Πριν λίγες εβδομάδες, το Ομοσπονδιακό Συνταγματικό Δικαστήριο της Γερμανίας καταδίκασε την πολιτική μείωσης των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα που ακολουθεί η χώρα, γιατί έκανε πέντε πράξεις και είπε ότι, με τέτοιους ρυθμούς, το κόστος που πρόκειται να πληρώσουν οι επόμενες γενιές αποτελεί δυσανάλογο μοίρασμα βάρους μεταξύ των γενεών.
Δεν κρίθηκε κάτι που έγινε, η χώρα ακολουθούσε όλα τα πρωτόκολλα, αλλά κρίθηκε κάτι που αναμένεται να γίνει στο μέλλον. Τα θύματα που “δικαιώθηκαν” από το Γερμανικό δικαστήριο βασικά μπορεί να μην έχουν ακόμα υπάρξει. Τα θύματα είναι οι νέοι αλλά και τα παιδιά που δεν έχουμε διανοηθεί ακόμα ότι θα κάνουμε. Και αυτό είναι τεράστιο.
Είναι μια πολύκροτη απόφαση η οποία, παρά το συλλογιστικό βάρος της σημασίας της, δεν γράφτηκε πολύ και δεν έκανε πάρα πολύ εντύπωση. Αυτό μπορεί να οφείλεται σε πολλά πράγματα, κυρίως όμως στο γεγονός ότι το σωφρονιστικό μας σύστημα, ακόμα και εκεί στα οροπέδια της μαμάς Ευρώπης, είναι περισσότερο τιμωρητικό και όχι τόσο σωφρονιστικό.
Δεν έχει σκοπό την επανένταξη αλλά την διδασκαλία μέσω της τιμωρίας, κάτι που μπορεί να φανεί και στον τρόπο με τον οποίο μεγαλώνουμε ως πραγματικοί γονείς τα παιδιά μας, με ένα εκπαιδευτικό σύστημα και έναν οικογενειακό κύκλο που βασίζεται στην τιμωρία και τον παραδειγματισμό.
Υπάρχει μέσα σε αυτόν τον συλλογικό τρόπο σκέψης κάτι που αφορά το βραχυπρόθεσμο της διάνοιάς μας. Μια αδυναμία αντίληψης συνεπειών στο μέλλον. Υπάρχει, το “επικεντρώσου στο τώρα και άσε το αύριο για άλλη μέρα”, τιμώρησε για το παρελθόν αντί να διδάξεις για το μέλλον. Σαν δόγμα παροντικότητας που του λείπει η προνοητικότητα. Η ίδια προνοητικότητα που είναι βασικό στοιχείο της αλλαγής.
Έχουμε αναρωτηθεί ποιες θα είναι οι συνέπειες της κλιματικής αλλαγής για τα παιδιά του μέλλοντος; Έχουμε αναρωτηθεί πώς δεν θα διαρρήξουμε δημοκρατικά κεκτημένα με κυβερνητικές δεσμεύσεις για το κλίμα μέχρι το 2050, όταν δημοκρατία σημαίνει πολυκομματισμός και εκλογές κάθε τετραετία;
Τι σημαίνει ότι η νέα γενιά μεγαλώνει με τα διδάγματα του Metoo, τι σημαίνει αυτό για τα παιδιά που μεγαλώνουν με άπειρη πρόσβαση στο ίντερνετ και γαλουχούνται από τάσεις και ιδεολογίες, τι σημαίνει πραγματικά ισότητα στο μέλλον; Πως την οραματιζόμαστε και πώς προνοούμε για το βιοτικό μας μέλλον-την τρίτη ηλικία;
Τι σημαίνει για τα παιδιά δικαιοσύνη και πώς η παρελθοντολάγνα παιδεία μας μπορεί να τα κάνει να κοιτάξουν λίγο μπροστά;
Σε μια ιστορία που διάβαζα πρόσφατα, η έφηβη πρωταγωνίστρια λέει ότι της αρέσει το μάθημα της φυσικής γιατί της φαίνεται ότι όλα τα άλλα μαθήματα είναι άχρονα ή παρελθόντα. Η φυσική, για εκείνη, είναι η μοναδική γλώσσα που μπορεί να προβλέψει το μέλλον.
