TW: κακοποίηση από μητέρα
Γιορτή της Μητέρας.
Δεν μπαίνω καν ίντερνετ. Κάθε εικόνα με χαρούμενες κόρες που αγκαλιάζουν τις μητέρες τους και γράφουν πόσο φίλες είναι και πόσο αγαπιούνται με κάνει να θέλω να κάνω εμετό. Το facebook είναι ο εχθρός. Το YouTube καραδοκεί με έξυπνα δώρα για την μαμά, την ιερή μαμά, την καλή μαμά που φροντίζει, αγαπά, είναι ασφαλής.
Σε όσες είστε σαν εμένα, σε όσες ιδρώνετε, κάνετε εμετό σαν να έχετε γαστρεντερίτιδα, κλαίτε σ’εμβρυακή στάση κρυφά, σ’όσες δεν μπορέσατε ποτέ και πουθενά να βρείτε κατανόηση από κανέναν για το τι σας έκανε η μητέρα σας, σ’όσες ακούσατε ότι σας χτυπάει γιατί σας αγαπάει, σ’όσες ακούσατε και ακούτε ότι έτσι είναι οι σχέσεις μάνας-κόρης, ότι θα τα βρείτε, σ’όσες μεγαλώσατε σε μια κόλαση και τρομάζετε όταν ακούτε μια πόρτα να χτυπάει, σ’όσες αηδίαζετε στην σκέψη του ότι σας αγγίζει η μάνα σας έχω να πω ότι κοριτσάρες μου, σας αγαπάω, ολόψυχα, ολότελα, σας καταλαβαίνω, σας συμπονώ.
Υπάρχουμε κι εμείς που αυτή η μέρα μας γδέρνει τα σωθικά. Είμαστε περισσότερες απ’ό,τι φαίνεται. Υπάρχουμε κι εμείς που η λέξη μάνα, η μητρότητα, η εικόνα γυναίκας που κρατάει χέρι παιδιού μας κάνει να νιώθουμε ότι είμαστε σε κίνδυνο και πρέπει να κρυφτούμε.
Όταν ζεις έτσι, μαθαίνεις να ζεις με τύψεις. Κανείς δεν καταλαβαίνει. Η θέση της μητέρας είναι τόσο ανέγγιχτη που υποχρεούσαι να την αγαπάς ό,τι κι αν έχει κάνει. Υποχρεούσαι να την συγχωρέσεις γιατί μάνα είναι. Υποχρεούσαι να γίνεις καλή κόρη γιατί ποιος άνθρωπος δεν αγαπάει τη μάνα του. Και ποια μάνα δεν αγαπάει το παιδί της. Η κανονικότητά σου, η καθημερινότητά σου, ο μόνος τρόπος που ξέρεις να υπάρχεις είναι τόσο μακριά απ’την πραγματικότητα των άλλων που δεν έχεις πουθενά κατανόηση, στήριξη ή έστω παράδειγμα.
Σε όσες από σας υποφέρετε σήμερα, στέλνω μια τεράστια αγκαλιά. Ακόμη κι αν δεν σας καταλαβαίνει κανείς άλλος, το κάνω εγώ και το κάνουν κι άλλες γυναίκες. Απλώς δεν το συζητάμε ανοιχτά, γι’αυτό νιώθετε μόνες σας. Μπράβο σας που αντέξατε. Μπράβο σας που επιβιώσατε.
Δεν είστε αυτό που νομίζετε πως είστε επειδή νιώθετε μίσος, αηδία, φρίκη και αποστροφή για τη γυναίκα που σας κακοποίησε ενώ έπρεπε να σας προστατεύει. Αξίζετε αγάπη. Αξίζετε συμπάθεια. Αξίζετε να σας φέρονται καλά. Αν κρίνω απ’τον εαυτό μου, είναι δύσκολο να το πιστέψεις όταν έχεις μεγαλώσει πιστεύοντας ότι ο τρόμος είναι αυτό που νιώθουν όλοι και όταν δεν έχεις εισπράξει τίποτα πέρα από σαδισμό απ’το πρόσωπο που είναι ταυτισμένο με την αγάπη αλλά είμαι σίγουρη ότι κάποτε θα τα καταφέρω.
