Αγαπητή Αμπά και σχολιαστές, σας διαβάζω εδώ και πολύ καιρό και ήρθε η ώρα να μοιραστώ μαζί σας τη δική μου ιστορία ψυχολογικής κακοποίησης. Όλα όσα θα περιγράψω πιο κάτω, διαδραματίστηκαν περίπου 15 χρόνια πριν, όταν ήμουν 3ετής φοιτήτρια σε Πολυτεχνική Σχολή της Αθήνας. Ένα βράδυ λοιπόν, σε παρέα με φίλους, γνώρισα το Βασίλη.
Μου φάνηκε πολύ διαφορετικός απ τους φίλους και συμφοιτητές, ώριμος, “ψημένος απ τη ζωή” αν και μόνο 4 χρόνια μεγαλύτερος. Μου ζήτησε το τηλεφωνό μου και ξεκινήσαμε να βγαίνουμε. Σύντομα, η γνωριμία κατέληξε σε σχέση. Απ τους πρώτους μήνες μου μίλησε για γεγονότα που τον είχαν στιγματίσει…Ο πρόωρος θάνατος της μητέρας του, η μάχη της με τον καρκίνο, τα προβλήματα υγείας του αδελφού του, η υπερχρεωμένη οικογενειακή τους επιχείριση, το γεγονός ότι δεν μπόρεσε να σπουδάσει. Σταδιακά η ισορροπία της σχέσης μας στηρίχθηκε στη λογική ” αφού η ζωή τα έχει φέρει ομαλά σε σένα, οφείλεις να ανέχεσαι οτιδήποτε κάνω”.
Ο καιρός περνούσε γρήγορα, ένιωθα όμως πως κάτι δεν πήγαινε καλά, πολλά περιστατικά ψυχολογικής βίας αλλά όχι σωματικής. Είχε αρχίσει να πίνει υπερβολικά σε σημείο να μην μπορώ να τον μεταφέρω στο σπίτι του, έπεφτε κάτω στο δρόμο σε τραγική κατάσταση και εγω δεν ήξερα μες τη νύχτα τι να κάνω, μόνη και χωρίς δίπλωμα οδήγησης ή αυτοκίνητο. Ήταν τότε που του πρότεινα να συμβουλευτεί ψυχολόγο. Δεν ήθελε να πάει, όπως χαρακτηριστικά μου είχε πει, δεν θα ήθελε να ανοιχτεί σε έναν ψυχρό επαγγελματία που θα τον ακούσει επ αμοιβής. Ήθελε εγώ να τον στηρίξω. Παρόλο που του εξήγησα ότι δεν έχω τις γνώσεις για κάτι τέτοιο, έμεινα μαζί του και πραγματικά προσπάθησα όσο μπορούσα.
Η θηλιά όμως, γύρω απ το λαιμό μου είχε αρχίσει να σφίγγει επικίνδυνα…Άσχημα περιστατικά με αλκοόλ και ψυχολογική βία σε καθημερινή βάση… Μετά από 1 χρόνο σχέσης σκέφτηκα για πρώτη φορά πως δεν μπορεί να είναι αυτή τη ζωή μου. Ίσως υπάρχει εκεί έξω κάτι άλλο για μένα. Εκείνος άρχισε να καταλαβαίνει ότι θέλω να χωρίσουμε και ανάμεσα σε άλλα μου πρότεινε να μου χαρίσει όλα τα κοσμήματα της μητέρας του. Του εξήγησα πως λόγω της ιδιαίτερης συμβολικής που έχουν για εκείνον, δεν θα μπορούσα να τα δεχτώ. Μετά από λίγες μέρες του είπα να χωρίσουμε, στην αρχή φάνηκε να το δέχεται.
