Η εστίαση επιτέλους ανοιχτή. Την προηγούμενη εβδομάδα οι περισσότεροι βγήκαμε για ένα ποτό. Και δυο και τρία και τέσσερα. Με αυτό το μικρό άνοιγμα των μαγαζιών, ξεχυθήκαμε οι περισσότεροι με μια κάποια αμηχανία στα μαγαζιά, σαν να ήταν και πάλι οι πρώτες φορές που βγαίναμε, σαν να έπρεπε να μάθουμε από την αρχή κοινωνικά σκιλς. Όλα ωραία και καλά, πρώτα και πάλι.
Την Παρασκευή έχουμε βγει Ψυρρή, έχουμε γυρίσει κάποια μαγαζιά, η ανθρώπινη θάλασσα μας κάνει να φοβόμαστε λίγο, να επιλέγουμε τραπέζια λίγο πιο γωνιακά αλλά και να θέλουμε να είμαστε μέσα στον κόσμο γιατί ξέρουμε ότι αυτό που μας έχει λείψει πολύ είναι αυτή η ανθρώπινη φασαρία.
Περιγράφω το κλίμα αυτό για να σας πω ότι εκείνο το βράδυ πραγματικά αισθανόμουν μέρος ενός μεγάλου συλλογικού βιώματος, πραγματικά αισθανόμουν ότι γεύομαι την ελευθερία όπως την γεύτηκαν όλοι οι άνθρωποι που συνάντησα στο δρόμο και με τους οποίους αντάλλαξα ένα βλέμμα, με εκείνη την κοινωνική λαιμαργία ύστερα από μια μεγάλη έλλειψη.
Πριν πάρω ταξί για το σπίτι, κάναμε με τη φίλη ένα τσιγάρο σε ένα παγκάκι. Η ώρα ήταν περίπου 12, είχαμε πιει από δύο ποτά η κάθε μια και στον δρόμο επικρατούσε αυτή η γιορτινή εναλλαγή ησυχίας και μακρινής μουσικής που χανόταν στις γωνιές της ανοιξιάτικης Αθήνας.
Όταν μας πλησίασε ένας μεγαλόσωμος άνδρας απειλητικά και αργά, προφανώς στην αρχή δεν έδωσα σημασία. Μετακινηθήκαμε για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο αλλά μας ακολούθησε. Μιλούσε μέσα από τα δόντια του και όσο κι αν θέλαμε να τον αγνοήσουμε, εκείνος συνέχιζε να μας ακολουθεί. Φύγαμε.
Δεν δώσαμε ιδιαίτερη σημασία, ξέρουμε ότι συμβαίνει. Βρήκαμε μια γωνιά ενός κεντρικού δρόμου για να συνεχίσουμε το τσιγάρο μας και δεν καταφέραμε να σταυρώσουμε κουβέντα από τις κόρνες, τα μηχανάκια και τις φωνές που ξεχυνόταν από παράθυρα αυτοκινήτων για να μας φωνάξουν κάτι απειλητικό, δήθεν κολακευτικό, για να μας εκφοβίσουν και να μας κάνουν, τελικά, να φύγουμε.
Όταν πήραμε ταξί δεν είχαμε καν προλάβει να τελειώσουμε το τσιγάρο. Στο ταξί, μηχανάκια εκατέρωθεν μας πλευρίζαν για ένα 5λεπτο της συνολικά 15λεπτης διαδρομής, κάνοντας σήματα να ανοίξουμε το παράθυρο να πούμε μια κουβέντα ενώ καθόμασταν στο πίσω κάθισμα και κοιτούσαμε τα κινητά μας. Ένιωθα σαν να είμαι σε σαφάρι, μια εκδρομή σε ζούγκλα, προστατευμένη από τα άγρια θηρία πίσω από το τζάμι του φορτηγού που κάνει το τουρ. Κατεβαίνοντας από το ταξί, το μόνο που σκεφτόμουν είναι αν θα φτάσει η φίλη μου στο σπίτι της, αν υπάρχει περίπτωση να συμβεί κάτι άλλο μέσα στο ταξί, αυτή τη φορά ενώ ήταν μόνη της.