Όσο μεγαλώνω, τόσο πιο δύσκολο γίνεται. Νόμιζα ότι το είχα αφήσει πίσω αλλά έκανα λάθος. Έχω φτάσει σ’ένα σημείο που νιώθω άρρωστη όταν ακούω τη φωνή της. Η φωνή της έχει πάνω μου τ’αποτελέσματα που έχει σε άλλο κόσμο η τροφική δηλητηρίαση. Η φωνή της είναι αυτό που νιώθουν άλλοι με νύχια πάνω στον πίνακα ή πηρούνια πάνω σε πιάτα. Ελπίζω ότι αυτή είναι η τελευταία χρονιά που θα με δει χωρίς ψυχολόγο.
Εύχομαι ολόψυχα να μπορέσετε να απαλύνετε τον πόνο που κουβαλάτε από πάντα. Το εύχομαι και στον εαυτό μου.
-Μία κόρη
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Έχω να πω ενα ΤΕΡΑΣΤΙΟ ευχαριστώ στην κοπέλα που έγραψε το κείμενο, προσωπικά νιώθω τη μέρα της μητέρας και του πατέρα αντίστοιχα σαν μια οποιαδήποτε άλλη μέρα της εβδομάδας, δεν έχω ανεβάσει ποτέ story η φωτογραφία μαζί τους γιατί είμαστε σαν ξένοι πλέον, μάλιστα τους είχα πει κατάμουτρα οτι “όσο εσείς τρωγόσασταν σαν τα σκυλιά, δεν αναρωτηθήκατε πως νιώθει το παιδί σας” και με πάσα ειλικρίνεια λέω οτι όσες φωτό είχα μαζί τους τις έσκισα. Ναι υπάρχει και αυτή η πλευρά, υπάρχουμε εμείς που νιώσαμε τον τρόμο στο πετσί μας, που βιώσαμε κακοποίηση, που μας πήδηξαν την ψυχολογία και μας… Διαβάστε περισσότερα »
Ταυτίστηκα όσο δε φαντάζεσαι.. Συνέχεια λεκτική κακοποίηση. Σήμερα μου είπε το πολυφορεμένο πλέον “εμείς μιλάμε άσχημα στα παιδιά μας γιατί έτσι θα γίνεται άνθρωποι, όχι τα γαϊδούρια που έχετε γίνει”. Ο επί χρόνια σύντροφός μου απορεί πώς αντέχω ακόμα τις προσβολές και την κακοποίηση.
Βλέπω όλες τις φωτός και τα στόριζ και όοοοοοολα τα σχετικά ποστ και διαφημίσεις σήμερα και απλά προσπερνώ χωρίς καρδούλες ή λίκε. Δε θέλω να γίνω τέτοια μάνα, αν ποτέ γίνω.
Μια κόρη, σε ευχαριστώ. Είμαστε πολλές “αδελφές”
♥️♥️♥️
Δεν είναι “κάθαρμα” η μάνα μου, ούτε “θέλει το κακό μου”, με αγαπά με τον τρόπο που η ίδια αντιλαμβάνεται την “αγάπη”, και ο μόνος μανδύας που διαθέτει και ενδύεται από τότε που τη θυμάμαι είναι εκείνος της :οσιομάρτυρος” (“θυσία” για τον άντρα και τα παιδιά της”).. Με αυτά όμως, ακριβώς τα “ευγενή εφόδια” με τσάκιζε για δεκαετίες με τρομερή επιτυχία. Αχ, μωρέ μάνα! Που ήσουν άγουρο παιδί όταν σου “προέκυψα”, στα 19 σου χρόνια και άγουρη παρέμεινες, αφού όμως πρώτα πέταξες το “παιδί” που ήσουν στο πιο βαθύ πηγάδι! Που βρήκες λόγο ύπαρξής και αυτοπροσδιορίστηκες σε έναν γάμο που… Διαβάστε περισσότερα »
“να θεωρώ τις ενοχές” και όχι “ναι θεωρώ” . Την αυτόματη διόρθωσή μου μέσα!