Εκείνο το βράδυ γύρισα σπίτι ανακουφισμένη. ΗΜΟΥΝ ΕΛΕΥΘΕΡΗ. Το επόμενο πρωί ξεκίνησε ο εφιάλτης… Από εκείνη τη μέρα και για περίπου 1 χρόνο, κάθε μα κάθε πρωί, μου έστελνε μηνύματα ότι σκοπεύει να αυτοκτονήσει. Εγώ, γνωρίζοντας τις δυσκολίες που έχει περάσει, βρισκόμουν σε απόγνωση, δεν ήθελα να στεναχωριέται, όμως δεν μπορούσα να είμαστε ξανά μαζί. Παράλληλα, φοβόμουν ότι είναι ικανός να το κάνει. Τότε ήταν που ανέπτυξα ένα ψυχοσωματικό σύμπτωμα με εμετούς για πολλές ώρες της μέρας, σε σημείο που δεν μπορούσα να διεκπεραιώσω στοιχειώδεις εργασίες. Ήταν η περίοδος που θα υποστήριζα τη διπλωματική μου. Οι απειλές και η παρακολούθηση ήταν πλέον σε καθημερινή βάση. Συγγενείς και φίλοι του, με έπαιρναν τηλέφωνα συνέχεια, περιγράφοντάς μου την άσχημη ψυχολογική του κατάσταση και πιέζοντάς με να γυρίσω. Ο ίδιος μου έφερνε γράμματα πολυσέλιδα και cd με μουσική στο σπίτι και στο εξοχικό, με παρακολουθούσε και γνώριζε που βρίσκομαι.
Περιττό να πω ότι δεν είχα κουράγιο να διαβάσω τα γράμματα. Μετά τις πρώτες σειρές με έπιανε εμετός. Το ψυχοσωματικό χειροτέρευε, δεν μπορούσα να φάω τίποτα. Ήμουν 24ωρα ολόκληρα με 1 γιαούρτι. Παρόλα αυτά δεν γύριζα πίσω και δεν υπέκυπτα. Είπα ας πεθάνω καλύτερα ελεύθερη, δε γυρίζω, δεν τη θέλω τέτοια ζωή. Είχα ήδη αδυνατίσει επικίνδυνα και δεν μπορούσα να φάω τίποτα, όμως τελικά κατάφερα και υποστήριξα τη διπλωματική μου. Μετά από πολλούς μήνες απειλών μου ζήτησε να τον συναντήσω. Σκέφτηκα πως θέλω να δώσω ένα τέλος σε όλο αυτό και πως πρέπει να τον αντιμετωπίσω κατά πρόσωπο. Του έδωσα ραντεβού μεσημεριανή ώρα σε γνωστό πολυσύχναστο μέρος.
Οι γονείς μου ήταν ενήμεροι, με συνόδεψαν και με περίμεναν σε συγκεκριμένο σημείο. Είχα ειδοποιήσει και μια φίλη μου να με πάρει τηλέφωνο μετά από μισή ώρα από την ώρα της συνάντησης. Η συνάντηση αυτή ήταν ότι πιο ψυχοφθόρο έχω ποτέ αντιμετωπίσει. Επι της ουσίας με απειλούσε οτι θα αυτοκτονήσει αν δεν είμαστε ξανά μαζί, ενώ και ο ίδιος αναγνώρισε ότι η σχέση ήταν χάλια σε όλα τα επίπεδα. Με την πίεση που δεχόμουν με έπιασε πάλι ναυτία και σηκώθηκα να φύγω, δεν πρόλαβα να κάνω μερικά βήματα και με τράβηξε απότομα από το χέρι. Είχα ήδη αρχίσει να κάνω εμετό. Το μόνο που μπόρεσα να πω ήταν ” είμαι άρρωστη, δεν το βλέπεις άφησε με, δεν αντέχω άλλο”. Εκείνη την ώρα ένας περαστικός κατάλαβε ότι χρειαζόμουν βοήθεια και παρενέβει. Εκείνος, μου άφησε το χέρι και τότε άρχισα να τρέχω όσο πιο γρήγορα μπορούσα προς το σημείο που με περίμεναν οι γονείς μου.
