Πρώτη επαφή
Ήταν Σάββατο, ήμουν 22 χρονών και αντί να απολαμβάνω το ρεπό, τον καφέ και την βόλτα στα μαγαζιά αποφάσισα να ακολουθήσω έναν φίλο μου και έναν ορειβατικό σύλλογο που θα πήγαινε εκδρομή διήμερο στον Κίσσαβο. Χωρίς να έχω ιδέα από hiking, treking και μακρινές αποστάσεις στο βουνό φόρεσα μια απλή φόρμα, τα καθημερινά αθλητικά μου και ένα λεπτό μπουφανάκι. Φαγητό δεν πήρα, νερό επίσης.
Το πούλμαν με τους ορειβάτες έφευγε στις 6 το πρωί. Ήταν μαζεμένος πολύ κόσμος. Όλοι με τα ορειβατικά τους, γερά παπούτσια, ακριβά αντιανεμικά, μπατόν, μπακπακ γεμάτα με προμήθειες. Ήμουν σαν την μύγα μες στο γάλα. Μπήκαμε στο πούλμαν και φύγαμε. Όταν φτάσαμε, όλοι έβγαλαν τον εξοπλισμό τους, εγώ από την άλλη μάζεψα ένα κλαδί από το έδαφος και το χρησιμοποίησα σαν μπαστούνι.
Ξεκινήσαμε να περπατάμε. Άρχισε να ψιλοβρέχει, γύρω παντού υπήρχε υγρασία, τα φύλλα των δέντρων έπεφταν στο έδαφος από το βάρος της βροχής, το άρωμα του βρεγμένου χώματος εισέβαλλε στα ρουθούνια μας. Όλα κυλούσαν ομαλά.
Σε κάποια σημεία χρειάστηκε να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον να περάσουμε ρυάκια και πετρώματα, είχαμε δημιουργήσει μια μεγάλη ουρά και πηγαίναμε. Συνολικά περπατούσαμε για 13 ώρες. Η ανηφόρα ήταν πολύ δύσκολη, είχα βραχεί ολόκληρη από τη βροχή και κάτω είχε ήδη αρχίσει να πιάνει πάγο. Τα παπούτσια και οι κάλτσες μου είχαν κρυσταλλώσει. Κάποια στιγμή φτάσαμε στο καταφύγιο 1600 μέτρα υψόμετρο και βγάλαμε να φάμε. Λίγους ξηρούς καρπούς, ένα τοστ, λίγο νερό. Εγώ την έβγαλα με κάτι κουλουράκια μιας κυρίας που γνώρισα εκεί.
Στη συνέχεια ο οδηγός ρώτησε ποιος θέλει να συνεχίσει για κορυφή και εγώ αμέσως συμφώνησα, αν και είχα ήδη αρχίσει να αλλάζω 15 χρώματα από τον πάγο και το κρύο. Έτσι ξεκινήσαμε για κορυφή, όμως τα σχέδια μας άλλαξαν. Κοντά στα 2.000 πόδια άρχισε να φυσάει 8 μποφόρ, σηκώθηκε χιονοθύελλα που μας έκλεινε το τοπίο. Δεν μπορούσαμε να δούμε καθαρά. Εγώ βουτηγμένη στο χιόνι είχα μείνει τελευταία και είχα παγώσει τόσο που δεν έβλεπα. Άρχισα να τσιρίζω με όση δύναμη είχα στον φίλο μου που αχνοφαινόταν, «δεν αντέχω άλλο, δεν μπορώ να περπατήσω, θα πεθάνω εδώ».
Εκείνος μου φώναζε να συνεχίσω, αλλά εγώ βρισκόμουν σε σοκ, δεν μπορούσα να κουνηθώ. Έτρεξε να βρει τους υπόλοιπους οι οποίοι είχαν χαθεί από το οπτικό μας πεδίο. Για τουλάχιστον δέκα λεπτά είχα μείνει μόνη μες στο χιόνι και τη θύελλα να τουρτουρίζω, μέχρι που φάνηκαν οι ορειβάτες. Ο φίλος μου τους εξήγησε την κατάσταση και ο αρχηγός που πρώτη φορά με έβλεπε, με πήρε μαζί με έναν άλλο στις πλάτες του ώστε να με κατεβάσουν σε ένα μέρος που δεν θα είχε χιόνι. Εκεί με ξάπλωσαν, μου άλλαξαν τα ρούχα από πάνω μέχρι κάτω, μου στράγγιξαν τις κάλτσες και μου έδωσαν σοκολάτα και αποξηραμένο τζίντζερ να συνέλθω. Είχα πάθει υποθερμικό σοκ.
Στον γυρισμό ήμουν με καινούργια στεγνά ρούχα και σακούλες μέσα από τα παπούτσια. Η διάθεση μου είχε αλλάξει με έναν μαγικό τρόπο. Μιλούσα με όλους τους συνοδοιπόρους, εξερευνούσα το δάσος, έκανα αστεία. Στο τέλος της διαδρομής κάποιοι κατασκήνωσαν με τις σκηνές τους στο βουνό ενώ άλλοι πήγαμε σε καταλύματα. Εγώ έμεινα σε ένα δωματιάκι ζεστό. Ήπια, έφαγα και κοιμήθηκα. Την επόμενη μέρα θα ξεκινούσαμε μια διαδρομή μικρότερη των 7 ωρών.