Αχ φίλη μου, σαν να περιέγραψες την ψυχη μου..Σε νιώθω όσο τίποτα και σου κάνω μια μεγάλη αγκαλιά σαν να ξέρω χρόνια..Περνάει ποτέ;
Σ’ευχαριστώ, καλή μου Αγκιναρα, για την αγκαλιά και ανταποδίδω από καρδιάς! Κοίτα, οι πιθανότητες να αλλάξει τρόπο σκέψης και συμπεριφορά η μάνα μου είναι μηδαμινές (και μου πήρε χρόνια και προσπάθεια πολλή για να το αποδεχτώ). Εκείνο, όμως, που μπορεί (και ήταν απαραίτητο για την ψυχική μου υγεία) να αλλάξει ήταν η επίδραση που είχε πάνω μου το γεγονός αυτό (με όοολα του τα συμπαρομαρτούντα!). Ή ψυχοθεραπεία (στην περίπτωσή μου η συστημική ψυχοθεραπεία) με βοήθησε πολύ να δω τα πράγματα αλλά και τις ανάγκες μου όπως είναι και, κυρίως, να ξεσαβουρώσω τις ενοχές που τεχνιέντως μου είχαν καλλιεργηθεί. Τώρα που… Διαβάστε περισσότερα »
Το “ε, και;” ήταν μια ερώτηση που μου έκανε και η δική μου ψυχολόγος και η αλήθεια είναι ότι κι εγώ σκάλωσα προς στιγμήν και κάπως σαν να με ηρέμησε η σκέψη του “ε και¨. Δυστυχώς όμως η μητέρα μου παραμένει εξαιρετικά παρεμβατική παρά τις όποιες προσπάθειες μου (είμαι σε άλλη πόλη, παντρεύτηκα, έκανα παιδί, δεν της σηκώνω το τηλέφωνο πολλές φορές κλπ). Πώς μπορείς ωστόσο να θέσεις ποτέ τον εαυτό σου απέναντι στους γονείς σου ως “μη παιδί”; (δεν ρωτάω, φιλοσοφικά το θέτω). Μια από τις μεγαλύτερες μου στεναχώριες είναι ότι πέρασα ήδη ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου… Διαβάστε περισσότερα »
Εκείνη η ρημάδα η προσπάθεια που λες, να αντιστεκόμαστε στην έλξη (και τον βυθό) των καταβολών μας, πάντα θα υπάρχει. Το θέμα είναι πόση ενέργεια μας απορροφά. Προσωπικά μπούχτισα, έγκωσα τόσο πολύ που μπήκα κάπως “στον αυτόματο”. Τώρα πονάω λιγότερο, γιατί διαπιστώνω πως, λόγω αυτού, έχω ελαχιστοποιήσει τις συναισθηματικές μου προσδοκίες. Το μεγαλύτερο άγχος μου είναι να μην κληροδοτήσω όλα μου τα τραύματα στα παιδιά μου. Να μου είσαι καλά, αγαπημένη!
