Σε ευχαριστούμε πολύ για το έργο και τη διάθεση σου. Είμαι μητέρα τριών παιδιών, δύο κορίτσια, ένα αγόρι, ηλικίας 6, 3 χρονών και 5 μηνών αντίστοιχα. Ήδη έχω νιώσει την εμφάνιση κοινωνικών στερεοτύπων στην συμπεριφορά των κοριτσιών μας. Δείγματα πατριαρχίας, body shaming και χονδροφοβίας, κατανομής ρόλων γυναικά/άνδρας κ.ά. Όσο και να έχουμε “δουλέψει” με τον σύντροφο μου τα παραπανω, με τον τρόπο που λειτουργούμε καθημερινά ή και με απαντήσεις που δίνουμε, και όσο και να θαυμάζω απαντήσεις που δίνονται απο τα κορίτσια μας, τύπου: δεν υπάρχουν κοριτσιστικα και αγοριστικα παιχνίδια και χρώματα ή δεν εχει σημασία αν καποιος ειναι χοντρός, σημασία έχει το χαμόγελο του, και άλλα πανέμορφα, νιωθουμε έντονη την αναγκη να τις θωρακίσουμε ακόμη παραπάνω. Με τον ίδιο τρόπο να αναπτυχθεί και το αγόρι μας. Κατανοώ ότι υπάρχει ευθύνη του σχολικού πλαίσιου στο οποίο θα βρεθούν και του ευρύτερου κοινωνικού τους δικτυου, πραγματικότητες που δεν μπορούν να ελεχθούν, απόλυτα έστω. Η ευθύνη της προσωπικής αναζήτησης και ανάπτυξης είναι επίσης μια αλήθεια, η οποία θα έρθει πολύ αργότερα όμως. Ως γονείς, τι μπορούμε να κάνουμε στη παρούσα φάση; Υπάρχει βιβλιογραφία απευθυνομενη σε γονείς για τα ζήτηματα αυτά; Παιδική βιβλιογραφία; Μπορεί να ακούγομαι υπερβολική, σίγουρα όμως δεν νιωθω έτσι. Νιώθω, ότι είναι ζήτημα σημαντικό, όπως η διατροφή, όπως ο ύπνος τους, όπως η αίσθηση ασφάλειας. Σε ευχαριστώ πολύ και πάλι.
– My parents are f@@@@@@ feminists
Ό,τι και να πείτε, σημασία έχει τι κάνετε.
Εσύ μπορείς να λες για το «ωραίο χαμόγελο», αλλά αν βάλεις μαγιό και μονολογήσεις στον καθρέφτη «τι χοντρά μπούτια», δεν θα αλλάξουν το μήνυμα ούτε χίλια παιδικά βιβλία.
Ό,τι και να λες για τα αγορίστικα παιχνίδια, αν δεν σε δουν τα παιδιά σου να κάνεις δουλειά με κατσαβίδι, αν δεν σε δουν να μιλάς με τον υδραυλικό έχοντας άποψη για τα υδραυλικά, δεν θα αλλάξει το μήνυμα ούτε με όλο το Μοντεσσόρι.
Ό,τι και να λες για την κατανομή εργασίας, αν εσύ είσαι πάντα αυτή που θυμάται πότε πρέπει να αλλάξουν οι πετσέτες στο σπίτι, δεν θα αλλάξει το μήνυμα ακόμα και αν έχεις έδρα στις σπουδές φύλου.
Κοίτα μέσα σου και ξερίζωσε τα δικά σου αγριόχορτα. Αυτό μπορείς να κάνεις ως μητέρα. Και να ελπίσεις ότι ο άντρας σου θα συμμετέχει στο βάθος που σου περιγράφω εδώ, αλλιώς, ό,τι και να τους πει…
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Για μένα οι δουλειές του σπιτιού είναι καταλυτικό σημείο. Πχ, και ο γιος και η κόρη μου (11, 9) πρεπει να βάζουν και να βγάζουν τα ρούχα από το στεγνωτηριο και να τα διπλώνουν. Και οι δύο πρέπει να καθαρίζουν τα πιάτα τους και να τα ξεπλένουν πριν μπουν στο πλυντήριο.