Όταν έφτασε με πήρε τηλέφωνο και της είπα ότι είμαι εξοργισμένη. “Εξοργισμένη γιατί;” με ρώτησε. “Έχεις τόσο καιρό να βγεις που έχεις ξεχάσει πως είναι;”
Εξοργίστηκα που γύρισα από το πρώτο μου βράδυ ελευθερίας και η τελευταία γεύση που είχα ήταν και πάλι αυτή του περιορισμού. Του περιορισμού επειδή είμαι γυναίκα και επειδή η ελευθερία είναι κάτι που συνεχώς στερούμαι. Ήμουν εξοργισμένη γιατί ακόμα και τώρα, τη πρώτη μέρα που μας δόθηκε η δυνατότητα να βγούμε έξω και να θυμηθούμε τι σημαίνει να κυκλοφορείς και πάλι βράδυ, άντρες σιγουρεύτηκαν να μου υπενθυμίσουν ότι ο δημόσιος χώρος μου ανήκει μέχρι ένα πολύ συγκεκριμένο σημείο, ύστερα από το οποίο καταχρώμαι το δικαίωμα μου και πρέπει να τιμωρηθώ που κυκλοφόρησα.
Ούσα σε καραντίνα τόσο καιρό, το είχα κάπως ξεχάσει. Όχι ότι δεν συνέχιζα να βιώνω περιστατικά σεξισμού στον δρόμο, αλλά με τα μέσα μεταφοράς να είναι πιο αραιά, με τις αναγκαστικές αποστάσεις και την απαγόρευση κυκλοφορίας, η ένταση των περιστατικών ακροβατούσε στην κόψη του συνηθισμένου και έτσι το να μη δίνω σημασία ήταν ζήτημα ευκολίας και ψυχικής ηρεμίας.
Αναρωτιόμουν αν κάποια από εσάς ένιωσε κάτι παρόμοιο την εβδομάδα που πέρασε. Αναρωτιέμαι αν η οργή που συνεχίζω να αισθάνομαι την ώρα που πληκτρολογώ το κείμενο θα μπορούσε να είναι με κάποιο τρόπο συλλογικά μεταμορφωτική. Γιατί ένιωσα εκείνο το βράδυ πως δεν φοβόμουν καθόλου.
Ένιωσα ότι όλος ο τόσο κανονικοποιημένος φόβος τον οποίο συνήθως νιώθω όταν είμαι έξω αργά το βράδυ μεταμορφώθηκε σε θυμό. Ένιωσα ότι σταμάτησα να τρέφω τον φόβο για τον οποίο δουλεύουν εκείνοι που με ακολουθούν τα βράδια και κατάλαβα ότι ίσως, σε αυτή τη μάχη κατά της πατριαρχίας που τόσο μοιάζει με πόλεμο να μην υπάρχει μόνο η επίθεση αλλά και ο αφοπλισμός.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
2 μερες πριν γυριζα σπιτι κατα τις 20.30 πεζη, μονη μου, απο πολυσυχναστο δρομο. Παντα αλλαζω συχνά πεζοδρομια κλπ ωστε να μπορω διακριτικα να δω ποιοι ειναι πισω μου. Τον εντοπισα τη 2η φορα που περασα απεναντι το δρομο και χωρίς να ξερω γιατι, χτυπησαν τα καμπανακια μου. Τον παρακολουθουσα απ την αντανακλαση των βιτρινων να σταματαει καθε φορα που σταματουσα (και καλα να ελέγξει το κινητο του κλπ) και να ξεκινάει καθε φορα που ξεκινουσα. Εκανα τυχαίους κυκλους στο τετραγωνο (ευτυχως υπηρχε κοσμος) και τους εκανε κ αυτος. Ενω απειχα 5 λεπτα απ το σπιτι δε θα τον αφηνα… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν χρειάζεται να πάμε και πολύ μακριά από το σπίτι μας για το