι ακριβώς. Βρίσκω πραγματικά απίστευτη την πρόθεση της κοπέλας να αφήσει το παιδί της στους γονείς. Είναι λες και παίρνουν αυτόματα άφεση αμαρτιών επειδή ακριβώς είναι γονείς της. Θα μπορούσαμε όλ@ να αναρωτηθούμε αν μια υποψήφια νταντά ισχυριζόταν πως είναι εξαιρετική και “απλά” στο παρελθόν έτυχε να χτυπάει συστηματικά τα παιδιά της κατά πόσο θα της εμπιστευόμασταν τα δικά μας. Θα το έκανε καμία/κανένας;
Αυτό το κολλημα με το “αφήνω (παρκαρω) το παιδι στους παππούδες το καλοκαιρι”αδυνατω να το καταλάβω. Ποιος σας είπε πως τα παιδια παίρνανε απαραίτητα καλα; Μπορουν 2 ηλικιωμένοι να κανουν ο,τι χρειάζεται για να περάσει καλά ένα μικρό παιδι για 1- 2 μηνες; Για να μην αναφέρω και το ποσό τεράστια ευθύνη είναι. Γιατί πρέπει να το κάνεις αυτό το πράγμα στο παιδι σου, ειδικά στη περίπτωση που οι γονεις σου δεν ειναι υποδείγματα.