Στο θέμα της εμφανισης, έχω πλέον λατρέψει τα χοντρά μου μπούτια και τα δείχνω. Η κόρη μου κάθε φορά που με ρωτάει αν θα ήθελα να είμαι πιο αδύνατη της απαντάω ότι με ενδιαφέρει να είμαι δυνατή και υγιής.
Το αποτέλεσμα τώρα θα φανεί….. 🙂
Το Φουστάκι προχθες μας έλεγε οτι θα ήθελε να παντρευτει καποιον που είναι πλούσιος και να κανει δουλειές του σπιτιού και να μαγειρεύει. Θέλω να πιστεύω ότι είμαστε σε καλό δρόμο. Καμιά φορά μου πετάει καρφιά για το ότι είμαι χοντρή και το συζητάμε, αλλά στο σχολείο λέγονται τέρατα και άντε μετά να τα μαζέψεις. Στην καλή εκδοχή έρχεται τουλάχιστον να στα πει το παιδί και τα αποδομείς. Τις προάλλες είχαμε πετύχει μια συμμαθήτριά της (μιλάμε για νηπιαγωγείο) η οποία είναι σε εντελώς κανονικό βάρος και ύψος. Και το μικρό μας έλεγε ότι η μαμά της τη βάζει να κάνει… Διαβάστε περισσότερα »
Αχ φούστα τί στενάχωρο παράδειγμα και τί γλυκιά αντιμετώπιση από μεριάς σου!
Μια φορά είχα πάει στο σπίτι μιας μαθήτριάς μου να κάνουμε μάθημα και ρώτησε τη μαμά της αν μπορεί να πιει τσάι γιατί, σύμφωνα με τη μαμά της, ετοιμάζονταν για το καλοκαίρι… Το κοριτσάκι ήταν 4η δημοτικού…
Γενικά πιστεύω πως ένα παιδί αν έχει πρόβλημα με το βάρος του δε χρειάζεται να του το λες, γιατί το παιδί ούτως ή άλλως θα φάει τα φαγητά του σπιτιού οπότε σ’αυτές τις ηλικίες είναι εύκολο, πιστεύω, να το βοηθήσεις χωρίς να του δημιουργούνται κόμπλεξ.
Το σημαντικό είναι να τα συζητάει το παιδί και να μην τα καταπίνει αφιλτράριστα.
Κάποια στιγμή πρέπει να εκλείψει κι αυτή η ιστορία με το χαμόγελο (αλλά και οποιοσδήποτε εξισορροπιστής τύπου χοντρός-χαμόγελο, άσχημος-καλή ψυχή κ.τ.λ. εδώ που τα λέμε). Ούτε τα κιλά έχουν σημασία αλλά ούτε και το χαμόγελο. Είναι, πιστεύω, πολύ χαοτικό για ένα παιδί να πλασάρουμε ένα χαμόγελο ως προσόν, ως πανάκεια, ως δεκανίκι, ως δικλείδα ασφαλείας.
Ε μα πια πες το! Κάθε φορά που ακούω χαμόγελο γινομαι triggered. Αυτός που το λέει δεν έχει ψάξει να βρει τίποτα καλό για τον άνθρωπο που το λέει. Είναι το manual του ανθρωπου που θελει να το παιζει woke:
Σκεψη 1: κρίμα το καημένο (άρα το χαρακτηριστικό που προβάλλεται θεωρείται και από τον ομίλων ως αρνητικο)
Σκεψη 2: όλο και κάτι καλό θα έχει, δεν μπορεί
Σκέψη 3: που να ψάχνεις τώρα τις ιδιαιτερότητες του καθενός που ίσως μπορούν να επισκιάζουν λίγο το αρνητικό χαρακτηριστικό
Αποτέλεσμα: αλλά έχει το πιο φωτεινό χαμόγελο!!
Εμετός!
Δεν το χα σκεφτεί έτσι όπως το λες owlgaki. Με προβλημάτισες ομολογώ.
Να πω την αλήθεια εγώ απογοητεύομαι πάρα πολύ από το πόσο εύκολα απορροφά λάθος πρότυπα από το σχολείο ή τους φίλους της η κόρη μου. Ειναι σαν το γεφύρι της Άρτας: στο σπίτι λέμε και λέμε και έχουμε ένα αρκετά καλό παράδειγμα να δώσουμε και την επόμενη όλο αυτό γκρεμίζεται. Θέλω να πιστεύω ότι έχουμε δώσει γερές βάσεις και όταν μεγαλώσει θα μπορέσει να κάνει τις επιλογές της πιο συνειδητά. έλα μια βόλτα από το forum που λέμε και για βιβλία γονεϊκότητας μεταξύ άλλων! είχα ανεβάσει παιδικά βιβλία για μικρές φεμινίστριες πριν πολύυυυ καιρό και ίσως πρέπει να ανοίξουμε αντίστοιχο… Διαβάστε περισσότερα »
Εξαιρετική ιδέα Φούστα!!
