Μειώνει η νομιμοποίηση της έκτρωσης την εγκληματικότητα;

Όταν οι Αμερικανοί γονείς ηλικίας άνω των 45 ετών ρωτήθηκαν σε μια έρευνα της Gallup το 2013 πόσα παιδιά θα είχαν αν μπορούσαν να επιλέξουν σήμερα, περίπου το 7 % των Αμερικανών απάντησε “κανένα”. Στη Γερμανία, το 8 % των συμμετεχόντων (αντρών και γυναικών) σε έρευνα του 2016 συμφώνησε «πλήρως» με μια δήλωση “ότι δεν θα έκαναν καθόλου παιδιά εάν μπορούσαν να επιλέξουν ξανά” (το 11 τοις εκατό «μάλλον» συμφώνησε με την ίδια δήλωση). 

Σε μια έρευνα που δημοσιεύθηκε τον Ιούνιο, το 8 % των Βρετανών γονέων δήλωσαν ότι μετανιώνουν που έχουν παιδιά. Και σε δύο πρόσφατες μελέτες, ο βοηθός καθηγητής ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο SWPS, Konrad Piotrowski, τοποθέτησε τα ποσοστά γονικής μεταμέλειας στην Πολωνία περίπου στο 14 %, χωρίς σημαντική διαφορά μεταξύ ανδρών και γυναικών γονέων. 

Οι έρευνες αυτές συνηγορούν στο ότι πολλοί άνθρωποι πλέον μετανιώνουν που κάνουν παιδιά, γράφει η δημοσιογράφος και συγγραφέας Gail Cornwell στην εφημερίδα Atlantic, μιλώντας για το φαινόμενο της “γονικής μεταμέλειας” τον 21ο αιώνα και αποδίδοντάς το σε δύο βασικά αίτια: Το γονικό burn out- εξουθένωση των γονέων στον εν λόγω ρόλο- και την ακούσια μητρότητα ή πατρότητα που προκύπτει από ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες. 

Το ενδιαφέρον με την έρευνα του Piotrwski είναι τα εμφανώς υψηλότερα ποσοστά γονικής μεταμέλειας στην Πολωνία σε σχέση με τη Γερμανία- με την πρώτη να έχει περιορίσει σημαντικά τον τελευταίο χρόνο το δικαίωμα των γυναικών στην άμβλωση. Η δημοσιογράφος στο άρθρο της απαριθμεί τη γνώμη μιας σειράς ψυχολόγων που είχαν να αντιμετωπίσουν περιστατικά ασθενών τραυματισμένων από τα αισθήματα, άμεσα ή έμμεσα, γονικής μεταμέλειας των γονιών τους. 

Η μείωση της γονικής μεταμέλειας θα μπορούσε να είναι δυνατή με μια σειρά αλλαγών, συνεχίζει η δημοσιογράφος, με βάση τις έρευνες: Με πρόσβαση στην αναπαραγωγική επιλογή, καθώς και με εξατομικευμένη θεραπεία για την εξουθένωση των γονέων και με αλλαγή πολιτικών σχετικά με τη φροντίδα του παιδιού, την οικογενειακή άδεια, το ωράριο εργασίας γονέων, καθώς και το χάσμα των αμοιβών και προαγωγής των φύλων.

Οι άνθρωποι μπορεί επίσης να νιώθουν λιγότερη ντροπή για τα συναισθήματα τους εάν η κοινωνία είχε πιο ρεαλιστικές προσδοκίες από τους γονείς και ιδιαίτερα από τις μητέρες καθώς και αν η γονεϊκότητα παρουσιαζόταν περισσότερο ως επιλογή. Δεν είμαστε όλοι για γονείς, και αυτό είναι τελείως οκ, καταλήγει. 

Σε μια εποχή που το δικαίωμα στην άμβλωση έχει αρχίσει να περιορίζεται εγκληματικά σε πολιτείες της Αμερικής, δύο εξέχοντες οικονομολόγοι υποστηρίζουν ότι η νομιμοποιημένη άμβλωση έχει υπάρξει το πιο ισχυρό αντίδοτο του έθνους στην εγκληματικότητα τα τελευταία 30 χρόνια. Μια πολύ τολμηρή δήλωση. 

Ο John J. Donohue, καθηγητής Οικονομικών και Νομικής του Στάνφορντ και ο Steven D. Levitt, οικονομολόγος του Πανεπιστημίου του Σικάγο, παρουσίασαν για πρώτη φορά αυτήν την καινοτόμο έρευνα σε μια εργασία τους πριν από σχεδόν 20 χρόνια.