Η γλώσσα της πολιτικής είναι φαινομενικά γεμάτη μέλλοντες. “Θα, θα, θα”. Στην πραγματικότητα δεν ακούμε προθέσεις. Ακούμε μια γλώσσα που χρησιμοποιεί μέλλοντες για να μεταφέρει το παρελθόν της, μια γλώσσα που έλκει προς τα πίσω, γιατί μεταφέρει τραύματα, πικρές εμπειρίες από κρίσεις, διχασμούς και σύμβολα περασμένων εποχών.
Ανοίξτε τηλεόραση στο κανάλι της Βουλής και θα δείτε ότι η πολιτική γλώσσα είναι βασικά μια γλώσσα παρελθοντικού πολέμου.
Οι μαθητές του γυμνασίου της Ξάνθης την Παρασκευή αποφάσισαν κατάληψη και αποχή από τα μαθήματά τους λόγω ενός περιστατικού σεξουαλικής παρενόχλησης που έμεινε ατιμώρητο από καθηγητές και διεύθυνση. Όταν το θύμα πήγε στη διεύθυνση, έλαβε την απάντηση πως ήταν πολύ προκλητικά ντυμένη και τι να κάνουμε. Οι συμμαθητές της μαθήτριας, όμως, αποφάσισαν αποχή και διέδωσαν το σύνθημα μέσω των σόσιαλ, είπαν όχι στη θυματοποίηση, όχι στον μισογυνισμό.
Το σχολείο κοιτούσε πίσω. Οι μαθητές κοίταξαν μπροστά.
Πιστεύω ότι τα παιδιά σήμερα είναι μια γενιά με φόντα να είναι η πιο ενσυναισθητική από όλες τις γενιές, με πρόσβαση σε εμπειρίες, που ακούει ακόμα και αν δε θέλει, μια γενιά που θα αντιδράσει τελείως διαφορετικά από την προηγούμενη και μια γενιά που βαφτίζουμε ανεξέλεγκτη επειδή απλά αδυνατούμε-δεν έχουμε τα εργαλεία- να την προβλέψουμε.
Τα παιδιά θα μιλάνε τη γλώσσα του μέλλοντος, μια γλώσσα γείτονα με την γλώσσα των τεχνικών μέσων, ευέλικτη στην έννοια της προσαρμογής, που θα ενέχει μια σύνταξη, μια γλωσσική ανατομία του μέλλοντος. Μια γλώσσα με σεβασμό σε όλα τα γένη, στην κοινωνικά αναγκαστική λεξιπλασία όρων όπως η γυναικοκτονία, στην συμπερίληψη.
Πιστεύω πως αντιμαχόμαστε την τεχνολογία και το ίντερνετ για πολλούς λόγους, κάποιοι εκ των οποίων είναι εγκυρότατοι, αλλά ξεχνάμε ότι το ίντερνετ έχει κάνει κάτι αδιανόητο για την προηγούμενη γενιά: Μας έχει προσφέρει μια εναλλακτική παιδεία, που συνδέεται με μια εναλλακτική γλώσσα.
Μπορεί να μην ανήκει αμιγώς στις επιστήμες αλλά η γλώσσα που διδάσκει, κοιτάει μπροστά. Και το παράδειγμα των παιδιών στην Ξάνθη την Παρασκευή δείχνει ότι τα παιδιά, όχι μόνο την ακούν, αλλά την καταλαβαίνουν και την μιλούν μεταξύ τους.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Φαντάζομαι ότι πολλοί αντιδρούν στις τωρινές θυσίες για κάτι αβέβαιο όταν οι περιβαλλοντολόγοι ουρλιάζουν για άμεση και δραστική υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου – ενώ απολαμβάνουν υπέροχες διασκέψεις για το περιβάλλον στο Ρίο (στη Βραζιλία) στο Παρίσι και αλλού ή πρόσβαση σε παροχές που δύσκολα θα έχει ο μέσος πολίτης. Α ναι να μη ξεχάσω και την υπέροχη ενέργεια της Γερμανίας να κλείσει τους αντιδραστήρες παραγωγής ρεύματος και να εισάγει ρεύμα που έχει παραχθεί από πυρηνική ενέργεια από τη Γαλλία. Ή τα δικά μας καμάρια που αρνούνται ανεμογεννήτριες στα νησιά και προτιμούν την καύση μαζούτ σε κάθε νησί με μάλλον χειρότερο… Διαβάστε περισσότερα »
Ας κάψουμε ένα δάσος ακόμα, μπορούμε