H μητέρα, η καλοσύνη των ξένων και η ψυχοθεραπεία

Διαβάζοντας αυτή την ερώτηση , μου ήρθε ξανά στο μυαλό η δική μου ιστορία. Όταν ήμουν παιδί, η μαμά μου αποφάσισε ότι έπρεπε να φύγω από τη μέση γιατί γεννήθηκα κορίτσι.

Κόντεψα να πεθάνω από ασιτία. Στην Δ’ Δημοτικού, ζύγιζα μόλις 19 κιλά, και ήμουν το λιγότερο αναπτυγμένο παιδί σε όλο το σχολείο. Δεν ήξερα, δεν καταλάβαινα καθόλου ότι υφίσταμαι κάποια κακοποίηση. Η στέρηση του φαγητού, ήταν για μένα το νορμάλ. Δεν το κατάλαβα παρά πολύ, πολύ αργότερα. Οι αναμνήσεις από την εποχή είναι κάπως θολές, ή τις έχω διαγράψει η ίδια, ή δεν μπορούσα να σκεφτώ καθαρά από την πείνα.

Το θέμα είναι ότι κάποιος/κάποιοι επισκέφτηκαν το σχολείο. Μας ζύγισαν και μέτρησαν το ύψος, όλων των παιδιών της τάξης. Μας είπαν ότι έκαναν μία έρευνα. Δεν ξέρω αν ήταν στ’ αλήθεια έρευνα ή έγινε κάποια καταγγελία. Δεν ξέρω αν ήταν η πρόνοια. Αυτό που ξέρω, είναι ότι το σχολείο επικοινώνησε με τη μαμά μου, μου έδωσαν βιταμίνες και διάφορα τονωτικά, τα οποία στην αρχή το στομάχι μου δεν μπορούσε να τα κρατήσει. Αυτό που ξέρω είναι ότι από τότε η μαμά μου άλλαξε.

Όχι γιατί την ενδιέφερα εγώ βέβαια, την ενδιέφερε η γνώμη των άλλων, ίσως φοβόταν μήπως βρει τον μπελά της. Μεγάλωσα “κανονικά”, ας πούμε. Επιβίωσα. Και το οφείλω στην καλοσύνη των ξένων. Πέρασαν χρόνια, η κακοποίηση είχε και άλλες πλευρές, ήταν πραγματικά τόσα πολλά μικρά πράγματα, που δεν τα καταλάβαινα και καλά.

Έγινα μια υπάκουη κόρη, παντρεύτηκα αυτόν που θα ήταν αρεστός στους γονείς μου, έκανα παιδιά, η μαμά μου τα κρατούσε κιόλας αρκετά συχνά (ναι, αισθάνομαι φοβερές ενοχές γι’ αυτό, αλλά δεν τους συνέβη ευτυχώς τίποτα κακό, ήταν μόνο για πολύ σύντομα χρονικά διαστήματα κάθε φορά, και τις περισσότερες φορές που βοηθούσε, ήμουν παρούσα). Ακόμη και σήμερα, ο περισσότερος κόσμος θεωρεί ότι είναι μια υποδειγματική μητέρα. Ίσως είναι χρήσιμο να σας πω πώς και πότε το κατάλαβα. Μεγάλη πια, όταν άρχισα να έχω άλλα προσωπικά και οικογενειακά προβλήματα, ξεκίνησα με την παρότρυνση μιας φίλης να κάνω ομαδική ψυχοθεραπεία.

Ήταν πράγματι σαν παιχνίδι στην αρχή, ζωγραφίζαμε, κάναμε δραστηριότητες διάφορες, γνωρίζαμε τα μέλη της ομάδας. Σε μια από τις δραστηριότητες, μία από τις θεραπεύτριες μάς ζήτησε να κλείσουμε τα μάτια και να φανταστούμε τον εαυτό μας σε μικρότερη ηλικία. Να δούμε τον εαυτό μας με αγάπη, ήταν ο στόχος. Με έφερα στο μυαλό μου εικοσάχρονη φοιτήτρια, στην πιο ωραία μου ώρα, με πλούσια, μακριά σγουρά μαλλιά να ανεμίζουν. Και μετά πιο πίσω στον χρόνο: 5 ή 6 χρονών. Τότε η αλήθεια με χτύπησε κατακούτελα. Δεν είχα μαλλιά. Καθόλου.

Μια μέρα, η μαμά μου αποφάσισε να μου τα κόψει γουλί και να με ντύνει αγόρι, για να μην την κοροϊδεύει ο κόσμος. Τρελάθηκα, δεν ήξερα αν με ξεγελούσε η μνήμη μου, αν το φαντάστηκα ή αν ήταν αλήθεια. Και ευτυχώς, ναι ευτυχώς, υπήρχαν άπειρες φωτογραφίες. Αισθάνομαι άπειρα ευγνώμων γι’ αυτές τις φωτογραφίες, αυτή η αίσθηση ότι δεν είμαι τρελή, ότι συνέβη στ’ αλήθεια, δεν μπορώ να σας το περιγράψω. Και μετά είδα και τις άλλες φωτογραφίες, στη θάλασσα, να φαίνονται όλα μου τα κόκκαλα, να φαίνομαι απίστευτα πιο μικροκαμωμένη από τον κατά δύο χρόνια μικρότερο αδερφό μου. Τότε άρχισα να καταλαβαίνω. Πριν ακόμη αρχίσω συστηματικά ψυχοθεραπεία, πήγα με τις φωτογραφίες και τη ρώτησα “Γιατί μαμά είμαι τόσο αδύνατη σ’ αυτές τις φωτογραφίες;”

Δεν ήθελες να τρως, μου είπε, σαν να ήταν καμιά χαριτωμένη παιδική ιστορία. “Και γιατί δεν έχω μαλλιά;  ”Γιατί ήταν σγουρά και δεν μπορούσα να σου τα χτενίζω, ήταν πολύ κουραστικό κι εσύ έκλαιγες συνέχεια”. Έκανα χρόνια ψυχοθεραπεία, μπήκαν πολλά πράγματα στη θέση τους, κατάφερα να θυμηθώ και άλλα πράγματα, πολύ οδυνηρά. Σήμερα είμαι καλύτερα. Αλλά είχα μια δύσκολη ζωή.

Τι να πω, παρά τις δυσκολίες, είμαι ευγνώμων στους άγνωστους ανθρώπους (τους ενήλικες) που με έσωσαν. Είμαι ευγνώμων και σ’ εσένα Λένα και αμπο-παρέα, με κάνετε να αισθάνομαι λιγότερο μόνη.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News