Μου έλεγαν ότι μόλις πάρω το παιδί μου αγκαλιά θα ξεχάσω τον πόνο της γέννας. Δε το ξεστόμισα πότε σε κανέναν, γιατί ένιωθα ντροπή που δεν αισθάνθηκα έτσι. Λατρεύω το παιδί μου, αλλά όχι δε μπόρεσα να ξεχάσω τον πόνο μόλις το πήρα αγκαλιά. Αισθανομουν σαν να με χτύπησε αμάξι. Σαν να με πάτησε φορτηγό. Ο πόνος που ένιωθα μετά από τις ενέσεις πρόκλησης τοκετού και χωρίς επισκληριδιο μόνο με αυτο συγκρίνεται. Δεν καταλαβαίνω πως οι γυναίκες οι ίδιες λένε οι μια στην άλλη τέτοιες μπούρδες και όχι την αλήθεια? Ναι κρατάς στα χέρια σου τον θησαυρό του κόσμου, ενώ σε έχει χτυπήσει τρένο. Πώς μπορεί αυτό να το διορθώσει μια αγκαλιά? Γιατί να νιώθω ενοχές που δεν αισθάνθηκα τέλεια? Γιατί να ντρέπομαι για τον εαυτό μου που έλεγα από μέσα μου πως όχι δε θα το ξανακάνω εδώ και τώρα? Δεν νομίζω μόνο εγώ να ένιωσα έτσι, απλά έκανα πολύ καιρό να το ξεπεράσω. Ήταν τραυματική εμπειρία για εμένα. Όπως ένα σοβαρό τροχαίο. Βγαίνουν τα σπλάχνα σου έξω αλλά επειδή κατά τα άλλα δεν έχεις πληγές πρέπει να νιώθεις ότι πετάς στον ουρανό? Θέλει χρόνο να αναρρώσει το σώμα και η ψυχή. Και κάθε φορά που το σκεφτόμουν έκλαιγα και σφιγγομουν. Γιατί δε λέμε την αλήθεια η μία στην άλλη? Ναι η μητρότητα είναι υπέροχη, αλλά έχω κάθε δικαίωμα να την βιώσω όπως είναι, μη με κάνεις να ντρέπομαι επειδή τα ιεροποιησατε σε ακραίο βαθμό. Με όλο το σεβασμό σε ΟΛΕΣ της γυναίκες,σε ΟΛΕΣ τις μαμάδες και μη, δεν λέω ότι ένα παιδί δεν αξίζει τα πάντα!! Λέω απλά ότι ο πόνος της γέννας, δεν ξεπερνιέται σε 1 στιγμή. Τουλάχιστον όχι για εμένα. Με όλο το σεβασμό.
ΑΠΟ ΤΟΝ – Μαναμου
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Κάνεις αυτό που καταδικάζεις όμως. Γενικεύσεις από την ανάποδη. Δεν είναι ολες οι γέννες δυσκολες και τραυματικές. Και υπάρχουν γυναίκες που όντως έχουν βιώσει αυτό που λένε. Και μάλιστα όχι λίγες αν κρίνω από τον κύκλο μου. Όπως υπάρχουν κι εκείνες που το βιώνουν τραυματικά όπως εσύ. Η αλήθεια δεν ούτε μονόπλευρη ούτε δογματική. Υπάρχουν πολλές αλήθειες , η κάθε γυναίκα έχει τη δική της.
Επίσης μας λέει συνέχεια πόσο υπέροχη είναι η μητρότητα και αξίζει κτλ. Δε ειναι για ολες έτσι. Για πολλές είναι ματαίωση, απογοήτευση κτλ. Για αυτό λοιπόν καμία δε λέει την αλήθεια. Επειδή η καθεμία ζει άλλη αλήθεια και επειδή πάντα θα βρεθεί κάποια να σου πει ότι είναι υπέροχη.
Ναι συμφωνώ ότι υπάρχουν πολλές αλήθειες αλλά κατά γενική ομολογία, μόνο η μία ακούγεται κατά κόρον : ότι όλα είναι ωραία και ανθηρα στον κόσμο της εγκυμοσύνης και της γέννας και πώς τολμάει καμία να πει το αντίθετο. Χρειαζόμαστε την πολυφωνία, ώστε όταν μια γυναίκα νιώθει διαφορετικά από το να πετάει στα σύννεφα επειδή εγκυμονει/ γέννησε /έχει παιδί, να μη νιώθει εξωγήινη. Γιαυτό χρειάζεται να λέγονται οι σκληρές αλήθειες.