Γυρίσαμε σπίτι. Την επόμενη μέρα οι απειλές και τα μηνύματα/τηλέφωνα με απόκρυψη κλπ συνεχίστηκαν κανονικά. Εκεί αποφάσισα πως πρέπει να κάνω κάτι πιο δραστικό, κόντευε σχεδόν 1 χρόνος απ το χωρισμό και η κατάσταση ήταν αφόρητη. Αποφάσισα με τον πατέρα μου να κάνουμε ένα μεγάλο ταξίδι στο εξωτερικό, σε συγγενείς μας. Λείψαμε 40 μέρες. Γυρνώντας είχαμε ήδη αλλάξει όλους τους αριθμούς σταθερών και κινητών τηλεφώνων. Σε κοινούς φίλους είπα ότι θα μείνω στη χώρα αυτή για μετατυχιακό και προφανώς ξέκοψα τελείως από κάθε κοινό γνωστό. Ευτυχώς δεν μέναμε κοντά, οπότε δεν υπήρχε ενδεχόμενο τυχαίας συνάντησης, ούτε με τον ίδιο ούτε με κοινούς φίλους. Και κάπως έτσι, έσβησε σταδιακά αυτή η δυσάρεστη κατάσταση.
Για ένα σύντομο χρονικό διάστημα έβλεπα το αυτοκίνητό του στη γειτονιά μου, τον ίδιο δεν τον είδα ποτέ ξανά. Δεν είχε πρόσβαση στους νέους αριθμούς τηλεφώνων, τους οποίους βάλαμε στα απόρρητα, οπότε δεν υπήρξε ποτέ ξανά άλλη επικοινωνία μεταξύ μας. Σταδιακά εξαλείφθηκε και το ψυχοσωματικό, το οποίο έκτοτε δεν έχω ξαναπάθει.Το μήνυμα που θα ήθελα να δώσω, μέσα από αυτή την προσωπική αφήγηση, είναι πως η ψυχολογική βια έχει πολλές πτυχές και πρέπει κανείς να φεύγει όσο είναι νωρίς. Μοιάζει με κινούμενη άμμο που σε τραβάει συνεχώς προς τα κάτω. Είχα την τύχη να βρεθεί ένα χέρι να με τραβήξει έξω από όλο αυτό. Δυστυχώς, αυτό δεν συμβαίνει πάντα, γι αυτό και πρέπει κανείς να προστατεύει τον εαυτό του, φεύγοντας άμεσα από τέτοιες καταστάσεις. Ήταν η πρώτη και τελευταία φορά στη ζωή μου που βίωσα κάτι τέτοιο.
Για την ιστορία, είμαι παντρεμένη εδώ και 8 χρόνια, έχω 2 παιδιά και ζω στην Αθήνα. Ευχαριστώ για το χρόνο σας και εύχομαι να μην εγκλωβίζεται κανείς σε τέτοιες ψυχοφθόρες καταστάσεις οι οποίες μπορούν να βελτιωθούν μόνο μέσα από επαγγελματική βοήθεια ψυχολόγου.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Βλεπω πολλα χερια που ηταν διπλα σου και σε τραβηξαν και ειναι μεγάλη τύχη❤ αλλα ειχες πολλη δυναμη και θεληση και παλεψες για να τα καταφερεις! Σ ευχαριστουμε που το μοιραστηκες❤❤❤
Πόσο χαίρομαι για την καλή εξέλιξη! Η ιστορία σου είναι ακόμα μια ιστορία που μας δείχνει πόσο έχουμε ανάγκη οι γυναίκες να αναθεωρήσουμε την “έννοια” της λέξης κακοποίηση. Δυστυχώς μεγαλώσαμε συνδέοντας την λέξη αυτή με άμεσες λεκτικές προσβολές και σωματική βία, και γι αυτό ακριβώς τον λόγο πολλές βιώσαμε και βιώνουμε άκρως κακοποιητικές σχέσεις χωρίς (πολλές φορές) να υποψιαζόμαστε καν ότι είναι τέτοιες. Πολλές φορές μάλιστα νιώθουμε και θύτες, αφού κοινωνικά (ακόμη) είναι η δουλειά μας να τους σώσουμε και η κάθε προσπάθεια δικής μας επιβίωσης είναι δείγμα σκληρότητας και εγωισμού. Πόσα χρόνια μου πήρε να το καταλάβω..Σε ευχαριστούμε πολύ!
Μπράβο σου! Αυτός ο άνθρωπος ήταν πολύ επικίνδυνος για εσένα και ευτυχώς το κατάλαβες εγκαίρως. Η ιστορία σου είναι ενα καλό παράδειγμα και προς τους γονείς που θα πρέπει να είναι κοντά στα παιδιά τους και να τα θωρακίζουν με εμπιστοσύνη και αγάπη ωστε να είναι δυνατά όσο εσύ, να τους συμπαραστέκονται και να μπορούν τα παιδιά να τους εμπιστευτούν όταν χρειαστεί χωρίς φόβο και ντροπή.