Αν και ο αρχηγός δεν με άφηνε, επέμενα να πάω. Δεν ήθελα με τίποτα να χάσω την νέα εμπειρία στο βουνό. Μπορεί στους άλλους να φάνταζε ασύνετο μετά από αυτό που είχα πάθει, αλλά ένιωθα τόσο αναζωογονημένη που ήθελα να το ξανανιώσω. Πήγα λοιπόν ενώ όλοι με κοιτούσαν σαν εξωγήινη.
Πέρασα τόσο όμορφα που συνέχισα να πηγαίνω δεκαπεντάωρες πεζοπορίες για πολλά χρόνια.
Η αγάπη
Το βουνό είναι κάτι πολύ ιερό. Το νιώθεις. Το αγαπάς, είναι μαγευτικό. Η περιπετειώδης ανάβαση, το υπερβολικό οξυγόνο, οι ορθοπλαγιές οι ήχοι, τα χρώματα, τα δέντρα, η μυική δύναμη, οι στάσεις για λίγο νερό και φαΐ, τα αστεία, οι πολύωρες συζητήσεις με τους συνοδοιπόρους, οι πολυπόθητες κορυφές. Με όλα αυτά έρχομαι αντιμέτωπη κάθε φορά που ξεκινάω μια πεζοπορία.
Η ανάβαση και η κατάβαση ενός βουνού είναι κάτι παραπάνω από ένα χόμπι ή μια προπόνηση. Είναι τρόπος ζωής, είναι ευημερία. Είναι ένα πολύ καλό μέσο να έρχομαι όχι μόνο σε επαφή με τη φύση, αλλά με τον ίδιο μου τον εαυτό. Οι πολύωρες διαδρομές λειτουργούν ως πρόσφορο έδαφος για περισυλλογή και αυτοανάλυση. Λειτουργούν επίσης ευεργετικά για την φαντασία καθώς βρίσκομαι μέσα σε εκπληκτικά τοπία και εικόνες.
Δεν είναι ένα απλό περπάτημα στη φύση. Έρχεσαι αντιμέτωπη με τις δυσκολίες, με τα εμπόδια, όπως στην κανονική ζωή έτσι και στο βουνό, συναντάς υψώματα τα οποία πρέπει να περάσεις και να συνεχίσεις ακάθεκτη την διαδρομή σου, βαδίζεις ανηφόρες αντίξοες και πολλές φορές επικίνδυνες, αλλά χωρίς αυτές δεν φτάνεις κορυφή. Πολλές φορές δεν πατάς ποτέ κορυφή, ακόμα και μετά από τόσο περπάτημα, αλλά είναι κάτι με το οποίο συμβιβάζεσαι και το αποδέχεσαι. Δεν χρειάζεται πάντα να πατάς στην κορυφή και ούτε έχει τόσο σημασία ο προορισμός.
Γιατί καθ’ όλη την πορεία στο βουνό αντιλαμβάνεσαι την γαλήνη που υπάρχει τριγύρω. Χωρίς αντιπερισπασμούς και οχλαγωγία βαδίζεις πίσω από μια ουρά ανθρώπων οι οποίοι κουβαλούν εκτός από σάκους, ο καθένας το δικό του «βάρος». Μέσα στην ησυχία της φύσης βρίσκεις την προσωπική σου ηρεμία. Τι κι αν βρέχει ή χιονίζει εσύ συνεχίζεις να περπατάς κουβαλώντας τα βάρη σου, κάνεις κάποιες στάσεις, συνομιλείς με τους γύρω, γνωρίζεις κόσμο, αφουγκράζεσαι την φύση, τρως λίγο, ενυδατώνεσαι, σηκώνεσαι συνεχίζεις, μπορεί να ιδρώσεις, να πονέσεις, να ματώσουν τα πόδια σου αλλά συνεχίζεις μέχρι να φτάσεις στην κορυφή. Εκεί όμως δεν είναι το τέλος, μετά έρχεται η κατάβαση. Είναι και αυτό μέρος της πορείας. Η κάθοδος είναι αναπόφευκτη, λίγο πριν φτάσει στο τέλος η διαδρομή. Τότε είναι που έχεις όλον τον χρόνο και την διάθεση να κάνεις τον απολογισμό, να βιώσεις τα οφέλη της ανάβασης και της πορείας, να αφομοιώσεις τη θέα και τις εικόνες που εκτέθηκες. Να μυρίσεις τη γη, να γευτείς τα κούμαρα, να χαλαρώσεις και να απολαύσεις τον λιγοστό χρόνο στο βουνό.
Στο τέλος της διαδρομής νιώθεις αυτό το αίσθημα της ελευθερίας που γεμίζεις όταν ξέρεις ότι τόλμησες να κάνεις κάτι το οποίο φοβόσουν ή ανέβαλλες συνέχεια.
Έτσι νιώθω κάθε φορά που κάνω πεζοπορία στο βουνό. Ελεύθερη, γεμάτη και περήφανη
Στην τελική ευτυχισμένη. Για αυτό δεν σταματάω να ανεβαίνω βουνά. Παρά την πρώτη επαφή που πήγε στραβά, δεν φοβήθηκα και συνέχισα να το κάνω και δεν το μετανιώνω. Είναι η καλύτερη απόφαση που πήρα ποτέ.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