Διαβάζω το σχόλιο σου και σφιχτηκε η ψυχή μου. Δεν το πιστεύω πως άκουσα μια ιστορία ΑΠΟΛΥΤΑ ίδια με τη δική μου. Μακάρι να μπορούσα να σε γνωρίσω και να σε αγκαλιάσω! Όλα αυτά που περιεγραψες είναι ο λόγος που δε θέλω να κανω παιδιά. Φοβάμαι τόσο πολύ ότι δε θα μπορέσω να τα προστατέψω από εκείνη, φοβάμαι ότι θα τα στρέψει εναντίον μου και θα τα χειρίζεται κάνοντας την καλή και κρύβοντας τον κακό της εαυτό, φοβάμαι ότι θα γίνω το ίδιο με εκείνη (αυτό το “ίδια η μάνα σου έγινες” είναι τρομακτική φράση). Είμαι κοντά στα 30 και… Διαβάστε περισσότερα »
Καλή μου, εμείς ΔΕΝ είμαστε οι γονείς μας! Όσο και αν τους φέρουμε στη σκέψη, την ψυχή και τις καταβολές μας, ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΚΕΙΝΟΙ! Σε όποια στιγμή, σε όποια πληγή, σε όποια φάση ή ρόλο που τυχόν επιλέγουμε στη ζωή μας, χρωστούμε στον εαυτό μας να θυμόμαστε πως δεν μας ορίζουν, δεν μας προσδιορίζουν, δεν είμαστε εκείνοι! Είμαστε άνθρωποι αυθύπαρκτοι, με δικούς τους δρόμους να διανύσουν. Να σε αγαπάς… Μια αγκαλιά από καρδιάς από εμένα!
Με άγνοια κινδύνου έκανα τα παιδιά μου, και ας ήμουν ήδη 32 όταν γέννησα την κόρη μου, ίσως για να μου αποδείξω πως μπορώ να σπάσω τον φαύλο κύκλο (καθόλου ευγενές -έστω και υποδόρια- κίνητρο, το ξέρω). Τώρα, στα 46 μου και με 2 έφηβα παιδιά, έχω αρχίσει να στέκομαι στα πόδια μου και, να είσαι σίγουρη ότι και τα παιδιά το καταλαβαίνουν το χαίρονται και μαθαίνουν από αυτό (και ας μην γνωρίζουν λεκτικά τι και πώς έχει προηγηθεί). Ή δεκαπεντάχρονη κόρη μου πυροδότησε μέσα μου την αποφασιστικότητά μου, από τη στιγμή που συνειδητοποίησα ότι ΔΕΝ ΕΧΩ ΠΟΛΥ ΧΡΟΝΟ μέχρι… Διαβάστε περισσότερα »
Μια αγκαλιά σου στέλνω, να είσαι καλά και να πιστεύεις στη δύναμή σου.
Σ ευχαριστώ πολύ γι αυτό το κείμενο. Και όμως της έστειλα κάτι για χρόνια πολλά γιατί ένιωθα ενοχές να μην της στείλω κάτι. Γιατί με έχει κάνει να νιώθω ενοχές που δεν την αγαπάω. Γιατί με έχει κάνει να νιώθω ότι φταίω για όλα. Γιατί όταν με έδερνε επειδή της έσπαγα τα νεύρα, μετά της πήγαινα απολογητικά γράμματα που έπαιρνα πάντα εγώ την ευθύνη. Γιατί μόλις πέρσι το συζητήσαμε εκτενώς. Και για μια ακόμη φορά μου είπε: Συγγνώμη, ΑΛΛΑ ήσουν δύσκολο παιδί. Στο μυαλό της φταίω εγώ που ήμουν δύσκολο παιδί λοιπόν. Της εξήγησα ότι αυτό το ΑΛΛΑ με κάνει… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν ξέρω αν έχει κάτι να προσφέρει το σχόλιό μου (ως ανθρώπου που δεν έχει βιώσει καταστάσεις αντίστοιχες με αυτές που περιγράφεις – κι ας μην ήταν προφανώς κι όλα ρόδινα στην περίπτωσή μου), αλλά νιώθω την ανάγκη να τονίσω