Χρησιμοποιώντας δεδομένα και στατιστική μοντελοποίηση, συμπέραναν ότι, μετά την απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ (Roe Vs Wade) που νομιμοποίησε την έκτρωση το 1973, η έκτρωση χρησιμοποιήθηκε σε δυσανάλογο βαθμό από γυναίκες με κοινωνικά υψηλό κίνδυνο να αποκτήσουν παιδιά που είναι πιθανόν να μεγαλώσουν με εγκληματικές τάσεις.

Οι οικονομολόγοι εκτίμησαν ότι η άμβλωση αντιπροσώπευε έως και το ήμισυ της πτώσης του βίαιου εγκλήματος στην Αμερική μεταξύ 1985 και 1997 – και προέβλεψαν ότι το πρότυπο θα συνεχιστεί καθώς θα εξαντληθούν τα πλήρη αποτελέσματα της νόμιμης πρόσβασης σε έκτρωση.

Τώρα, επανέρχονται στη δημόσια συζήτηση, λέγοντας ότι είχαν δίκιο. Ενημερώνοντας την ανάλυσή τους, εξέτασαν την περίοδο 1997-2014, και απέδωσαν στη νομιμοποίηση των αμβλώσεων το 45 % της μείωσης των ποσοστών εγκληματικότητας στις ΗΠΑ, οι οποίες έχουν μειωθεί κατά το ήμισυ περίπου από τις αρχές της δεκαετίας του 1990.

“Είναι σπάνιο για μια οικονομική θεωρία να κάνει προβλέψεις για 20 χρόνια στο μέλλον τόσο τολμηρές όσο και ακριβείς. Η υπόθεση της συσχέτισης εγκλήματος και έκτρωσης, ωστόσο, έκανε ακριβώς αυτό” δηλώνουν. 

Εκτός από τα στοιχεία για το έγκλημα και τις εκτρώσεις, οι οικονομολόγοι βασίστηκαν στην έρευνα για την αναπαραγωγική υγεία που έγινε στις ΗΠΑ και σε άλλες χώρες, αποδεικνύοντας ότι οι νέες γυναίκες σε χαμηλές κοινωνικές τάξεις, που ανήκουν σε μειονότητες και είναι αποκλεισμένες από τα δικαιώματα υγείας, έχουν τα υψηλότερα ποσοστά αμβλώσεων και ότι τα ανεπιθύμητα παιδιά είναι πιο πιθανό να έχουν προβληματική ζωή που οφείλεται σε ένα συνδυασμό κοινωνικών και προσωπικών παραγόντων, μεταξύ των οποίων ότι μεγαλώνουν με βία-ως ανεπιθύμητα. 

Όπως αναφέρουν στη νέα εργασία: «Δεκαετίες κοινωνικών επιστημονικών ερευνών έχουν δείξει ότι τα ανεπιθύμητα παιδιά διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο για λιγότερο ευνοϊκά αποτελέσματα ζωής, συμπεριλαμβανομένης της εγκληματικής συμμετοχής, και η νομιμοποίηση των αμβλώσεων φαίνεται να μείωσε δραματικά τον αριθμό των ανεπιθύμητων γεννήσεων».

Το τραύμα της κατά λάθος ζωής περιγράφεται από τους ασθενείς, στς έρευνες που επικαλείται η Cornwall, σαν μια συνεχής αίσθηση ότι είναι ανεπιθύμητοι στην παιδική και νεαρή εφηβική τους ηλικία. Το άρθρο αυτό είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον καταρχάς γιατί μιλάει για ένα πολύ αντιδημοφιλές ζήτημα το οποίο πολλοί άνθρωποι, και ιδιαίτερα γυναίκες νιώθουν ότι δεν μπορούν να συζητήσουν, και κατά δεύτερον γιατι επιχειρεί να αλλάξει τη ρητορική της δημόσιας συζήτησης για την έκτρωση.

Από δικαίωμα των γυναικών στις -δυτικές;- χώρες του 21ου αιώνα, η έκτρωση -και συγκεκριμένα η έλλειψή πρόσβασής της- γίνεται μια ιδιάζουσα συνθήκη πιθανής πρόκλησης ενός συλλογικού τραύματος σε μια γενιά που ακόμα δεν έχει υπάρξει και που για να διαγνωστεί χρειάζεται εργαλεία που δεν φαίνεται να έχουμε. Ακόμα. 

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News