Αυτός ο άνθρωπος με κατέστρεψε και μια προσωπική ιστορία εδώ με λύτρωσε

Με αφορμή ένα ποστ που ανέβηκε στις 18/03:

Παρακολουθώ την Α,μπα εδώ και δύο χρόνια και ειλικρινά αισθάνομαι θυμό. Αισθάνομαι θυμό που δεν την γνώρισα νωρίτερα, που δεν υπήρχε νωρίτερα όταν ήμουν έφηβη, που κανείς τότε δεν με προετοίμασε για τα αρρωστημένα μυαλά που θα συναντήσω.

Δεν έχω ερώτηση νομίζω οπότε δεν ξέρω αν θα δημοσιευθεί το κείμενό μου. Η ιστορία μου ξεκινάει στα 24 μου μετά από ένα τεράστιο τσακωμό με τον πατέρα μου (νιώθω πλέον ότι έπαιξε ρόλο). Έκανα την πρακτική μου, όταν άρχισα να έρχομαι πιο κοντά με ένα από τους υπευθύνους μου.

Ήταν ο πιο άνετος, ο πιο μοντέρνος, ο πιο αστείος, με αποτέλεσμα να επιδιώκω (όπως όλα τα παιδιά της πρακτικής) να περνάω περισσότερο χρόνο μαζί του σε σχέση με τους υπόλοιπους. ‘Ηταν παντρεμένος με 2 κόρες. Πανέμορφη οικογένεια την οποία μας έδειχνε συχνά. Ζήλευα την ευτυχία τους μπορώ να πω. Το πως μιλούσε για τη γυναίκα του, πως φερόταν στα ”κορίτσια” του όπως έλεγε.

Εμείς με τους δικούς μου δεν ήμασταν έτσι. Να μην μακρηγορώ, έχοντας έρθει πιο κοντά, του εκμυστηρεύτηκα την ιστορία με τον πατέρα μου και εκείνος. Δεν ξέρω γιατί το έκανα ακόμα. Λίγες μέρες αργότερα καλεί τα παιδιά της πρακτικής να βγούμε όλοι μαζί έξω. Εκείνο το βράδυ κάτι άλλαξε. Είχα την αίσθηση ότι κάτι υπήρχε αλλά δεν έδινα σημασία. Σιγουρεύτηκα όμως τότε.

Δεν θυμάμαι πλέον λεπτομέρειες για όσα ακολούθησαν, το μυαλό μου τις έχει διαγράψει. Ξεκίνησε μια αρρωστημένη σχέση. Τα κλασσικά. Κρυφτό, δεύτερο κινητό, ενοχές και καψούρα νόμιζα η ηλίθια. Η αρχαιότερη ιστορία. Ο άνθρωπος μαέστρος (αφού με έκανε να αναρωτιέμαι πως γίνεται να είσαι τόσο άνετος ενώ δεν είχε απατήσει την γυναίκα του ΠΟΤΕ).

Ήταν χειριστικός και πιεστικός από ένα σημείο και μετά. Άρχισα να τον βλέπω όπως ακριβώς ήταν. Μέχρι που αποφάσισα να το λήξω. Αφορμή στάθηκε η γνωριμία και το ενδιαφέρον ενός αγοριού στην ηλικία μου, που με ταρακούνησε. Θυμήθηκα πως είναι το φλερτ, το ραντεβού, το να ”μην κρύβεσαι”. Ο παντρεμένος (ο οποίος ισχυριζόταν ότι όποτε θέλω να το λήξω θα μπορούσα) δεν το πήρε καλά. Τον είχα βλέπετε τόσο ψηλά που του τα έλεγα όλα γιατί ήμασταν πάνω από όλα ”φίλοι”.

Είχαμε μια ξεχωριστή ”αγάπη” που κανείς δεν θα καταλάβαινε (αχ ο βλαξ, τα σκέφτομαι τώρα γελώντας και κλαίγοντας ταυτόχρονα). Η ιστορία έληξε κακά. Με παρακολουθούσε, με απειλούσε, απειλούσε ότι θα μιλήσει στους γονείς μου (έμενα μαζί τους τότε), στον αγόρι που μόλις είχα γνωρίσει.

Με χτύπησε, με πέταξε από το αμάξι του και με παράτησε στο δρόμο στη μέση του πουθενά φωνάζοντας ότι παραλίγο να χαλάσει το σπίτι του για μια ******.

Μίλησα στη μητέρα μου. Θύμωσε αλλά με αγκάλιασε με όλη της την αγάπη. Μου έδωσε δύναμη, μου είπε ότι θα κάνουμε ότι χρειαστεί και να μην ανησυχώ. Μίλησα στον τότε φίλο μου, θύμωσε για τον τρόπο που μου συμπεριφέρθηκε, μου είπε να μην ντρέπομαι, ”κανείς δεν είναι τέλειος” και μου είπε και εκείνος, να μην ανησυχώ.

Ο τύπος έμεινε στις απειλές αλλά συνέχισε να με τρομοκρατεί. Δεν έκανα τίποτα γιατί φοβόμουν την ρήξη με τον πατέρα μου και τον κοινωνικό στιγματισμό η χαζή (γιατί πάντα φταίει η αντροχωρίστρα). Που και που με έπαιρνε τηλέφωνα, κάποια στιγμή, 3 χρόνια μετά την ιστορία, έκανα μια δουλειά στην περιοχή που μένει και με πήρε χαμπάρι.

Άρχισε να αφήνει πράγματα στο αμάξι μου, να του κάνει ζημιές, να με παίρνει από πίσω στο δρόμο και να με βρίζει και να φωνάζει πως δεν θα με αφήσει ήσυχη ποτέ. Και πάλι δεν έκανα τίποτα και απλά πηγαινοερχόμουν με συναδέλφους. Ακόμα χτυπάει το τηλέφωνο με απόκρυψη που και που, ακόμα βλέπω το αμάξι του κάπου τυχαία και τρέμω, ακόμα ζω με φόβο.

Αυτός ο άνθρωπος με την ευλογία μου, με κατέστρεψε.

Κατέστρεψε την ηρεμία μου, την αξιοπρέπεια μου, τον ύπνο μου. Γράφω αυτή τη στιγμή, τα θυμάμαι όλα και τρέμω. Ενώ πλέον δεν έχω καμία σχέση με εκείνο το κορίτσι, το κεφάλαιο της ζωής μου αυτό το θάβω καλά μέσα μου. Θεωρώ τον εαυτό μου πετυχημένο στην δουλειά μου, με θεωρώ εκκολαπτόμενη φεμινίστρια και έχω μια υγιή, ειλικρινή σχέση με ένα άνθρωπο που αγαπάω και με αγαπάει.

Δε μπορώ όμως ακόμα να διαχειριστώ, το φόβο, το άγχος, τη ντροπή για τότε. Κρύβω τα συναισθήματα μου γι’ αυτόν τον μισάνθρωπο κάτω από το χαλί. Έκανα θεραπεία και επέλεξα να μην το αναφέρω ποτέ, δεν έχω συμβιβαστεί με τους δαίμονές μου ακόμα.

Στην κοπέλα που ανέβηκε το κείμενό της στις 18/03 το απόγευμα: Σε ευχαριστώ.

Σε ευχαριστώ που δεν έμπλεξες, που προφυλάχθηκες, που είπες το όχι που έπρεπε να έχω πει εγώ. Η δική σου επιτυχία έγινε δική μου και κάπως με λύτρωσες. Σε ζηλεύω όμως. Μακάρι να ήμουν ”εσύ'”.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News