ότι όποιος σου λέει ότι πρέπει να συγχωρήσεις/ να δείξεις κατανόηση/ να φτιάξεις τη σχέση σου μαζί της “επειδή μάνα είναι” δεν είναι απλώς ότι δεν έχει υποστεί τέτοια κακοποίηση, είναι ότι στερείται πλήρως ενσυναίσθησης. Κανένας δεν έχει δικαίωμα να σου ρίξει έστω και το ελάχιστο βάρος για την βελτίωση αυτής της σχέσης. Ό,τι χρειάζεται να δουλέψεις είναι η πιθανή… Διαβάστε περισσότερα »
Προσυπογράφω με ενθουσιασμό
Σ ευχαριστώ κι εγώ από την καρδιά μου γι’ αυτή την ιστορία. Μεγαλώσαμε με την αδερφή μου με μια μητέρα-εχθρό, μια μητέρα που μας κακοποίησε λεκτικά και σωματικά. Μεγαλώσαμε με ένα βάρος τεράστιο, δεν νιώσαμε ποτέ χαρά δίπλα της, δεν νιώσαμε ποτέ ασφάλεια. Το χειρότερο ήταν ότι το θεωρούσαμε φυσιολογικό, θεωρούσαμε ότι αυτή η συμπεριφορά ήταν κανονική, ότι το αξίζαμε. Όταν συνειδητοποιήσαμε τι στερηθήκαμε και τι βιώσαμε μας κατέκλυσε ένας θυμός που δεν με αφήνει να κοιμηθώ τα βράδια, που γεμίζει δάκρυα τα μάτια μου. Γέννησα το παιδί μου και ο θυμός έγινε ακόμα ισχυρότερος. Βλέπω με ζήλεια τις φίλες… Διαβάστε περισσότερα »
Είσαι μια υπέροχη μαμά, αυτή που το παιδί σου θα νιώθει ασφάλεια και υπερηφάνεια που σε έχει. Να αγαπάς και να προσέχεις τον εαυτό σου!
Σ ευχαριστώ από την καρδιά μου φίλη μου!Μακάρι όντως να συμβεί έτσι. Κι όσο για το φόβο σου για τα παιδιά, πίστεψε με, ΔΕΝ θα γίνεις σαν τη μαμά σου. Οι αναμνήσεις που έχεις και κυρίως αυτό το σφίξιμο στην καρδιά που νιώθουμε όταν σκεφτόμαστε τι μας έκανε θα επανέρχεται ΠΑΝΤΟΤΕ αποτρέποντας σε από τα ίδια λάθη. Κι εγώ φοβάμαι τι μπορεί να κάνει στο παιδί μου..Αλλά όσο η σχέση του με τη μητέρα του θα είναι δυνατή δεν θα έχει να φοβηθεί τίποτα
Εξαιρετικό άρθρο,πρώτη φορά στη ζωή μου δεν ενιωσα μόνη μου αυτή τη μέρα.
Νομίζω μονο εμείς καταλαβαίνουμε τι είναι να βλέπεις όλες αυτες τις φωτό στα σόσιαλ με τις ευτηχησμένες μαναδες και κόρες,τα ποήματα και τις ευχές.
Και εσύ να πρεπει να υποστείς τη διπλή τιμωρία απο τη μια να θρηνείς για την μάνα που δεν είχες ποτέ,αυτη που σε αγαπάει,σε στηρίζει και σε ενδυναμώνει,και απο την άλλη να πρέπει να υποστείς εναν μπαμπούλα που σε τρομοκρατεί και σε μειώνει καθε μερα.
Ευχαριστώ για το άρθρο και στέλνω διαδυκτιακη αγάπη και δύναμη σε όλες τις συμπασχουσες.
Σ΄ευχαριστούμε, βρε ψυχή! Μοναχική δεν είσαι, να το θυμάσαι αυτό, ούτε και σου αξίζει να είσαι! Να είσαι καλά, να σε αγαπάς και να γιατρεύεσαι!
Να σαι καλά βρε Ασκαρδαμυκτί♥️♥️♥️ Σ’ ευχαριστώ πολυ
Κορίτσι μου μια μεγάλη αγκαλιά σε σένα και τις αδερφές σου <3 Ελπίζω να έχετε βρει στη ζωή σας την αγάπη που στερηθήκατε!
STANDING OVATION