3 μήνες μετά τη γέννα της κόρης μου μόνο να συμφωνήσω μπορώ. Ο πόνος, οι επεμβατικές πρακτικές που απεγνωσμένα ζητούσα να σταματήσουν, η αδυναμία να ορίσω τι γίνεται πάνω στο σώμα μου και οι ενοχές ότι δεν αποδέχομαι την «ευλογία» που ζω με συντροφεύουν ακόμα. Μακάρι να ήξερα περισσότερα πριν γεννήσω. Μακάρι η μαία μου να ήταν εκεί σαν μάνα και όχι σαν βασανιστής, μακάρι να είχαμε μια πιο υγιή εικόνα της εγκυμοσύνης και της γέννας από αυτήν της χαμογελαστής γυναίκας που εκπληρώθηκε ο σκοπός της ζωής της. Μακάρι η κάθε μια μας να βιώσει όλο αυτό το ταξίδι και… Διαβάστε περισσότερα »
Δυστυχώς για άλλη μια φορά μια γυναίκα νοιώθει την ταφόπλακα των κοινωνικών επιταγών πάνω της. Είναι αδιανόητο να αισθάνεται κάποι@ άσχημα επειδή δεν βίωσε με τον τρόπο που είθισται να λέγεται ότι πρέπει να βιωθεί κάτι. Και σε αυτή την κατασκευή δεν φταίει το άτομο – αλλά το ότι η κοινωνία έχει προβλέψει ακόμη και το πως θα “πρέπει” να αισθάνονται οι άνθρωποι σε κάθε κατάσταση. Όπου κοινωνία, όχι κάτι γενικό κι αόριστο, όχι το σύστημα που λέμε. Όπου κοινωνία είναι η μάνα μας, η αδερφή μας, οι συγγενείς μας, οι φίλοι μας, εσύ, εγώ και πάει λέγοντας. Αγαπητή Μαναμου,… Διαβάστε περισσότερα »
Γέννησα φυσιολογικά χωρίς επισκληριδιο. Ήταν ένα δράμα η κατάσταση. Φυσικά κ δεν ξέχασα τον πόνο όταν βγήκε το μωρό. Μια ανακούφιση ένιωθα που επιτέλους βγήκε από μέσα μου και ρωταγα πότε θα σταματήσω να πονάω. Δεν μπόρεσα ούτε να το κοιτάξω. Ήμουν σαν το πτώμα στο κρεβάτι και περίμενα να περάσει ο πόνος. 3 μέρες μετά τον τοκετό περπάταγα με καμπούρα από τον πόνο στην κοιλιά.
Δε γέννησα ακόμα. Αλλά θυμάμαι χαρακτηριστικά το βλέμμα της κουμπαράς μου όταν πήγα στο μαιευτήριο να τη δω-μια μέρα μετά. Μου θύμισε το βλέμμα των στρατιωτών με PTSD. Βουβός τρομος και κουραση. Και μιλάμε για ένα ιδιαίτερα υπομονετικό άνθρωπο που σπάνια παραπονιέται…
Χαίρομαι που οι μαμάδες μιλούν πιο ανοιχτά σήμερα και απομυθοποιούν το πώς όλα ξεχνιούνται και ξαφνικά πετάς στα ουράνια μόλις παίρνεις το μωρό σου αγκαλιά. Φυσικά δεν θέλω να ακυρώσω τις εμπειρίες των μαμάδων που όντως τα ξέχασαν όλα με μια αγκαλιά, αυτό είναι υπέροχο, όμως δεν είναι παγκόσμια εμπειρία. Και εγώ αγχώνομαι κάποιες φορές για το αν θα καταφέρω να ανταπεξέλθω στις ευθύνες που έρχονται με την μητρότητα σε κάποια χρόνια που θα ήθελα (για την ώρα) να κάνω παιδί. Δεν είναι ρεαλιστικό να πετάνε όλ@ στα σύννεφα με την μητρότητα ακριβώς γιατί σκέφτονται τα ξενύχτια και τις ευθύνες… Διαβάστε περισσότερα »
Μια χαρά τα λες από τη δική σου πλευρά γιατί πράγματι υπάρχουν κι άλλες πλευρές. Όταν εγώ σε συζήτηση είπα ότι τα παιδιά μου δεν τα αγάπησα με το που τα είδα αλλά με το καιρό με κοιτούσαν ως εξωγήινο κ με έκαναν κ στην άκρη, πάντα το διαφορετικό από τα σύνηθες, το προδικαζει ο κόσμος, φασισμός της δημοκρατίας εν ολίγοις..
Δεν είναι όλες οι γέννες ίδιες,δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Λες πως κανείς δεν λέει ότι η γέννα πονάει. Ίσως λοιπόν για κάποιες δεν πονάει. Έχω κάνει 3 γέννες δεν πόνεσα.Θα έκανα αλλες 3 αν ήμουν πλούσια.
Ήταν η τύχη,η στιγμή δεν ξέρω αλλά δεν πόνεσα και το χάρηκα όσο τίποτα άλλο.Αυτό δεν σημαίνει ούτε πως κρύβω την αλήθεια ούτε βέβαια πως ακυρώνω αυτό πού λες. Θεωρώ πως όπως κάθε μεγάλη στιγμή στην ζωή μας( απώλεια,χαρά, λύπη κτλ) έτσι και η γέννα είναι κάτι προσωπικό και διαφορετικό για κάθε γυναίκα.