Θα σταθώ σε αυτά: “Είπα ας πεθάνω καλύτερα ελεύθερη, δε γυρίζω, δεν τη θέλω τέτοια ζωή.”. “Σκέφτηκα πως θέλω να δώσω ένα τέλος σε όλο αυτό και πως πρέπει να τον αντιμετωπίσω κατά πρόσωπο.”. “Οι γονείς μου ήταν ενήμεροι, με συνόδεψαν και με περίμεναν σε συγκεκριμένο σημείο.” “Είχα την τύχη να βρεθεί ένα χέρι να με τραβήξει έξω από όλο αυτό. “. Η αντιμετώπιση της όλης κατάστασης, παρά τις απίστευτες δυσκολίες που βίωσες, είναι παροιμιώδης. Δεν παρέκκλινες ούτε μία στιγμή από το στόχο σου, δηλαδή τη διατήρηση της ελευθερίας σου. Σταθερή, δυνατή και πολύ καλά οργανωμένη. Δεν ξέρω αν ήταν… Διαβάστε περισσότερα »
Εγώ στην θέση σου θα τον άφηνα να πέσει και από την Ακρόπολη αν το ήθελε τόσο πολύ.Αυτό είναι ο ορισμός του bullying.Και ίσως να έχουν ένα δίκιο αυτοί που υποστησίζουν οτι η ψυχολογική βία είναι χειρότερη ακόμα και από την σωματική.Οι πληγές και γρατσουνιές κάποτε μπορεί και να φύγουν αλλά το από μέσα ίσως και ποτέ.Άστον να πάει στα τσακίδια και ακόμα παραπέρα.Δεν αξίζει τον κόπο να ασχολείσαι.Καμμένο χαρτί είναι ο τύπος
Απίστευτος εκβιασμός!! Εγώ το χέρι που σε τράβηξε έξω βλέπω ότι είναι το δικό σου! Φοβερό παράδειγμα δύναμης για όσες ξέρουν πόσο δύσκολο είναι να αφήσεις πίσω μια σχέση ακόμη και προβληματική..
Συγκλονιστικη ιστορία. Χαίρομαι τόσο πολυ που ξεφυγες! Δεν μπορώ να χωνέψω τη συμπεριφορά του περιγυρου που παρακαλάει το θύμα να επιστρέψει! Είναι αδιανόητο αλλα συμβαίνει πολύ συχνά!
Να εισαι πάντα καλά!
Μ έπιασε η ψυχή μου όσο διάβαζα το κείμενό σου. Μπράβο που στηρίξεις εσύ πρώτα απ’ όλους τον εαυτό σου και που κατάφερες να ξεφυγεις. Σε φιλώ
Συγκλονιστικη ιστορία. Είχες ανθρώπους δίπλα σου και αυτό είναι πολύ σημαντικό αλλά ουσιαστικά μόνη σου είχες τη δύναμη να φύγεις από αυτή την άρρωστη κατάσταση. Να είσαι πάντα καλά.
Εβαλα “κρίμα” στην αντίδραση, γιατί πραγματικά διαβαζοντας το κείμενό σου μου έσφιξε την καρδιά ένα χέρι. Αν και είχα την τύχη (γιατί πραγματικά τυχαίο και “τυχερό” που λέμε, ειναι να μην πετύχεις σε τέτοιο άνθρωπο) να μην αντιμετωπίσω ως τώρα κάτι τέτοιο, εν τούτοις όλες λιγότερο ή περισσότερο έχουμε δεχθεί πίεση ψυχολογική από πρώην. Ποιος ξεχνάει τα μεθυσμένα μηνύματα ή τα τηλέφωνα στις 4 το πρωί “είμαι κάτω απ’ το σπίτι σου, κατέβα να σε δω αλλιώς έρχομαι εγώ” που μπορεί σε μικρότερες ηλικίες να μας κολακεύουν κάπως. Μπράβο σου, όμως, χιλια μπράβο που έμεινες σταθερή στην απόφασή σου, παρ’… Διαβάστε περισσότερα »