Μην απελπίζεσαι, Φούστα! Εχω παρατηρήσει πως οσο οι άνθρωποι ειναι ιδρυματοποιημένοι (στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο κτλ) οι απόψεις της ομάδας ειναι πολύ σημαντικές. Ομως μετά, οι αξίες και τα πρότυπα που έχουν δει στην οικογένεια τους γίνονται πολύ σημαντικότερα και τους καθορίζουν περισσότερο. Κατι καλό θα βγει στο τέλος. Hasta la victoria siempre!
Συμφωνώ με την Α,μπα! Ο μπαμπάς μου αν εξαιρέσεις ότι δεν έφτιαχνε δουλειές στο μπαλκόνι για να μην τον δουν (πάντα γελάω μ’αυτό) συμμετείχε ενεργά στη φροντίδα του σπιτιού. Έχω δύο αδερφούς μεγαλύτερους και θυμάμαι πάντα κάναμε δουλειές στο σπίτι, μαζεύαμε τα πράγματά μας και όταν βγαίναμε από το μπάνιο ο μπαμπάς μας πήγαινε να ελέγξει αν το καθαρίσαμε κι αν είχε νερά, πεταμένα ρούχα κλπ μας έβαζε να το καθαρίσουμε… Επίσης, είχαμε ως πρόγραμμα κάθε Σάββατο ψάρια, τα οποία έφτιαχνε εκείνος! Τα αδέρφια μου τώρα μαγειρεύουν πιο συχνά από τον πατέρα μου και μοιράζονται τις δουλειές του σπιτιού. Είναι… Διαβάστε περισσότερα »
Έχω παρόμοιες ανησυχίες , έχω όμως απογοητευτεί γενικά επειδή αυτά που δεν θέλεις να ακούσει το παιδί, έρχονται από παντού! Στην δικιά μου περίπτωση, είναι αγόρι αρχές δημοτικού και ανησυχώ πάρα πολύ για το τι πρέπει να κάνω και να λέω σε περιπτώσεις τουλάχιστον που είμαι μπροστά. Νιώθω ότι πρέπει να είμαι συνέχεια στην τσίτα και να γίνομαι δυσάρεστη – ευγενικά πάντα γιατί είναι και το παιδί μπροστά – και φυσικά ότι δεν θα είμαι σε όλα μπροστά να αντιδράσω. Πολύ σημαντικό να στα λέει το παιδί (όπως λέει και η Φούστα στο σχόλιο της). Και δεν μιλάμε μόνο για… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν είχα σκεφτεί ποτέ αυτόν τον παράγοντα πατριαρχίας όσων αφορά στα παιδιά. ΟΚ έχω χωνέψει ότι μας βγαίνει να δίνουμε διαφορετικές συμβουλές σε αγόρια και κορίτσια γιατί αυτά ακούγαμε κι εμείς σαν παιδιά και πρέπει να κάνει κάποιος συνειδητή προσπάθεια καθημερινά και συνεχώς με τον εαυτό του για να κάνει την διαφορά. Αλλά ότι για την ίδια συμβουλή μπορεί να ένιωθα τρελή σαν μάνα να την πω στον αγόρι και όχι στο κορίτσι (επειδή θα ήταν φυσιολογικό για το κορίτσι αλλά όχι και για το αγόρι), δεν το είχα αναλογιστεί ποτέ! Τρελή με την έννοια ακριβώς που το περιγράφεις. Και… Διαβάστε περισσότερα »
Έχω μια φιλη, που όταν ήταν στην εφηβεία η μάνα της της έκανε τόσο εξαντλητικές δίαιτες και της έκανε διαρκώς παρατηρήσεις για το βάρος της ακόμα και μπροστά στους άλλους, με αποτέλεσμα η φίλη να κρύβει μέχρι και σοκολάτες κάτω από το στρώμα. Απίστευτα πιεστική κατάσταση.