νιώσουμε. Η μόνη έξοδος που κάνω αυτό το διάστημα είναι η βόλτα του σκύλου μου και όταν είναι νύχτα νιώθω πάντα ένα σφίξιμο. Μένω σε πολύ ήσυχη γειτονιά κάτω από βουνό στην Αθήνα και παρότι έχω τόσο χώρο να πάω βόλτα φοβάμαι. Άμα δω παρέα αντρών (σπάνιο να δεις κόσμο μετά από μια ώρα που δεν βγάζει βόλτα τα σκυλιά του) πάντα αλλάζω διαδρομή. Πάλια δεν φοβόμουν τόσο, άλλα όσο περισσότερο βγαίνω τόσο περισσότερο φοβάμαι. Χθες ήθελε ο μικρός να μπει να μυρίσει σε ένα παρκάκι και… Διαβάστε περισσότερα »
Ώρες ώρες με πνίγει η αίσθηση αυτή της εικονικής ελευθερίας, με όρους και προϋποθέσεις. Λύπη και θυμός
Ενας απο τους λογους που χαιρομαι που ζω στο εξωτερικο ειναι η ασφαλεια που βιωνω ως γυναικα. Οταν πηγαινω Αθηνα φοβαμαι και τη σκια μου. Μου εχουν τυχει πολλα περιστατικα, σεξουαλικης παρενοχλησης, τρομοκρατιας οταν γυρνουσα βραδυ μονη, απειλης βιασμου κτλ.
Δηλαδή μέσα σε χρόνο που γίνεται ένα τσιγάρο, μέσα στο κέντρο της ΑΘήνας, συμβαίνουν διαδοχικά τα εξής: α/ ύποπτος τύπος ακολουθεί 2 κοπέλες β. οι κοπέλες βγαίνουν Πειραιώς για ταξί και γίνεται χαμός από κορναρίσματα και ιασο κοκλα από κάγκουρες που περνάνε 3. εποχούμενοι κάγκουρες αντιλαμβάνονται το ταξί στο οποίο η γράφουσα βρίσκεται, και το ακολουθούν, παρενοχλώντας, επιζητώντας έστω και μέσα σπό ταξί προσοχή.
Εχω πάθει σοκ, ζώ σε άλλη διάσταση, οκ δε θα μου συνέβαιναν αυτά είμαι μάλλον στη διπλάσια ηλικια από τη γράφουσα, αλλά ρε παιδιά έτσι ήταν και προ καραντίνας; Μου ακούγεται αδιανόητο.
Για χρόνια άκουγα αντίστοιχες ιστορίες από κοπέλες, ότι κάποιος τις κοίταξε, ότι κάποιος τους κόρναρε, ότι κάποιος τις ακολούθησε. Για μένα αυτά τα συμβάντα ήταν πάντα σχεδόν μηδαμινά (δε λέω εντελώς αλλά συγκριτικά με το πόσο έβγαινα, σταγόνα στον ωκεανό) οπότε ένιωθα ότι μάλλον εγώ είμαι έξυπνη και προσέχω και δεν προκαλώ, κάπως έτσι. Ούτε καν ότι είμαι τυχερή. Κάποια στιγμή άρχισα να παρατηρώ το εξής – να είμαι έξω με φίλες μου και να μου λένε κάθε τόσο: – Τον είδες αυτόν τον λιγούρη πώς μας κοίταζε; – Α, δεν είδα. – Άκουσες τον άλλο που σχολίασε; – Α,… Διαβάστε περισσότερα »
Το ίδιο πιστεύω συμβαίνει κ με μένα. Ειδικά όταν περπατάω και έχω τα ακουστικά πρέπει να μην έχω αντιληφθεί άπειρα catcalling. Και καλύτερα δηλαδή.
εδώ βγάζω τον σκύλο με την “πυτζάμα” και δεν σταματούν να μου το θυμίζουν καθημερινά.
Ενα χρονο τωρα που το χερι βαραγε υπερωριες, θα ειναι δυσκολα τα πραγματα οταν δουν μπροστα τους πραγματικες γυναικες
Ηταν που ηταν ολοι, τωρα νομιζω οτι θα χειροτερεψει η κατασταση.